De beweging van solidariteit met Palestina en de strijd tegen genocide is in verschillende Europese landen naar een hoger niveau van mobilisatie en bewustzijn geëvolueerd. Op zaterdag 4 oktober trokken bijna twee miljoen mensen door de straten van Spanje. Frankrijk was in dezelfde dagen eveneens het toneel van massale demonstraties.
Ook in België hebben we een golf van protesten, demonstraties en acties gezien. We hebben in voorgaande artikels de noodzaak uiteengezet van een meer georganiseerd antwoord van de kant van de arbeidersorganisaties, in het bijzonder de vakbonden. Maar het is ook essentieel dat politieke organisaties die geworteld zijn in de arbeidersklasse, de linkse partijen, een positieve rol spelen om de beweging vooruit te helpen.
In België is deze partij ongetwijfeld de PTB/PVDA. Met zijn 25.000 leden is het de meest radicale stem in het parlement. Ze gebruiken dit platform om de hypocrisie van de regering aan de kaak te stellen en de kwestie Palestina op de agenda te zetten, zoals je zou verwachten van een partij die zichzelf marxistisch noemt en oproept tot een socialistische samenleving.
Maar wat zijn de concrete acties die zij in hun propaganda naar voren brengen?
- Download een poster van de PVDA website en hang die voor je raam;
- Zet ministers onder druk: "Zonder de steun van de regeringen van de Verenigde Staten en de Europese Unie voor Israël, zou de voortdurende genocide in Gaza niet mogelijk zijn. Laten we samen de Belgische regering dwingen om onmiddellijk sancties te nemen en een militair en economisch embargo tegen Israël op te leggen. Stuur een e-mail naar de premier, de minister van Buitenlandse Zaken en de partijvoorzitters."
- Doneer aan het Al-Awda-ziekenhuis (een door de partij gesteund ziekenhuis via Viva Salud);
- Doe mee aan onze verdere acties.
Maar geen woord over de dagelijkse demonstraties aan de Brusselse Beurs of in de verschillende universiteiten (zoals UMons of ULB), waaraan onze leden elke week deelnemen, of zelfs over de demonstraties die werden georganiseerd op de dagen dat de Flotilla werd onderschept (tussen 2 en 5 oktober).
Hang een poster op, doe een kleine gift en stuur een e-mail: dat is alles wat een partij die zich marxistisch noemt van haar kiezers en aanhangers vraagt. Dat is niet veel, als je weet dat ze 80 volksvertegenwoordigers, senatoren en gemeenteraadsleden hebben, maar
ook tientallen vakbondsfunctionarissen en zelfs leiders van sommige vakbondsfederaties, zoals de metaalbewerkers van het ABVV.
Een marxistische organisatie moet helpen bij het verhogen van het bewustzijnsniveau, niet achterblijven om kritiek van de rechtse pers te vermijden als er opgeroepen wordt tot het organiseren van bezettingen.
De PVDA is verworden tot de cheerleader van de beweging en niet de drijvende kracht – wat toch de rol is van een organisatie die beweert Lenin en Marx te lezen om haar leden politiek te vormen.
Laten we het voorbeeld nemen van de Italiaanse havenarbeiders, die vandaag de dag in Europa het verst staan op dit gebied.
Onder de slogan "Dockers don't work for war" ging op 26 en 27 september de internationale bijeenkomst van havenarbeiders door. Dit in de haven van Genua, waar de afgelopen maanden talloze stakingen en mobilisaties hebben plaatsgevonden, geleid door voornamelijk havenarbeiders en jongeren. Het werd georganiseerd door het Collettivo Autonomo Portuali ("Autonoom Collectief van Havenarbeiders") van Genua, een collectief van havenarbeiders aangesloten bij USB, de kleine Italiaanse vakbondsfederatie die in eerste instantie opriep tot een algemene staking ter verdediging van de Flottila.
Waren de Belgische havenarbeiders uit Antwerpen aanwezig? Was de leider van de PVDA, Peter Mertens (die beweert goede contacten met hen te hebben), erbij betrokken? Wij denken van niet, en dat is een ernstige politieke vergissing.
Een belangrijke kwestie is ook: de impact van een arbeidersboycot van Israël. De PVDA roept hiertoe op, maar doet niets concreets of tastbaars om dit te bereiken. Zij veroordelen de handel met Israël in het parlement, maar betrekken hun honderden vakbondsafgevaardigden niet bij directe actie. De partij heeft historisch gezien de Boycot Israël-campagne gesteund, maar vandaag is er meer nodig dan een campagne die druk uitoefent op sommige banken: het gaat erover het bewustzijn van de arbeidersklasse te verhogen. We betreuren het feit dat de PVDA op dit moment afwezig is op de werkvloer als een georganiseerde partij in deze kwestie. Ze roepen op om zich te organiseren via de instellingen: de mensen moeten druk uitoefen op de regering en de partijen. Maar door niet verder te gaan, ontkent de PVDA de fundamenten van het marxisme. Het komt erop neer dat de PVDA de massa’s niet de hele waarheid vertelt en ontkent dat “de emancipatie van de arbeiders het werk van de arbeiders zelf moet zijn” zoals Marx zei.
De partij dient om de massa's te organiseren en op te voeden om zichzelf te besturen, niet om hen te vervangen – en zeker niet binnen een kapitalistisch kader. De PVDA legt niet uit dat er niets zal verbeteren zonder een collectieve autonome massa inspanning tegenover de staat. Ze propageren het tegenovergestelde: stemmen op de PVDA/PTB,
petities tekenen of demonstreren zal voldoende zijn om "dingen in gang te zetten". Deze boodschap is volledig in strijd met de marxistische opvatting van de klassenstrijd, die de autonomie van de massa’s eist.