De Antwerpse stadsschuld blijft als een zwaard van Damocles boven de hoofden van de werknemers en de inwoners van de stad Antwerpen hangen. Als we om ons heen kijken, zien we dat de infrastructuur, het straatbeeld en de dienstverlening daarvan de gevolgend dragen. Tijd dus voor een Campagne voor de Afschaffing van de StadsSchuld van Antwerpen.
Nog enkele maandjes slapen en België mag zich voorzitter noemen van de Europese Unie. Hoewel de Europese Constructie gebouwd is op de as Parijs-Berlijn en er in Euroland niks gebeurt zonder het fiat van Schroëder en Chirac, probeert elk voorzittend land(je) toch enkele klemtonen te leggen.
Naar aanleiding van de laatste gemeenteraad op 5 maart 2001, heeft de meerderheid een motie neergelegd betreffende de toekomst van Duferco-Clabecq. Ongerust over de grote manoeuvres in de staalnijverheid, stelde de motie voor dat het College van de gemeente Tubeke een delegatie zou sturen naar de Waalse regering om ze te sensibiliseren rond de problematiek van Duferco-Clabecq en de reconversie van het Westelijke gedeelte van Waals-Brabant.
De fusie tussen Usinor, Arbed en Aceralia is een nieuwe stap in de wereldoorlog tussen staalreuzen die de hand willen leggen op de zwakkere industriegroepen in de staalnijverheid. Het concentratieproces in de staalindustrie is het onvermijdelijke gevolg van de zogenaamde vrijemarkteconomie en leidt tot de vorming van “NewCo”, die met de fusie meteen de nieuwe koplopers worden in de wereldranglijst van staalgiganten.
De crisis in de VU is niet nieuw. Je kan zelfs stellen dat de VU al meer dan twintig jaar in crisis verkeert, met acute aanvallen bij elke nieuwe ronde in de staatshervorming. De historische basis waarop de VU leunt, namelijk de emancipatiestrijd van de Vlamingen, bestaat nog nauwelijks.
De verschillende recente persmededelingen en uitlatingen op de radio betreffende de toekomstige privatiseringen van bepaalde stedelijke diensten en de daaraan verbonden afvloeiing van vele tientallen arbeidsplaatsen, hebben ons met verstomming geslagen.
Na de zeer succesvolle stakingen van december was de enige toegeving waarmee onderwijsminister Vanderpoorten voor de dag kwam 1000 frank maaltijdcheques per maand, in afwachting van een vergelijkende studie der lonen. Maar er werd altijd gesteld dat er twee grote eisen waren: loonsverhoging én vermindering van de werkdruk.
“Mac” jobs, dat is de verzamelnaam die men geeft aan jobs in de horeca waar vergaande “lopende band”-methoden worden toegepast. In dit soort jobs is alles tot in de kleinste details uitgekiend om zoveel mogelijk winst te kunnen maken.
De syndicale top van ABVV, ACV en ACLVB heeft met de ondertekening van een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA) opnieuw gekozen voor de patronale agenda.
De eis “gelijke kansen voor iedereen” loopt als een rode draad doorheen de tekst van Patrick Janssens' “De nieuwe SP. Een strategie voor partijvernieuwing”. Terecht, want wie met beide voeten op de grond staat kan niet om de vaststelling heen dat in de huidige maatschappij niet iedereen dezelfde kansen krijgt en de maatschappelijke ongelijkheid ontzettend groot is.
Jammer genoeg kent de tekst op dit vlak een groot inhoudelijk gebrek: nergens, maar dan ook nergens, wordt er ingegaan op de oorzaken van deze ongelijkheid. Een goed begrip van de oorzaken van een probleem is absoluut nodig om het te kunnen oplossen.
Naar aanleiding van de stakingsacties van de zwembaden hadden we het volgende gesprek met Viviane en Annie, respectievelijk hoofddelegee en delegee van de bedrijfseenheid Sport van de stad Antwerpen.
De inrichting van een nieuwe gemeenteraad is zelden een boeiende zaak. Het verloop van het ritueel is net als de toespraken zeer voorspelbaar. In Tubeke was er deze keer een stoorzender van formaat in de consensus eigen aan deze ceremonie. Tegen het einde van de officiële zitting bleek die eveneens de enige oppositie te zijn (de Ecolo raadsleden spraken in naam van de democratie - jawel - hun steun uit aan de nieuwe coalitie). Dit is niet onopgemerkt voorbij gegaan aan de geschreven pers en de regionale televisie, die de stoorzender uitgebreid hebben geïnterviewd.
Na de schitterende verkiezingsoverwinning (20 zetels op 39) moest de SP-Oostende nog vijf schepenen aanduiden in de CVP-SP bestuurscoalitie. Dat zou gebeuren op 10 december ter gelegenheid van een algemene ledenvergadering. De partijleiding (in het bijzonder Johan Van De Lanotte, burgemeester Vandecasteele en OCMW-voorzitter De Block) hadden liever vijf of maximum zes kandidaten gezien en oefenden ook druk uit in die zin, maar tevergeefs: de leden kregen op 10 december acht kandidaten ter stemming voorgelegd.
Op 19 januari staakte De Lijn voor een loonsverhoging en een vermindering van de werkdruk (waar hebben we dit nog gehoord?). Het ingezonden stukje, dat we kregen via een vakbondsmilitant bij de kusttrams van De Lijn, toont aan dat de werknemers hun gevoel voor humor niet verliezen. Of is het sarcasme?
Na maanden van verwarring en gebakkelei zijn de onderhandelaars in Antwerpen eindelijk tot een nieuw bestuursakkoord gekomen. De ambitie is er om een positief project uit te werken dat Antwerpen weer op de juiste sporen moet krijgen.
De kerstboodschappen stonden
dit jaar in het teken van de ‘vluchtelingen’. Of ‘illegalen’ zoals
ze in dit land de laatste tijd worden genoemd. Zowel de koning als de paus
deden een beroep op ons medelijden. ‘We’ zijn egoïstisch geworden.
‘We’ baden in de weelde, maar voelen ons bedreigd door arme sloebers uit
de Derde Wereld. En we reageren ons dan maar af door op extreem- rechts te
stemmen.
Of de vrome woorden van koning
en Kerk veel zoden aan de dijk zullen brengen, is een andere zaak.
Waarschijnlijk bewerkstelligen ze precies het omgekeerde effect bij de
doelgroep die ze beogen.
Voor de arbeiders van NV Carnoy was de eindejaarsperiode een stuk minder feestelijk dan doorgaans het geval is. Zij zagen zich genoodzaakt andermaal tot actie over te gaan om hun rechten te verdedigen. Op woensdagnacht 22 november 2000 besloten ze in staking te gaan. Het ontslag van twee arbeiders zonder reden en zonder de vakbond te verwittigen, was de druppel die de emmer deed overlopen.
We zijn vandaag meer dan een maand na de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober, die werden aangekondigd als de verkiezingen van de ommekeer. In plaats van een ommekeer kregen we de zoveelste zwarte zondag. Het Vlaams Blok scoorde sterk in heel Vlaanderen, maar vooral in Antwerpen. In de Scheldestad ging het Blok met bijna 5% vooruit, waardoor het zijn positie van grootste partij er niet alleen consolideert, maar nog versterkt.
Sinds een jaar of tien zien we het Vlaams Blok bij elke verkiezing opnieuw vooruit gaan. Aanvankelijk waren de politici van de “democratische” partijen geschokt en gealarmeerd maar daar vinden we steeds minder van terug. Ondanks het standhouden van het fel bediscussieerde cordon sanitaire zien we een gewenning optreden en is het Vlaams Blok vandaag de dag meer aanvaard dan ooit tevoren.
Na twintig jaar beknibbelen is er voor het eerst een zekere begrotingsmarge. Dankzij de economische groei die hoger uitvalt dan geraamd, kan de regering rekenen op een kleine 120 miljard frank extra inkomsten. De vraag nu is: wie profiteert van al dat moois?
Op 25 november nam het voormalige tendensblad “Nieuw Links” op een bijeenkomst in Antwerpen het initiatief om de nota van Patrick Janssens over de nieuwe SP kritisch te evalueren.
De aanwezigen waren het er vrij snel over eens dat de linkerzijde in de partij het uitgangspunt voor de vernieuwing verwerpt. De SP-voorzitter gaat er immers van uit dat er in de SP een consensus zou bestaan dat “de socialistische partij staat voor een samenleving waarin iedereen gelijke kansen heeft”.
Is de manier waarop de socialistische partij zich in de coalitieonderhandelingen te Antwerpen op een onwaarschijnlijke manier laat rollen een voorbode van wat de nieuwe SP ons te bieden heeft?
De loonnorm blijft voor de vakbeweging onaanvaardbaar. Men vergelijkt immers onze ‘loonkost’ met die van de drie omringende landen, zonder rekening te houden met de arbeidsproductiviteit. Hoe kan men de ‘kost’ van de arbeid vergelijken zonder rekening te houden met de ‘opbrengst’ ervan?
De poststaking van het gemeenschappelijk vakbondsfront van maandag 25 september was een zeer groot succes: de meerderheid van het personeel kwam niet opdagen en overal bleven de postkantoren dicht. In Antwerpen werd de staking uitzonderlijk goed opgevolgd: van de vierhonderd personeelsleden kwam er maar eentje (1) opdagen! Aan het piket hadden we een zeer verhelderend gesprek met Jef Pauwels, gewestelijk secretaris ACOD-Post Antwerpen en met Gust Vermeiren, werkleider van het kantoor te Antwerpen en vakbondsafgevaardigde.
0400 Oostende Hoofdpostkantoor.
Een stevig roodgroen postpiket, aangevuld met ACOD-militanten van o.a. Spoor, Onderwijs, Ministeries, Bus&Tram, was er paraat. Er waren nauwelijks werkwilligen en alle dienstvoertuigen bleven netjes binnen. De staking was meer dan geslaagd.
De Antwerpse hulporganisatie “Moeders voor moeders” stelde op 27 september ll. met veel tamtam haar nieuwste project voor: de installatie van een vondelingenschuif. Voortaan zullen ongewenst zwangere vrouwen in alle anonimiteit daar hun kind kunnen achterlaten. Volgens deze hulporganisatie is dit een noodzakelijk kwaad, om te voorkomen dat wanhopige moeders hun pasgeborenen zomaar aan de kant van de weg zouden dumpen.
De beweging van de truckers in Frankrijk heeft een kettingreactie op gang gebracht. Hun protest sprong over naar zowel andere landen als andere sectoren. In Wallonië speelt de arbeidersbeweging een voortrekkersrol. Dit is een logisch gevolg van het toegenomen aantal sociale conflicten en het heropflakkeren van de arbeidersstrijd.
Dat
het Vlaams Blok in vergelijking met de gemeenteraadsverkiezingen van 1994
opnieuw een forse vooruitgang zou boeken, was te verwachten. Het Blok presenteerde zich nu eenmaal in veel meer gemeenten dan zes jaar geleden. Maar
dat het met 33% van de stemmen in Antwerpen aan de haal zou gaan, verraste vriend en vijand. Het is revolterend, schandelijk, vreselijk, degoutant, om
misselijk van te worden, om uit te barsten in razernij, om met je kop tegen de
muur te lopen, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Alleen... dat helpt
allemaal niet.
De slagzin is zo oud als de straat en we begrijpen waarom: sinds de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht (dat pas na de tweede wereldoorlog ook het vrouwenstemrecht omvatte en nog altijd tot volle wasdom moet komen via de toekenning van stemrecht aan migranten), voelde het establishment zich bedreigd door de opkomst van het socialisme.
We kregen naar aanleiding van de acties van de Cellatex-arbeiders in Givet (Frankrijk), die vijfduizend liter zwavelzuur in de Maas goten, dit opinieartikel binnen van professor Patrick Humblet van de Universiteit van Gent. We vroegen aan Stephen Bouquin, arbeidssocioloog aan de Vrije Universiteit Brussel om hierop te reageren.
Een populair Amerikaans blad, ‘Vegetarian Times’, publiceerde een artikel dat het verband bekeek tussen fysieke arbeid en langdurig staan in de werkplaats enerzijds en geboortecomplicaties anderzijds. Het gebrek aan voldoende betaald zwangerschapsverlof leidt ertoe dat veel zwangere vrouwen tot ver in de zwangerschap blijven werken met als gevolg een verhoogd risico op problemen bij de bevalling.
Op 30 september organiseert het ABVV in samenwerking met het ACV in Antwerpen een feest “om het tij te keren”. Ook de liberale vakbond steunt het initiatief. De vakbeweging wil hiermee haar bezorgdheid uitdrukken over de opkomst van extreem-rechts. Het feest moet de slotmanifestatie worden van de “zomeropstand”, een campagne van het ‘8-Mei Collectief’, een samenwerkingsverband van allerlei organisaties dat ludieke acties en happenings organiseert om de verrechtsing aan de kaak te stellen.
In juli besloot de Beweging voor Sociale Vernieuwing rond Patsy Sörensen naar de gemeenteraadsverkiezingen te trekken samen met Vivant, het partijtje van zakenman Henri Duchâtelet, dat tijdens de parlementsverkiezingen in het nieuws kwam omdat zij de belasting op de arbeid wensen af te schaffen en een basisinkomen willen invoeren voor iedereen.
Zelden worden militanten op een algemene ledenvergadering van de Parti Socialiste nog onthaald met de ‘Internationale’ en de ‘Chiffon Rouge’.
Dit was wél het geval op 26 juni, toen 130 militanten binnenstroomden in het nokvolle Maison du Peuple van Tubeke. Zoveel volk hadden ze de laatste zes maanden sinds het begin van de interne strijd tussen de linker- en rechtervleugel niet gezien.
Op 11 juli heeft de rechtbank van Nijvel zich onbevoegd verklaard in de zaak tegen de dertien voormalige vakbondsmilitanten van het Waalse staalbedrijf Forges De Clabecq.
We hoeven onze lezers er niet van te overtuigen dat de SP de laatste jaren weer flink naar rechts is opgeschoven. Het ledenaantal liep terug en niet weinig linkse basismilitanten zoals Johan Byttebier gingen zich elders inzetten. Als kers op de taart kregen we een nieuwe voorzitter met een marketingachtergrond, die zijn discours aanpast aan de aard van het publiek dat hij toespreekt.
Joepie! Jullie kunnen voortaan mee-eten van de koek! Dat was het gevoel dat de regering met haar voorstel tot winstparticipatie begin deze zomer in de bedrijven wou meegeven aan de vakantiegangers. Deelnemen aan de winst is een alternatief op loonsverhogingen dat gedeeltelijk de vorm kan aannemen van aandeelhouderschap van de werknemers. De Romeinse wijsheid waarschuwde ons al voor de komst van de Grieken in de volgende termen: “Betrouw ze nooit, vooral als ze zich aanbieden met hun armen vol geschenken.”
Tijdens de waanzinnige 14e eeuw vonden de bestuurders van Bergen dat hun inwoners nog eens recht hadden op een gruwelijke terechtstelling. De inwoners waren vanwege de draconische strafmaten van de “overheid” echter zo geïntimideerd dat zij nog liever crepeerden dan te stelen of andere misdrijven te begaan. De vroede vaderen besloten dan maar een veroordeelde van een andere stad te kopen om hem publiek te vierendelen. Hetzelfde overkomt nu de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en Beroepsopleiding (VDAB).
Zonnewende is een verzorgingstehuis voor ouderlingen, gelegen langs de drukke Boomsesteenweg te Aartselaar. Verschillende pogingen om een vakbondswerking op te starten stootten altijd op grote tegenstand van de directie, waardoor de betrokken personeelsleden uiteindelijk van hun engagement afzagen. Dit jaar kwam daar eindelijk verandering in. Na 19 jaar is er nu eindelijk vakbondsvertegenwoordiging bij Zonnewende. We namen een interview af met kandidaten voor de sociale verkiezingen uit de non-profit sector.
De paarsgroene regering is erg bedreven in het nemen van beslissingen met de optische eigenschappen van een geslepen diamant: naargelang hoe men ze in het licht houdt flonkeren ze rood, blauw of groen en kunnen de respectievelijke partijvoorzitters ze makkelijker aan hun achterban verkopen. Die schitterende facetten verbergen echter niet zelden een hoogst onzuivere en hypocriete kern.
‘Scholengroepen’ is de term waarmee je in het gemeenschapsonderwijs vandaag om de vijf voeten wordt geconfronteerd. Wil een tijdelijke leerkracht een aanvraag doen tot benoeming: wend u tot de scholengroep!
Op vrijdag 7 april zijn de onderhandelingen voor een nieuwe CAO in het (Vlaamse) onderwijs mislukt. Daarmee is een flinke domper gezet op het relatieve enthousiasme dat er heerste over de nieuwe onderwijsminister Marleen Vanderpoorten. Eindelijk een minister die zélf jarenlang in het onderwijs had gestaan, dachten velen...
Uiteraard is Raf opgetogen over de uitspraak van de arbeidsrechtbank van Gent. Ook zijn collega’s die zeven weken voor zijn heropname in het bedrijf hebben gestreden, zijn tevreden. Als de baas rood van colère is (en geërgerd door de grote media-aandacht), gaan de arbeiders zeker niet wenen. De rechtbank verklaart de afdanking onwettig en veroordeelt de directie tot het betalen van een fikse schadevergoeding van meer dan drie miljoen.
Onlangs brachten de Europese veiligheidsdiensten een gemeenschappelijke handleiding uit, gericht naar de overheden, waarbij ze erop aandringen dat de respectievelijke regeringen niet alleen rekening zouden houden met de prijs van de veiligheidsdiensten, maar ook met de kwaliteit ervan. Wat is er aan de hand?
Het staat in de regeringsverklaring: een referendum kan gehouden worden over de verdere hervorming van de openbare diensten. Vice-premier en Minister van Arbeid en Tewerkstelling Laurette Onkelinckx had het op TV onlangs ook over een referendum i.v.m. de "herverdeling van de arbeid en arbeidsduurverkorting". Dit allemaal om "democratische ruimte te geven aan de burger over problemen die hem aanbelangen".
Het valt vandaag moeilijk te begrijpen dat een goede
tachtig jaar geleden een golf van enthousiasme en strijdbaarheid doorheen de Europese arbeidsklasse rolde. De Russische revolutie had de doodsklokken
ingeluid voor het kapitalisme en het socialisme was binnen handsbereik. Maar
de leidinggevende figuren van de Europese arbeidersbeweging dachten er anders
over.
Elke vier jaar worden in België sociale verkiezingen georganiseerd. Normaal gezien moest dit in 1999 gebeuren, maar om de politiek en "de moeder aller verkiezingen" van juni ll. niet voor de voeten te lopen werd alles een jaar uitgesteld. Van 8 tot 21 mei 2000 is het dan zo ver: in méér dan 5000 ondernemingen kiezen alle werknemers gesyndiceerd of niet hun vertegenwoordigers in het Comité voor Preventie en Bescherming (CPWB), en in 3000 werkplaatsen wordt ook nog de Ondernemingsraad (OR) verkozen. Een bijdrage van onze medewerkster Paulette Vermeersch.
Wat een namiddag van advocatenpleidooien voor de arbeidersrechtbank moest worden, mondde uit in een debat onder syndicalisten in het ACOD-gebouw. Op aandringen van de patroon stelde de rechter de pleidooien uit tot een nieuwe zitting op 13 maart om 15u aan het Arbeidshof.
Een diepe breuk is ontstaan in de Parti Socialiste van Tubeke. De rechtstreekse aanleiding is de samenstelling van de lijsten voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2000. Een aantal media en de rechterzijde in de Partij proberen het conflict te herleiden tot een gekibbel tussen personen. Niet toevallig vallen de breuklijnen van deze tweespalt samen met deze die de partijafdeling in 1997 verdeelde naar aanleiding van de sluiting van de Forges de Clabecq. Toen sprak een groot gedeelte van de PS arbeidersbasis en de jongeren zich uit tegen de sluiting en voor de steun aan de actie van de vakbonden. Er was toen al een duidelijke breuk tussen de linker- en rechterzijde van de partij. Sindsdien staat Tubeke in het oog van veel politieke en syndicale stormen.
