We hebben het al honderd keren gehoord, de Arizona regering zal de duur van werkloosheidsuitkeringen beperken tot maximaal 2 jaar. Cijfers geven aan dat dit meer dan 100.000 werklozen viseert. Arizona geeft er niets om dat die mensen getroffen worden. Wat hen interesseert, is de 900 miljoen euro in 2026 en de 1,9 miljard euro tegen 2029 die ze daarmee willen besparen. Uiteraard zijn er nog geen concrete wetteksten, maar ze zullen er spoedig werk van maken.
Er zijn wel wat kleine uitzonderingen: op oudere werklozen boven de 55 jaar (na 30 jaren gewerkt te hebben) zullen deze beperkingen niet toegepast worden. Wie in de laatste 3 jaren één jaar gewerkt heeft, heeft recht op één jaar werkloosheidsuitkering. Wie 5 jaar werkt, krijgt slechts 2 jaar uitkeringen. Dat zijn, kort gezegd, de toepassingen in de tijdelijke afwezigheid van een wettelijke beslissing.
Arizona is ervan overtuigd dat zeker 30 procent toch werk zullen vinden na het stopzetten van de werkloosheidsuitkeringen. 40 procent kan bij OCMW (een vestzak-broekzakoperatie) en de rest zal nergens aankloppen? Wordt een werkzoekende zonder uitkering dan de paria van onze maatschappij? Minister Clarinval (minister van werk, economie en landbouw) beweert dat er momenteel meer dan 170.000 jobs beschikbaar zijn. Ze moeten maar gaan werken is de boodschap.
Vanuit mijn ervaring met werkzoekenden gaat het dan voornamelijk over slecht betaalde jobs. De werkende klasse staat voor de keuze: de regen of de drop. Dikwijls gaat het enkel over interim- arbeid en na enkele dagen of weken valt men weer terug op de werkloosheidsuitkering. Het is duidelijk dat de cijfers van de economen die voor de kabinetten van de ministers werken, nergens op slaan. Hoe worden langdurige werklozen aangepakt of begeleid?
De VDAB heeft na jarenlange besparingen en afbouw van het personeel nauwelijks nog middelen. Het woord activering ligt in ieders mond, maar wordt door de Vlaamse regering moedwillig uitbesteed aan derden, die met de inkomsten gaan lopen, maar dezelfde of slechtere resultaten boeken dan dat een moeilijk gehandhaafde VDAB dit doet.
Op overheidsdiensten, zoals in dit geval de begeleiding van werkzoekenden door de VDAB, moet niet bespaard worden. Integendeel, er moeten meer aanwervingen komen zodat de VDAB het zelf kan doen, dat is immers de core business (kernactiviteit) van de VDAB. Er wordt bespaard op personeel, maar andere uitgaven, om dure uitbestedingen te doen en om externe consulting in te schakelen, laat men de vrije loop (dit zijn werkingskosten, dat kan zogezegd geen kwaad). Ook het Rekenhof heeft daar destijds commentaar op geleverd en aan het licht gebracht dat de resultaten behaald door derden niet hoger zijn dan die van de VDAB, integendeel de VDAB heeft de kennis. Uiteindelijk gaat het natuurlijk over een politieke keuze, een dictaat van de N-VA.
Vele kwetsbare werklozen zijn wel degelijk “werkzoekend”. Maar de realiteit is dat iemand met een slepende ziekte of aandoening niet in aanmerking komt voor de berg vacatures waar rechts ons steeds op wijst.
Wat met een werkzoekende, die na jaren nog steeds niet genezen is en in behandeling is voor epilepsie. Waar gaan we naartoe als zo iemand geen recht heeft op een ziekteuitkering of invaliditeit? Langdurige werklozen zijn meestal arbeidsongeschikt. Maar na een jaar wordt de ziekteuitkering stopgezet.
- Werkbaar werk voor iedereen.
- Professionele begeleiding voor iedereen.
- Een economie die iedereen werk verschaft met de nodige rechten die de arbeider respecteren.
- Géén jacht op langdurige werklozen.
- Arizona moet weg! Voor een regering van werkers en werksters!