18
do, apr

Analyse

Analyse

De schokgolven van de overwinning van Pim Fortuyn in Rotterdam deinen uit tot in Antwerpen. Weerwolf De Winter heeft bloed geroken en verlaat zijn hol. Als een politieke hermafrodiet tracht hij zichzelf te bevruchten door een ‘coalitie’ aan te gaan met zijn eigen schaduw ‘Leefbaar Antwerpen’ om aldus het cordon sanitaire te doorbreken.

In het weekend van 16 en 17 februari kwamen duizenden arbeiders, werklozen en leden van de volksvergaderingen samen in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires voor de Nationale Arbeidersvergadering. Deze bijeenkomst was totnogtoe het hoogtepunt van de beweging naar het opzetten van een alternatieve macht van arbeiders en de massa in Argentinië. Sinds de start van de revolutie in december ging de beweging met rasse schreden vooruit, niet alleen organisatorisch maar ook in de politieke conclusies die ze trekt. Wij publiceren hier in het kader van onze analyses over de Argentijnse revolutie de vertaling van de volledige tekst van de resolutie die 17 februari werd gestemd door de Nationale Arbeidersvergadering. Op 2 april is de volgende vergadering gepland.

Terwijl wij dit schrijven staat de onfortuinlijke Zimbabwaanse kiezer nog steeds in de rij voor het stemhokje. De tot dictator gedegenereerde vrijheidsstrijder Mugabe tracht zich via intimidatie en te elfder ure doorgevoerde wijzigingen in de kieswet vast te klampen aan de macht. De ondertussen 78-jarige president leidde in de jaren ’60 en ’70 de strijd tegen het blanke racistische regime in Rhodesië (nu Zimbabwe) en bracht 10 jaar door in de gevangenissen van de blanke kolonisten.

Vijftienduizend mensen, vooral jongeren, betoogden op zondag 10 maart vrolijk en ludiek voor gelijke kansen voor iedereen. De (her)publicatie van enkele opiniepeilingen uit het recente verleden toont aan dat de voorstanders van volledige democratische rechten voor iedereen in Vlaanderen er nog zo slecht niet voorstaan als het gekanker aan menige toog zou doen vermoeden. Het komt er nu echter op aan om het door onveiligheid en verval geschonden hart van de Vlaamse steden voor onze argumenten te veroveren. En op dat parcours liggen nog veel hindernissen te wachten.

Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.

Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.

Aangezien er volgend jaar verkiezingen aankomen en we de komende jaren bijna om het jaar met een verkiezing om de oren worden geslagen, is het misschien het goede moment voor de SP.a om een balans op te maken van haar deelname aan de paarsgroene regering-Verhofstadt. Want ondanks het feit dat de populariteit van enkele SP.a-politici volgens diverse opiniepeilingen in de lift zit, lijkt hun succes eerder gebaseerd te zijn op beloftes en verwachtingen die nog niet ingelost zijn. Het succes van de SP.a zou immers afgemeten moeten worden aan die zaken die de regering realiseert in het voordeel van de werkende klasse. En dat blijken er niet veel te zijn!

Op zondag 10 maart 2002 om 14 uur organiseert Initiatief aan station Brussel-Noord een manifestatie voor gelijke kansen en een multiculturele samenleving. Initiatief is een samenwerkingsverband van de vakbonden ABVV en ACV, de NGO-koepel 11.11.11 en nog enkele antiracistische en migrantenorganisaties. Wij roepen iedereen op om deel te nemen aan deze betoging. Niettemin hebben wij zo onze eigen ideeën omtrent de gehanteerde strategie. U kan daar in dit artikel kennis mee maken.

Met de opkomst van Pim Fortuyn slaat extreem rechts eindelijk ook toe in Nederland. De verpakking en historische roots zijn anders dan die van het Blok, maar het electoraal succes is gebaseerd op hetzelfde principe: simplistische en valse oplossingen bieden aan complexe problemen.

“Ben jij lid van de SP? Dat is toch al lang geen socialistische partij meer?” is een opmerking die je als (links) SP-lid vaak voor de voeten geworpen krijgt in politieke discussies. Ergens impliceert dit dat er in het verleden wél zo’n massapartij was die daadwerkelijk streefde naar de socialistische omvorming van de maatschappij. Dit beeld klopt echter maar zéér ten dele.

Het kapitalisme bevindt zich momenteel in een crisis. De westerse economieën worstelen reeds sinds maart 2001 met een sterk afnemende vraag. Ondanks de wensdromen van bankiers en politieke bestuurders is het einde van deze afglijdende economie nog nergens in zicht. Overal zien we dat arbeiders naar huis worden gestuurd wegens gebrek aan werk, sluitingen en saneringen. Een jaar geleden lieten alle economen zich nog lovend uit over de duurzaamheid van de ‘nieuwe’ economie. Een logisch denkende werknemer kan uiteindelijk maar tot één conclusie komen: de kapitalisten begrijpen hun eigen systeem niet.

De volksopstand van december vorig jaar luidde een nieuwe fase in in de geschiedenis van Argentinië, een turbulente fase waarin het gewone volk de confrontatie aangaat met de bankroete en reactionaire oligarchie die gesteund wordt door het imperialisme. Dit langere artikel van Alan Woods gaat in op de rol die gespeeld kan worden door de zgn. grondwetgevende vergadering. Vele linkse Argentijnse groeperingen (zoals de Partido Obrero) voeren campagne rond de slogan van een grondwetgevende vergadering. Maar in hoeverre is deze slogan relevant voor het geïndustrialiseerde Argentinië anno 2002?

Op woensdag 20 februari kwamen rond 14u een achthonderd studenten bijeen op het Sint-Pietersplein te Gent. Ze beantwoordden de oproep van de studentenvertegenwoordigers van de Gentse hogescholen en universiteit om te betogen tegen de kotbelasting die het stadsbestuur wil invoeren. Jammer genoeg hadden de organisatoren besloten om geen ‘politieke propaganda’ toe te laten op de betoging. De kotbelasting kon op deze manier onmogelijk in zijn ruimere politieke context van besparingen en soberheidsbeleid gezien worden.

De deregulering, of -zoals Wim Benda het in zijn artikel over Enron, ook op deze site terecht opmerkt- de ‘anders-regulering’ in het voordeel van het kapitaal, zet de zeehavens op hun kop. De havenarbeiders van Gent, Zeebrugge en Antwerpen hebben dit goed begrepen: zij waren massaal aanwezig op de betoging van de Europese vakbonden op 13 december in Brussel. De ‘wet Major’ die reeds een halve eeuw de arbeidsverhoudingen in de zeehavens regelt en die de dokwerkers een inkomensgarantie biedt ongeacht de variaties in de trafiek, dreigt plaats te maken voor een interimisering van de havenarbeid, met alle gevolgen voor de sociale zekerheid en voor de veiligheid van dien. Maar ook de openbare sector blijft niet gespaard.

Sinds de wereldrecessie wild om zich heen slaat, gaan de zaken voor het airconditioning-bedrijf, afkomstig uit het land van de rijzende zon, ook minder goed. Met als gevolg delocatie en jobverlies.

Tijdens de zitting van de Oostendse gemeenteraad in januari vielen een honderdtal jongeren onverwacht de inkomhal van het stadhuis binnen, met een geluidsinstallatie, djembé' s, blikken bier en een spandoek: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.? Ze nemen het niet dat er nog steeds geen concrete vooruitgang is in het fuifzaal- dossier, waarover door de huidige coalitie nochtans beloftes werden gedaan. De actie was - de korte mobilisatie in acht genomen- meer dan geslaagd.

In politiek en oorlog lacht Vrouwe Fortuna al te kort. Dat mag de regering van Bush Jr. nu ondervinden. Nadat Bush zijn kwestieuze presidentsverkiezing deed vergeten door een ‘glorieuze’ campagne tegen het terrorisme, keerde de crisis van het kapitalisme opnieuw de kansen van Amerika’s ideale cowboy. Het Enronschandaal knaagt aan een van de belangrijkste peilers van het Amerikaans kapitalisme, de burgerlijke staat, en luidt de volgende etappe van de economische crisis in.

Op 21 januari had Guy Lauwers (secretaris ACOD-LRB Antwerpen) een onderhoud met personeelsschepen Van Peel m.b.t. de onderhandelingen over het nieuwe personeelsbehoeftenplan (PBP). Dit PBP wordt doorkruist door de eis van voogdijminister Van Grembergen om nog eens 6 miljoen euro te besparen op het personeel.

Het is genoegzaam bekend dat Antwerpen met hardnekkige problemen worstelt: verkrotting, sluikstorten, kleine tot zeer grote criminaliteit, verkeers- en parkeeroverlast, milieuvervuiling, racisme, instortende scholen enzovoort. Verschillende reorganisaties ten spijt slaagt men er niet in het beeld van de stad fundamenteel te wijzigen, hoewel er op veel plaatsen door zeer hard werkend en gemotiveerd stadspersoneel toch enige vooruitgang werd geboekt. Maar om de zagende en klagende Antwerpenaar (en soms doet hij/zij dat zelfs terecht!) tevreden te stellen mag het wel wat meer zijn.

Dit is de tekst van het pamflet dat Vonk op 2 februari uitdeelde aan McDonalds te Antwerpen als solidariteitsactie met het stakende personeel van de Parijse McDonalds. Zaterdag 16 februari om 12 uur spreken wij opnieuw af aan de Keyserlei te Antwerpen. Verdere acties worden nog gepland, wij houden u op de hoogte.

De belangstelling voor Congo is in het afgelopen decennium nooit zo groot geweest. Gestimuleerd door de actualiteit rond de conclusies van de Lumumba-commissie trok het Congo-debat tussen Geert Versnick (VLD, voorzitter van de commissie), Ludo De Witte (vorser, auteur van het ‘De moord op Lumumba’), Manu Geeraert (expert van de commissie) en Peter Verlinden (VRT, auteur van ‘Weg uit Congo') op 7 februari in Antwerpen een volle cinemazaal.

Een opstand vanuit de “ingewanden” van de Argentijnse samenleving. Zo beschreef een jonge deelnemer de revolutionaire opwelling in het tweede grootste en meest geïndustrialiseerde land van Latijns Amerika. Voor de eerste keer in de geschiedenis van het land zijn de arbeidersklasse en alle onderdrukte lagen van de samenleving er in geslaagd om een regering en een president omver te werpen. Niet één president maar vijf presidenten hebben het onderspit moeten delven op niet minder dan twaalf dagen tijd.

Porto Alegre. Door de ‘antiglobalisten’ gevierd als een incarnatie van hoop, voor de burgerij een giftig onkruid. Nu de ‘antiglobalisten’ hier voor de tweede maal hun Wereld Sociaal Forum organiseren, vestigt deze hoofdstad van de Braziliaanse staat Rio Grande do Sul zich op de politieke wereldkaart. En daarmee ook een stuk geschiedenis van de arbeidersbeweging dat de Braziliaanse PT (Arbeiderspartij) nog volop is aan het schrijven. De toekomst zal niet beslissen of het een zwarte dan wel rode geschiedenis wordt, die beslissing ligt in handen van de PT zelf.

De nieuwe wereldrecessie zorgt voor een verhit debat onder burgerlijke economen. De inzet van deze discussie is begrijpen wat de oorzaken zijn van de crisis en welke de meest efficiënte middelen zijn om die te bekampen. Opvallend in dit debat is de terugkeer van een zeker neo-keynesianisme, naar de volgelingen van de theorieën van de beroemde Britse econoom John Maynard Keynes.

Vonk heeft steeds het standpunt verdedigd dat de antiglobalisatiebeweging niet beperkt kan blijven tot het achterna reizen van de circussen van het internationaal kapitalisme. De strijd moet gestalte krijgen in de sociale strijd van elke dag. De verbinding met de vakbondsstrijd moet worden gelegd, en de geest van het internationalisme moet opnieuw worden gewekt. Daarom voeren wij in solidariteit met de Franse wernemers van Mc Donalds actie op 2 februari in Antwerpen.

Half december vorig jaar keurde de regering een mededeling goed over de ”collectieve arbeidsbetrekkingen en de bevordering van het sociaal overleg”. Dit is een nota die de inmenging van de rechtbanken in sociale conflicten moet regelen. Het is inderdaad bijna een constante geworden dat patroons een beroep doen op de burgerlijke rechtbanken om stakingen te breken en piketten zware dwangsommen op te leggen.

Kan een film over de Afghaanse menselijke ellende mooi zijn? Sommige Europese en Amerikaanse critici vinden althans dat een sociale prent niet overtuigend kan zijn als die esthetisch zo geladen is als de nieuwste film van de Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf. Voor hen kan dit genre enkel maar krachtig zijn tegen een grijze, sombere achtergrond.

Er heerst zenuwachtigheid in de Wetstraat. Is dit de voorbode van nieuwe verkiezingen? Hoe sterk staat de regering in de nieuwe economische situatie?

Op zaterdag 26 januari vindt er in de Bourlaschouwburg een Tangofestival plaats. Maar de banden tussen dit Zuid-Amerikaanse land en de Scheldestad worden jammer genoeg niet enkel aangehaald door tango maar ook door de slechte financiële toestand en dezelfde besparingslogica waaraan Antwerpen onderworpen wordt.

"Vanzelfsprekend blijft de fundamentele structurele oorzaak voor het ontstaan van een dergelijke beweging de groeiende onmacht van het huidige kapitalisme om de welvaart en het welzijn van de gehele mensheid te verzekeren." Aldus de analyse van Dirk Barrez in zijn recente boek 'De antwoorden van het antiglobalisme: Van Seattle tot Porto Alegre'.

In taferelen die deden denken aan de val van Saigon, pakten de regeringsleiders gehaast hun biezen en vluchtten met de helikopter van het dak van het presidentiële paleis. Deze keer waren het geen buitenlandse indringers die op de vlucht sloegen voor een nationaal bevrijdingsleger, maar wel een verkozen president die vluchtte voor zijn eigen volk. Terwijl de ogen van de wereld gericht waren op de oorlog in Afghanistan, was er een andere oorlog aan de gang. In de week voor Kerstmis was het Argentinië dat zich in een staat van oorlog bevond. Deze keer was het geen oorlog tussen naties, maar een oorlog tussen arm en rijk, tussen de haves en de have-nots: een oorlog tussen de klassen.

‘Empire’, het nieuwe boek van Michael Hardt en Antoni Negri, bevat 50 procent hernemingen van waardevol materiaal dat vorige marxisten reeds ter beschikking stelden. Voor 10 procent slaat het boek de bal mis of zijn de inzichten onderontwikkeld. Voor 30 procent bevat het boek mystiek waar we niets mee aankunnen. En voor 10 procent bevat het parels van nieuwe inzichten.