Internationaal

De laatste weken en dagen werden de aanvallen tegen de Bolivariaanse revolutie steeds heftiger. Kranten in Spanje en de Verenigde Staten hebben het over honger in Venezuela en eisen de afzetting van het “dictatoriale regime”. De schaarste aan sommige producten heeft hier en daar geleid tot plunderingen. De rechtse oppositie wil een referendum organiseren om de president af te zetten en dreigt ook met gewelddadige acties. Ze vraagt de hulp van het buitenland, en in sommige gevallen zelfs militaire interventie. Wat is er echt aan de hand in Venezuela en hoe kunnen we antwoorden op deze dreigementen?

In Spanje is er een nieuwe ontwikkeling in de politieke situatie. 

Reeds meer dan twee maanden kent Frankrijk een vloedgolf van nationale mobilisaties tegen de wet El Khomri. Deze grondige aanpassing van de arbeidswet wil onder meer de 35-urenweek afschaffen en grootschalige ontslagen makkelijker maken. De regering van Hollande werpt keer op keer welbeproefde obstakels op om de beweging in te dijken. Keer op keer weet de beweging deze echter te overbruggen. De vloedgolf van protest, wordt zo steeds meer een springtij, waar de heersende klasse geen vat meer op heeft. De gehate regering van Hollande lijkt bevangen door paniek en gooit elke democratische schijn overboord: ze duwt de wet er bij volmacht door.

Tussen het door oorlog verscheurde Syrië en de door kapitalistische crisis verstoorde Europese Unie ligt Turkije. Van oudsher al de poort tussen de Europa en Azië en vandaag de dag opnieuw de spil van een probleem dat de Europese elite geheel aan zichzelf te wijten heeft. Tweede hoofdrolspeler in deze tragedie is ironisch genoeg Griekenland. Een EU-lid dat door diezelfde elite vernederd en verslagen is en waarvan de werkende klasse nu de hardste klappen van de crisis op moet vangen.

De campagne van Bernie Sanders spectaculair noemen is eigenlijk een understatement. Sinds deze 74 jaar oude socialist de strijd aanging voor de kandidatuursnominatie voor het Amerikaanse presidentschap, heeft hij een fantastisch parcours afgelegd. Nog geen jaar geleden was hij enkel bekend als burgemeester van Burlington en senator uit Vermont. Hij genoot weinig nationale, laat staan internationale, bekendheid. De partijtop van de Democraten dacht dat hij geen schijn van kans zou maken, maar wel kon helpen om progressieven te overtuigen voor de Democraten te stemmen. Vandaag is hij de enige uitdager van Hillary Clinton voor de nominatie en zit hij haar steeds nauwer op de hielen.

Op 7 april in de ochtend werd kameraad Abdul Hakam, lid van Militan Indonesia, de sectie van de IMT in het land, opgesloten in de gevangenis voor zijn vakbondsactiviteiten. Hakam is organisator bij FSPBI-KASBI Gresik, een van de weinige radicale vakbonden in Indonesië. Samen met Agus Budion, van dezelfde vakbond, werd hij veroordeeld voor inbreuken tegen de “Unpleasant Act Law”. Hun enige misdaad is het feit dat ze aan de kant van de arbeiders staan.

Afgelopen week gingen we naar Parijs om deel te nemen aan de beweging tegen de aanpassing van de arbeidswet. Deze wet El Khomri (naar de bevoegde minister) wil de slechte contracten die nu bij interim-arbeid gebruikt worden, veralgemenen voor alle beginnende werknemers. Ook zouden grootschalige ontslagen makkelijker gemaakt worden. We namen deel aan de nationale actiedag op donderdag 31 maart en betuigden de volgende dag onze solidariteit op een algemene studentenvergadering.

Op 9 maart trokken een half miljoen arbeiders, bedienden en jongeren door de straten van vele Franse steden om te protesteren tegen een nooit geziene aanval van de 'socialistische' regering op de arbeidswetgeving. Dit protest kreeg een vervolg met meer protesten op 17 maart en dan nog eens een week later. Donderdag 31 maart wordt het voorlopige orgelpunt van het protest.

Bernie Sanders staat voor de georganiseerde politieke uitdrukkking van de linkse radicalisatie die zich sinds de crisis van 2008 heeft ontwikkelt. 

Men kan de meerderheid van de mensen moeilijk kwalijk nemen dat politiek jaren lang iets leek te zijn dat slechts weggelegd was voor een kleine groep van gepassioneerde activisten. Ongeacht welke partij aan de macht was, werd een gelijkaardig beleid gevoerd. Zo ging het ook in Groot Brittannië waar Labour en de Conservatieve partij elkaar steeds afwisselden tot grote vreugde van de kapitalistische elite. Het is geen geheim dat de Labour partij onder Blair, Brown en Miliband een bolwerk was van rechtse parlementariërs. Daardoor kon de Britse jeugd en arbeidersklasse zich met geen enkele partij vereenzelvigen om hun belangen te verdedigen.

Het is 75 jaar geleden dat de Februaristaking plaatsvond. In Amsterdam legden op 25 februari 1941 tienduizenden arbeiders het werk neer uit protest tegen de deportatie van de Joodse bevolking door de Duitse bezetter. De algemene staking verspreidde zich naar andere plaatsen en werd de volgende dag met wrede repressie beëindigd door de nazi's. Het was een sleutelmoment in de geschiedenis van de Nederlandse klassenstrijd.

Op 11 februari is er een principe akkoord gesloten tussen o.a de FNV Metaal en de werkgeversorganisatie FME. Na negen maanden aan stakingen hebben de metaalarbeiders een loonsverhoging van 5,9% gekregen en meer zeggenschap over hun eigen werktijden.

Waar is de tijd dat de Europese Unie nog kon voorgesteld worden als een positief project? Dat de illusie werd gecreëerd dat de eengemaakte markt ons welvaart en vooruitgang zou brengen? Geen kat die dat vandaag nog durft beweren.

Terwijl deze zinnen worden geschreven, is de Tunesische stad Kasserine het toneel van de vijfde dag van protesten nadat een werkloze jongere twee dagen geleden zelfmoord pleegde. Veertien mensen zijn tot dusver gewond geraakt, het leger patrouilleert in de straten en er is een avondklok ingesteld. De demonstraties hebben zich inmiddels verspreid naar drie andere steden in Zuid-Tunesië.

Op 4 oktober zijn de Portugezen naar de stembus gegaan om een nieuw parlement te kiezen. In die verkiezingen werd “Portugal a frente” de grootste partij. Dat is de partij van de uittredende eerste minister Coelho, die de laatste 4 jaar een streng soberheidsbeleid had uitgevoerd. In gans de Europese pers werd hierna uitgebazuind: dit is de eerste regering die de bezuinigingen opgelegd door Europa uitvoerde,  en toch de verkiezingen wint. Dat was een welbewuste leugen, om de publieke opinie zand in de ogen te strooien. In werkelijkheid had links deze verkiezingen gewonnen.

 ‘Zwarte Donderdag’, zo zal men zich donderdag 7 januari 2016, blijven herinneren in Marokko.

Het afgelopen jaar zagen honderdduizenden mensen in het zuidoosten van Turkije hun woonplaatsen en buurten verwoest worden door de willekeurige en barbaarse aanvallen van het Turkse leger. Duiznden onschuldige mensen zijn gevangen gezet en honderden mannen, vrouwen en kinderen zijn vermoord in een barbaarse burgeroorlog die door het Erdogan-regime gevoerd wordt tegen de Koerdische bevolking van Turkije.

6 december 2015: de Venezolaanse Kiescommissie (CNE) maakt laat op de avond de voorlopige, maar wel beslissende verkiezingsresultaten voor het parlement bekend. De verenigde oppositie (MUD) wint 99 zetels en de regerende socialistische partij (PSUV) haalt er 46. Er zullen later nog 22 zetels verdeeld worden. Dit is een zware klap en het is onze plicht de oorzaken te analyseren en de waarschijnlijke gevolgen toe te lichten.

De afgevaardigden op het SP-congres hebben Ron Meyer verkozen tot nieuwe voorzitter van de SP. Met 59% van de stemmen tegenover de 41% van Sharon Gesthuizen won hij de verkiezing van wie de SP gaat voorzitten in dit tijdperk van kapitalistische crisis.

Venezuela gaat op 6 december naar de stembus om de parlementsleden te verkiezen. Door een samenloop van omstandigheden zal dit een van de moeilijkste uitdagingen voor de Bolivariaanse revolutie worden sinds de eerste verkiezing van Hugo Chávez in 1998. Zoals altijd zijn er de extreem ondemocratische oppositie en de oorlogszuchtige imperialistische provocaties. Daarbovenop bevindt het land zich door een combinatie van nationale en internationale factoren in een zeer moeilijke situatie. De revolutie zal voltooid worden ofwel zal ze verslagen worden.

Zaterdag verkoos de SP in Nederland een nieuwe voorzitter. Onze Nederlandse kameraden schreven dit artikel in de aanloop van deze belangrijke verkiezingen.

Sinds zaterdag geldt in de hoofdstad en de gemeente Vilvoorde het terreuralarm 4.  Dit is het hoogste dreingingsniveau mogelijk in België. Een aanslag is dan ‘dreigend en nabij’.

De nacht van 13 op 14 november sloeg het reactionaire islamitisch-fundamentalistische terrorisme weer toe. In een gecoördineerde aanval op verschillende plaatsen in Parijs lieten meer dan 128 mensen het leven en werden er meer dan 100 zwaar gewond. Dit is een reactionaire aanval tegen gewone werkende mensen, waaronder veel jongeren, die genoten van een avondje uit in een restaurant, een concertzaal en een voetbalstadion. Wij veroordelen de moordzuchtige bende die deze aanslagen uitvoerde en we betuigen onze solidariteit met het volk van Parijs.

"De heersende klasse en de ‘socialistische’ regering zullen van deze aanslagen en de emotie die ze veroorzaken politieke munt willen slaan. Hiermee willen ze de aandacht van de gewone bevolking afleiden van de crisis, de desastreuze sociale gevolgen en het reactionaire beleid gevoerd in het belang van een kleine minderheid van patroons. In die zin moeten de oproepen voor ‘nationale eenheid’ worden verworpen door de linkerzijde in Frankrijk als in België."

Sinds half augustus is de ‘vluchtelingencrisis’ een vast item in alle media. Het is uitgegroeid tot een maatschappelijk debat met felle voor- en tegenstanders. In de huidige context waarin de wereldeconomie niet uit het slop geraakt en zowel rechtse als ‘linkse’ regeringen zware ‘besparingen’ opleggen, worden de vluchtelingen al snel gezien als een groot probleem.

Wat is er eigenlijk aan de hand in Burkina Faso? 

Op vrijdag 7 augustus trokken 500.000 betogers de straten op in de Iraakse hoofdstad Bagdad. Dat was het hoogtepunt van een ganse week protesten in centraal en zuidelijk Irak. In een land dat achtereenvolgens de Amerikaanse invasie heeft gekend, de opstand daartegen en nu de gruwel van IS, is deze beweging een bijzonder hoopgevend lichtpunt.

Het vrijhandelsverdrag tussen de VS en de EU, Transatlantic Trade & Investment Partnership, beter bekend onder de afkorting TTIP, heeft terecht veel stof doen opwaaien. Al bijna 3 miljoen Europeanen hebben een petitie tegen dit verdrag ondertekend. Lees onze nieuwe brochure.

De huidige ‘primaries’ in de VS illustreren hoe het tweepartijenstelsel worstelt met haar eigen beperkingen. De links-rechts tegenstelling, de polarisatie die in min of meerdere mate de hele wereld beroert, krijgt een uitdrukking bij zowel democraten als republikeinen. 

Binnen twee maanden, op 6 december, hebben weer cruciale parlementsverkiezingen plaats, voor de toekomst van de Bolivariaanse revolutie. De campagne Handen Af van Venezuela, stelde een dossier samen onder de titel 'War is er aan de hand in Venezuela?'.  Ook publiceren we een analyse over het hoe en het waarom van de sluiting van de grens tussen Venezuela en Colombia. 

Een overzicht en een inschatting van de politieke campagne die Jeremy Corbyn tot leider maakte van de Labour Party.

De overweldigende overwinning van Jeremy Corbyn voor het leiderschap van de Labour Party is een politieke aardbeving van gigantische proporties. Ze heeft de politieke kaart van Groot-Brittannië op z'n kop gezet. Honderdduizenden arbeiders en jongeren, snakkend naar verandering, vieren deze overwinning in het hele land. Michael Meacher heeft de Corbyn-campagne correct beschreven als 'de grootste niet-revolutionaire omkering van de maatschappelijke orde.'

"Hoe is het zo snel zover kunnen komen? De oorzaak ligt niet in een of andere karaktertrek van Tsipras. Ook niet in een verborgen agenda van de Eerste Minister. De reden voor deze nederlaag is politiek, namelijk het failliet van het reformisme van Tsipras en de meerderheid van de leiding van Syriza."

Niemand had kunnen verwachten dat de verkiezingsrace voor de nieuwe leider van de Britse Labour Party zo spannend zou worden. De voorzittersverkiezing was een wedstrijdje ver-plassen tussen Blairistische kandidaten, totdat een groep parlementariërs besloot dat het misschien iets minder saai zou worden als de 'ouderwets linkse' Jeremy Corbyn ook mee zou mogen doen. De gevolgen hadden ze niet kunnen inschatten.

De huidige vluchtelingencrisis heeft de gruwel van de kapitalistische samenleving getoond, naast het contrast tussen de elementaire solidariteit van de gewone werkende mensen en de koude berekening en hardvochtigheid van de kapitalistische heerser in Europa en elders in de wereld.

Op 15 april kwamen meer dan achthonderd vluchtelingen om bij de zoveelste schipbreuk van een scheepswrak dat vluchtelingen naar Europa moest voeren. Sindsdien is de vluchtelingencrisis niet meer uit de actualiteit te slaan.

De overeenkomst die in de late uurtjes van 13 juli aan Griekenland opgedrongen werd, na een nachtelijke marathon van onderhandelen met de Eurotop, kan enkel als een vernederende overgave omschreven worden. Griekenland heeft in feite zijn zelfbeschikkingsrecht tegenover de Trojka opgegeven, in ruil voor een nieuw financieel wurgcontract en vage beloftes over een schuldherschikking (geen kwijtschelding) die op een later tijdstip- misschien- zal besproken worden. Deze overeenkomst zal geen zoden aan de dijk brengen. Het zal Tsipras en Syriza politiek uitschakelen en Griekenland op economisch vlak nog dieper in de recessie duwen. Het bracht ook diepe onenigheid in de Europese Unie aan het licht.

De Griekse kiezers hebben op een zeer duidelijke manier het dictaat van Europa verworpen. De uitslag van het referendum van zondag ll. was een slag in het gezicht van de bankiers en de kapitalisten van Europa. Het definitieve resultaat van het referendum, gepubliceerd door het ministerie van binnenlandse zaken, was 61,3% neen-stemmers tegenover 38,7% ja. De algemene voorspelling dat de ja-stemmers voornamelijk uit de landelijke gebieden zouden komen bleek onjuist te zijn.

In de aanloop naar het referendum heeft de politieke verdeeldheid in Griekenland ongekende hoogten bereikt. De gebeurtenissen in de afgelopen 48 uur laten de leugen achter de burgerlijke democratie zien. De trojka wil de bereidheid van de Griekse regering om concessies te maken niet accepteren en eist Tsipras’ aftreden. De conclusie is onvermijdelijk: binnen de grenzen van het kapitalisme zullen bezuinigingen nooit eindigen, en zeker niet binnen de dwangbuis van de door de Duitsers gedomineerde kapitalistische eurozone.

De beëdiging van de nieuwe burgemeesters, op zaterdag 13 juni, trok duizenden enthousiaste mensen aan. Het leverde scènes op die sinds 1979, of misschien zelfs 1931, niet meer gezien waren in Spanje. De gemeentelijke en regionale verkiezingen van 24 mei waren een ernstige tegenslag voor de regerende PP (rechts). Maar de omvang van hun nederlaag was niet duidelijk tot 13 juni. Die dag werden burgemeesters van partijen en allianties ter linkerzijde van de sociaal-democratie beëdigd in 4 van de 5 grootste steden van het land: Madrid, Barcelona, ​​Zaragoza en Valencia. De vijfde, Sevilla, kreeg een PSOE-burgemeester, met de steun van "Participa Sevilla” (waarin Podemos actief is) en Verenigd Links (IU).

Wat in Griekenland gebeurt gaat elke militant in de arbeidersbeweging aan. Steun van de internationale arbeidersbeweging is absoluut essentieel. Een overwinning van de Grieken zal een overwinning van ons zijn, het zelfde zou gelden in geval van nederlaag. 

Zondag 24 mei zal herinnerd worden als een mijlpaal in de Spaanse geschiedenis. In praktisch geheel Spanje werden gemeentelijke en regionale verkiezingen gehouden ( in Galicië, Andalusië, Baskenland en Catalonië, gingen enkel gemeentelijke verkiezingen door). De rechtse PP (Volkspartij) werd onttroond in de meeste van hun historische bolwerken. Dat de Spaanse samenleving een scherpe bocht naar links maakte wordt vooral aangetoond door de opkomst van Podemos en de electorale fronten die het leidde. Het linkse front won in Madrid, Barcelona, ​​Zaragoza, Coruña, Oviedo, Cádiz, etc. In de meeste grote steden werd het resultaat van de Socialistische Partij (PSOE) - alleen socialist in naam - overklast door Podemos dat is uitgegroeid tot de tweede speler in de Spaanse politiek. Podemos bepaalt nu de agenda.

Rellen en betogingen breken uit in de VS tegen het racistische politiegeweld. Wat is er aan de hand? 

De grote bedrijven en de rijken uit de City van Londen waren maar al te blij met de overwinning van hun vrienden in de Conservatieve Partij. Champagnekurken knalden en de aandelenprijzen stegen. De partij van de rijken is terug in het zadel en ook nog eens met een onverwachte meerderheid in het Lagerhuis. Dit zal een regering zijn van de rijken, door de rijken en voor de rijken. De extreem rijke non-doms* slaakten een zucht van verlichting. Hun buit zal veilig zijn onder een Conservatieve regering.

De VRT vertoonde onlangs een reportage: “¿Qué pasa Venezuela? Patrick Hens, mediawatcher en actief in de campagne Handen Af van Venezuela onderwierp het geheel aan de leugendetector.

Repressie kan het sociale protest in China niet indijken. Een storm is op komst. 

Sinds eind april ontwikkelt zich een strijdbare beweging van de arbeiders in de auto-industrie in Turkije. Het epicentrum ervan bevindt zich in Bursa. Ze strijden voor betere lonen en arbeidsomstandigheden en ook voor een democratische vakbondsvertegenwoordiging.

Binnen twee weken zijn het gemeenteraadsverkiezingen in Spanje. We komen in dit artikel terug op de Andaloesische verkiezingen en de toekomst van Podemos.

Veertig jaar geleden, dag na dag, viel Saigon in de handen van de Vietnamese revolutionairen. Een 'leger van boeren' is er een in geslaagd de machtige militaire machine van de het VS imperialisme te verslagen. Hoe was dit mogelijk?

We interviewden Peter Michaïlenko, marxistische militant in Toulouse. Hij woonde tot zijn elf jaar in Kiev en ging deze zomer nog naar Oekraïne. Hij werkt mee aan de internationale solidariteitscampagne met het antifascistische verzet in Oekraïne (https://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/ ).