Latijns-Amerika komt met moeite in de Belgische pers. Er moet al haast een volksopstand zijn voor de massamedia zich het subcontinent herinneren.

Marxisten kijken met een heel andere bril naar de wereld. Wij gaan na in welke landen en gebieden de strijd van de verdrukten om de wereld te veranderen (klassenstrijd), het verst gevorderd is. Die landen zijn het dichtst bij het doorbreken van het kapitalistische cordon dat het grootste deel van de wereldbevolking verstikt in ellende en frustraties. Daarom moet iedereen die opkomt voor een rechtvaardige wereld op de hoogte zijn van de strijd die zich daar afspeelt opdat we hem kunnen ondersteunen.

Bekeken vanuit de klassenstrijd staat Latijns-Amerika met stip op 1. Vandaar dat wij zo uitvoerig berichten over dit subcontinent. Solidariteit begint met correcte informatie. De massamedia geven een heel gekleurde visie, ondanks hun zogezegde neutraliteit. Het referendum over de Europese grondwet is daarvan een goed voorbeeld. We worden overstelpt door propaganda voor de EU (wat een ultraliberaal project is). Ondanks die massapropaganda stemt een meerderheid in Frankrijk en Nederland tegen de nieuwe grondwet. Niettemin krijgen neen-stemmers amper het woordneen-stemmers amper het woord in de media...

Natuurlijk geven wij ook gekleurde informatie en zijn wij niet neutraal, maar wij willen consequent de belangen van de arbeidersklasse verdedigen. Overigens verdedigen wij daardoor eveneens de toekomst van de aarde, want het kapitalisme maakt er een sociale en ecologische ravage van. Een fundamentele overwinning van onze klasse ergens ter wereld zou een totale ommekeer betekenen. De wereld zinkt steeds dieper weg in een moeras. Een overwinning voor het socialisme in een of ander land zou de harten kunnen vullen met nieuwe hoop en een duidelijk doel om naar te streven.

Momenteel staat Latijns-Amerika het dichtst bij zo’n zege. Bijna alle landen hebben daar in de afgelopen jaren linkse overwinningen gezien in de parlementaire en/of gemeenteraadsverkiezingen. De vakbonden winnen aan kracht. Regelmatig slagen ze via massale stakingen erin regeringsplannen te dwarsbomen (o.a. in Mexico, Colombia, Chili, Peru). In diverse landen zijn corrupte presidenten verjaagd door volksopstanden (Ecuador, Peru, Bolivia, Argentinië). De kapitalistische instellingen zijn overal in diskrediet gebracht. Een recente peiling in Peru bracht aan het licht dat de uitvoerende macht daar slechts kan rekenen op 10 procent steun, het parlement 11 procent, het gerecht 13 procent, de kerk 18 procent en de burgerlijke media 19 procent. Alle instituties die de overheersing van de rijke minderheid moeten rechtvaardigen, zijn dus in crisis. De arbeidersbeweging in Bolivia roept zelfs op voor de vervanging van het burgerlijk parlementair systeem door een regering van arbeiders en boeren gebaseerd op de volksvergaderingen in de wijken. In Venezuela spreekt president Chavez over het “uitvinden van het socialisme van de 21ste eeuw”.

Slechts in één land moet de ketting breken, en dat zou een domino-effect hebben in heel het continent, tot in de VS, waar latino’s intussen de grootste minderheid zijn. Washington is zich terdege bewust van het gevaar, maar ze dreigen de controle te verliezen. Op een recente rondreis slaagde minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice er niet in om Zuid-Amerikaanse regeringen te verenigen tegen Venezuela en Cuba. Dit eiland wordt benoemd als een “outpost of tyranny”. De Venezolaanse president Chavez is dan weer een “negative force in Latin America”. Inderdaad, de armen in heel Latijns Amerika kijken met hoop uit naar Venezuela en dat is heel negatief... voor de winsten van Amerikaanse aandeelhouders. Chavez gebruikt de winsten van de genationaliseerde oliesector voor de financiering van grootschalige programma’s die onderwijs en gezondheidszorg gratis aanbieden aan miljoenen armen. Dus eist het volk in Bolivia dat bij hen de olie- en gasindustrie eveneens wordt genationaliseerd en ingezet voor de behoeften van de arme meerderheid.

Zolang echter de grote bedrijven en financiële instellingen in bezit blijven van een kleine groep aandeelhouders, zullen zij op basis van hun onmetelijke rijkdom zeer machtig blijven. Dat is de bron van de onrechtvaardigheid in deze wereld. In Venezuela heeft die kapitalistische klasse gedeeltelijk haar macht verloren over de staat. Maar zolang zij hun economische macht grotendeels behouden, blijven ze over een sterk wapen beschikken.

Met onze internationale campagne ‘Handen af van Venezuela’ roepen wij op de Venezolaanse volksbeweging en haar linkse regering te verdedigen tegen de intriges van Washington. Maar wij zijn niet alleen tégen iets. Wij zijn ook voor iets: de nationalisatie van alle grote bedrijven onder arbeiderscontrole, wat de basis is voor de democratische planning van de economie ten voordele van de meerderheid. Via onze solidariteitscampagne brengen wij deze boodschap over, en vinden we in toenemende mate gehoor (lees Brief uit Venezuela: arbeiders komen op de voorgrondBrief uit Venezuela: arbeiders komen op de voorgrond). Als de domino valt in Venezuela of enig ander land, zou het aanzien van de wereld veranderen.

Wil je meewerken aan onze campagne ‘Handen Af van Venezuela’, neem dan contact op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Vertel ons daarbij in welke stad of gemeente je woont, en geef best je telefoonnummer zodat we je kunnen contacteren.