Met veel brio verkondigden de Europese leiders de uitbreiding van de EU met zomaar even tien nieuwe lidstaten. Door alle flamboyante uitroepen over het verenigd Europa lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. Op hetzelfde moment dat de EU wil uitbreiden, komt een van de ankerpunten van de EU, het Stabiliteitspact, steeds meer onder druk. Dit artikel verscheen als editoriaal in onze papieren uitgave Vonk nr.198.
De eerste algemene verkiezingen sinds generaal Musharraf in 1998 aan de macht kwam door een militaire staatsgreep, kunnen geen oplossing bieden voor de Pakistaanse arbeiders en boeren. Net zoals het een echte dictator betaamt, koos Musharraf er voor alle veiligheid voor om aanzienlijke macht in handen te houden. Het feit alleen al dat hij het parlement kan ontbinden wanneer hij dat nodig acht, duidt erop dat de werkelijke macht nog steeds bij het leger ligt. De zwaar vervalste verkiezingen zijn met andere woorden een voortzetting van de klucht in april, toen Musharraf met maar liefst 98 procent een referendum won.
Zondag 13 oktober zond Terzake een BBC-reportage uit van Jane Corbin, een journaliste die zich al tien jaar lang vastbijt in het wapenarsenaal van Saddam Hoessein.Sommige passages waren op zijn zachtst gezegd weinig ernstig te noemen.
De ideeën van het marxisme hebben tijdens de verkiezingen van gisteren een enorme zet gekregen na de verkiezing van Manzoor Ahmed in het Pakistaanse parlement. Deze ideeën zijn de enige echte oplossing voor de problemen van het gewone volk in Pakistan. Dit is de eerste gelegenheid die de arbeiders hebben gekregen om effectief in het stemhokje hun oordeel over deze ideeën te vellen. Tijdens de verkiezingscampagne kwamen duizenden werkenden voor het eerst in contact met de ideeën van het marxisme.
Luiz Inacio ‘Lula’ da Silva haalde op 6 oktober in de eerste ronde van de Braziliaanse presidentsverkiezingen 46,4 procent van de stemmen en stevent daarmee af op een overwinning in de tweede ronde. De kandidaat van de linkse Arbeiderspartij (PT) moet daarbij enkel nog José Serra verslaan, die slechts 23,2 procent haalde. De waarschijnlijke overwinning van Lula zal de polarisatie tussen de klassen in Brazilië verder opdrijven en de strijd van de Latijns-Amerikaanse massa’s een hart onder de riem steken.
Toen Tony Blair het wervelende en fris ogende ‘New’ Labour lanceerde, dacht hij dat hij de zogenaamde ‘Old Labour Party’ diep onder de grond begraven had. Maar tijdens het afgelopen congres van de Labour Party werd het duidelijk dat de oude tradities helemaal niet dood zijn. Blair heeft niet meer het zelfvertrouwen van enkele maanden geleden. Het is pas de tweede keer sinds hij aan de macht kwam dat hij een nederlaag lijdt in zijn eigen partij over een fundamentele kwestie: de deelname van het privé-kapitaal in de publieke sector. Bovendien werd hij bijna verslagen in de discussie over zijn plannen om een oorlog tegen Irak te beginnen!
Met betrekking tot de oorlog tegen Irak schildert Blair zichzelf graag af als de vertolker van de mening van de meerderheid van de Britse bevolking. Nochtans bewijzen opiniepeilingen het tegendeel. Op zaterdag 28 september werd dat bevestigd door de grootste anti-oorlogsbetoging ooit in Londen, met ongeveer 400.000 demonstranten. Dat toont de echte stemming in Groot-Brittannië vandaag.
De revolutie in Venezuela is op een punt gekomen waar geen terugkeer mogelijk is. Gedurende twee stormachtige dagen in april probeerde de bourgeoisie een staatsgreep te plegen tegen de reformistische regering van Hugo Chavez. Die eerste poging tot contrarevolutie werd verslagen door een spontane revolte van de massa. Het staat buiten kijf dat het kapitalisme in Venezuela in april opgehouden had te bestaan indien Chavez het had gewild. Spijtig genoeg liet hij de kans voorbijgaan. Vandaag hergroeperen de krachten van de contrarevolutie zich en organiseren ze een nieuw offensief.
Een van de spoken waarmee Bush en Blair de publieke opinie angst willen aanjagen en een oorlog tegen Irak willen goedpraten is de bewering dat Saddam Hoessein binnen de twee jaar in staat zou zijn een atoombom te produceren. Het gaat om de zoveelste georkestreerde kwakkel.
De oorlogsretoriek in het Witte Huis zwelt aan. Een aanval op Irak zit eraan te komen. Dit uitgebreide artikel gaat in op de rol die verschillende imperialistische landen steeds in het Midden-Oosten gespeeld hebben. Naast dit meer historische deel wordt ook aandacht besteed aan de vele wapeninspecteurs waarmee Irak al een tiental jaren geconfronteerd wordt, aan de machteloze Verenigde Naties, en uiteraard ook aan de dieperliggende redenen van een eventuele oorlog tegen Irak. Deze tekst wordt ook uitgegeven als brochure.
Op 12 juni trad in Nederland het nieuwgevormde kabinet aan. ‘Amper’ iets meer dan twee maanden onderhandelen waren nodig om de drie gesprekspartners (CDA, VVD & LPF) op eenzelfde politieke lijn te krijgen.
De opzichter over dit allegaartje rechtse heren en dames van allerlei pluimage, is de nieuwe premier Balkenende. Onder deze Harry Potter look-a-like zou het dus moeten gebeuren: de kwalen van acht jaar Paars oplossen met een nog rechtser beleid. Misschien dat de echte Potter kan toveren, maar Balkenende zal onder de huidige omstandigheden al zeer snel worden geconfronteerd met de beperkingen van zijn magie.
Zal Duitsland dezelfde weg opgaan als Frankrijk, Nederland, Noorwegen, Portugal, Italië en Oostenrijk en terugkeren naar een coalitieregering samengesteld uit de twee voornaamste burgerlijke partijen, CDU/CSU (Christen Democraten) en Liberalen (FDP)? Minder dan één maand verwijderd van de algemene verkiezingen op 22 september halen de twee partijen die zestien jaar lang samen Kohls (Christen Democratisch kanselier 1982-98) coalitie vormden samen meer stemmen dan de SPD, PDS en Groenen. Alhoewel de kiezers meer dan ooit twijfelen, lijkt een nederlaag voor de SPD een serieuze mogelijkheid.
Ondanks al het geblaat over ‘schurkenstaten’ en ‘massavernietigingswapens’ maakten de acties van de VS, de grootste militaire vechtersbaas ter wereld, hen voor honderden miljoenen mensen ‘schurkenstaat’ nummer 1. Terwijl ze cynisch Irak proberen te verpletteren met een blokkade en een vliegverbod, doen ze of hun neus bloedt wanneer de Israëlische staat de Palestijnen bloedig verdrukt. Ondertussen stierven ontelbare Irakese kinderen of lijden ze aan ondervoeding door het imperialistisch embargo.
Woensdag 7 augustus deed Alvaro Uribe Verez zijn intrede als nieuwe president van Colombia terwijl het presidentieel paleis bestookt werd met bommen. Hij kwam aan de macht hoofdzakelijk op basis van zijn harde lijn tegenover de linkse guerrillabewegingen FARC en ELN. Minder dan een week nadat hij aan de macht kwam, kondigde Uribe de noodtoestand af om een nieuw offensief in te zetten en een reeks reactionaire wetten door de strot van de bevolking te rammen.
De Cubaanse revolutie van 1959 is een van de belangrijkste gebeurtenissen van de laatste 50 jaar. De eliminatie van kapitalisme en grootgrondbezit en de introductie van een genationaliseerde geplande economie zorgde ervoor dat er kolossale vooruitgang werd geboekt. Het verdwijnen van de Sovjetunie heeft echter catastrofale gevolgen voor de Cubaanse economie. In dit artikel analyseert David Rey, redacteur van ons Spaans zusterblad El Militante, de perspectieven voor Cuba en de taken van de revolutionairen.
Een half jaar geleden stelden we na de aanvang van de Argentijnse revolutie dat Latijns-Amerika op korte termijn een turbulente periode tegemoet ging waarin linkse kandidaten hoge toppen scheren in de verkiezingen en revolutie op de orde van de dag staat (zie het artikel ‘Latijns-Amerika: continent in beweging’ van 16 januari). Het onderstaande artikel is een inleiding op een reeks die we in de volgende weken zullen publiceren over recente ontwikkelingen in dit broeierige werelddeel.
In taferelen die herinnerden aan de late jaren ’70, taferelen waarvan men ons vertelde dat ze nooit meer zouden worden herhaald in het Nieuwe Brittannië van Blair, staakten meer dan een miljoen gemeenteambtenaren woensdag 17 juli, de eerste nationale stop van de publieke sector in 20 jaar. De actie van de leden van Unison, T&GWU en de GMB [de drie vakbonden, n.v.d.r.] werd in de London Evening Standard beschreven als “de grootste staking in Groot-Brittannië sinds de algemene staking van 1926”.
Roberto Cressati en Claudio Bellotti, beiden redacteurs van ons Italiaans zusterblad Falce Martello, analyseren de toestand in de Italiaanse arbeidersbeweging nu de regering Berlusconi toch de tegenhervormingen van de arbeidswet tracht door te drukken. De resulterende verhoogde spanning tussen de klassen blijft niet zonder gevolgen binnen de massaorganisaties van de arbeidersklasse.
Op donderdag 27 juni stapten meer dan vijftigduizend mensen door de straten van Buenos Aires uit protest tegen de brutale politierepressie waarvan duizenden 'Piqueteros' (militante werklozen) het slachtoffer werden. De dag ervoor hadden ze de belangrijkste toegangswegen tot de hoofdstad geblokkeerd om hun eisen voor degelijke jobs en werkloosheidssubsidies kracht bij te zetten. Twee jonge piqueteros werden toen op een laffe manier vermoord door de politie. David Rey ontmoette een van hen persoonlijk. Dit artikel van zijn hand kan dan ook gelezen worden als een nagedachtenis aan deze twee jonge mensen die brood en werk eisten, maar daarvoor beloond werden met de kogel.
Meer dan drie miljoen betogers tijdens algemene staking in Spanje. Wat gebeurde er precies op 20 juni en wat was de rol van de media? Hier bespreken we de betekenis van de staking en het vervolg erop.
Na de algemene staking van 16 april is de sociale conflictgraad niet gedaald. De vakbondsleiding heeft echter het initiatief in de handen gelaten van Berlusconi en zijn regering. Vele vakbondsmilitanten beraden zich nu over een nieuwe algemene staking. Roberto Cressati van de redactie van Falce Martello schets ons een panoramisch beeld van de nieuwe situatie in Italië.
Twee staten voor twee volkeren? Een protectoraat voor Palestina? Een socialistische federatie van het Midden-Oosten? Welke is de weg voor het bekomen van een vaderland voor de Palestijnen? In dit artikel nemen we een aantal eisen van de internationale solidariteitsbeweging met Palestina onder de loepe en bestuderen we de plannen van het imperialisme van het Oslo-akkoord tot de nieuwe voorstellen van Bush Jr.
Op 9 en 16 juni gaan in Frankrijk wetgevende verkiezingen door. Deze zijn belangrijker dan de presidentsverkiezingen. Rechts is echter aan zet met de vorming van een nieuwe regering die een echte oorlogsmachine wordt tegen de arbeidersklasse. De Parti Socialiste en de Parti Communiste zijn de campagne in gestapt met nagenoeg hetzelfde programma als tijdens de presidentsverkiezingen. Wie er ook de verkiezingen wint, onvermijdelijk zal een derde sociale ronde op straat nodig zijn.
We zagen het al in Oostenrijk, meer recent in Italië en Frankrijk en nu dus ook bij de noorderburen: de genadeloze afstraffing van het sociaal-democratisch project door het kiespubliek. Wat al die vernoemde landen verder gemeenschappelijk hebben, is een extreemrechtse partij met al dan niet verwezenlijkte regeringsambities. Beide gegevens hebben een zelfde achtergrond: een diepgewortelde onvrede over de maatschappelijke gang van zaken en vooral het uitblijven van enig werkbaar alternatief vanuit traditioneel linkse hoek.
Na de moordaanslag tegen Pim Fortuyn, de uiterst rechtse en racistische demagoog, zal niets meer hetzelfde zijn in Nederland. Niemand kan er nog aan twijfelen: de artificiële consensus in Nederland ligt nu aan scherven; de polderdijk is duidelijk gebroken. De crisis in de Lage Landen neemt de proporties aan van een echte regimecrisis zoals België er een gekend heeft in 1996/1997 met de Witte Beweging.
Dit is de voorstelling van onze nieuwe brochure. In 80 bladzijden behandelen we de concrete ontwikkelingen van het revolutionair proces in Argentinië, de mogelijkheden voor sociale vooruitgang, maar tevens van de gevaren van een tegenreactie in de vorm van de politieke en parlementaire manoeuvres van de burgerij, de repressie en een nieuwe militaire staatsgreep.
Sinds de bloedige aanslag op het World Trade Center dreigen we het wel eens te vergeten: nog niet zo lang geleden was de Amerikaanse president Bush Jr. vooral bekend om zijn dubieuze verkiezingsoverwinning en zijn historisch gebrek aan populariteit bij de bevolking. Waar we helemaal niets meer over horen is dat diezelfde Bush de verkiezingsstrijd was aangegaan als voorvechter van een isolationistische koers.
Het resultaat van de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen trekt als een schokgolf door links Europa. De komende dagen en weken zullen we hierop uitvoeriger ingaan, maar hier volgt al een eerste reactie.
Op maandag 15 april raakten twee ‘piqueteros’ gewond bij een wegversperring voor het stadhuis in Lanus. Een politieprovocateur op een motorfiets zonder nummerplaat opende het vuur op de menigte. Dit is totnogtoe de ergste provocatie van de politie tegen de werkloze arbeidersbeweging. We roepen al onze lezers op om solidariteitsboodschappen te sturen.
We stelden deze en andere vragen aan Greg Oxley, hoofredacteur van het
Franse marxistische tijdschrift La Riposte en ervaren waarnemer van de
linkse politiek in dit land. Dit tijdschrift kan online geraadpleegd worden
op www.lariposte.com.
Het is nog geen zomer maar toch hangt er al een broeierige hitte in Zuid-Europa. Half maart demonstreerde een half miljoen mensen tegen de EU-top in Barcelona en een week later overspoelden minstens 2 miljoen arbeiders de straten van Rome om te protesteren tegen de antisociale maatregelen van de regering Berlusconi. Op 16 april staakten zeker 13 miljoen Italiaanse arbeiders. Een nieuwe clash van de klassen is in de maak en Zuid-Europa toont wat ook ons te wachten staat.
De frustratie in Washington moet groot geweest zijn! Terwijl de champagneflessen reeds ontkurkt waren door het militaire en economische establishment om de val van de vijfvoudig geplebisciteerde president van Venezuela te vieren, liep het bericht binnen dat Chavez alweer veilig en wel in het presidentieel paleis in Caracas zat.
Nigeria staat voor de grootste crisis in haar bestaan. Het Nigeriaanse ‘democratische’ regime heeft het lot van de meeste Nigerianen niet verbeterd. De productie is in elkaar geklapt en nu staat ook de financiële sector op de rand van de afgrond. Gedurende de laatste twee jaar zijn er twee algemene stakingen geweest waaraan bijna elk deel van de werkende klasse deelnam. Zelfs de politie ging in staking en richtte een eigen vakbond op. De soldaten slaan aan het muiten. Het Afrikaanse land staat dus voor een scenario als in Argentinië. Dit artikel van de redactie van het Nigeriaanse marxistische blad Arbeidersalternatief (Workers’ Alternative) gaat dieper in op de turbulente gebeurtenissen in Nigeria.
Een debat tussen de lijsttrekkers Melkert (PVDA) en Bolkestein (VVD) op de Nederlandse televisie enkele weken geleden zegt veel over de opkomst van Pim Fortuyn. Voor het begin van het debat, dat blijkbaar in een of andere VVD-club werd georganiseerd, werd gepeild naar de kiesintenties van de zaal. Meer dan 50 procent van de aanwezigen was van plan voor de VVD te stemmen, en ongeveer 27 procent voor de PVDA. Beide heren waren het er roerend over eens dat men in deze tijden van crisis spaarzaam moet omgaan met de centjes, maar Melkert wou iets meer investeren in mensen, Bolkestein meer in infrastructuur. Na een aantal rondjes slaapverwekkend vliegen vangen werd de zaal opnieuw gepeild. Nog 22 procent voelde zich verleid tot een VVD-stem, nog 24 procent tot de PVDA. Je moet het maar kunnen
Drie maanden na de revolutionaire dagen van december blijft de opstandigheid onder de werklozen, de jongeren, de verpauperde middenklasse en de arbeidersklasse intact. Een eerste fase in de stijd komt echter aan zijn einde. We gaan hier dieper op in.
De Palestijnse vrijheidsstrijd kan momenteel op nogal wat begrip rekenen bij de man in de straat, zo is onze indruk van de afgelopen dagen. Israël is momenteel immers de enige echt zichtbare terroristische staat. De retoriek van Bush over de ‘as van het kwaad’ (Irak, Iran, Libië, Noord-Korea) ten spijt zijn het Israëlische tanks en soldaten die burgers executeren en woningen met de grond gelijkmaken.
De tijd is dan ook rijp voor protestmanifestaties in alle grote Europese steden tegen de Israëlische agressie.
“Niets doen is geen optie,” verklaart George W. Bush die redenen zoekt om de ‘oorlog tegen het terrorisme’ uit te breiden van Afghanistan naar Irak. Het kabinet van Bush heeft het gebruik van tactische nucleaire wapens niet uitgesloten. Ook de Engelse regering onder leiding van de Amerikaanse marionet Blair, heeft het gebruik van nucleaire wapens niet uitgesloten. Het conflict in Afghanistan is echter nog niet voorbij, integendeel! De eerdere uitspraken van Tony Blair dat de Taliban verslagen waren en de ‘overwinning’ van de Coalitie voor stabiliteit zou zorgen, zijn inmiddels als bedrog ontmaskerd. De recente zware gevechten tussen de troepen van de VS en de Coalitie tegen de Taliban die zich blijkbaar hebben gehergroepeerd, betekenen dat de oorlog in Afghanistan verre van gedaan is.
Israël legt nu al haar gewicht in de schaal om Arafat te verdrijven en de Palestijnse opstand in bloed te smoren. Op vrijdag 29 maart lanceerde Israël een openlijk offensief tegen de Palestijnse gebieden en drong het Yasser Arafats verblijf in Ramallah binnen. Daarbij doodde Israël zeven Palestijnen, arresteerde meer dan zeventig mensen en ontketende het een nieuwe golf van bloed en vernieling. De zogenaamde Palestijnse Autoriteit was dus niet de uitdrukking van een zelfbeschikking, maar werd een wrede val voor de Palestijnen, die volledig onder de dominantie van Israël bleven. Nu is het bedrog overduidelijk. De komedie is voorbij en een nieuwe tragedie begint.
Op donderdag 21 maart verzamelden vijfhonderd enthousiaste leden van The Struggle de Pakistaanse afdeling van onze internationale marxistische tendens in de Al-Hamra Hal in het centrum van Lahore. Het eerste congres vond 21 jaar geleden plaats in Amsterdam. Toen richtte een kleine groep politieke vluchtelingen die onder de brutale dictatuur van Zia ul-Haq gevangenen waren geweest, het marxistische blad The Struggle op met de steun van Ted Grant, Alan Woods en de Britse marxistische tendens.
Het congres van donderdag was het grootste communistische congres dat ooit in Pakistan werd gehouden. Het overtrof zelfs het congres van 1953 toen 226 afgevaardigden elkaar ontmoetten.
Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Uitvoerend Comité van Rifondazione Comunista en tevens van de redactie van ons Italiaans zusterblad Falce Martello, geeft een weergave van de massabetoging in Rome en trekt strategische conclusies voor de Italiaanse marxisten.
Op zaterdag 23 maart werd op een druk bijgewoonde meeting in de Lahore Press Club een nieuw boek van Lal Khan voorgesteld aan het publiek. De titel is ‘Partition can it be undone?’ (Kan de opsplitsing ongedaan worden gemaakt?). Hoewel de capaciteit van de zaal tweehonderd mensen is, zat de zaal stampvol en moest men op de trappen zitten. Er waren zowel mannen, vrouwen, arbeiders als studenten aanwezig.
De Nationale Studentenfederatie van Jammu-Kashmir (JKNSF) is een van de opmerkelijkste studentenorganisaties in de huidige strijd in Kashmir. De organisatie werd oorspronkelijk opgericht in 1966 om studenteneisen te realiseren. Toen ze later een aanzienlijke basis kreeg onder hoofdzakelijk studenten uit Kashmir, werd ze in verschillende delen van Kashmir en elders een belangrijke politieke kracht in de bevrijdingsstrijd. Yasir Irshad, organisator van JKNSF, brengt een stand van zaken van deze strijdbare speler in het studentenlandschap van Kashmir.
In het weekend van 16 en 17 februari kwamen duizenden arbeiders, werklozen en leden van de volksvergaderingen samen in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires voor de Nationale Arbeidersvergadering. Deze bijeenkomst was totnogtoe het hoogtepunt van de beweging naar het opzetten van een alternatieve macht van arbeiders en de massa in Argentinië. Sinds de start van de revolutie in december ging de beweging met rasse schreden vooruit, niet alleen organisatorisch maar ook in de politieke conclusies die ze trekt. Wij publiceren hier in het kader van onze analyses over de Argentijnse revolutie de vertaling van de volledige tekst van de resolutie die 17 februari werd gestemd door de Nationale Arbeidersvergadering. Op 2 april is de volgende vergadering gepland.
Terwijl wij dit schrijven staat de onfortuinlijke Zimbabwaanse kiezer nog steeds in de rij voor het stemhokje. De tot dictator gedegenereerde vrijheidsstrijder Mugabe tracht zich via intimidatie en te elfder ure doorgevoerde wijzigingen in de kieswet vast te klampen aan de macht. De ondertussen 78-jarige president leidde in de jaren ’60 en ’70 de strijd tegen het blanke racistische regime in Rhodesië (nu Zimbabwe) en bracht 10 jaar door in de gevangenissen van de blanke kolonisten.
Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.
Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.
Met de opkomst van Pim Fortuyn slaat extreem rechts eindelijk ook toe in Nederland. De verpakking en historische roots zijn anders dan die van het Blok, maar het electoraal succes is gebaseerd op hetzelfde principe: simplistische en valse oplossingen bieden aan complexe problemen.
De volksopstand van december vorig jaar luidde een nieuwe fase in in de geschiedenis van Argentinië, een turbulente fase waarin het gewone volk de confrontatie aangaat met de bankroete en reactionaire oligarchie die gesteund wordt door het imperialisme. Dit langere artikel van Alan Woods gaat in op de rol die gespeeld kan worden door de zgn. grondwetgevende vergadering. Vele linkse Argentijnse groeperingen (zoals de Partido Obrero) voeren campagne rond de slogan van een grondwetgevende vergadering. Maar in hoeverre is deze slogan relevant voor het geïndustrialiseerde Argentinië anno 2002?
