De sluiting van Levi's is angstvallig snel verteerd. Althans toch voor hen die er de dupe niet van waren. Even angstaanjagend is dat we geen volle maand moesten wachten voor de volgende bedrijfssluitingen en -saneringen zich voordeden. Verlipack, sinds enkele jaren in Duitse handen via de groep Heye, sluit zijn drie vestigingen in België. Glaverbel schrapt honderd banen. En dat alles terwijl de wereldwijde recessie zich nog maar in een beginstadium bevindt.

Ondanks de vooruitgang die in de loop der decennia geboekt werd op het vlak van veiligheid op de werkplaats, worden er jaarlijks toch nog (te) veel mensen slachtoffer van een arbeidsongeval of van een beroepsziekte. Het zijn de doden en de gekwetsten in de nooit eindigende oorlog van de kapitalistische productiviteit.

"Wat is de inzet van het proces van de 13 arbeiders van de Forges de Clabecq? Het gerecht en de burgerlijke media doen alles om de betekenis ervan te individualiseren tot een krachtproef tussen de rijkswacht en Roberto D’Orazio. Het komt er echter op aan de draagwijdte van de beschuldiging te veralgemenen. De syndicale vrijheden staan hier op spel. Meer in het bijzonder wordt een poging gedaan om een oude regel uit het strafwetboek, artikel 66 alinea 4, te actualiseren. Deze wetgeving dateert uit het tijdperk dat het algemeen stemrecht nog niet was verworven en is een bedreiging voor de hele syndicale beweging. Daarom moet deze wet afgeschaft worden." Zo deed Roberto D’Orazio, kroonbeschuldigde naast Silvio Marra, de kern van het proces uit de doeken op een vergadering van syndicalisten in Tubeke.

Het doek is gevallen over Levi’s, en dit na een bijzonder droevige vertoning die geen enkele multinational zal afschrikken vestigingen te sluiten in België, integendeel. Zoals we in de vorige nummers van Vonk reeds uit de doeken deden, heeft de Belgische leiding van de ABVV en ACV textielcentrales op geen enkel moment de strijd voor het behoud op een ernstige wijze gestalte gegeven. De schande van deze sluiting zal ons nog lang blijven achtervolgen.

Wat er precies gebeurde op die zwarte vrijdag 27 november in Schaarbeek zullen we wellicht nooit weten. Vast staat dat een dertienjarige jonge Marokkaan een metalen buis gooide die de schedel van Patrick Moombaerts, vader van twee kinderen, doorboorde met de dood tot gevolg. Een interview hierover met twee sociale werkers uit Schaarbeek.

De eerste perscommentaren over het voorontwerp geven de indruk dat de loonnorm niet echt meer zal bestaan. Volgens Benedicte Vaes (Le Soir, 18/11) vervangt “responsabilisering” de dwingende loonnorm. Het betreft echter enkel een semantische (terminologische) wijziging tav het vorig IPA 1997-1998.

Een van de vele kwakzalfjes die deze regering de afgelopen jaren aan de wonde van de werkloosheid heeft gesmeerd is het PWA-systeem (Plaatselijke Werkgelegenheids Agentschappen), de befaamde lokale klusjesdiensten waar werkzoekenden zich "vrijwillig" kunnen inschrijven en aldus een stuiver kunnen bijverdienen bovenop hun stempelgeld. Hiervan getuigt volgende brief die een "PWA-er tegen wil en dank" schreef aan een uitzendkantoor.

De gelukkigen onder ons met een eindejaarspremie of dertiende maand zien die direct in rook opgaan wegens de waterval van rekeningen die traditioneel in december in de bus gedumpt worden. Als er nog iets overblijft staan de feesten rond Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar garant om ook deze centjes te ontfutselen. In de winkelstraten kan je op de koppen lopen en eens die gekte voorbij, breekt de jacht op de solden uit. De C&A is een van die winkels waar het drummen geblazen is. Hoe het personeel niet gek wordt in deze periode is bijna onverklaarbaar. Viviane werkt halftime in de Brusselse Nieuwstraat en kan ervan meepraten.

Eerder publiceerden we reeds een artikel over de patronale klaagzang van de tekorten op de arbeidsmarkt. Die klaagzang is ondertussen steeds luider geworden. Ondertussen is er echter ook een studie verschenen van het HIVA (Hoger Instituut voor de Arbeid, een studiecentrum verbonden aan de Katholieke Universiteit Leuven) die de argumenten die wij enkele maanden geleden ontwikkelden versterken met feiten, cijfers en case studies. Daarom komen we nog eens even terug op deze problematiek…

Als vervolg op onze vorige berichtgeving over de op zijn zachtst gezegd weinig combattieve houding van de vakbonden bij het Antwerpse bedrijf Crown Cork tegenover aangekondigde afdankingen en het totale gebrek aan syndicale democratie, publiceren we hier een verbitterde reactie van "de vloer":

Renault Vilvoorde, Ford Genk, Forges de Clabecq, (binnenkort Boël?), Levi's,... de lijst van bedrijfssluitingen en massale afdankingen wordt steeds maar langer. En met een wereldwijde economische crisis voor de deur is dit nog maar het begin. Het is duidelijk dat de huidige syndicale leiders niet opgewassen zijn om op doeltreffende wijze de jobs te verdedigen. Alleen de Forges de Clabecq, een ten dode opgeschreven fabriek, werd gedeeltelijk opengehouden na een lange en vastberaden strijd, geleid door een combatieve syndicale delegatie.

In maart-april 1998 vond er een ander conflict plaats rond de sluiting van de luciferproductie in Geraardsbergen van Swedish Match (beter bekend als Union Match). De herstructurering betrof 115 arbeiders en bedienden op een totaal effectief van 173. Er zijn heel wat gelijkenissen met Levi's: Swedish match besliste een winstgevende afdeling te delokaliseren naar Hongarije. Het argument was natuurlijk de "te hoge loonkost". Nochtans maakte Swedish Match - Geraardsbergen in 1997, 59 miljoen winst in België: 10 miljoen werd echt als winst ingeschreven, 7,6 miljoen werd aan promotie uitgegeven voor Global Team (de deelname aan een prestigieuze zeilrace) en 40,2 miljoen ... managements fee's (wat een verhulde winstparticipatie is voor het topkader). En de aandelen op de beurs? Die stegen met 25% in 1997...

Vaak worden banenverlies en bedrijfssluitingen geassocieerd met "oude" industrieën zoals staal of textiel. De sluiting van de hypermoderne Renault-fabriek van Vilvoorde hielp ons al voor een eerste keer uit de droom. Maar wat tot voor kort als een onkwetsbare sector werd beschouwd is wel de grote multinationale chemie die met haar glanzende futuristische krakers en processing tanks het landschap aan beide oevers van de Schelde stroomafwaarts van Antwerpen, en het kanaal Gent-Terneuzen beheerst. Monsanto, een scheikundige multinational van Canadese origine met productievestigingen in Antwerpen en Gent en een onderzoekscentrum in Waver, kondigt nu echter ook banenverlies aan. Van de circa 1000 mensen die de Antwerpse fabriek heden nog telt zullen er tegen 2005 180 ‘verplicht afvloeien’ vanaf 55 jaar. We hadden een gesprek met Oscar Syvertsen, ABVV-delegee bij Monsanto te Antwerpen.

Crown Cork te Deurne, letterlijk de "buurman" van het met sluiting bedreigde Levi’s, gaat nog maar eens 41 banen (22 arbeiders en 19 bedienden) schrappen. Nochtans stuurde het management twee jaar geleden bij een reorganisatie reeds circa honderd man de laan uit en ging een hele fabriek te Mechelen (Eurocan) voor de bijl. De directie zal toen ook al gemerkt hebben dat zij toen als een warm mes door de zachte boter van de syndicale weerstand sneed. Op geen enkel moment werden de werknemers door hun vakbondsleiding gemobiliseerd tegen de ontslagen en zij werden zelfs niet op de hoogte gehouden van de vorderingen van de onderhandelingen.

Onder de titel 'Filippijnen en vluchten' organiseerde de werkgroep Dam Tegen Verrechtsing van het ACV op woensdag 21 oktober een debat. Een lovenswaardig initiatief waarop een 40 à 50 geïnteresseerden afkwamen. Onze aandacht werd vooral getrokken door de eerste spreker. Een Filippijnse syndicalist, Lorica D. Espejo, JR., van de NAFLU-KMU (vakbond van de eerste mei). Deze man wist ondermeer interessante zaken te vertellen over Levi's op de Filippijnen.

Net op het ogenblik dat een Nobelprijswinnaar economie een verband meent te kunnen ontwaren tussen democratie en economische welvaart worden we geconfronteerd met het feit dat deze democratie in ons economisch bestel totaal ontbreekt. Na het drama bij Renault besluit een tweede multinationale reus, Levi Strauss, met één pennetrek een streep te trekken door de toekomst van 1000 werknemers in drie fabrieken (Deurne, Gits, Wervik) in België en van 540 collega's in de fabriek van La Bassée in Frankrijk. Dit is de neergeschreven tussenkomst van Lou Weyns op de gemeenteraad in Antwerpen.

Luc Vandenbossche is er in bijzonder korte tijd in geslaagd zich wereldberoemd te maken in Wallonië. Het Vlaams Blok wou in het Congressenpaleis vlakbij het Centraal Station een congres houden, maar Yvan Ylieff, verantwoordelijk PS Minister voor het bewuste gebouw, weigerde het Blok de toegang. Het Blok trok naar de rechtbank in kortgeding en Ylieff werd teruggefloten.

Voor elke dollar "hulp" die de landen met de hoogste schulden (Highly Indebted Poor Countries) krijgen, moeten ze 11 (elf!) dollar ophoesten voor de afbetaling van hun schuld – wie sprak daar over een bodemloze put en geld dat terugvloeit naar de rijken? Betekent dit dat alle ontwikkelingshulp cynisch kan afgedaan worden als weggesmeten geld? De campagne "Zie ginds komt het onrecht uit Azië weer aan" toont aan dat het ook anders kan.

Ploegenarbeid doe je niet voor je plezier. Het is niet voor niets dat ploegenwerk via een premiesysteem beter betaald wordt dan dagwerk. Deze financiële compensatie weegt echter niet op tegen de miserie die ploegenwerk op termijn kan veroorzaken. Ploegenwerk is in sommige sectoren van de moderne economie onvermijdelijk, denken we maar aan volcontinu verlopende processen of diensten die permanent verzekerd moeten blijven. Maar men zou beter stoppen met het uitdokteren van allerlei shiftexperimenten die er slechts op gericht zijn een maximaal rendement te halen uit mens en machine, zoals bv. de 10-urenshiften bij Opel Belgium te Antwerpen. Daarvoor betalen de betrokken arbeiders op termijn een zware tol, en bovendien betaalt heel de samenleving de stijdgende medische kosten. We spraken daarover met Hilde Spooren, verpleegster in het Jan Palfijnziekenhuis in Antwerpen.

De brutale moord op de jonge Nigeriaanse vluchtelinge Sémira Adamu in september jl. heeft de publieke opinie geschokt. De dood van Sémira is een rechtstreeks gevolg van het onmenselijke asielbeleid van deze regering. Meer dan vijfduizend mensen, migranten, Belgen, jong en oud namen deel aan de herdenkingsceremonie ter ere van Semira in de Sint Michielskathedraal in Brussel vier dagen na haar dood. Louis Tobback nam ontslag als minister van binnenlandse zaken maar de regeringspolitiek ter zake werd niet gewijzigd.

Elke sociale eis, van meer middelen voor ziekenhuizen, bejaardentehuizen en scholen, degelijk rollend materieel voor de spoorwegen, arbeidsduurvermindering tot meer centen voor ontwikkelingssamenwerking botst steevast op dezelfde bewering van de regering en van de rechterzijde: "er is geen geld". Nochtans bulkt dit land van het geld, het stikt er gewoon in.

De zevenjarige Sam trekt zich het lot van de asielzoekers bijzonder aan. Wanneer hem wordt uitgelegd waarom ze nu in de kerk zitten, klinkt het gedecideerd: "dan moeten ze de wet maar veranderen". Ja, een zevenjarige legt de vinger op de wonde. Waarom kunnen onze vertegenwoordigers dit niet?

Hoboken is een Antwerpse gemeente met veel zware industrie. Denken we bijvoorbeeld aan Union Minière, de vroegere Metallurgie Hoboken, in de volksmond ook de Zilver of pittiger nog De Zoete Dood genoemd. Het minste wat men de inwoners van Hoboken dan ook kan gunnen zijn groene bufferzones tussen de industrie- en woongebieden die in Hoboken erg dicht bij elkaar liggen. Het is hen echter niet vergund…

Sinds de muur is afgebroken en de markten werden opengegooid is er heel wat veranderd in het wereldje van de grootwarenhuizen. Waar de ketens vroeger min of meer nationaal gebonden waren, gaan ze nu steeds meer op internationaal vlak in concurrentie. De warenhuizen herstructureren alsof het een lieve lust is. De concurrentie is moordend dus het personeel moet het ontgelden. In sommige ketens zoals Colruyt worden de vakbonden niet toegelaten hun leden te vertegenwoordigen. Delhaize wil niet achterblijven en heeft nu een "mooi" plan aan de vakbonden voorgelegd. Bovendien wil men kost wat kost de winkels openen om 8:30 uur. Hierover hadden we een gesprekje met een syndicaal afgevaardigde van BBTK-Delhaize waarvan we verder de identiteit geheim houden.

De Levi’s-werknemers hebben een paar drukke actieweken achter de rug. We volgden in het bijzonder het reilen en zeilen van Levi’s Deurne. Daar betoogden de arbeid(st)ers ondanks drie weken van economische werkloosheid, die reeds waren aangevraagd voor de sluitingsbeslissing, op 23 oktober in Frankrijk, op 25 oktober op de BVV-betoging in Charleroi, op 29 oktober in Deurne zelf en voerden zij op 4 november een pamfletten- en petitieactie in het Wijnegem Shopping Center, daarin gesteund door militanten van de Studentenvakbond. In de marge van de actie te Wijnegem vond er tevens een ontmoeting plaats tussen de syndicalisten van Levi’s La Bassée in Frankrijk en dezen van Deurne. Een ontmoeting die eindelijk de basis legt voor gecoördineerde vakbondsactie over de Frans-Belgische grens heen. Vonk had een gesprek met deze Frans-Belgische initiatiefgroep

Nadat we samen pamfletten waren gaan uitdelen voor het solidariteitsfeest van BVV (beweging voor vakbondsvernieuwing) aan de Antwerpse vesting van Bayer, hadden we een gesprek met Luc Van De Weyer en Bob Van Mol. Zij zijn respectievelijk delegee en militant van BBTK-SETCA in het Antwerpse filiaal van AMP-PVD (het bedrijf dat de distributie van kranten en tijdschriften verzorgt). Bij AMP-PVD wist men de 35-urige werkweek uit de brand te slepen. Wij wilden wel eens weten hoe ze dat voor elkaar gekregen hadden. Luc en Bob vertellen.

Vlaams minister Leo Peeters (SP), bekend om het versturen van omzendbrieven met daarin zeer eigengereide interpretaties van de taalfaciliteitenwetgeving, lapt nu zelfs zijn eigen onderrichtingen aan zijn laars. ACOD en CCOD sector LRB hebben immers vastgesteld dat eerder afgesloten akkoorden (krachtlijnen Kelchtermans inzake de reorganisatie van de gemeentelijke diensten) niet worden nageleefd. Momenteel heerst er in diverse gemeenten dan ook de grootste willekeur. Anderzijds wordt er met de eisen van de vakbonden geen rekening meer gehouden en zitten daardoor de onderhandelingen over de CAO '97-'98 totaal in het slop. Op 6 oktober manifesteerden 500 militanten van ACOD en CCOD dan ook aan de Vlaamse Ministerraad tegen deze gang van zaken.

"The miner, the mechanic and cattle raiser all over the West prefer Levi's" zo staat er te lezen op een facsimile van een 19e eeuwse reclameposter achter de balie van het peperdure Europese hoofdkwartier van Levi's in Brussel. Maar de mijnen zijn dicht, de veehouders zijn versmacht door de agro-hormonenindustrie en de mecaniciens alléén zijn niet talrijk genoeg om de productie van jeans af te nemen. Althans zo luidt de redenering van het management van deze kledingmultinational: vier fabrieken in Europa moeten sluiten, één Noordfranse en drie Belgische (Wervik, Gits en Deurne). Een typisch staaltje van het kapitalistische mismanagement op deze planeet.

In de nacht van 13 op 14 september viel er op bepaalde momenten ongeveer honderd maal méér regenwater uit de lucht dan tijdens een normale regenbui. Het gevolg was dat een strook België van het Waasland tot in Luik onder water liep. De grote verzekeringsmaatschappijen lieten natuurlijk prompt weten dat zij niet zouden betalen en dat zij in de toekomst voorstander zijn van een verplichte premie tegen overstromingsschade. Is het vetmesten van de grote verzekeraars de enige manier om ons hebben en houden te beschermen tegen de grillen van de natuur?

In de ogen van veel mensen is Roberto D'Orazio, voorzitter van de ABVV-delegatie van Forges de Clabecq, een gevaarlijke terrorist die men best zo snel mogelijk onschadelijk maakt. Dit vals beeld van deze vakbondsleider is helemaal geen toeval. Deze onbetwistbare "waarheid" wordt voortdurend ingehamerd door de politieke, economische, gerechtelijke en zelfs syndicale machten. De heftigheid waarmee dit gebeurt zaait twijfel in de geesten van veel mensen. Deze hetze heeft ertoe geleid dat de gerevolteerde arbeiders voor de rechtbank moeten verschijnen. Er moet blijkbaar een voorbeeld gesteld worden.

Sinds begin dit jaar pleegden aanhangers van het ALF (Animal Libetarion Frontline) een tiental brandstichtingen in vleesbedrijven en hamburgertenten. Aanslagen of geweldloos protest? Onze marxistische kijk op de vleesindustrie.

Reeds enkele jaren bijt de organisatie VATUV (Verenigde Actiegroepen Tegen de Uitbreiding van het Vliegveld te Deurne) zich vast in het dossier van de Antwerpse luchthaven. Vooral de voorgenomen verlenging van de startbaan is een doorn in het oog van VATUV. Op het politieke vlak wordt het verzet vooral gedragen door de BSV (Beweging voor Sociale Vernieuwing) van Patsy Sörensen, hoewel recent ook de SP zich uitsprak tegen de verlenging. Op 24 oktober zal het protest uitmonden in een betoging. Daarom even een korte schets van de problematiek rond Deurne Luchthaven.

Sémira Adamu is uiteindelijk toch terug naar Nigeria. In een zinken kist. Deze keer kwam er geen kussen meer aan te pas. Ondertussen is deze moedige Nigeriaanse vrouw wel uitgegroeid tot het symbool van het bankroet van het onmenselijk asielbeleid, niet alleen in België, maar in heel Europa.

De gemiddeld erg jonge arbeiders van Levi's horen het in Keulen donderen als je het hen vertelt: 20 jaar geleden produceerden 300 arbeidsters van jeansproducent Salik te Quaregnon (Henegouwen) hun broeken gedurende één jaar in zelfbeheer. De arbeidsters maakten er geen passieve bezetting van. Zij zetten zélf de productie voort. Dit hielden ze een jaar vol tot de vrederechter op verzoek van eigenaar en multimiljonair Pierre Salik de ontruiming van de gebouwen eiste in augustus 1979.

Wat er weer niet allemaal in de gazetten staat. Een samenraapsel van wat we in de kranten lazen en onze bedenkingen erbij. Om direct met de grote moppen te beginnen: Jeltsin, Clinton en Leo Peeters.

Als de Gentse paarse SP-VLD-coalitie de eerste keer verkozen werd was hun oplossing voor het verkeersprobleem: "Park & Ride". Indien men dit werkelijk zou doorvoeren, zou dit de oplossing betekenen voor de verkeersknoop in een stad waar Koning Auto het middeleeuwse stadscentrum en de ring van arbeidersbuurten hierrond stilaan onleefbaar maakt. Parkings rond Gent en dan overschakelen op het openbaar vervoer naar een autovrij centrum. Maar de praktijk is anders: dure parkings worden pal in het centrum geplant en lokken zo de auto toch binnen en het openbaar vervoer wordt stiefmoederlijk behandeld. De verkeersoverlast werd gewoon verplaatst vanuit de (kleine) historische Kuip naar de rand ervan, waar precies woonbuurten, scholen en openbaar vervoer er nu de volle last van dragen.

Op dinsdag 1 september werden we plots onaangenaam verrast door de mededeling op het VRT-journaal dat Ford-Genk van plan was om een reorganisatie door te voeren. Deze reorganisatie zou op korte termijn 1.950 jobs kosten. Daarenboven zou een aantal nevenactiviteiten die Ford nog zelf uitvoert worden uitbesteed aan toeleveranciers, wat op zich een extra verlies van 900 jobs met zich meebrengt. Het totale jobverlies zou hierdoor op 2.850 komen (BvL 2/9/98). Het verlies aan banen in Limburg komt door deze operatie praktisch overeen met de sluiting van de Renault-fabriek in Vilvoorde. Net zoals de Renault-arbeiders blijken nu ook de Ford-arbeiders het slachtoffer te worden van de wereldwijde overproductie- of overcapaciteitscrisis in de automobielsector.

Ouders weten het maar al te best: kinderen school laten gaan kost hopen geld. Nochtans is school lopen tot 18 verplicht en kunnen schooluitgaven zwaar wegen op het gezinsbudget. Het onderwijs zoals we dat vandaag kennen geeft verre van gelijke kansen aan iedereen. Arbeiderskinderen maken grote kans in het beroeps te geraken, kinderen van kaders en dokters vrijwel nooit.

De rijkswacht en het gerecht hebben het grof geschut naar boven gehaald. Niet minder dan negentien gewelddadige misdrijven worden aangewreven aan dertien delegees, militanten en arbeiders van de Forges de Clabecq. Al deze "misdrijven" grepen plaats tijdens de voorbeeldige strijd tegen de sluiting van de staalfabriek van december '96 tot juni '97. Roberto D'Orazio en Silvio Marra spannen de kroon. De twee vakbondsleiders verzamelen op hun naam het grootst aantal misdrijven. Gaande van ontvreemding van een videocassette van de RTL met behulp van geweld of bedreiging (maximum gevangstraf 5 jaar) tot "aanval of verzet met geweld of bedreiging van de rijkswacht met opstand door meerdere personen met voorbedachte rade en gewapend".

De hoge werkloosheid in de geïndustrialiseerde landen is een gevolg van de voortdurende stijging van de productiviteit van de arbeid en van de wil van het patronaat (die tot op heden wet blijft) om deze productiviteitsstijging volledig om te zetten in stijgende bedrijfswinsten. De 'vermaatschappelijking' van de stijging van onze productiviteit en de oplossing van het werkloosheidsprobleem is onmogelijk zonder arbeidsduurvermindering (ADV) met loonbehoud en verplichte bijkomende aanwervingen. Weinig ideeën worden door het patronaat echter zo verketterd. Het belangrijkste argument dat tot op heden in stelling werd gebracht was de verzwakking van 'onze' concurrentiepositie: indien andere landen niet over de brug komen, kunnen wij het ook niet...

In de nacht van 10 mei werden de woningen van Patrick Coeman, voorzitter Agalev Hemiksem en Paul Dupont, voorzitter Wereldwinkel Hemiksem, het mikpunt van extreem-rechtse terreur. Kort na de dubbele aanslag van 10 mei hadden wij een gesprek met Patrick Coeman.

Het was me het jaartje wel in het onderwijs. 1998 zou het jaar worden van de grote hervorming van het middelbaar onderwijs, zo had onderwijsminister Van Den Bossche aangekondigd. Na maandenlange informele besprekingen met de inrichtende machten en de vakbonden, een putsch van de CVP op de gelden van het gemeenschapsonderwijs, een grote onderwijsbetoging en een afgeblazen staking, nieuwe onderhandelingen tijdens de paasvakantie, ... heeft de berg een muis gebaard. Slechts een ordinaire besparingsoperatie is overgebleven van al de grote plannen.

Voor de tweede maal in korte tijd hield het Vlaams Blok een open meeting in Oostende. Ging het de vorige keer nog om een privé-initiatief, dan werden dit keer de grote middelen bovengehaald: een folder in een groot deel van de Oostendse bussen kondigde de vergadering aan en grote kanonnen als Filip De Winter en voorzitter Van Hecke waren van de partij. Maar ook de Oostendse antifascisten stonden niet stil.

"SP springt van socialisme naar sociaal-democratie" bloklettert De Standaard van 16 mei n.a.v. een interview met Norbert Debatselier, motor achter het Toekomstcongres. Er werden 1.019 amendementen ingediend, waarbij vooral de onverbloemde erkenning van "de markt", een eufemisme voor kapitalisme, op zware kritiek stootte. Op het congres zelf sneuvelde de passus "wij erkennen de markt als motor voor economische ontwikkeling" en werd de deur die op een kier werd gezet voor een federalisering van de sociale zekerheid terug dichtgetrapt. Nu, ja, bijna.

Het willen terugschroeven van de faciliteiten voor de Franstaligen in de Brusselse rand is een onnodige en gevaarlijke provocatie die meer problemen heeft gecreëerd dan opgelost. De faciliteiten bestaan immers 35 jaar en maakten deel uit van een compromis tussen de twee belangrijkste gemeenschappen in dit land, waarbij de Franstaligen zich neerlegden bij de begrenzing van Brussel en de Vlamingen bij de faciliteiten. Vandaag prutsen aan dit compromis heeft als enig resultaat dat de gemeenschappen (bewust) tegen elkaar worden opgezet.

Vrijdag 3 april heeft het nationaal bestuur van de CMB unaniem beslist Roberto D'Orazio en vijf andere delegees van de Forges de Clabecq uit te sluiten bij toepassing van een ondemocratische spoedprocedure waartegen geen enkel beroep mogelijk is en waarbij ze zelf niet gehoord werden. Het CMB-bestuur heeft hier tegelijkertijd gehandeld als rechter en slachtoffer.

Subcategorieën

Tijdschrift Vonk

layout Vonk 322 page 001

Activiteiten

Onze boeken

Onze boeken