Voor de eerste keer sinds het begin van de betogingen tegen de internationale toppen van het kapitalisme drie jaar geleden in Seattle beheerst de algemene staking het toneel van de antiglobaliseringsbeweging. Dit is een belangrijke verandering in de situatie. Even betekenisvol is dat in de twee grootste antiglobaliseringsbetogingen tot nu toe, in Genua en Barcelona, de arbeiders opmerkelijk aanwezig waren. De strijd van de arbeiders in Spanje en hun georganiseerde deelname aan de betogingen in Sevilla geeft ons een aanduiding welke sociale klasse beslissend is voor het omverwerpen van het huidige systeem. De algemene staking zal de kracht van de arbeidersklasse op de voorgrond brengen. Dit zal een sterke invloed hebben op de antiglobaliseringsbeweging.

Alhoewel Naomi Klein ons probeert te overtuigen in de kolommen van El Pais dat "de antiglobalisten niet de macht willen maar slechts de democratie willen heruitvinden" dus dat ze niet tegen het kapitalisme willen vechten, is het toch overduidelijk dat de meerderheid van de betogers in Göteborg, Nice, Genua, Barcelona en Madrid in actie is gekomen tegen het kapitalistisch systeem en zijn instellingen. Deze drang naar verandering gaat veel verder dan een verandering van de vorm van het systeem of enkele kunstmatige veranderingen

De officiële intellectuelen van de beweging (o.a. Naomi Klein, Samir Amin, Bernard Cassen) stellen enkel maar abstracte veranderingen voor aan het systeem opdat de ‘civiele maatschappij’ zou kunnen deelnemen via plaatselijke besturen. Ze willen de bescherming van de kleine plaatselijke en nationale markten zonder echt te begrijpen dat het gehate ‘neoliberalisme’ geen onmenselijke variant is van het kapitalisme die kan vervangen worden door een meer humane versie ervan. Noch het neoliberalisme, noch het protectionisme, noch andere varianten van de verschillende soorten economische politiek die gevoerd kunnen worden onder het kapitalisme zal de overgrote meerderheid van de bevolking kunnen beschermen tegen de brutale gevolgen van de crisis van het systeem. Het woord ‘crisis’ is het juiste beschrijving van de staat van het kapitalisme omdat de laatste economische heropleving er niet eens in geslaagd is het leven van de overgrote meerderheid van de bevolking te verbeteren, zelfs niet in landen zoals Duitsland en de Verenigde Staten.

De kapitalistische uitbuiting veroorzaakt elk jaar een echte ‘genocide’. Oordeel zelf maar: volgens de Internationale Arbeidsorganisatie (het ILO) verliezen elk jaar 2 miljoen arbeiders het leven als gevolg van het werk (ziekte, verwondingen enzovoort); 350.000 hiervan zijn dodelijke arbeidsongevallen. Deze cijfers zijn voldoende om overtuigd te geraken van de rotheid van het systeem.

Het kapitalisme heeft haar 'historische' bestaansredenen verloren. Het is niet meer in staat de productiekrachten te ontwikkelen met de nodige impuls om de maatschappij in de richting van de vooruitgang, van de cultuur en een menselijker bestaan te stuwen. Het panorama ziet er als volgt uit: aanvallen op de sociale rechten, oorlog staat op de orde van de dag en de morele ontaarding van de heersende klasse en zijn instellingen worden met de dag voelbaarder. Het kapitalisme is ziek. Het moet vervangen worden door een andere maatschappij steunend op de bewuste en democratische planning van de economische, financiële en sociale middelen teneinde de mensheid te beschermen tegen barbarij.Het socialisme is het enige alternatief op deze onmenselijke wereld.

De doelstellingen van de Top van Sevilla

Wat zijn de discussieonderwerpen van de burgerlijke regeringen tijdens deze top? De doelstelling van het Spaanse voorzitterschap werden door Azanr 6 maanden geleden als volgt omschreven:

1. De strijd tegen het terrorisme

2. De invoering van de Euro en de verderzetting van de economische en sociale hervormingen

3. de EU uitbreidingsplannen eerbiedigen

4. De ontwikkeling van het Europese buitenlandse en militaire beleid.

5. Het debat over de toekomst van Europa.

Wij vertalen dit als volgt:

1. De strijd tegen de democratische en politieke rechten onder het voorwendsel van de strijd tegen het geweld van ETA en de Rode Brigades; de steun aan de oorlogen van het Amerikaanse imperialisme.

2. Het versterken van de aanvallen tegen de arbeiders, studenten en gepensioneerden in Europa en het verhogen van het reserveleger (de werklozen) van het kapitaal

3. De machtsstrijd tussen de verschillende nationale burgerijen in Europa (in het bijzonder Frankrijk en Duitsland) met het oog op de uitbreiding van hun invloedssfeer van de landen van Oost-Europa.

4. Het uitwerken van een antwoord op het protectionistische offensief van de Verenigde Staten ingegeven door de economische recessie; hoe de uitbuiting van de ‘Derde Wereldlanden’ bestendigen?

5. Nieuwe ‘euroleugens’ uitvinden teneinde het beleid van sociale afbouw te rechtvaardigen in de ogen van de Europese bevolking.

De georganiseerde deelname van de arbeidersklasse aan de mobilisatie tegen de Eurotoppen zorgde voor een kwalitatieve verandering in het verzet. Hetzelfde zal waar zijn tijdens het protest tegen de Top in Sevilla, met dit verschil dat er deze keer een algemene staking zal plaatsvinden en dat de rechtse regering van Aznar alle middelen aanwendt om de staking te ondermijnen. Aznar heeft duidelijk de bibber. De kapitalisten en hun marionetten in de regeringen van de EU beseffen dat de algemene stakingen van Griekenland, Italië en Spanje een keerpunt aanduiden in de klassenstrijd op het Europese vasteland. Dit keerpunt bestaat in de verwerping van het scherpe antisociale beleid op nationaal, Europees en internationaal vlak gekoppeld aan een vernieuwd zelfvertrouwen van de massa’s in hun eigen kracht, vooral dan onder de jongeren in de bedrijven