Een andere wereld is mogelijk - socialisme

Sommige misleide zielen beweren dat precies de wetenschappelijke vooruitgang zelf het probleem is. Zij geloven dat we gelukkiger zouden zijn in modderhutten, werkend van zonsopgang tot zonsondergang in de velden, tot we erbij neervallen. Dat is dwaasheid. De manier om volledige vrijheid te bekomen waarbij het potentieel van mannen en vrouwen ten volle wordt benut, ligt juist in de volle ontwikkeling van industrie, landbouw, wetenschap en technologie. Het probleem is dat deze machtige wapens voor menselijke vooruitgang in handen zijn van individuen. Ze gebruiken deze middelen voor hun eigen winstmotief, ze misvormen het doel van deze middelen, limiteren de toepassing en houden de ontwikkeling ervan tegen. Het is zeer waarschijnlijk dat de wetenschap al lang een geneesmiddel voor kanker had gevonden, of schone en goedkope alternatieven voor fossiele brandstoffen, indien ze niet geketend was geweest aan de race om winst.

Wetenschap en technologie kunnen enkel hun enorme potentieel verwezenlijken wanneer ze bevrijd worden van de verstikkende omarming van de markt en ten dienste van de mensheid worden gesteld in een democratisch en rationeel systeem van productie, gebaseerd op noden en niet op winsten. Dit zou ons toestaan de werkweek tot een minimum te herleiden, en dus mannen en vrouwen bevrijden van de slavernij van lange werkuren, zodat ze hun fysiek, intellectueel en spiritueel potentieel kunnen verwezenlijken. Dit is de sprong voor de mensheid van "het koninkrijk van de nood naar het koninkrijk van de vrijheid".

Na de val van de Sovjet-Unie waren de aanhangers van de oude orde triomfantelijk. Ze spraken over het einde van het socialisme, en zelfs het einde van de geschiedenis. Ze beloofden ons een nieuw tijdperk van vrede, welvaart en democratie dankzij de mirakels van de vrijemarkteconomie. Slechts vijftien jaar later blijft er van deze dromen enkel een rokende ruïne over. Er rest niets van deze illusies. Serieuze problemen vereisen serieuze oplossingen: het is niet mogelijk kanker te genezen met een aspirine! Wat nodig is, is een echte verandering in de maatschappij. Het fundamentele probleem is het systeem zelf. De economen die zeiden dat Marx fout was, dat kapitalistische crises een ding van het verleden waren (het "nieuwe economisch paradigma"), zijn zelf fout gebleken.

De voorbije economische boom had alle kenmerken van de economische cyclus die Marx lang geleden al beschreven had. Het proces van de concentratie van kapitaal heeft enorme proporties bereikt. Er was een orgie van overnames en steeds toenemende monopolisering, die ongekende hoogtes heeft bereikt. Dit heeft niet tot de ontwikkeling van productieve krachten geleid, zoals dat in het verleden wel was. Fabrieken werden gesloten alsof het luciferdoosjes waren, duizenden mensen verloren hun job, duizenden gezinnen een inkomen. Dit proces zal nu nog versnellen aangezien het aantal faillissementen en sluitingen met de dag toeneemt.

Wat betekent dit alles? We zien de pijnlijke stuiptrekkingen van een maatschappelijk systeem dat het niet verdient te leven, maar dat weigert te sterven. Dat is geen verrassing. De geschiedenis toont ons dat geen enkele heersende klasse ooit zijn macht en privileges opgeeft zonder strijd. Dat is de ware verklaring voor de oorlogen, het terrorisme, het geweld en de dood die de hoofdkenmerken vormen van onze tijd. We zijn echter ook getuige van de geboorteweeën van een nieuwe maatschappij - een nieuwe en rechtvaardige maatschappij, een wereld geschikt voor mannen en vrouwen om in te leven. Uit deze gewelddadige gebeurtenissen, land na land, wordt een nieuwe macht geboren - de revolutionaire kracht van de werkenden, de boeren, de jeugd.

George Bush was dronken van macht en beeldde zich in dat zijn macht eindeloos was. Jammer genoeg waren er mensen ter linkerzijde die hetzelfde geloven. Zij zijn fout. Een revolutionaire golf gaat door Latijns-Amerika. De Venezolaanse revolutie was een aardschok die naschokken veroorzaakte over heel het continent: de acties van de massa's in Latijns-Amerika zijn het antwoord aan hen die zeiden dat revolutie niet langer mogelijk was. Het is niet enkel mogelijk, het is absoluut noodzakelijk indien we de wereld willen redden van de aankomende rampen!

Miljoenen mensen begonnen te reageren. De massieve demonstraties tegen de oorlog in Irak brachten miljoenen mensen op straat. Dat was een teken van het begin van het wakker worden. De beweging miste echter een coherent programma om de maatschappij te veranderen. De cynici en sceptici hebben te lang de boventoon gevoerd. Het is tijd om hen weg te duwen en de strijd vooruit te brengen. De nieuwe generatie is bereid te vechten voor haar emancipatie. Ze zoeken een vlag, een idee en een programma dat hen kan inspireren en hen tot de overwinning kan leiden. Dat kan enkel de strijd voor socialisme op wereldschaal zijn. De keuze voor de mensheid is socialisme of barbarij.

Voor de socialistische verenigde staten van Europa!

Het productieve potentieel van Europa is gigantisch. Met een bevolking van 497 miljoen en een inkomen per hoofd van 24000 euro is het een formidabele macht die potentieel de macht van de VS zou kunnen bedreigen. Dit potentieel kan echter nooit gerealiseerd worden onder kapitalisme. Alle pogingen om de eenheid van Europa vooruit te brengen, zijn op de klippen gelopen van nationale belangen. De aankomende recessie zal deze verdeeldheid uitdiepen en een vraagteken zetten bij de toekomst van de EU zelf.

De oprichting van de Europese Unie was een stille erkenning van het feit dat het onmogelijk is de problemen van de economie op te lossen binnen de enge limieten van de nationale markten. Op een kapitalistische basis kan Europese eenheid nooit bereikt worden. In een crisis zullen de tegenstellingen van de kapitalisten van de verschillende natiestaten naar voren komen. De huidige crisis heeft de verborgen breuklijnen zichtbaar gemaakt, en de holle retoriek van Europese eenheid aangetoond. Wat Sarkozy ook moge beweren, de relaties tussen de Europese leiders staan onder grote druk, niet in het minst de relatie tussen de leiders van Frankrijk en Duitsland, de twee sleutellanden van de EU.

De unilaterale verklaring van de Duitse overheid dat de 1 biljoen euro aan privé-spaargelden zou "gegarandeerd" worden, nam de andere Europese overheden bij verrassing, en leek een aanfluiting te zijn van de belofte van Europese samenwerking die voordien gegeven was op een Parijse minitop tussen Franse, Britse, Duitse en Italiaanse leiders. De Duitse zet dreigde ervoor te zorgen dat spaargeld uit de banken van andere landen zou aangetrokken worden. De andere landen waren woest. Wat was echter het verschil met de verklaring van de Ierse overheid dat het alle spaargelden van de zes grootste banken de komende twee jaar zou garanderen, of de Britse belofte dat het er "alles aan zou doen" om de spaarders te beschermen, of Sarkozys voornemen dat Franse spaarders geen euro zouden verliezen?

Deze episode toonde ook de hypocrisie van de Europese Commissie aan die de Ierse zet aanviel, maar later zei dat er niets mis was met de Berlijnse "belofte". Wat is het verschil tussen Ierland en Duitsland? Ierland is klein en Duitsland is groot en belangrijker, Duitsland controleert de portemonnee van de EU. Gelijkaardige garanties werden gegeven door andere Europese overheden - Zweden, Oostenrijk, Denemarken, Portugal - om te voorkomen dat spaarders zouden vluchten naar Duitse (of Ierse) banken.

In werkelijkheid probeert elke nationale overheid zijn belangen eerst te plaatsen. Het wantrouwen van de verschillende Europese overheden komt naar boven zodra ze met een crisis worden geconfronteerd. Elke overheid moet een manier vinden om om te gaan met de paniek die van de Atlantische Oceaan overkomt en zich verspreidt doorheen de Europese financiële instellingen. Washington vond het al moeilijk genoeg om om te gaan met de globale kredietcrisis en daar is slechts één economisch en politiek systeem. De EU heeft dan wel een eengemaakte munt en markt, maar 27 overheden en geen algemeen orgaan van banktoezicht of economische beheersing.

Het is onmogelijk om economieën te verenigen die in verschillende richtingen bewegen, en Europese overheden betalen de prijs voor het scheppen van een enkele munt zonder instituties of regulerend systeem om een enkele economie te reguleren. In de komende periode zullen protectionistische tendensen onherroepelijk naar voren komen. De pogingen van individuele overheden om miljarden euro's aan spaargelden van andere landen weg te lokken zijn een anticipatie op de 'zichzelf versterken ten koste van anderen' maatregelen die we kunnen verwachten als de crisis erger wordt.

Sylvester Eijffinger, actief op de universiteit van Tilburg en monetair adviseur voor het Europese Parlement, zei: "Dit is een serieuze waarschuwing. Eerst hadden we economische integratie, nadien monetaire integratie. We hebben echter nooit de parallelle politieke en regulatorische integratie gehad die ons zou toestaan een crisis zoals die vandaag te bestrijden." De spanningen tussen de natiestaten zijn zodanig dat het bestaan van de euro zelf misschien in twijfel getrokken wordt de komende periode. Het is zelfs niet ondenkbaar dat de EU uiteenvalt, of tenminste boven water komt met radicaal veranderde structuren, zodat ze gereduceerd wordt tot weinig meer dan een douane-unie.

De EU is in werkelijkheid een kapitalistische club die gedomineerd wordt door de banken en grote monopolies van de lidstaten. De nieuwe lidstaten van Oost-Europa worden gebruikt als een reservoir van goedkope arbeid, met 'Europese' prijzen en 'Oostelijke' lonen. De EU is ook een imperialistisch blok dat de voormalige Europese kolonies in Afrika, het Midden-Oosten, Azië en de Caraïben uitbuit. Er is niets progressiefs aan. De enige manier om het echte potentieel van Europa te bereiken is het oprichten van een socialistische federatie die de productieve krachten van heel Europa zou integreren in een gemeenschappelijk plan. Dit zou gecombineerd worden met maximale autonomie voor alle volken in Europa, inclusief de Basken, de Catalanen, de Schotten, de Welsh en alle andere nationaliteiten en nationale en taalkundige minderheden. Het zou de basis leggen voor een vreedzame en democratische oplossing voor het nationale probleem in landen als Ierland en Cyprus. Een socialistische federatie zou gevormd worden op een puur vrijwillige basis met volledige gelijkheid voor alle inwoners.

Wij eisen:

1. Nee aan een Europa van bureaucraten, banken en monopolies.

2. De onteigening van de banken en monopolies en de creatie van een geïntegreerd en democratisch plan van productie.

3. Een stop aan alle discriminatie tegenover migranten, vrouwen en jongeren. Gelijk loon voor gelijk werk!

4. Het opzetten van banden tussen vakbondsactivisten op Europees niveau en op wereldschaal.

5. Een militant werknemersfront tegen de grote multinationals!

6. Een socialistische Verenigde Staten van Europa!

Oost-Europa, Rusland en China

De komende recessie in West-Europa doet de problemen van de zogenaamde opkomende economieën in Oost-Europa toenemen. Investeerders dumpen hun meer risicovolle bezittingen in een vlucht naar veiliger bestemmingen. De relatief zwakke economieën van Oost-Europa zullen een zware prijs betalen voor hun banden met de kapitalistische wereldeconomie. Scherpe dalingen in groei en toenames in armoede worden verwacht in Rusland, Oekraïne en Roemenië. Ondanks groei in sommige Oost-Europese gebieden, wordt verwacht dat de groei per hoofd voor de hele regio in zijn geheel op nul zal staan.

Hongarije bereidt zich voor op een 'recessie realiteit' en verwacht een negatieve groei in 2009 volgens eerste minister Ferenc Gyurcsany. Bij het opstellen van het budget van 2009 had de overheid een groei van 3 procent verwacht in het bruto binnenlands product (BBP). Nu moet ze echter zwaar snijden en het hoofd bieden aan de toenemende werkloosheid. De financiële crisis komt er slechts twee jaar nadat Gyurcsany belastingsverhogingen had doorgedrukt samen met besparingen in de publieke sector en in subsidies voor energie aan huishoudens, dit alles om het grootste budgettaire tekort van de EU weg te werken.

De Hongaarse overheid zag zich verplicht om een noodlening van 5 miljard euro aan de Europese Centrale Bank te vragen. Nu Hongarije in de greep zit van internationale bankiers, zal het gedwongen worden om sociale uitgaven te verminderen om het begrotingstekort terug te dringen. Zoals steeds zal de rekening doorgeschoven worden naar de werknemers en boeren. De overheid stelt voor om de lonen te bevriezen, de bonussen af te schaffen van werknemers in de publieke sector en om de pensioenen te verminderen, dit alles om het tekort op de begroting te verminderen tot 2,6 procent van het BBP. Polen en andere Oost-Europese landen zijn slechts een stapje achter op Hongarije.

Oost-Europeanen kwamen bij de EU met het idee dat ze dezelfde levensstandaard zouden hebben als in Frankrijk of Duitsland. Deze illusies werden al snel ontmaskerd. Een kleine minderheid werd rijk met het plunderen van het bezit van de mensen door criminele privatiseringdeals. De meerderheid van de Polen, Tsjechen, Slovaken en Hongaren hadden geen enkel voordeel bij de terugkeer naar kapitalisme. Tijdens de economische boom werden ze uitgebuit als goedkope arbeidskracht voor de rijkere landen. Nu kijkt Oost-Europa het failliet in de ogen. Economische instorting in Oost-Europa zal landen als Oostenrijk en andere kwetsbare landen binnen de EU, meeslepen.

Nergens in Europa zijn de gevolgen van de kapitalistische restauratie zo serieus geweest als in de Balkan. De versplintering van Joegoslavië was een criminele daad die leidde tot een reeks oorlogen, terrorisme, massamoord en genocide. Deze monsterlijke situatie heeft catastrofale gevolgen gehad voor miljoenen mensen die voordien een goede levensstandaard, vrede en volledige tewerkstelling kenden. Velen kijken nu met heimwee terug naar het oude Joegoslavië. Kapitalisme bracht hen enkel oorlog, miserie en lijden.

De situatie in Rusland is niet veel beter. De tegenstelling hier is nog veel duidelijker dan in Oost-Europa. De restoratie van het kapitalisme is niet in het voordeel geweest van de overgrote meerderheid van de burgers van de voormalige Sovjet-Unie. Het heeft een obsceen rijke oligarchie gecreëerd, een kleine minderheid die nauwe banden heeft met criminele elementen. Voor miljoenen Russen echter betekenden de laatste twee decennia enkel miserie, honger, lijden en vernedering. Het betekende de instorting van gezondheid- en onderwijsdiensten die in de Sovjettijd gratis waren voor iedereen, maar ook de instorting van cultuur, het veroorzaakte een algemene verarming en een stijgende ongelijkheid.

Een tijd lang dachten mensen dat het ergste voorbij was en dat de economie zich herstelde van de diepe crisis die volgde op de instorting van de Sovjet-Unie. Nu moet Rusland echter de ergste financiële crisis sinds 1998 onder ogen zien. De dalende olieprijs, die de wereldwijde daling in vraag aantoont, heeft de economie in crisis geduwd. De vorige optimistische houding in Moskou is in rook opgegaan na scherpe dalingen op de beurs, die moest gesloten worden door de extreme onstabiliteit. Zoals in het sprookje over de heks Baba Yaga, is het Russische kapitalisme gebouwd op de poten van een kip. De crisis manifesteert zich in een terugloop in bouworders, ontslagen en beperkingen op krediet voor privé-bedrijven.

De crisis heeft de overheid gedwongen om hetzelfde pad als Washington en Londen te volgen en miljarden euro's belastingsgeld te gebruiken om de privé-bedrijven te redden. Meer dan 150 miljard euro zijn toegewezen als lening, lastenverlaging of via andere maatregelen. Gewone Russen zullen echter vragen waarom belastingsgeld gebruikt moet worden om de oligarchen te redden die rijk werden door het plunderen van de staat in het verleden. Als privé-bedrijven en de markt toch zo superieur zijn ten opzichte van een genationaliseerde planeconomie, waarom moet de privé-sector nu dan gered worden door de staat?

De situatie is nog erger in de voormalige Sovjetrepublieken zoals Oekraïne, waar armoede samengaat met politieke instabiliteit, corruptie en chaos. Voor de mensen van de Kaukasus en Centraal-Azië is het een ware ramp. Georgië, Armenië en Azerbeidjaan zijn constant in oorlog, en de gewone mensen moeten de last van de militaire uitgaven dragen. Terrorisme verspreidt zich van het bezette Tsjetsjenië naar andere republieken. De oorlog in Afghanistan dreigt niet enkel Pakistan te destabiliseren, maar heel Centraal-Azië.

Er is een oud gezegde: "het leven onderwijst". Vele mensen in Rusland, Oekraïne en Oost-Europa zeggen nu: we hadden vroeger problemen, maar we hadden tenminste volledige tewerkstelling, een huis, gratis gezondheidszorg en onderwijs. Nu ondergaan deze landen armoede en massale werkloosheid. De mensen van de Kaukasus verlangen de terugkeer naar vrede en stabiliteit. Niemand wil terug naar de bureaucratie en totalitaire dictatuur. Een echt socialistisch regime, zoals het regime van arbeidersdemocratie dat door Lenin en Trotski werd opgezet na de oktoberrevolutie, heeft niets gemeen met de groteske Stalinistische karikatuur die er kwam na de dood van Lenin.

Die was het gevolg van de isolatie van de Russische revolutie in omstandigheden van extreme onderontwikkeling. Nu, op basis van een geavanceerde industrie, wetenschap en technologie, opgebouwd gedurende de laatste 90 jaar, zijn de objectieve voorwaarden gelegd voor de snelle vooruitgang naar socialisme. Wat nodig is, is de oprichting van een vrijwillige socialistische federatie waarin de economie in handen is van de staat, en de staat in de democratische handen van de werknemers en boeren. De eerste vereiste voor dit alles is de onteigening van de oligarchen, bankiers en kapitalisten.

De wereldwijde recessie heeft ook een grote impact op de Chinese economie. De Chinese economische groei is sterk afhankelijk van export en op het hoogtepunt van de afgelopen boom (het derde kwartaal van 2003), bereikte de exportgroei 38 procent. Dat percentage is nu gezakt tot twee (!!) procent, en daarbij hebben we ook een sterke terugloop gezien in fabrieksorders de afgelopen maanden. De meer serieuze burgerlijke economen discussiëren nu of we in China een "graduele vertraging" zullen zien dan wel een "plotse val" in productie.

Stephen Green, expert in de Chinese economie en werkzaam bij Standard Chartered, voorspelde dat de export naar "een nulgroei of zelfs negatieve groei" kan zakken tegen 2009. Hoe dicht China wel verweven is met de wereldeconomie wordt aangetoond door een recente schatting van JP Morgan Chase, die zegt dat voor elke procent die de wereldeconomie minder groeit, de Chinese export zal dalen met 5,7 procent. Dit leidt tot grote fabriekssluitingen over heel dat land, met miljoenen werknemers en gezinnen die werkloos zullen worden.

In 2007 stond de groei op 12 procent en in 2008 was dat al gedaald tot 9 procent. Dit zal nog verder dalen. In het gebied rond Hong Kong alleen al dreigen meer dan twee miljoen mensen hun werk te verliezen in de komende twee maanden. Hiermee gaat ook een crisis op de vastgoedmarkt gepaard: huisprijzen zakken snel. Hierdoor blijven vele Chinese families met een negatieve balans zitten, een lening die meer waard is dan de huizen die ze gekocht hebben. Dit heeft een impact op de binnenlandse markt. Het antwoord van de Chinese overheid is een pakket maatregelen om de economische groei te stimuleren.

China moet de groei boven 8 procent houden om een minimum aan sociale stabiliteit te hebben. Het is waar dat China gigantische geldreserves heeft opgebouwd. Deze zullen echter het verlies van overzeese markten niet compenseren wanneer de wereldeconomie verder in recessie gaat. Daardoor zijn sociale conflicten in opgang en er is reeds een golf geweest van protesten die onbetaalde lonen betaald wilden zien, dit alles met wegblokkades en stakingspiketten voor de fabrieken. In Rusland, Oost-Europa en China, zal het kapitalisme een gewelddadige terugslag krijgen. De ideeën van het marxisme zullen terrein winnen en zo de weg bereiden voor een nieuwe en onstuitbare beweging richting socialisme.

Wij eisen:

1. Een einde aan de privatiseringen en het verlaten van de markteconomie!

2. Weg met de oligarchen en nieuwe rijken! Voor de hernationalisatie van geprivatiseerde bedrijven zonder compensatie!

3. Weg met de bureaucratie en corruptie! De vakbonden moeten de belangen van de werkenden verdedigen!

4. Dat de communistische partijen voor communistische maartregelen staan! Voor een terugkeer naar het programma van Marx en Lenin!

5. De herintroductie van het staatsmonopolie op buitenlandse handel!

De crisis van de 'derde wereld'

De crisis zal ongetwijfeld de arme landen van Afrika, het Midden-Oosten, Azië en Latijns-Amerika het hardste raken. Zelfs tijdens periodes van economische groei had de overgrote meerderheid weinig of geen voordeel. Er is een extreme polarisatie geweest tussen arm en rijk in alle landen. Twee procent van de wereldbevolking heeft nu meer dan de helft van de rijkdom in de wereld. 1,2 miljard mannen, vrouwen en kinderen leven in omstandigheden van absolute armoede. 8 miljoen sterft van armoede per jaar, wat neerkomt op een jaarlijkse holocaust. Dat is het beste dat het kapitalisme te bieden had. Wat zal er nu gebeuren?

Naast de instorting van de export, die alle producten zal treffen (buiten goud en zilver), ook olie, moeten ze ook het hoofd bieden aan de stijgende kosten van voedsel, iets wat grotendeels het gevolg is van speculatie. Een recent verslag van de Banco Interamericano waarschuwde dat de stijgende voedselprijzen 26 miljoen mensen in Latijns-Amerika in absolute armoede zouden duwen. De voorzitter van de Wereldbank, Robert Zoellick, waarschuwde dat de armsten de drievoudige dreiging van voedsel, brandstof en geld zouden ondergaan: "De armsten kan niet gevraagd worden om de hoogste prijs te betalen. We schatten dat 44 miljoen mensen bijkomend zullen lijden aan ondervoeding dit jaar door de hoge voedselprijzen. We kunnen niet toestaan dat een kredietcrisis een humanitaire ramp wordt." Dit zijn mooie woorden, maar woorden zijn nog geen daden.

Wereldarmoede en -honger zullen toenemen als een gevolg van de globale financiële crisis en de 'structurele aanpassingen' aan de vrije markt; gedicteerd door het IMF. Dit is de harde conclusie van het laatste verslag over wereldarmoede, uitgegeven door de Wereldbank. De Wereldbank stelde vast dat het aantal mensen dat van minder dan 75 eurocent per dag moet leven, toenam en tegen het einde van 2008 de 1,5 miljard zou bereiken. Ongeveer 200 miljoen mensen extra vervielen in grauwe armoede sinds de laatste schatting in 1993. In het Midden-Oosten en Noord-Afrika werd een negatieve groei van inkomen per hoofd verwacht. Om de situatie samen te vatten zei Michael Walton, directeur bij de Wereldbank voor armoedevermindering en economisch management, het volgende: "Het globale beeld [van armoede] dat naar boven komt op het einde van de jaren '90 is een van stilstand in Oost-Azië door de crisis, een toename van het aantal armen in India, een blijvende toename van armen in Afrika onder de Sahara, en een serieuze verslechtering van de toestand in Europa en Centraal-Azië."

In Indonesië alleen al nam het aantal mensen dat moest overleven met minder dan 1 dollar (75 eurocent) toe van 11 procent in 1997 tot 19,9 procent in 1998, wat neerkomt op 20 miljoen nieuwe armen, ofwel zoveel als de inwoners van een redelijk groot land als Australië. In Zuid-Korea nam de stedelijke armoede toe van 8,6 procent in 1997 naar 19,2 procent in 2007. Het aantal mensen dat het met minder dan 1 dollar per dag moet doen in India is gestegen naar 340 miljoen en dit van een schatting van 300 miljoen uit de late jaren '80. Recente data over de stagnatie van lonen op het platteland suggereren een verdere verarming van de mensen in India. Dit alles gebeurde onder een bloeiende economie met een groeitempo van jaarlijks bijna 10 procent. Officiële cijfers schatten dat de economie al tot stilstand is gekomen. In augustus 2008 was de industriële groei 1,3 procent per jaar, wat zeer slecht is vergeleken met de groei van 10 procent het jaar daarvoor.

Het IMF vraagt dat de arme landen hun markten openen voor de penetratie van internationaal kapitaal. Het vraagt besparingen in overheidsuitgaven, de eliminatie van subsidies op voedsel en andere zaken en de privatisering van overheidsbedrijven. Het uitgesproken objectief daarbij is een "duurzame economische groei". In realiteit betekent het echter de destructie van hun nationale industrieën en landbouw en een scherpe toename in werkloosheid en armoede.

Een recente studie toonde aan dat er een netto geldstroom van meer dan 1 miljard dollar was van Afrikaanse overheden naar het IMF in 1997 en 1998. Ondanks deze toegenomen schuldaflossingen, nam de totale Afrikaanse schuld toe met drie procent. Terwijl Afrikaanse landen dringend geld moeten geven aan gezondheidszorg, onderwijs en rioleringen, dwongen de structurele aanpassingen van het IMF hen om in zulke uitgaven te besparen. Uitgaven op onderwijs namen zelfs af per hoofd tussen 1986 en 1996.

De catastrofe van de 'derde wereld' is door mensen gemaakt. Er is niets automatisch of onherroepelijks aan. Sterker nog, het is helemaal niet nodig dat er iemand van ontbering sterft in het eerste decennium van de 21e eeuw. Het geld dat gegeven is aan de banken had de wereldhonger kunnen oplossen en miljoenen levens kunnen redden. In juni 2008 vroeg de Wereldvoedselorganisatie 30 miljard dollar om de landbouw te bevorderen en toekomstige hongersnoden te voorkomen. Het kreeg slechts 7,5 miljard dollar, in vier stukken of 1,8 miljard dollar per jaar. Anders gezegd, 2 dollar per dag per persoon die honger lijdt.

Het is gebruikelijk in het Westen om de 'oplossing' van de problemen van deze landen voor te stellen in termen als ontwikkelingshulp. De 'rijke' landen worden aangespoord meer geld te geven aan de 'arme' landen. In de eerste plaats is die ondermaatse hoeveelheid van zogenaamde hulp slechts een fractie van de rijkdom die wordt geplunderd in Azië, Afrika, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika. Ten tweede wordt deze hulp vaak gelieerd aan de militaire, diplomatieke -en handelsbelangen van de donorlanden. Ze is dus een manier om de gehoorzaamheid van de voormalige kolonies aan hun meesters af te dwingen.

In elk geval is het onaanvaardbaar dat landen met enorme grondstoffen worden gedwongen liefdadigheid te zoeken alsof het bedelaars zijn die moeten vechten om een kruimel van de tafel der rijken. De eerste stap is het breken van de imperialistische dominantie en het omverwerpen van de heerschappij van de corrupte heersers, die niet meer zijn dan de lokale gangsters van het imperialisme en de grote transnationale bedrijven. Geen ontwikkelingshulp of liefdadigheid, maar wel een fundamentele maatschappelijke verandering, is het antwoord op de wereldarmoede.

In vele landen neemt de werkende klasse, na jaren van ontmoediging en uitputting, de weg van de strijd. De strijd van de Palestijnse mensen tegen de Israëlische verdrukking duurt voort. Het is de machtige werkende klasse in landen als Zuid-Afrika, Nigeria en Egypte die de sleutel tot de toekomst in handen hebben. In Egypte zagen we stakingsgolven en fabrieksbezettingen tegen privatiseringen en voor het behoud van werk, waaronder de gewonnen fabrieksbezetting van meer dan 20000 arbeiders in het Mahalla textielcomplex. De Iraanse werknemers zijn ook in beweging. Er is een grote stakingsgolf geweest die vele lagen van de werkende klasse beroerde: mensen uit het openbaar vervoer, de scheepswerven, de textiel, de spoorwegen, de Haft-Tapeh suikerfabrieken, de oliesector en andere secties. Deze stakingen beginnen dan wel met economische eisen, maar gezien de natuur van het regime in Iran, zullen zij een steeds groter politiek en revolutionair karakter krijgen.

In Nigeria zijn de werknemers in een reeks algemene stakingen gegaan (8 in de voorbije 8 jaar!), hebben ze het land lamgelegd en de macht in vraag gesteld, enkel om steeds opnieuw teleurgesteld te worden door de vakbondsleiders. Ook in Zuid-Afrika heeft de machtige arbeidersbeweging staking na algemene staking georganiseerd, recent nog in juni 2007 en augustus 2008. We hebben indrukwekkende acties gezien van de arbeiders in Marokko, Jordanië, Libanon, maar ook in Israël, dat bastion van reactie in het Midden-Oosten. Er zijn ook massale acties geweest van arbeiders en boeren in Pakistan, India, Bangladesh en Nepal, in Nepal leidde deze tot het einde van de monarchie.

Latijns-Amerika is in de greep van een revolutionaire beweging van Tierra del Fuego tot de Rio Grande, met Venezuela aan kop. De oproepen van Hugo Chavez voor socialisme zijn niet in dovemansoren gevallen. Het idee van socialisme staat weer op de agenda. In Bolivia en Ecuador gaat de beweging van de massa tegen het kapitalisme en imperialisme voort, ondanks de woeste tegenstand van de oligarchieën, die gedekt worden door Washington. We moeten de strijd voor een beleid voor de werkende klasse op de agenda te plaatsen, de strijd voor proletarische, internationale solidariteit en de strijd voor socialisme als de enige duurzame oplossing voor de problemen van de massa.

Wij eisen:

1. Een onmiddellijke kwijtschelding van alle schulden van de derde wereld.

2. Weg met grootgrondbezit en kapitalisme.

3. De onteigening van grootgrondbezitters en een landhervorming. Waar mogelijk moeten grote landerijen collectief bewerkt worden met moderne methodes en technologie om de productie te doen toenemen.

4. Bevrijding van het imperialisme: nationaliseer de eigendommen van de grote multinationals.

5. Een snelle en onmiddellijke campagne om analfabetisme uit te roeien en een geschoolde werkende klasse te scheppen.

6. Een gratis en goede gezondheidszorg voor iedereen.

7. Een einde aan de verdrukking van vrouwen! Volledige, wettelijke, sociale en economische gelijkheid voor vrouwen!

8. Dat de corruptie en verdrukking stopt! Voor volledige democratische rechten en de omverwerping van de lokale gangsters van het imperialisme.

Nee aan het imperialisme!

Het meest opvallende aspect van de huidige situatie is dat chaos en turbulentie de hele planeet in de greep hebben. Er is onstabiliteit op alle gebieden: sociaal, politiek, diplomatisch en militair. Overal is er oorlog of de dreiging van oorlog: de invasie van Afghanistan werd gevolgd door een nog bloedigere en meer criminele bezetting van Irak. Er waren oorlogen in de Balkan, in Libanon en Gaza, in Darfur, Somalië en Uganda. In Congo vielen de afgelopen jaren 5 miljoen doden, en de VN en de zogenaamde internationale gemeenschap staken geen vinger uit.

Bewust van zijn enorme macht, vervangt Washington 'normale' diplomatie met schaamteloze dreigementen. De boodschap is brutaal duidelijk: "Doe wat we willen of we bombarderen je en doen een invasie." De voormalige Pakistaanse president, generaal Pervez Musharraf, verklaarde dat snel na de aanval van 11 september 2001, de VS dreigden om zijn land "terug naar het stenentijdperk" te bombarderen als hij zijn medewerking aan de strijd tegen terreur en de Taliban niet gaf. Nu is Musharraf weg, en is de Amerikaanse luchtmacht effectief Pakistaans grondgebied aan het bombarderen.

Het Amerikaanse imperialisme heeft Irak onder de valse voorwendselen dat het massavernietigingswapens bezat, aangevallen. Het zei dat Saddam Hussein een brutale dictator was, die zijn eigen volk folterde en vermoorde. Nu moeten de VN gedwongen toestaan dat in bezet Irak massamoord en foltering schering en inslag zijn. Volgens een recente opiniepeiling vindt 70 procent van de Irakezen dat het leven slechter is dan onder Saddam.

De "oorlog tegen terrorisme" heeft tot meer terrorisme dan ooit geleid op wereldschaal. Overal waar ze voet aan land zetten, hebben Amerikaanse imperialisten de ergste vernieling en het ergste lijden aangericht. De schokkende beelden van dood en vernieling in Irak en Afghanistan doen ons de woorden van de Romeinse historicus Tacitus herinneren: "En waar ze een woestenij schiepen, noemen ze het vrede." Vergeleken met de macht van het Amerikaanse imperialisme, was de macht van het Romeinse Rijk kinderspel. Niet tevreden met de verkrachting van Irak, bedreigt Washington nu Syrië en Iran. Het imperialisme heeft gezorgd voor de destabilisatie van Centraal-Azië. Het probeert ook constant de democratisch verkozen regering van Venezuela omver te werpen en president Chavez te vermoorden. Het is constant aan het plannen om Cuba opnieuw te reduceren tot een halve kolonie en organiseert terroristische daden tegen dat land.

De meeste mensen keren zich vol afgrijzen af van deze barbarij. Het lijkt alsof de hele wereld gek aan het worden is. Zo'n antwoord is echter waardeloos en contraproductief. De huidige situatie waarin de mensheid zich bevindt kan niet uitgelegd worden als een uitdrukking van krankzinnigheid of geweten worden aan de natuurlijke slechtheid van mannen en vrouwen. De grote filosoof Spinoza zei ooit: "huil noch lach, maar begrijp!" Dat is zeer goed advies, want als we niet in staat zijn de wereld waarin we leven te begrijpen, zullen we ze ook nooit kunnen veranderen. Geschiedenis is niet betekenisloos. Het kan uitgelegd worden en marxisme geeft een wetenschappelijke uitleg.

Het is zinloos om oorlog van een sentimenteel standpunt te benaderen. Clausewitz zei lang geleden al dat oorlog slechts de voorzetting van de politiek met andere middelen is. Deze bloedige knoeiboel wil iets zeggen. Het is een afspiegeling van de onontkoombare contradicties die het kapitalisme op wereldschaal kent. Het zijn de stuiptrekkingen van een sociaaleconomisch systeem dat zich in een impasse bevindt. We hebben dit nog gezien in de wereldgeschiedenis: de lange val van het Romeinse Rijk, of de periode van de neergang van de feodaliteit. De huidige wereldwijde instabiliteit is slechts een reflectie van het feit dat het historische potentieel van kapitalisme als systeem, allang uitgeput is en dat het niet langer in staat is om de productieve krachten te ontwikkelingen zoals dat in het verleden wel het geval was.

Het seniele kapitalisme, dat belegerd wordt door tegenstellingen langs alle kanten, vindt zijn uitdrukking in het meest brutale imperialisme dat de wereld ooit gezien heeft. De losgeslagen wapenwedloop vreet steeds meer weelde op die door de werkende klasse is voortgebracht. De VS, 's werelds enige supermacht, geeft elk jaar ongeveer 600 miljard dollar aan wapens uit. Daarmee telt het voor bijna 40 procent van de militaire uitgaven wereldwijd. Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland daarentegen tellen voor elk ongeveer 5%, terwijl Rusland, ongelofelijk maar waar, telt voor ongeveer 6%. Deze situatie is een bedreiging voor de toekomst van de mensheid.

De enorme sommen geld die aan wapens worden uitgegeven zouden op zichzelf alle armoede kunnen uitroeien. Volgens een schatting zou de totale kostprijs van de oorlog in Irak alleen al oplopen tot 3 biljoen dollar (!!). Iedereen kan zien dat dit waanzin is. Ontwapening kan echter alleen maar bereikt worden door een fundamentele verandering in de samenleving. De omverwerping van imperialisme kan enkel bereikt worden door de omverwerping van kapitalisme, de heerschappij van de banken en monopolies. In de plaats moet een rationele wereldorde, gebaseerd op de noden van mensen opgezet worden, niet de vraatzuchtige strijd voor markten, grondstoffen en invloedssferen, een strijd die de ware oorzaak is van oorlog.

Wij eisen:

1. Verzet tegen de reactionaire oorlogen, gevoerd door het imperialisme.

2. De onmiddellijke terugtrekking van alle buitenlandse troepen uit Irak en Afghanistan.

3. Een drastische vermindering in militaire uitgaven en een enorme toename in sociale uitgaven.

4. Volledige burgerrechten voor soldaten, inclusief het recht om zich lid te maken van vakbonden en het recht om te staken.

5. De verdediging van Venezuela, Cuba en Bolivia tegen de agressie van Washington!

6. Neen aan racisme! Verdedig de rechten van alle verdrukte en uitgebuite mensen! Voor de eenheid van alle werkenden, ongeacht kleur, ras, nationaliteit of religie.

7. Proletarisch internationalisme! Arbeiders aller lande, verenig u!

Voor een socialistische wereld!

De markt kan niet gepland of gereguleerd worden. Ze gehoorzaamt de maatregelen die overheden nemen niet. De voorzitter van de Wereldbank gaf dit bijna toe toen hij het volgende zei: "De G7 werkt niet. We hebben een betere groep voor een betere tijd nodig." Betere tijden zijn echter niet in zicht. Het IMF kan onmogelijk de hele wereld geld lenen. En de crisis, die ons nu in de ogen staart, is wereldwijd. Geen land kan ontsnappen. De crisis vraagt een wereldwijde oplossing en enkel socialisme kan die geven.

In de middeleeuwen was de productie beperkt tot de lokale markt. Goederen nog maar van de ene stad naar de andere brengen, bracht het betalen van tol, belastingen en andere zaken met zich mee. Deze feodale beperkingen omverwerpen en het installeren van een nationale markt en de natiestaat was de grondvoorwaarde voor de ontwikkeling van het moderne kapitalisme. In de 21e eeuw echter zijn de natiestaten en de nationale markten te eng geworden om de prachtige ontwikkeling van industrie, landbouw, wetenschap en technologie nog te huisvesten. Uit een collectie nationale economieën is dan de wereldmarkt ontstaan. Karl Marx voorzag dit al met een briljante voorspelling in het Communistisch Manifest meer dan 150 jaar geleden. De dominantie van de wereldmarkt is het belangrijkste kenmerk van deze tijd.

In haar vroege dagen speelde het kapitalisme een progressieve rol door de oude feodale barrières en restricties weg te werken en een nationale markt te creëren. Later schiep de groei van het kapitalisme de wereldmarkt, die dominantie van de wereldmarkt is nu de belangrijkste eigenschap van de moderne tijd. De komst van globalisme drukt uit dat de groei van de productieve krachten de enge limieten van de natiestaat overstijgt. Globalisme schaft de tegenstellingen in het kapitalisme echter niet af. Het schept deze contradicties enkel opnieuw, maar op veel grotere schaal. Een tijd lang kon het kapitalisme haar tegenstellingen overwinnen door de wereldhandel uit te breiden (globalisme). Voor de eerste keer in de geschiedenis werd de hele wereld in de wereldmarkt opgenomen. De kapitalisten vonden nieuwe markten en investeringsmogelijkheden in China en andere landen. Dit alles stoot nu echter op zijn grenzen.

De huidige crisis is in wezen de uitdrukking van de revolte van de productieve krachten tegen hun dwangbuizen: het privé-bezit van de productieve krachten en de natiestaat. De huidige crisis is globaal van aard. Globalisatie ontpopt zichzelf als een globale crisis van het kapitalisme. Alle experts zijn het erover eens dat de problemen van de planeet niet op nationale basis opgelost kunnen worden. Het probleem van de wereldhonger is erger gemaakt door de productie van biobrandstof in de VS. Dit is in het belang van de agroreuzen, maar van niemand anders. Enkel een globale economie kan een einde maken aan dit soort waanzin.

Door de onstilbare honger naar winst heeft het kapitalisme de hele planeet in gevaar gebracht. Een economisch systeem dat de planeet verminkt op zoek naar buit, dat het milieu vernietigt, de regenwouden kapot maakt, de lucht die we ademen, het water dat we drinken en het voedsel dat we eten, vervuilt: zo een economisch systeem is het niet waard te overleven. De wegen in onze steden worden opgestopt door auto's. Door verkeersopstoppingen verspilden mensen 7 miljard uren en 19 miljard liter benzine alleen al in 2003. Gebrek aan planning leidt tot de ineenstorting van de transportinfrastructuur en de vervuiling van het milieu door broeikasgassen en luchtvervuiling, waarvan 60 à 70 procent door voertuigen wordt veroorzaakt.

Dan hebben we het nog niet over de enorme menselijke kosten in deze waanzin: de ongelukken, de doden en gewonden op de wegen, de ondragelijke stress, de onmenselijke omstandigheden, het lawaai en de drukte. Het verlies aan productiviteit is kolossaal. Nochtans zou dit alles opgelost kunnen worden door een geïntegreerd systeem van gratis of bijna gratis openbaar vervoer. Lucht-, weg-, rail- en riviertransport zouden publiek bezit moeten zijn en rationeel gepland moeten worden om de menselijke noden te dienen.

Het vasthouden aan kapitalisme is niet enkel een gevaar voor werk en levensstandaard. Het is een gevaar voor de toekomst van de planeet en het leven op aarde.

Is het utopisch?

Door toegenomen participatie in de wereldmarkt hebben bankiers en kapitalisten enorme superwinsten gemaakt de laatste periode. Dit proces stuit nu op zijn grenzen. Alle factoren die de wereldeconomie vooruit duwden, verzamelen zich nu om de economie in recessie te brengen. De vraag naar goederen, die kunstmatig werd uitgebreid door lage interestvoeten voor leningen in de laatste periode, is nu scherp gedaald. De schaal van de 'correctie' weerspiegelt het overdreven wantrouwen en de irrationele decadentie van de vorige periode.

Net zoals in de vervalperiode van de feodaliteit, de oude barrières, tolwegen, lokale belastingen en munten ondragelijke obstakels werden voor de productieve krachten, zo zijn nu ook de huidige natiestaten met hun nationale grenzen, passpoorten, importcontroles, immigratierestricties en tariefmuren, barrières geworden die de vrije beweging van goederen en mensen hinderen. De vrije ontwikkeling van de productieve krachten - de enige echte garantie voor de ontwikkeling van menselijke beschaving en cultuur - vraagt de afschaffing van alle grenzen en de stichting van een wereldwijde federatie.

Een dergelijke ontwikkeling zal enkel mogelijk zijn onder socialisme. De grondvoorwaarde is de afschaffing van het privé-bezit van de economische sleutelsectoren, dus de collectieve eigendom van het land, de banken en de grote industrieën. Een productieplan is de enige manier om het kolossale potentieel van de industrie, de landbouw, de wetenschap en de techniek, te mobiliseren. Dit zou een economisch systeem, gebaseerd op de productie voor de noden van velen betekenen, in plaats van een economie gebaseerd op de winsten van enkelen.

Een socialistisch Europa, een socialistische federatie van Latijns-Amerika of van het Midden-Oosten, zouden elk enorme vooruitzichten voor menselijke ontwikkeling betekenen. Het uiteindelijke doel is een socialistische wereldfederatie waarbij de grondstoffen van de hele wereld, worden aangewend voor de hele mensheid. Oorlogen, werkloosheid, honger en ontbering zouden slechte herinneringen van het verleden worden, als een half vergeten nachtmerrie.

Sommigen zullen zeggen dat dit utopisch is, waarmee ze bedoelen dat dit niet gerealiseerd kan worden. Als we echter een middeleeuwse boer een perspectief van een wereldeconomie met computers en ruimtereizen hadden voorgelegd, zou hij op exact dezelfde manier reageren. Wanneer men er over nadenkt, is het dan echt zo moeilijk? Het potentieel van alle productieve krachten is zo hoog dat alle problemen die de mens kwellen - armoede, dakloosheid, honger, ziekte en ongeletterdheid - gemakkelijk kunnen opgelost worden. De middelen zijn er. Wat nodig is, is een rationeel economisch systeem dat de middelen correct aanwendt.

De objectieve voorwaarden voor socialisme bestaan reeds. Is het echt utopisch? Enkel de meest sceptische enge geesten, zonder kennis van geschiedenis of een visie op de toekomst zouden dit zeggen. Is het aanvaardbaar dat in de 21e eeuw de levens, jobs en huizen op het spel gezet worden als met een dobbelsteenworp van een gokker in een casino? Geloven we echt dat de mensheid geen beter systeem kan ontwikkelen dan het blinde spel van de markt?

De pleitbezorgers van de zogenaamde vrije markt kunnen geen enkel rationeel argument uit hun hoed toveren om deze absurde situatie te ondersteunen. In plaats van het geven van een logisch argument zeggen ze slechts dat dit een natuurlijke en onvermijdelijke stand van zaken is, dat er geen alternatief is. Dus geen samenhangend argument, maar enkel een blind vooroordeel, een dogma. Ze hopen dat door constant dezelfde mantra te herhalen, de mensen het uiteindelijk zullen geloven. Het leven zelf heeft echter de leugen dat "de vrije markt werkt", ontmaskerd. Onze eigen ervaring en het bewijs voor onze ogen vertellen ons dat het niet werkt, dat het een spilzuchtig, chaotisch, barbaars en irrationeel systeem is dat de levens van miljoenen gebruikt voor de winst van enkelen.

Het kapitalistische systeem is gedoemd, want het is niet eens in staat de wereldbevolking te voeden. Het voortbestaan ervan bedreigt de toekomst van de beschaving en cultuur en zelfs het voorbestaan van het leven zelf. Het kapitalistische systeem moet sterven, zodat de mensheid kan voortbestaan. In de toekomstige socialistische beschaving zullen vrije mannen en vrouwen terugkijken op onze huidige wereld met hetzelfde ongeloof als waarmee we naar kannibalen kijken. Bovendien, voor kannibalen leek een wereld waarin men elkaar niet opvreet, ook utopisch.

De crisis van de leiding

In 1938 schreef Leon Trotski: "Al het gepraat dat de historische omstandigheden nog niet rijp zijn voor socialisme, is het product van onwetendheid, of is bewust misleidend. De objectieve voorwaarden voor de proletarische revolutie zijn niet enkel 'gerijpt', ze zijn zelfs al aan het rotten. Zonder een socialistische revolutie zal een catastrofe de hele mensheid bedreigen in de volgende periode. Het proletariaat is nu aan zet en met name haar leiders. De historische crisis van de mensheid kan gereduceerd worden tot een crisis van revolutionair leiderschap."

De werkende klasse heeft reeds lang geleden partijen opgericht om haar belangen te verdedigen en de maatschappij te veranderen. Sommigen worden socialistisch genoemd, andere arbeid, communistisch of links. Geen enkele van hen verdedigt nog een communistische of socialistische politiek. De lange periode van kapitalistische groei na de Tweede Wereldoorlog betekende de voltooiing van de bureaucratische en reformistische degeneratie van de massaorganisaties van het proletariaat. De leiders van de vakbonden, socialistische en communistische partijen zijn onder de invloed van de burgerij gekomen, en de meesten van hen doen zelfs niet meer alsof ze voor een verandering in de maatschappij staan.

De leiders van de traditionele arbeiderspartijen en de sociaal-democraten zijn volledig vervlecht geraakt met de kapitalisten en hun staat. Tegen hun zin moesten deze leiders de banken nationaliseren, maar ze deden het zodanig dat het neerkomt op een enorme subsidie voor de bankiers. Dit komt de bevolking helemaal niet ten goede. We eisen de nationalisatie van de hele bank- en financiële sector, met een minimum aan compensatie, gebaseerd op pure noodzaak.

De leiders van de voormalige communistische partijen in Rusland, Oost-Europa en vele andere landen hebben het revolutionaire programma van Marx en Lenin volledig verlaten. Wat een contradictie: nu het kapitalisme overal in crisis is en miljoenen mannen en vrouwen uitkijken naar een fundamentele verandering in de samenleving, grijpen de leiders van de massaorganisaties zich nog meer aan de bestaande orde vast. Zoals Trotski lang geleden zei: "De politieke situatie van de wereld in zijn geheel wordt vooral gekenmerkt door een historische crisis van de leiders van het proletariaat."

Het is onaanvaardbaar dat leiders die in naam van het socialisme spreken, van de werkende klasse, of zelfs van 'de democratie', de leiding hebben over enorme reddingsoperaties van privé- banken. Dit zal een grote toename in publieke schuld betekenen, schuld die zal betaald worden door jaren van besparingen en afslankingen. Dit wordt gedaan in naam van het 'algemeen belang', maar in realiteit is het een maatregel in het belang van de rijken tegen de belangen van de meerderheid in. Deze situatie kan niet blijven duren.

Er is geen alternatief voor de werkende klasse buiten de arbeidersbeweging. Onder een kapitalistische crisis zullen de massaorganisaties fiks dooreen geschud worden. Het zal beginnen bij de vakbonden, waar de leiders van de rechtervleugel onder druk zullen komen te staan van de basis. Ofwel beginnen ze te handelen naar die druk, ofwel worden ze van hun plaats geduwd en vervangen door mensen die meer voeling hebben met de standpunten en aspiraties van de arbeiders. Onze taak is het om de ideeën van het marxisme binnen de arbeidersbeweging te brengen en de werkende klasse te winnen voor de ideeën van wetenschappelijk socialisme. Meer dan 150 jaar geleden schreven Marx en Engels in het Communistisch Manifest:

"Welke relatie hebben de communisten met het proletariaat in haar geheel?

De communisten vormen geen aparte partij tegenover de andere partijen van de werkende klasse.

Ze hebben geen belangen buiten die van het proletariaat in haar geheel.

Ze beginnen geen sektarische principes op zichzelf volgens dewelke de hele proletarische beweging gevormd moet worden.

De communisten onderscheiden zich enkel door dit van de andere arbeiderspartijen: 1. In de nationale strijd van de proletariaten van de verschillende landen wijzen zij op en benadrukken zij de gemeenschappelijke belangen van het hele proletariaat, ondanks de nationaliteit. 2. Tijdens de verschillende fasen van de strijd van de werkende klasse tegen de burgerij staan zij altijd en overal voor de belangen van de hele beweging.

De communisten zijn dus enerzijds in de praktijk de meest ontwikkelde en meest resolute vleugel van de arbeiderspartijen van elk land, die vleugel die alle anderen vooruit duwt. Anderzijds, in theoretisch opzicht, hebben zij ten opzichte van de massa van het proletariaat het voordeel van duidelijk in te zien welke richting genomen moet worden, hoe de voorwaarden zijn, en wat het uiteindelijke doel van de proletarische beweging moet zijn."

De marxisten begrijpen de rol van de massaorganisaties. We verwarren de leiders niet met de massa arbeiders die achter hen staan. Een kloof scheidt de opportunisten en carrièristen in de leiding van de klasse die voor hen stemt. De zich ontwikkelende crisis zal deze kloof zichtbaar maken en verbreden tot op het breekpunt. De werkende klasse grijpt zich echter vast aan haar massaorganisaties, ondanks de daden van de leiders, omdat er geen alternatief is. De werkende klasse begrijpt kleine organisaties niet. Alle pogingen van de sektes om "revolutionaire massapartijen" buiten de massaorganisaties te creëren zijn mislukt, en zullen blijven mislukken in de toekomst.

We zullen strijden tegen de achterhaalde politiek en de oude leiders confronteren. We eisen dat ze breken met de bankiers en kapitalisten, en een politiek in het belang van de arbeidersklasse en de middenklasse beginnen te voeren. In 1917 zeiden Lenin en de Bolsjewieken aan de Mensjewieken en SR- leiders: "Breek met de burgerij, grijp de macht!" De Mensjewieken en Sociaal-Revolutionairen weigerden echter obstinaat de macht te grijpen. Ze grepen zich vast aan de burgerij en bereidden zo de overwinning van de Bolsjewieken voor. Op dezelfde manier roepen wij die partijen en organisaties op die zich baseren op de arbeiders en in hun naam spreken om politiek met de burgerij te breken en te vechten voor een socialistische regering met een socialistisch programma.

We zullen kritische steun geven aan de grote arbeiderspartijen tegen de partijen van de bankiers en kapitalisten. We vragen echter dat ze maatregelen uitvoeren in het belang van de werkende klasse. De val van de economie zal niet gestopt worden via de maatregelen die genomen worden door de overheden en centrale banken. Gedeeltelijke maatregelen bieden geen uitweg. Het probleem is dat de leiders van deze massaorganisaties in alle landen geen perspectief geven op een fundamentele verandering in de maatschappij. Dat is nochtans precies wat nodig is.

Sociale omstandigheden bepalen het bewustzijn. De werkende klasse leert in het algemeen van de ervaring, en de ervaring van de kapitalistische crisis betekent dat ze snel leren. We zullen de arbeiders helpen om de noodzakelijke conclusies te trekken, niet door schrille veroordelingen, maar door geduldig uitleggen en systematisch werk in de massaorganisaties. De mensen stellen vragen en zoeken antwoorden. De taak van marxisten is enkel om de onbewuste of half bewuste verlangens van de werkende klasse om de maatschappij te veranderen, bewust te maken.

1. Tegen een sectaire houding!

2. Met het gezicht naar de massaorganisaties van de werkende klasse!

3. Vecht voor de transformatie van de vakbonden!

4. Vecht voor een marxistisch programma!

Help ons de IMT op te bouwen!

Klagen over de situatie waarin de wereld zich bevindt, volstaat niet. Het is nodig om te handelen! Diegenen die zeggen: "Ik ben niet geïnteresseerd in politiek", hadden in een andere tijd geboren moeten worden. Vandaag is het niet mogelijk om te ontsnappen aan politiek. Probeer het maar! Je kan naar huis lopen, de deur op slot doen en onder je bed kruipen. Politiek zal echter naar je huis komen en op de deur kloppen. Politiek beïnvloedt elk aspect van ons leven. Het probleem is dat veel mensen politiek identificeren met de bestaande politieke partijen en hun leiders. Ze werpen een blik op de scènes in het parlement, het carrièrisme, de lege speeches, de gebroken beloftes en ze geraken vervreemd van politiek.

De anarchisten trekken de conclusie dat we geen partij nodig hebben. Dit is een fout. Als mijn huis instort concludeer ik niet dat ik op straat moet slapen, maar wel dat ik mijn huis moet herstellen. Als ik niet tevreden ben met de huidige leiders van de vakbonden en arbeiderspartijen, dan moet ik vechten voor een andere leiding, met een programma en een politiek die voldoen aan mijn noden.

De Internationaal Marxistische Tendens (IMT) vecht voor socialisme in veertig landen over vijf continenten. We baseren ons op de marxistische basisprincipes. We verdedigen de basisideeën, principes, maatregelen en tradities uitgewerkt door Marx, Engels, Lenin en Trotski. Momenteel is onze stem nog zwak. Lange tijd werden marxisten gedwongen om tegen de stroom in te zwemmen. De IMT heeft bewezen recht te kunnen blijven in zeer ongunstige omstandigheden. Nu zwemmen we echter met de stroom van de geschiedenis mee. Al onze perspectieven zijn juist gebleken. Dit geeft ons een onwrikbaar vertrouwen in de ideeën en de methodes van het marxisme, de arbeidersklasse en de socialistische toekomst van de mensheid.

Beginnende bij de meest ontwikkelde arbeiders en jeugd zal onze stem de massa bereiken van de arbeiders in de fabrieken, de vakbond, de scholen en universiteiten en de arbeidersbuurten. Om dit te kunnen, hebben we je hulp nodig. We hebben mensen nodig die artikels schrijven, kranten verkopen, geld inzamelen en politiek werk verrichten in de vakbonden en de arbeidersbeweging. In de strijd voor socialisme is geen enkele bijdrage te klein en kan iedereen zijn steentje bijdragen. We willen dat jij ook je steentje bijdraagt. Denk niet, ik kan toch geen verschil maken. Samen, eens we georganiseerd zijn, kunnen we een wereld van verschil maken.

De werkende klasse houdt een enorme macht in haar handen. Zonder de toestemming van de arbeiders zou er geen lamp licht geven, geen wiel draaien, geen telefoon rinkelen. Het probleem is dat de arbeiders niet beseffen dat ze deze macht hebben. Onze taak is om hen hiervan bewust te maken. We zullen voor elke hervorming vechten, voor elke vooruitgang hoe klein ook, omdat enkel via strijd voor vooruitgang de arbeiders onder kapitalisme voldoende vertrouwen in hun eigen kunnen zullen opbouwen om de maatschappij te veranderen.

Overal is de houding van de massa's aan het veranderen. In Latijns-Amerika is er een revolutionaire golf die sterker zal worden en naar andere continenten zal oversteken. In Groot-Brittannië, de VS en andere geïndustrialiseerde landen zijn er veel mensen, die zich vroeger geen vragen stelden over de bestaande sociale orde, maar daar nu in veranderen. Ideeën die vroeger slechts weerklank vonden bij een klein aantal mensen, zullen nu een veel bredere echo krijgen. Alles staat klaar voor een ongekende opstoot van klassenstrijd op wereldschaal.

Toen de Sovjet-Unie instortte werd ons verteld dat de geschiedenis geëindigd was. De geschiedenis is echter nog niet begonnen. In een tijd van 20 jaar heeft het kapitalisme zichzelf volledig bankroet getoond. Het is noodzakelijk om te vechten voor een socialistisch alternatief! Ons doel is om een fundamentele verandering in de maatschappij teweeg te brengen en om nationaal en internationaal voor socialisme te vechten. We vechten voor het belangrijkste doel van allemaal: de emancipatie van de werkende klasse en de oprichting van een nieuwe en hogere vorm van een menselijke samenleving. Dat is het enige echt waardige doel in het eerste decennium van de 21e eeuw.

Sluit aan!