Hoe werkloosheid te bestrijden

Gedurende de hoogconjunctuur, toen er dikke winsten gemaakt werden, zag de meerderheid van de werkende bevolking geen stijging in reële lonen. Ze waren onderworpen aan de toegenomen druk voor nog hogere productiviteit en meer uren. Maar nu, met de crisis, worden ze niet alleen bedreigd met drastische bezuinigingen in hun levensonderhoud, maar ook met het verlies van hun baan. Dit duidt weer op een verdieping van de crisis en op verdere afbraak van de levensstandaard van de bevolking. Wereldwijd dreigen miljoenen mensen in een put van armoede te vallen.

Tien jaar lang werd de Spaanse economie beschouwd als de motor voor banencreatie in de eurozone. Nu kwamen er in het vorige jaar zo'n 800000 werklozen in Spanje bij. Het instorten van de decennialange boom in de bouwsector heeft de werkloosheid in Spanje doen toenemen tot 11,3 procent, de hoogste in de Europese Unie. "Het gaat erger worden, dit is net begonnen", zei Daniele Antonucci, een econoom bij Merrill Lynch International in Londen. Hij voorspelt dat de werkloosheid er zal stijgen tot 13 procent volgend jaar, terwijl de Europese werkloosheid tot 8,1 procent zal stijgen van 7,5 procent op het einde van 2008. In werkelijkheid zijn de cijfers voor werkloosheid veel groter, maar overheden gebruiken allemaal trucs om ze te verlagen. Dezelfde situatie bestaat, in meer of mindere mate, in alle landen.

De werkende mensen moeten hun levensstandaard verdedigen, als ze deze niet kunnen verhogen. Werkloosheid bedreigt de maatschappij met desintegratie. De arbeidersklasse kan geen ontwikkeling van chronische massawerkloosheid toestaan. Het recht om te werken is een grondrecht. Wat voor maatschappij dwingt miljoenen gezonde mannen en vrouwen tot een leven van inactiviteit, terwijl hun arbeid en vermogen nodig zijn om in de noden van de bevolking te voorzien? Hebben we niet meer scholen en ziekenhuizen nodig? Hebben we geen goede wegen en huizen nodig? Moeten de infrastructuur en het transportwezen niet nodig onderhouden en verbeterd worden?

Het antwoord op al deze vragen kent iedereen. Maar het antwoord van de heersende klasse is altijd hetzelfde: we kunnen deze dingen niet betalen. Nu weet iedereen dat dit een leugen is. We weten nu allemaal dat de overheden gigantische sommen geld tevoorschijn kunnen toveren als het in het belang van de rijke minderheid is die de banken en industrieën bezit en controleert. Enkel wanneer de meerderheid van de werkende bevolking eist dat in hun behoefte wordt voorzien, beargumenteren overheden dat ze geen geld hebben.

Wat bewijst dit? Het bewijst dat in het systeem waarin we leven de winsten van enkelen belangrijker zijn dan de behoeften van velen. Het bewijst dat het hele productieve systeem is gebaseerd op één enkel ding: het winstmotief, oftewel simpelweg hebzucht. Als arbeiders staken, schildert de pers (die ook in handen is van een paar miljardairs) hen af als "hebzuchtig". Maar hun "hebzucht" is alleen de strijd om rond te komen: om de huur of hypotheek te betalen, om de rekeningen van voedsel en brandstof te betalen die elke maand weer stijgen, om voor hun kinderen en gezinnen te zorgen.

De hebzucht van de bankiers en kapitalisten daarentegen, is de hebzucht om grote fortuinen te accumuleren uit de arbeid van anderen (want zelf produceren ze niets). Dit geld besteden ze aan kunstwerken (niet voor hun plezier maar alleen als een andere winstgevende investering), aan een overvloedige levensstijl en extravagantie, of ze geven zich over aan vergaande speculatie, wat altijd eindigt met economische instorting en ellende - niet voor henzelf, maar voor de meerderheid op wiens productieve arbeid de maatschappij rust.

In het verleden argumenteerden de werkgevers dat nieuwe technologie de werkdruk zou verminderen, maar het tegengestelde bleek waar. De EU heeft een wet aangenomen die de maximale werkweek verhoogt naar zestig uur! Dit in het eerste decennium van de 21ste eeuw, waar de wonderbaarlijke vooruitgang van de moderne wetenschap en technologie meer arbeidsbesparende apparaten heeft geproduceerd dan ooit tevoren. Wat is de zin hiervan? Wat is de zin van grote getallen werkloze mensen die betaald worden om niks doen, terwijl op de werkvloer andere werknemers worden gedwongen verplichte overuren te werken?

Gedurende de hoogconjunctuur dwongen de bazen de werknemers tot veel overuren, om zoveel mogelijk meerwaarde uit hun arbeid te persen. Maar als de recessie begint en ze niet langer een markt hebben voor hun goederen, twijfelen ze niet om hun fabrieken te sluiten alsof het luciferdoosjes zijn, en het personeel op straat te zetten, terwijl ze de rest uitbuiten tot hun grenzen. De impasse van het kapitalisme is dat werkloosheid niet langer van 'conjuncturele' aard zal zijn, maar dat het toenemend organisch of 'structureel' zal zijn. Een man of vrouw die over de 40 of 50 is, zal misschien nooit meer werken, terwijl veel gekwalificeerde mensen die hun baan kwijtraken, gedwongen zullen worden ongekwalificeerde en laagbetaalde jobs aan te nemen om te overleven.

Dat is de economie van een gekkenhuis! Vanuit kapitalistisch oogpunt is dit zeer logisch. Maar we verwerpen de gestoorde logica van het kapitalisme! Tegenover de bedreiging van werkloosheid zetten wij de slogan voor publieke werken en werk delen met behoud van loon. De samenleving heeft scholen, ziekenhuizen, wegen en huizen nodig. De werklozen moeten aan het werk gezet worden in een groot programma van openbare werken!

Vakbonden moeten ervoor zorgen dat de werklozen nauw verbonden worden met de arbeiders, samengebonden in de solidariteit van wederzijdse verantwoordelijkheid. Het is noodzakelijk om het beschikbare werk te verdelen zonder verlies van loon! Al het beschikbare werk moet verdeeld worden over het arbeidspotentieel in overeenstemming met de lengte van de werkweek. Het gemiddelde loon van elke werknemer blijft hetzelfde als het was onder de oude werkweek. Lonen, met een strikt bepaald minimum, zullen de ontwikkeling van de prijzen volgen. Dit is het enige programma dat de arbeiders kan beschermen in tijden van economische crisis.

Wanneer ze dikke winsten maken, beschermen de grote bezitters jaloers hun bedrijfsgeheimen. Nu er een crisis is, zullen ze verwijzen naar hun boekhoudkundige grootboeken als 'bewijs' dat ze de eisen van de werknemers niet kunnen inwilligen. Dit is zeker het geval met de kleinere kapitalisten. Maar of onze eisen 'realistisch' zijn vanuit het oogpunt van de bazen, is niet het punt. We hebben de plicht om de vitale belangen van de arbeidersklasse te beschermen en om haar te beschermen tegen de ergste gevolgen van de crisis. De bazen zullen klagen dat dit hun winst zal verminderen en het een negatief effect zal hebben op hun stimulans om te investeren. Maar wat voor een stimulans heeft de meerderheid van de bevolking onder een systeem gebaseerd op privé-winst? Als de vitale belangen van de meerderheid niet samengaan met de eisen van het huidige systeem, dan weg met het systeem!

Is het werkelijk zo logisch dat de levens en het lot van miljoenen mensen bepaald worden door de blinde hand van de markt? Is het eerlijk dat het economische leven van deze planeet is besloten alsof het een gigantisch casino is? Kan het goedgepraat worden dat de hebzucht voor winst de enige motorkracht is die bepaalt of mensen een baan of een dak boven hun hoofd zullen hebben? Diegenen die de productiemiddelen bezitten en ons lot bepalen zullen positief antwoorden omdat dat in hun belang is. Maar de meerderheid van de bevolking, die de onschuldige slachtoffers zijn van dit kannibalistische systeem, zal een heel andere mening hebben.

Door te vechten tegen de pogingen om hen voor de crisis te laten betalen, zullen de arbeiders gaan begrijpen dat het nodig is de maatschappij bij de wortels te veranderen. Het enige antwoord op fabriekssluitingen is fabrieksbezettingen: "een fabriek gesloten is een fabriek bezet!". Dat is de enige effectieve slogan om sluitingen te bestrijden. Fabrieksbezettingen moeten noodzakelijk leiden tot arbeiderscontrole. Door middel van arbeiderscontrole krijgen de arbeiders ervaring in boekhouden en de administratie van het bedrijf, wat hen later zal toestaan de hele maatschappij te besturen.

Dit is de ervaring geweest van de meest geavanceerde arbeidersstrijd in recente jaren, vooral in Latijns-Amerika. In Brazilië (CIPLA/Interfibras, Flasko en andere fabrieken), Argentinië (Brukman, Zanon en vele anderen) en Venezuela, waar de oliegigant PDVSA herstart en bestuurd werd door de arbeiders voor maanden gedurende de lockout van de bazen in 2002-2003 en waar een beweging van bezette fabrieken zich rond Inveval ontwikkelde in 2005 die steeds sterker wordt.

In al deze gevallen en vele anderen, hebben arbeiders succesvol gepoogd om de fabrieken te runnen onder hun eigen controle en management. Maar arbeiderscontrole kan geen doel op zich zijn. Het doet de vraag rijzen: wie is de baas? Of arbeiderscontrole zal leiden tot nationalisatie, of het zal enkel een tijdelijke episode zijn. De enige echte oplossing voor werkloosheid is een socialistische planeconomie, gebaseerd op de nationalisatie van de banken en van de belangrijkste industrieën onder democratische arbeiderscontrole en -management.

Wij eisen:

1. Geen werkloosheid! Werk of volledig loonbehoud voor iedereen!

2. Weg met het bedrijfsgeheim! Open de boeken! Laat de werknemers toegang hebben tot informatie over oplichterij, speculatie, belastingontduiking, duistere overeenkomsten en excessieve winsten en bonussen. Laat de mensen zien hoe zij zijn opgelicht en wie er verantwoordelijk is voor de huidige wantoestand!

3. Geen fabriekssluitingen! Een gesloten fabriek is een bezette fabriek!

4. Nationalisatie onder arbeiderscontrole en -management van fabrieken die gesloten dreigen te worden!

5. Voor een verrijkend programma van openbare werken: voor een bouwprogramma van betaalbare sociale woningen, scholen, ziekenhuizen en wegen om werkgelegenheid te creëren voor de werklozen.

6. Voor de onmiddellijke invoering van een 32-uren week, zonder verlies van loon!

7. Voor een socialistische planeconomie, waarin werkloosheid afgeschaft zal worden en de maatschappij op haar vaandel zal schrijven: het universele recht op werk.

Vecht voor het beschermen van de levensstandaard!

Terwijl de bankiers en werkgevers fantastische winsten maakten, stagneerden of daalden de reële lonen van de meerderheid. De kloof tussen rijk en arm is nooit groter geweest dan vandaag. Recordwinsten werden vergezeld door recordongelijkheid. The Economist (niet echt een linkse krant) legde uit: "De enige ware continue trend van de laatste 25 jaar is die geweest naar een grotere concentratie van inkomen aan de top" (The Economist, 17 juni, 2006). Een kleine minderheid werd idioot rijk, terwijl het aandeel van de arbeiders in het nationaal inkomen constant verminderd is en de armste lagen in een steeds diepere armoede zinken. De orkaan Katrina onthulde aan de hele wereld het bestaan van een subklasse van misdeelde burgers die in derdewereldomstandigheden leven in het rijkste land ter wereld.

In de VS worden miljoenen mensen bedreigd met het verlies van hun baan en huis, terwijl het winstmaken gewoon doorgaat. Terwijl Bush zijn reddingsplan van 700 miljard dollar aankondigde, meldden Amerikaanse nutsbedrijven een recordstijging van het aantal klanten die hun gas- en elektriciteitsrekeningen niet betaalden. De grootste stijgingen in stroomafsluitingen waren in de staten Michigan (22 procent) en New York (17 procent), hoewel er ook stijgingen werden gemeld in Pennsylvania, Florida en California.

De arbeiders van de VS produceren nu 30 procent meer dan tien jaar geleden. Toch zijn de lonen amper gestegen. Het sociale weefsel staat op springen. Er is een enorme toename van spanningen in de maatschappij, zelfs in het rijkste land ter wereld. Wat de grond bereidt voor een grote explosie van klassenstrijd. Dit is niet enkel het geval in de VS. Wereldwijd ging de hoogconjunctuur samen met hoge werkloosheid. Hervormingen en concessies werden teruggenomen, zelfs tijdens de piek van de hoogconjunctuur. De crisis van het kapitalisme betekent niet alleen dat de heersende klasse geen nieuwe hervormingen kan tolereren. Ze kunnen niet eens het voortbestaan van die hervormingen en concessies toestaan die de arbeiders in het verleden hebben verworven.

Werkende mensen hadden geen echt voordeel bij de hoogconjunctuur, maar krijgen nu de rekening voor de recessie voorgeschoteld. Overal wordt de levensstandaard aangevallen. Om winsten voor de bazen en bankiers te beschermen, moeten lonen verlaagd worden, het aantal uren en de intensiteit van het werk verhoogd en de uitgaven aan scholen, woningbouw en ziekenhuizen, beperkt. Dit betekent dat de semi-beschaafde leeftoestanden die in het verleden bereikt werden, bedreigd worden. In de huidige toestand kan er geen betekenisvolle hervorming voor elkaar gebracht worden zonder een serieuze strijd. Het idee dat dit mogelijk is via een akkoord met de bazen en bankiers is totaal onjuist.

Het idee van 'nationale eenheid' om de crisis te bestrijden is een gemene misleiding van de bevolking. Welke eenheid van belangen kan er zijn tussen de miljoenen gewone werkende mensen en de superrijke uitbuiters? Enkel de eenheid van het paard en de ruiter die zijn paard de sporen geeft. De leiders van de socialistische-, arbeiders- en linkse partijen die instemden met 'crisismaatregelen', die overvloedige geldsommen voor de bankiers en bezuinigingen voor de meerderheid van de maatschappij betekenen, verraden de belangen van de mensen die voor hen stemden. Die vakbondsleiders die argumenteren dat we in een crisis "allemaal elkaar moeten blijven vasthouden" en die denken dat het mogelijk is concessies veilig te stellen door het matigen van de looneis en akkoord te gaan met de voorwaarden van de werkgevers, bereiken het tegenovergestelde van wat ze willen. Zwakheid nodigt agressie uit! Voor elke stap die we terug doen, eisen de bazen er drie bij. De weg van klassencollaboratie en zogenaamd Nieuw Realisme leidt alleen tot nieuwe tegenslagen, fabriekssluitingen en bezuinigingen.

Terwijl de werkloosheid in hoog tempo stijgt, stijgen ook de kosten voor levensonderhoud. Brandstof, gas, elektriciteit, voedsel enzovoort zijn allemaal gestegen in prijs en de winsten van de grote energiebedrijven stromen binnen. In het verleden beargumenteerden de burgerlijke economen dat ze de "inflatie getemd hadden". Hoe belachelijk klinkt dat vandaag! Families die gisteren van twee lonen rondkwamen moeten dat nu doen met één - of geen. De strijd om te leven heeft nu een veel zwaardere betekenis voor miljoenen mensen. Inflatie en soberheid zijn twee zijden van dezelfde munt. Beiden zijn niet in het belang van de arbeidersklasse. We verwerpen compleet alle pogingen om de lasten van de crisis, de desorganisatie van het bankwezen en alle andere gevolgen van de crisis van het winstsysteem, op de schouders van de gewone werkende mens te plaatsen. We eisen werkgelegenheid en waardige levensomstandigheden voor iedereen.

De enige oplossing voor de doorgaande prijsstijging is een glijdende loonschaal. Dit betekent dat collectieve arbeidsovereenkomsten (CAO's) een automatische loonstijging moeten garanderen tegenover de prijsstijging van consumptiegoederen. De bankiers en hun politieke vertegenwoordigers vertellen de massa: we kunnen ons geen hogere lonen veroorloven want dit zou inflatie veroorzaken. Iedereen weet echter dat de lonen de prijzen proberen bij te benen en niet omgekeerd. Het antwoord is glijdende loonschalen, waarbij de lonen automatisch verbonden zijn aan stijgingen in de levenskosten. Hoewel, zelfs dit is niet voldoende. Er wordt gesjoemeld met de officiële inflatie-indexen om de echte omvang van de inflatie te verdoezelen en dan worden werkende mensen gevraagd om af te zien van loonsverhoging op basis van deze vervalste cijfers. De vakbonden dienen daarom de echte omvang van de inflatie in beeld te brengen, gebaseerd op de prijzen van noodzakelijke goederen (ook rentes en andere woonkosten) en ze moeten dit voortdurend herzien. Alle looneisen zouden hierop gebaseerd moeten worden.

We eisen:

1. Een leefbaar loon en pensioen voor iedereen!

2. Een glijdende loonschaal, gekoppeld aan stijgingen in de levenskosten.

3. De vakbonden, coöperatieven en consumentenverenigingen moet de werkelijke index van de kosten van levensonderhoud berekenen ter vervanging van de 'officiële' index, die niet de werkelijke stand van zaken weergeeft.

4. Het opzetten van comités van arbeiders, huisvrouwen, kleine winkeleigenaars en werklozen om prijsstijgingen onder controle te houden.

5. Het afschaffen van alle indirecte belastingen en het invoeren van een sterk progressief systeem van directe belasting. Schaf alle belastingen voor de armen af en laat de rijken betalen!

6. Een einde aan 'stookarmoede' en een drastische verlaging van de brandstofprijzen! Dit kan alleen bereikt worden door het nationaliseren van de energiebedrijven, wat mogelijk maakt om prijscontrole toe te passen op de consumentenprijs van gas en elektriciteit. Geen winstbejag ten koste van de publieke zaak!

De vakbonden

In de huidige tijd hebben werknemers meer dan ooit hun massaorganisaties nodig, vooral dan vakbonden. De vakbond is de basiseenheid van organisatie. Het zal niet mogelijk zijn te vechten voor loonbehoud en de levensstandaard zonder krachtige vakbonden. Daarom proberen de bazen en hun overheden de vakbonden steeds te ondermijnen en hun macht in te dammen door anti-vakbondswetgevingen.

De lange periode van hoogconjunctuur heeft de vakbondsleiders aangetast, die het beleid van klassencollaboratie en 'dienstbonden' hebben overgenomen, precies nu de voorwaarden voor zulke dingen verdampt zijn. De rechtse vakbondsleiders zijn de meest conservatieve kracht in de maatschappij. Ze vertellen de arbeiders dat we "allemaal in hetzelfde schuitje zitten" en opofferingen moeten doen om de crisis op te lossen, dat de bazen niet de vijand zijn en dat klassenstrijd "ouderwets" is.

Ze prediken een deal tussen loonarbeid en kapitaal, wat ze beschouwen als "nieuw realisme". In werkelijkheid is dit de ergste vorm van utopie. Het is onmogelijk om tegenovergestelde belangen met elkaar te verzoenen. In de huidige omstandigheden is strijd de enige manier om hervormingen en loonsverhogingen te krijgen. In feite zal het nodig zijn te strijden om aanwinsten uit het verleden te beschermen, want die worden overal bedreigd. Dit staat lijnrecht tegenover het beleid van klassencollaboratie van de leiders, die het verleden afspiegelen, en niet het heden of de toekomst.

In hun pogingen de vakbonden te castreren en hen in instrumenten te veranderen om de arbeiders te controleren, doet de heersende klasse alles wat in haar macht ligt om de leiding van de vakbonden te corrumperen en hen met de staat te verbinden. Wij zijn tegen al dat soort acties en zijn voor het versterken en democratiseren van de vakbondsorganisatie op elk niveau. De vakbonden moeten onafhankelijk zijn van de staat en moeten hun leiders controleren en hen verplichten om consistent voor de belangen van de arbeiders te vechten.

De reformistische vakbondsleiders, die zichzelf zien als praktisch en realistisch, zijn in werkelijkheid blind en onbenullig. Ze hebben niet het minste idee van de catastrofe die zich momenteel ontwikkelt met de crisis van het kapitalisme. Ze denken dat het mogelijk is om aan te modderen, terwijl ze bezuinigingen en andere opleggingen accepteren in de hoop dat alles wel weer op z'n pootjes terecht komt. Ze blijven hangen aan 'goede verhoudingen' die ze met de kapitalisten denken te krijgen. Integendeel! De geschiedenis toont voldoende dat zwakheid agressie uitnodigt. Voor elke stap terug die ze zetten, zullen de bazen er drie meer eisen.

Zelfs geconfronteerd met druk vanuit de basis om tot stakingen en algemene stakingen op te roepen, doen ze alles wat in hun macht ligt om zulke acties in bedwang te houden. Als ze gedwongen worden om tot massademonstraties op te roepen, veranderen ze die in shows en feestjes met ballonnen en muziekbandjes, zonder militante klasseninhoud. Voor de leiders is dit enkel een manier om stoom af te blazen. Voor serieuze vakbondsleden daarentegen, zijn stakingen en demonstraties een manier om arbeiders hun macht te laten begrijpen en de grond te bereiden voor een fundamentele verandering van de maatschappij.

Zelfs in de vorige periode was er een onderstroom van onvrede, door de aanvallen op arbeidersrechten en maatregelen gericht tegen de vakbonden. Dit zal nu aan de oppervlakte komen en een uitdrukking vinden in de massaorganisaties van de arbeidersklasse, te beginnen met de vakbonden. De radicalisering van de basis zal in conflict komen met het conservatisme van de leiding. De arbeiders zullen een complete metamorfose van de vakbonden eisen, en zullen ernaar streven hen in ware strijdorganisaties te veranderen.

Wij staan voor het bouwen van massale, democratische en militante vakbonden, die het mogelijk maken de meerderheid van de arbeidersklasse te organiseren, hen praktisch op te leiden en voor te bereiden, niet alleen op een radicale transformatie van de maatschappij, maar in feite op het leiden van de economie in een toekomstige democratisch-socialistische maatschappij.

Wij eisen:

1. Totale onafhankelijkheid van de vakbonden ten opzichte van de staat

2. Het beëindigen van verplichte arbitrage, clausules van sociale vrede en andere maatregelen om de actie van de bonden te beperken.

3. Democratiseer de vakbonden en plaats de controle stevig in handen van de leden!

4. Afschaffing van verkiezing voor het leven! Het verkiezen van alle vakbondsfunctionarissen met het recht op terugroeping.

5. Tegen bureaucratie en carrièrisme! Geen functionaris zal meer verdienen dan een geschoolde arbeider. Alle uitgaven moeten openbaar zijn voor inspectie door de leden.

6. Geen klassencollaboratie! Voor een militant programma om de arbeiders te mobiliseren ter verdediging van hun baan en levensstandaard.

7. Voor vakbondseenheid gebaseerd op bovenstaande eisen.

8. Voor controle door de basis, inclusief het versterken van de syndicale delegaties en de creatie van ad hoc stakingscomités tijdens stakingen en andere conflicten als middel om de volledige participatie van zoveel mogelijk arbeiders te verzekeren.

9. Voor het nationaliseren van de belangrijkste sectoren van de economie en het creëren van een industriële democratie waarin de vakbonden een sleutelrol zullen spelen in de administratie en controle van elke werkplek. Vakbonden zijn geen doel op zich, maar enkel een middel tot een doel, namelijk de socialistische transformatie van de maatschappij.

Jongeren

De crisis van het kapitalisme heeft bijzonder negatieve gevolgen voor de jonge generatie, die de toekomst is van de mens. De seniele ontbinding van het kapitalisme dreigt cultuur te ondermijnen en jongeren te demoraliseren. Hele lagen jonge mensen, die geen uitweg zien uit de impasse, worden slachtoffer van alcoholisme, drugsverslaving, criminaliteit en geweld. Wanneer jonge mensen vermoord worden voor een paar sportschoenen, moeten we onszelf de vraag stellen in wat voor soort maatschappij we leven. De maatschappij moedigt jonge mensen aan tot de consumptie van producten die ze niet kunnen betalen, en walgt vervolgens van de resultaten.

Margaret Thatcher, die hogepriesteres van de markteconomie, zei ooit eens dat er geen ding is als de maatschappij. Deze giftige filosofie heeft de meest verwoestende resultaten gehad sinds zij in de praktijk omgezet werd dertig jaar geleden. Dit grove individualisme heeft krachtig bijgedragen aan het creëren van een atmosfeer van egoïsme, hebzucht en onverschilligheid voor het lijden van anderen, die de maatschappij verstikt. Dat is de ware aard van markteconomie.

De echte manier om het niveau van beschaving te meten is door te kijken hoe we voor de ouderen en jongeren zorgen. Als we het zo bekijken, zijn we geen beschaafde maatschappij, maar eerder een maatschappij die afglijdt naar barbarisme. Zelfs in de periode van de hoogconjunctuur waren er al symptomen van barbarisme in de maatschappij, met criminaliteit- en geweldgolven, en de verspreiding van antisociaal en nihilistisch gedrag onder een laag jongeren. Deze gemoederen zijn een trouwe afspiegeling van de moraliteit van het kapitalisme.

De reactionairen protesteren hier luidkeels tegen, maar omdat ze niet kunnen toegeven dat zulke dingen de gevolgen zijn van het sociale systeem dat ze verdedigen, kunnen ze geen oplossing naar voren schuiven. Hun enige antwoord is dat we de gevangenissen maar moeten volgooien met jonge mensen, die dan leren hoe ze echte criminelen moeten zijn in plaats van simpele amateurs. En op die manier komen we in een vicieuze cirkel terecht van sociale vervreemding, drugsverslaving, degradatie en criminaliteit.

Het antwoord van het establishment is om jonge mensen te criminaliseren, hen de schuld te geven voor de problemen die door de maatschappij gecreëerd worden, om het repressieve beleid op te voeren, om meer gevangenissen te bouwen en hardere straffen uit te delen. In plaats van de problemen op te lossen, verergeren zulke maatregelen ze alleen en zorgen ze voor een vicieuze cirkel van criminaliteit en vervreemding. Dit is het logische resultaat van kapitalisme en de markteconomie, die mensen behandelen alsof ze enkel 'productiefactoren' zijn en alles onderwerpen aan het winstmotief. Ons antwoord is dat jongeren zich moeten organiseren en moeten meedoen met de arbeidersklasse in de strijd tegen kapitalisme en voor socialisme!

De crisis van het kapitalisme betekent meer werkloosheid en een verdere verloedering van de infrastructuur, het onderwijs, de gezondheidszorg en de woonruimte. Deze verrotting van de beschaving brengt het risico van verdere sociale desintegratie met zich mee. Het zal een stijging van criminaliteit, vandalisme, antisociaal gedrag en geweld betekenen.

Het is noodzakelijk om urgente maatregelen te nemen die moeten voorkomen dat nieuwe lagen jongeren in het moeras van demoralisatie zinken. De strijd voor socialisme betekent het vechten voor cultuur in de meest brede zin, om de ambities van jonge mensen te verhogen, om hen een doel te geven in het leven dat meer is dan de strijd om te overleven op een niveau net iets boven dat van dieren. Als je mensen als dieren behandelt, zullen ze reageren als dieren. Als je mensen als mensen behandelt, zullen ze overeenkomstig reageren.

Bezuinigingen in onderwijs op elk niveau, het afschaffen van studiebeurzen en het invoeren van collegegelden en studentenleningen, betekenen dat jongeren uit de arbeidersklasse worden buitengesloten van hoger onderwijs. In plaats van dat ze goed getraind wordt om de noden van de maatschappij te dienen, en haar toegang gegeven wordt tot cultuur, zit de meerderheid van de jonge mensen vast aan een leven van gezwoeg met laagbetaalde, ongeschoolde baantjes. Tegelijkertijd mogen privé-bedrijven zich bemoeien met onderwijs, wat steeds meer behandeld wordt als de zoveelste markt om winst mee te maken.

Wij eisen:

1. Goed onderwijs voor alle jonge mensen. Een groot programma van scholenbouw en een werkelijk gratis onderwijssysteem op alle niveaus.

2. Het onmiddellijke afschaffen van collegegelden en het invoeren van een studieloon voor alle studenten die zich kwalificeren voor hoger onderwijs.

3. Gegarandeerd een baan voor elke schoolverlater met een levenswaardig loon.

4. Een einde aan de beheersing en uitbuiting van het onderwijs door het bedrijfsleven. Jaag de privé-bedrijven uit het onderwijs!

5. Het leveren van uitgebreide jongerencentra, bibliotheken, sportcentra, bioscopen, zwembaden en andere recreatiemogelijkheden voor jonge mensen.

6. Een programma van betaalbare publieke woningbouw voor studenten en jonge paren.

"Uitvoerbaarheid"

De crisis van het kapitalisme betekent dat de bankiers en kapitalisten overal de gehele last van de crisis op de schouders willen plaatsen van de mensen die het minst in staat zijn die te betalen: de arbeiders, de middenklasse, de werklozen, de ouden en de zieken. Het argument dat steeds herhaald wordt is dat, omdat er een crisis is, het niet haalbaar is de levensstandaard te verhogen of zelfs op hetzelfde peil te houden.

Het argument dat er geen geld is om voor hervormingen te betalen is klinkklare onzin. Er is genoeg geld voor wapens en voor het betalen van de criminele agressieoorlogen in Irak en Afghanistan. Maar er is geen geld voor scholen en ziekenhuizen. Er is genoeg geld om de rijken te subsidiëren, zoals we zagen met de kleine gift van 700 miljard dollar die Bush aan de bankiers deed. Maar er is geen geld voor pensioenen, ziekenhuizen of scholen.

Het argument van "uitvoerbaarheid" heeft daarom geen betekenis meer. Of een bepaalde hervorming haalbaar is of niet, hangt af of het in het belang is van een bepaalde klasse of niet. In de laatste instantie, hangt de uitvoerbaarheid (dit wil zeggen of ze het wíllen uitvoeren) af van de klassenstrijd en de werkelijke machtsbalans. Als de heersende klasse alles dreigt te verliezen, zal zij proberen concessies te doen die zij "zich eigenlijk niet kan veroorloven". Dat was het geval in mei 1968 in Frankrijk, toen de Franse heersende klasse enorme loonsverhogingen en belangrijke verbeteringen in werkomstandigheden en -uren gaf om zo de algemene staking te beëindigen en de arbeiders uit de fabrieken te krijgen die zij hadden bezet.

De aanvang van een crisis kan in het begin zorgen voor een shock, maar dit zal snel omgezet worden in woede wanneer mensen zich realiseren dat hun gevraagd wordt de prijs van de crisis te betalen. Er zullen spontane veranderingen komen in het bewustzijn, dat getransformeerd kan worden in 24 uur tijd. Een grote beweging in één enkel land kan leiden tot een verandering van de hele situatie, zoals gebeurde in 1968. De enige reden dat dit nog niet gebeurde, is dat de leiding van de massaorganisaties achterligt op de werkelijkheid en erin faalt een reëel alternatief naar voren te schuiven. Maar er zijn al tekenen van verandering.

Recent zijn er door heel Europa algemene stakingen en massademonstraties getrokken. In Griekenland zijn er negen algemene stakingen geweest sinds de rechtse Nieuwe Democratie partij aan de macht kwam in 2004. In de eerste zes maanden van 2008 maakte België een golf mee van wilde stakingen die aan de jaren '70 deed denken. De beweging sprong spontaan over van de ene sector naar de andere. In maart 2008 lagen de Berlijnse Vervoersbedrijven (BVG) plat door een lange en militante staking van de machinisten en de onderhouds- en administratiemedewerkers. Na jaren van concessies en achteruitgang door de vakbonden, hebben de arbeiders gezegd dat ze er genoeg van hebben. Duizenden studenten gingen de straat op in Spanje in oktober 2008 om te protesteren tegen plannen om het universitaire onderwijs te privatiseren en ook tegen enige plannen om de arbeiders te laten betalen voor de kapitalistische crisis door bezuinigingen in onderwijs, gezondheidszorg en andere publieke diensten.

In Italië zijn de studenten zich aan het mobiliseren. Honderdduizenden scholieren en studenten, samen met leraren, professoren en ouders, mobiliseerden in heel Italië tegen Berlusconi's pogingen om het onderwijs verder te privatiseren. Dit heeft geleid tot bezettingen van scholen en universiteiten. Het antwoord van de overheid was een dreigement om de gewapende politie in te zetten tegen de studenten. Op 11 oktober demonstreerden 300.000 arbeiders en jongeren in Rome in een demonstratie die opgeroepen was door Rifondanzione Comunista.

Dit alles toont dat de arbeiders niet met hun armen gevouwen blijven zitten terwijl hun levensstandaard wordt vernietigd. De tijd is rijp voor een grote opleving van de klassenstrijd. De arbeiders zijn niet geïnteresseerd in de logica van het winstsysteem. Onze taak is om de belangen van onze klasse te beschermen, de levensstandaard te behouden en de omstandigheden van de arbeiders te verhogen tot een niveau dat in de buurt komt van een beschaafde levensstandaard. Als er geld is voor de bankiers, dan is er geld om de hervormingen te financieren die we nodig hebben om de maatschappij een fijne plek te maken om in te leven.

Verdedig democratische rechten!

Gedurende meer dan een halve eeuw, geloofden de arbeiders van West-Europa en Noord-Amerika dat democratie voor eeuwig vaststond. Maar dit is een illusie. Democratie is een erg kwetsbare constructie, en een die alleen mogelijk is in rijke landen waar de heersende klasse bepaalde concessies kan doen aan de massa's om zo de klassenstrijd in te dammen. Maar als de omstandigheden veranderen kan de heersende klasse in de 'democratische' landen, overgaan naar een dictatuur met hetzelfde gemak waarmee iemand van de ene treincoupé naar een andere overgaat.

In toestanden van verhoogde klassenstrijd, begint de heersende klasse in de richting van reactie te bewegen. Ze zullen klagen dat er teveel stakingen en demonstraties zijn en ze verlangen "Orde". Recent was Cossiga, een Italiaanse Christen-Democratische minister van binnenlandse zaken in de jaren '70, later president van de Republiek, en nu senator voor het leven, gevraagd wat er gedaan moet worden met de studentendemonstraties Hij antwoordde:

"Laat ze maar doorgaan voor een tijdje. Trek de politie terug uit de straten en campussen, infiltreer de beweging met provocateurs die bereid zijn tot alles, en laat de demonstranten zo'n tien dagen hun gang gaan terwijl ze winkels vernielen, auto's in brand steken en de steden op z'n kop zetten. Daarna, met verkregen steun van de bevolking - verzekerd dat het geluid van de ambulancesirenes harder is dan dat van de politie en de carabinieri - zullen de bewaarders van de orde genadeloos de studenten moeten aanvallen en ze in het ziekenhuis trappen. Arresteer ze niet, want de rechters zullen hen onmiddellijk vrijlaten, sla ze gewoon in elkaar en ook de professoren die de beweging aanstookten."

Dit is een waarschuwing van wat we kunnen verwachten in de komende periode van verhoogde klassenstrijd in Italië en andere landen. In de toekomst, vanwege de zwakte van de reformistische leiders, is het mogelijk dat ze slagen in het opzetten van een soort Bonapartistische (militaire politie) dictatuur in een of ander Europees land. Maar onder huidige omstandigheden zou zo'n regime erg instabiel zijn en waarschijnlijk niet lang overleven.

In het verleden waren er in Italië, Duitsland en Spanje een grote boerenstand en kleinburgerij, die een massabasis vormde voor reactie. Dit is verdwenen. In het verleden waren de meeste studenten van rijke families en steunden ze de fascisten. Tegenwoordig zijn de meeste studenten links. De sociale reserves voor reactie zijn zeer beperkt. De fascistische organisaties zijn klein, hoewel ze heel gewelddadig kunnen zijn, wat hun zwakheid afspiegelt, en niet hun kracht. Daarbovenop, na de ervaring van Hitler, heeft de burgerij geen intentie om de macht over te dragen aan de dolle honden. Ze geven er de voorkeur aan zich te baseren op de 'gerespecteerde' legerofficieren, terwijl ze de fascistische bendes als hulpmiddel gebruiken.

In de recente periode zijn democratische rechten overal al bedreigd. Met het excuus van een antiterroristische wetgeving, gebruikt de heersende klasse nieuwe wetten om democratische rechten te beperken. Na de terroristische aanslagen van 11 september, drukte Bush de Homeland Security Act (HSA) erdoor. De regering Bush probeerde de basis te vernietigen van het democratische regime dat gecreëerd werd door de Amerikaanse Revolutie en wilde naar een heerschappij vrij van de beperkingen van wetten. Gelijksoortige wetten zijn in Groot-Brittannië en andere landen ingevoerd.

Wij zullen vechten om alle democratische rechten te beschermen die verworven zijn door de arbeidersklasse in het verleden. Bovenal zullen we het recht verdedigen om te staken en demonstreren en zullen we alle wettelijke restricties op vakbonden verwerpen. Iedereen moet het recht hebben om zich bij een vakbond aan te sluiten en samen te gaan met andere arbeiders om zijn of haar rechten te beschermen. Heel vaak worden door de verdedigers van het kapitalisme democratie en socialisme tegenover elkaar gezet. Maar dezelfde mensen die de socialisten ervan durven te beschuldigen dat ze antidemocratisch zijn, zijn altijd de grootste vijanden van de democratie geweest. Zij vergeten doelmatig dat zulke democratische rechten die we vandaag de dag bezitten, veroverd werden door de arbeidersklasse in een lange en bittere strijd tegen de rijken en machtigen die zich consistent tegen elke democratische eis verzetten.

De arbeidersklasse is geïnteresseerd in democratie omdat het ons de meest gunstige omstandigheden levert om de strijd voor socialisme te ontwikkelen. Maar we begrijpen dat onder kapitalisme, democratie noodzakelijk een beperkt, eenzijdig en fictief karakter moet hebben. Wat is het nut van persvrijheid als alle grote nieuwsbladen, kranten en televisiezenders, foyers en theaters in handen zijn van de rijken? Zolang het land, de banken en de grote monopolies in handen van enkelen blijven, zullen alle belangrijke besluiten die ons leven bepalen, genomen worden, niet door de parlementen en gekozen overheden, maar achter gesloten deuren in de bestuursraden van de banken en grote bedrijven. De huidige crisis heeft dit feit voor allen onthuld.

Socialisme is democratisch of het is niets. Wij staan voor een werkelijke democratie waarin het volk het besturen van de industrie, maatschappij en de staat in eigen handen neemt. Dat zou een ware democratie zijn, tegenover de karikatuur die we nu hebben, waarin iedereen kan zeggen (min of meer) wat ze willen, zolang de meest belangrijke beslissingen die ons leven beïnvloeden, worden genomen achter gesloten deuren door kleine, niet verkozen groepjes in de bestuursraad van banken en grote monopolies.

Wij eisen:

1. De onmiddellijke afschaffing van alle antivakbondswetgeving.

2. Het recht van alle werknemers om zich bij een vakbond aan te sluiten, te staken en te demonstreren.

3. Het recht op vrije meningsuiting en vergadering.

4. Geen restricties van democratische rechten onder het voorwendsel van de zogenaamde antiterroristenwetgeving!

5. De arbeidersorganisaties moeten het foute idee verwerpen van 'nationale eenheid' met kapitalistische overheden en partijen onder het voorwendsel van de crisis. Deze laatsten zijn verantwoordelijk voor de crisis en willen de arbeidersklasse de rekening voorschotelen.