Het kabinet is gevallen. De coalitie van CDA, PvdA en ChristenUnie ligt uit elkaar.

De aanleiding was de onenigheid over een nieuwe Afghanistan-missie. PvdA was tegen, en CDA 'sloot niets uit'. In feite betekende dat dat het CDA nog een extra Afghanistan-missie wilde om de NAVO tegemoet te komen.

De PvdA kon dit niet toestaan. De populariteit van de partij was nog nooit zo laag als tijdens deze regeerperiode. Er was een breuk tussen PvdA en CDA nodig om een kans te hebben een electorale nederlaag van de partij te vermijden.

Kabinet Balkenende IV werd samengesteld in een periode dat het na een paar economische jaren weer iets beter ging. Op die basis dacht het CDA haar programma wel iets te kunnen matigen in vergelijking met dat van de jaren ervoor. Ook de verkiezingswinst van de SP duidde erop dat er een roep was om meer sociaal beleid. Om die reden werd de VVD verantwoordelijk gesteld voor alle ellende van de jaren ervoor, en werd VVD omgeruild voor PvdA, met ChristenUnie erbij om een meerderheid te creëren.

Maar in 2008 kwam de financiële crisis, onverwacht voor het kabinet, maar niet onverwacht voor de marxisten. Dit zorgde voor een grote crisis binnen het kabinet. Wouter Bos, als minister van Financiën, gooide miljarden euro's belastinggeld naar de banken, om het systeem te redden.

Dit zorgde voor een gigantisch tekort op de begroting. Daarom besloot het kabinet dat er 35 miljard euro bezuinigd moet worden. Door de interne verdeeldheid en angst werd besloten dit eerst te laten onderzoeken door speciale commissies. Het kabinet stond al heel wankel.

Toen kwam daar nog bij dat de Commissie Davids verslag kwam doen over haar onderzoeksresultaten met betrekking tot de Nederlandse politieke steun aan de oorlog in Irak. Het toenmalige kabinet Balkenende bleek de Tweede Kamer informatie achtergehouden te hebben. Daarnaast zou er in 3 kwartier tijd in een klein zaaltje zijn besloten om de oorlog te steunen. Balkenende reageerde hierop alsof er niets aan de hand was, en de PvdA redde het kabinet voor de laatste keer van de ondergang.

Maar een paar dagen later kwam de kwestie van een nieuwe missie in Afghanistan, en dat was het einde voor het kabinet.

Hoe nu verder?

Er komen dit jaar vervroegde verkiezingen. Er zijn ook al gemeenteraadsverkiezingen. Dit jaar zal dus een fel campagnejaar worden.

Het zal verder een jaar van instabiliteit worden. Het politieke spectrum is versplinterd. Voor een regeringscoalitie zijn minstens drie partijen nodig.

De volgende regering zal waarschijnlijk een rechts karakter hebben. Het zal een regering zijn van harde bezuinigingen, waarschijnlijk bestaande uit CDA en VVD, met D66 of PVV. Ook mogelijk is een kabinet met gedoogsteun van de PVV. Wat voor kabinet het ook wordt, het zal een hard, onmenselijk kabinet van bezuinigingen worden.

Daartegenover staat de linkerzijde. De PvdA heeft gebroken met het CDA, ze wordt nu langzamerhand gedwongen een meer links karakter aan te nemen. Links daarvan is de SP. Deze heeft de helft aan populariteit verloren. Het punt is dat nimmer PvdA, noch SP een socialistisch programma hebben met oplossingen voor de crisis. SP en PvdA zijn voor keynesiaanse oplossingen. Die kunnen alleen maar leiden tot veel inflatie.

Een echte oplossing bestaat er in een werkelijk socialistisch programma:

• Nationalisatie van de grote banken en multinationals onder werknemerscontrole
• Verkorting van de werkweek naar 32 uur met loonbehoud
• Glijdende loonschaal aangepast aan inflatie
• Troepen weg uit Afghanistan en geen nieuwe imperialistische missies meer

Dit is de enige weg vooruit. De rechterzijde heeft enkel een programma van repressie en bezuinigingen die de problemen van de werkenden, studerenden, uitkeringstrekkers en gepensioneerden niet zullen oplossen. Het volgende kabinet zal de werkende klasse van Nederland tegen zich zien keren.

Wat we nu zien op Europees niveau is het begin van een strijd tegen de bezuinigingen.

De strijd moet doorgaan, en de werkende klasse van Nederland zal zich aansluiten!