In oktober is een nieuwe Top gepland van de Wereldhandelsorganisatie (WHO), deze keer in Dora, hoofdstad van Qatar. De vorige top in Seattle eindigde in een compleet fiasco. De reden van de mislukking had echter niks te maken met de wereldwijde protestbeweging tegen de WHO en de vijftigduizend manifestanten die van Seattle een belegerde stad maakten, maar alles met de halsstarrige houding van de VS tegenover de ontwikkelingslanden en de groeiende spanningen tussen de VS, Europa en Japan.
Eind april betoogden een honderdtal inwoners van Tubeke tijdens de wekelijkse voetbalmatch om hun eis voor de heropening van het gemeentelijk zwembad kracht bij te zetten.
Nu het homohuwelijk de zegen heeft gekregen van de regering, zou België wel eens een van de eerste landen ter wereld kunnen worden waar homo’s en lesbiennes kunnen trouwen... met elkaar. Maar betekent dit dat de strijd gestreden is en we in alle maatschappelijke aanvaarding op beide oortjes mogen slapen? Natuurlijk niet.
Sedert het afsluiten van de Lambermont-akkoorden staat de VU permanent op springen. De ‘modernisten’ rond Bert Anciaux en Patrick Vankrunkelsven verdedigen het akkoord als een historische stap vooruit in de verdere federalisering van België, terwijl de orthodoxe flaminganten rond Geert Bourgeois het akkoord onaanvaardbaar vinden.
De reactie van de regering en meer bepaald van de socialistische ministers Vandenbroucke en Onkelinckx op de eisen van de betogers van 20 mei is niet ernstig. De kern van hun antwoord luidt: “we hebben al gegeven” (de fiscale hervorming) “en aangezien we vrijgevig zijn, zullen we er nog iets aan toevoegen”. Ze willen vervolgens iedereen in slaap wiegen met een rondetafelconferentie, “want de sociale zekerheid is aan modernisatie toe.”
De maatregelen voor een “rechtvaardigere verdeling” van de koek kunnen niet verbergen dat dezelfde koek op een totaal verkeerde wijze wordt gebakken. Of anders gezegd, ongelijkheid zit ingebakken in het kapitalistische systeem. Rechtvaardigheid kan maar bestaan indien de arbeidersbeweging niet alleen de hele koek opeist, maar ook de bakkerij.
Op 5 april ll. verzamelden een driehonderdtal ACOD-leden en afgevaardigden van het stads- en OCMW-personeel voor het stadhuis van Antwerpen. Reden was het bezoek van minister Sauwens, die opnieuw het zoveelste saneringsplan voor Antwerpen had voorgesteld.
Op 5 april verzamelden enkele honderden ACOD-militanten op de Grote Markt van Antwerpen naar aanleiding van het bezoek van VU-minister Sauwens. We moeten een kat een kat noemen: ACOD-LRB, de socialistische vakbond van o.a. het Antwerpse stadspersoneel is er niet echt in geslaagd voogdijminister Johan Sauwens een ‘warme ontvangst’ te bezorgen...
Het ABVV ging naar de onderhandelingstafel met vier sleuteleisen: meer loon, minder werkuren, betere werkomstandigheden en verhoogde verplaatsingsonkosten. De ontwerp-CAO was ondermaats en de patroons wensten bovendien meer flexibiliteit en interimarbeid door te voeren, terwijl dat laatste er tot nu toe verboden is.
De niet aangekondigde actie is het havenpatronaat in het verkeelde keelgat geschoten. De overheid moest het ontgelden omdat de operationele betrouwbaarheid van de haven in het gedrang was gekomen.
644 miljard Bef, zo rondde de ministerraad in maart 2001 de besprekingen af over de toekomst van het vervoer per spoor in België. Dit plan behelsde zowel de uitwerking van een algemeen vervoerplan voor de toekomst, alsook de rol die de NMBS zal moeten, kunnen, mogen spelen.
Deze tekst vat het standpunt samen van de SPT over de nieuwe crisis van het Waalse Staal na de aangekondigde fusie van Arbed, Usinor en Aceralia. Ook de Motie ter ondersteuning van de Arbeiders van Duferco Clabecq, zoals voorgesteld door de SPT-groep, wordt hier vermeld.
In maart keurde de gemeenteraad te Schilde n.a.v. de bespreking van de begroting 2001 een forfaitaire huisvuilbelasting goed, waarbij de inwoners 1Bef. per aangeboden liter restafval wordt aangerekend en 0,9Bef. per aangeboden liter GFT (groenten-, fruit- en tuinafval). De bedoeling zou zijn de burgers te stimuleren de afvalberg te verkleinen.
De bedrijfs-cao van Sidmar zit in een vernieuwingsfase eind maart. De arbeiderscentrales van het ABVV en het ACV voeren prikacties op 28 maart; de eisen zijn duidelijk: één uur arbeidsduurvermindering met 27 frank verhoging van het uurloon.
Het zal ook nooit goed zijn. Een mens is nog niet goed en wel bekomen van de onheilstijdingen dat de bevolkingsexplosie op wereldschaal zal leiden tot schaarste en overbevolking, of men slaat ons alweer om de oren met cijfers waaruit moet blijken dat we binnen 50 jaar in ons dichtbevolkte Europa niet meer met genoeg volk zullen zijn om de boel draaiende te houden.
De staking van de werknemers van het Zeewezen op 13 februari 2001 in navolging van hun actie van 17/11/00 heeft geen windeieren opgebracht. De resultaten mogen terecht historisch genoemd worden. De kabinetten Sauwens, Dewael en minister Stevaert waren de onderhandelaars van regeringszijde. De resultaten van de onderhandelingen moeten nog in een protocol worden gegoten en op 20 april ondertekend. Indien de gemaakte afspraken niet worden nagekomen, hervatten de werklieden onmiddellijk hun actie.
Op
1 mei is het de gewoonte om een balans op te maken van de toestand binnen de
arbeidersklasse en haar organisaties. Maar vooraleer we daartoe komen is het
geen kwaad idee om eerst de situatie van het wereldkapitalisme onder de loep
te nemen, en die verslechtert met de dag.
Verrassend links. Dat is de indruk die het boekje van Patrick Janssens geeft na de eerste, en zelfs de tweede lezing. Natuurlijk werden we de afgelopen jaren op dat vlak niet echt verwend in de SP: in 1990 bombardeerde Frank Vandenbroucke het socialistische denken terug naar de pre-marxistische, utopische fase met zijn fabel over een eiland in “Over dromen en mensen”. En onder de dictatuur van Tobback werden er geen noemenswaardige boeken gelezen, laat staan geschreven.
Eind februari viel op de redactie een brief van De Post in de bus, getiteld “Hoe beter we elkaar begrijpen, hoe meer we voor u kunnen doen.” Je krijgt niet iedere dag een brief van De Post, dus begonnen we geboeid te lezen. Wat de praktische kant van de zaak betreft, werden we gewezen op een nieuw aanbod informatiebrochures, maar er was meer. De Post, zo werd ons met fierheid verteld, was een nieuwe weg ingeslagen.
Het personeel van de zwembaden en musea te Antwerpen, de buschauffeurs, het onderwijs, de ministeries en parastatalen, Sabena, Electrabel, de maatschappelijk assistenten van 60 OCMW’s... het lijstje van de actievoerd(st)ers en stakers in de openbare diensten leek de eerste twee maanden van 2001 wel eindeloos. Het ongenoegen bij de basis is zo groot dat de leiding van de twee grootste vakbonden - ACOD en CCOD - gedwongen werd om op woensdag 14 maart een nationale betoging te organiseren en alles wijst erop dat er tegen eind maart een nationale 24-urenstaking komt.
De linkse beweging Attac, vooral bekend om haar campagne voor de Tobin-taks, heeft een brochure uitgebracht onder de welluidende titel ‘Tegen de dictatuur van het kapitaal’. En het mag gezegd worden, het is op gebied van analyse een schitterend document. De auteurs zeggen in minder dan 80 bladzijden wat de meeste auteurs nog niet in een boek kunnen uitleggen en blijven in al hun beknoptheid toch helder.
Op 15 februari verzamelden vakbondsafgevaardigden uit alle Electrabel-vestigingen om actie te voeren aan het hoofdkwartier in Brussel. Iets voor 11u30 bezetten de manifestanten een tijdje de Regentlaan. Die dag gingen de vakbonden en bedrijfsleiding opnieuw rond de tafel zitten om te praten over de toekomst van het personeel. Vonk had een gesprek met André Debacker, ABVV Gazelco Syndicaal Afgevaardigde bij Electrabel Antwerpen.
De Antwerpse stadsschuld blijft als een zwaard van Damocles boven de hoofden van de werknemers en de inwoners van de stad Antwerpen hangen. Als we om ons heen kijken, zien we dat de infrastructuur, het straatbeeld en de dienstverlening daarvan de gevolgend dragen. Tijd dus voor een Campagne voor de Afschaffing van de StadsSchuld van Antwerpen.
Nog enkele maandjes slapen en België mag zich voorzitter noemen van de Europese Unie. Hoewel de Europese Constructie gebouwd is op de as Parijs-Berlijn en er in Euroland niks gebeurt zonder het fiat van Schroëder en Chirac, probeert elk voorzittend land(je) toch enkele klemtonen te leggen.
Naar aanleiding van de laatste gemeenteraad op 5 maart 2001, heeft de meerderheid een motie neergelegd betreffende de toekomst van Duferco-Clabecq. Ongerust over de grote manoeuvres in de staalnijverheid, stelde de motie voor dat het College van de gemeente Tubeke een delegatie zou sturen naar de Waalse regering om ze te sensibiliseren rond de problematiek van Duferco-Clabecq en de reconversie van het Westelijke gedeelte van Waals-Brabant.
De fusie tussen Usinor, Arbed en Aceralia is een nieuwe stap in de wereldoorlog tussen staalreuzen die de hand willen leggen op de zwakkere industriegroepen in de staalnijverheid. Het concentratieproces in de staalindustrie is het onvermijdelijke gevolg van de zogenaamde vrijemarkteconomie en leidt tot de vorming van “NewCo”, die met de fusie meteen de nieuwe koplopers worden in de wereldranglijst van staalgiganten.
De crisis in de VU is niet nieuw. Je kan zelfs stellen dat de VU al meer dan twintig jaar in crisis verkeert, met acute aanvallen bij elke nieuwe ronde in de staatshervorming. De historische basis waarop de VU leunt, namelijk de emancipatiestrijd van de Vlamingen, bestaat nog nauwelijks.
De verschillende recente persmededelingen en uitlatingen op de radio betreffende de toekomstige privatiseringen van bepaalde stedelijke diensten en de daaraan verbonden afvloeiing van vele tientallen arbeidsplaatsen, hebben ons met verstomming geslagen.
Na de zeer succesvolle stakingen van december was de enige toegeving waarmee onderwijsminister Vanderpoorten voor de dag kwam 1000 frank maaltijdcheques per maand, in afwachting van een vergelijkende studie der lonen. Maar er werd altijd gesteld dat er twee grote eisen waren: loonsverhoging én vermindering van de werkdruk.
“Mac” jobs, dat is de verzamelnaam die men geeft aan jobs in de horeca waar vergaande “lopende band”-methoden worden toegepast. In dit soort jobs is alles tot in de kleinste details uitgekiend om zoveel mogelijk winst te kunnen maken.
De syndicale top van ABVV, ACV en ACLVB heeft met de ondertekening van een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA) opnieuw gekozen voor de patronale agenda.
De eis “gelijke kansen voor iedereen” loopt als een rode draad doorheen de tekst van Patrick Janssens' “De nieuwe SP. Een strategie voor partijvernieuwing”. Terecht, want wie met beide voeten op de grond staat kan niet om de vaststelling heen dat in de huidige maatschappij niet iedereen dezelfde kansen krijgt en de maatschappelijke ongelijkheid ontzettend groot is.
Jammer genoeg kent de tekst op dit vlak een groot inhoudelijk gebrek: nergens, maar dan ook nergens, wordt er ingegaan op de oorzaken van deze ongelijkheid. Een goed begrip van de oorzaken van een probleem is absoluut nodig om het te kunnen oplossen.
Naar aanleiding van de stakingsacties van de zwembaden hadden we het volgende gesprek met Viviane en Annie, respectievelijk hoofddelegee en delegee van de bedrijfseenheid Sport van de stad Antwerpen.
De inrichting van een nieuwe gemeenteraad is zelden een boeiende zaak. Het verloop van het ritueel is net als de toespraken zeer voorspelbaar. In Tubeke was er deze keer een stoorzender van formaat in de consensus eigen aan deze ceremonie. Tegen het einde van de officiële zitting bleek die eveneens de enige oppositie te zijn (de Ecolo raadsleden spraken in naam van de democratie - jawel - hun steun uit aan de nieuwe coalitie). Dit is niet onopgemerkt voorbij gegaan aan de geschreven pers en de regionale televisie, die de stoorzender uitgebreid hebben geïnterviewd.
Na de schitterende verkiezingsoverwinning (20 zetels op 39) moest de SP-Oostende nog vijf schepenen aanduiden in de CVP-SP bestuurscoalitie. Dat zou gebeuren op 10 december ter gelegenheid van een algemene ledenvergadering. De partijleiding (in het bijzonder Johan Van De Lanotte, burgemeester Vandecasteele en OCMW-voorzitter De Block) hadden liever vijf of maximum zes kandidaten gezien en oefenden ook druk uit in die zin, maar tevergeefs: de leden kregen op 10 december acht kandidaten ter stemming voorgelegd.
Op 19 januari staakte De Lijn voor een loonsverhoging en een vermindering van de werkdruk (waar hebben we dit nog gehoord?). Het ingezonden stukje, dat we kregen via een vakbondsmilitant bij de kusttrams van De Lijn, toont aan dat de werknemers hun gevoel voor humor niet verliezen. Of is het sarcasme?
Na maanden van verwarring en gebakkelei zijn de onderhandelaars in Antwerpen eindelijk tot een nieuw bestuursakkoord gekomen. De ambitie is er om een positief project uit te werken dat Antwerpen weer op de juiste sporen moet krijgen.
De kerstboodschappen stonden
dit jaar in het teken van de ‘vluchtelingen’. Of ‘illegalen’ zoals
ze in dit land de laatste tijd worden genoemd. Zowel de koning als de paus
deden een beroep op ons medelijden. ‘We’ zijn egoïstisch geworden.
‘We’ baden in de weelde, maar voelen ons bedreigd door arme sloebers uit
de Derde Wereld. En we reageren ons dan maar af door op extreem- rechts te
stemmen.
Of de vrome woorden van koning
en Kerk veel zoden aan de dijk zullen brengen, is een andere zaak.
Waarschijnlijk bewerkstelligen ze precies het omgekeerde effect bij de
doelgroep die ze beogen.
Voor de arbeiders van NV Carnoy was de eindejaarsperiode een stuk minder feestelijk dan doorgaans het geval is. Zij zagen zich genoodzaakt andermaal tot actie over te gaan om hun rechten te verdedigen. Op woensdagnacht 22 november 2000 besloten ze in staking te gaan. Het ontslag van twee arbeiders zonder reden en zonder de vakbond te verwittigen, was de druppel die de emmer deed overlopen.
We zijn vandaag meer dan een maand na de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober, die werden aangekondigd als de verkiezingen van de ommekeer. In plaats van een ommekeer kregen we de zoveelste zwarte zondag. Het Vlaams Blok scoorde sterk in heel Vlaanderen, maar vooral in Antwerpen. In de Scheldestad ging het Blok met bijna 5% vooruit, waardoor het zijn positie van grootste partij er niet alleen consolideert, maar nog versterkt.
Sinds een jaar of tien zien we het Vlaams Blok bij elke verkiezing opnieuw vooruit gaan. Aanvankelijk waren de politici van de “democratische” partijen geschokt en gealarmeerd maar daar vinden we steeds minder van terug. Ondanks het standhouden van het fel bediscussieerde cordon sanitaire zien we een gewenning optreden en is het Vlaams Blok vandaag de dag meer aanvaard dan ooit tevoren.
Na twintig jaar beknibbelen is er voor het eerst een zekere begrotingsmarge. Dankzij de economische groei die hoger uitvalt dan geraamd, kan de regering rekenen op een kleine 120 miljard frank extra inkomsten. De vraag nu is: wie profiteert van al dat moois?
Op 25 november nam het voormalige tendensblad “Nieuw Links” op een bijeenkomst in Antwerpen het initiatief om de nota van Patrick Janssens over de nieuwe SP kritisch te evalueren.
De aanwezigen waren het er vrij snel over eens dat de linkerzijde in de partij het uitgangspunt voor de vernieuwing verwerpt. De SP-voorzitter gaat er immers van uit dat er in de SP een consensus zou bestaan dat “de socialistische partij staat voor een samenleving waarin iedereen gelijke kansen heeft”.
Is de manier waarop de socialistische partij zich in de coalitieonderhandelingen te Antwerpen op een onwaarschijnlijke manier laat rollen een voorbode van wat de nieuwe SP ons te bieden heeft?
De loonnorm blijft voor de vakbeweging onaanvaardbaar. Men vergelijkt immers onze ‘loonkost’ met die van de drie omringende landen, zonder rekening te houden met de arbeidsproductiviteit. Hoe kan men de ‘kost’ van de arbeid vergelijken zonder rekening te houden met de ‘opbrengst’ ervan?
De poststaking van het gemeenschappelijk vakbondsfront van maandag 25 september was een zeer groot succes: de meerderheid van het personeel kwam niet opdagen en overal bleven de postkantoren dicht. In Antwerpen werd de staking uitzonderlijk goed opgevolgd: van de vierhonderd personeelsleden kwam er maar eentje (1) opdagen! Aan het piket hadden we een zeer verhelderend gesprek met Jef Pauwels, gewestelijk secretaris ACOD-Post Antwerpen en met Gust Vermeiren, werkleider van het kantoor te Antwerpen en vakbondsafgevaardigde.
