We zijn weer eens zover: eind maart moet de nieuwe begroting van de Stad Antwerpen klaarliggen. Na de grote besparingen van de jaren ’80 en ’90 slaagde men er vorig jaar nog maar eens in om 1,2 miljard frank (30 miljoen Euro) uit het stedelijk budget los te snijden. Dit gebeurde haast ongemerkt. Het waren toen vooral de departementen Onderwijs en OCMW die het gelag betaalden door middel van de verkoop van vastgoed en het afschaffen van openluchtklassen. Bij de meerderheid van het personeel overheerste het gevoel van ‘oef, we zijn weer eens aan het ergste ontsnapt’, en een ander deel is sowieso al murw bespaard en denkt ‘het zal mijn tijd wel duren’.

Vonk waarschuwde toen samen reeds met SP-er Mischa Van herck dat een offensieve syndicale strategie geboden was: na de begroting 2001 zou de begroting 2002 komen , enzovoorts, en vermits het tekort van circa 1,5 miljard op de begroting structureel is en de 'besparingen' vaak een eenmalig karakter hebben (bvb. verkoop van eigendommen), duikt het elk jaar opnieuw op en moeten er dus elk jaar nieuwe ‘inkomsten’ gevonden worden door middel van verdere besparingen. We drongen er dan ook in ACOD-LRB op aan dat er een werkgroep zou worden samengesteld die zich zou buigen over een syndicaal alternatief op de besparingen, gebaseerd op het uitstekende ‘ACOD-alternatief’ van de jaren ’80, en dat we samen met dat geactualiseerd alternatief een offensieve syndicale strategie zouden uitwerken. Ondertussen zwaait de volgende hakbijl alweer in onze richting zonder dat we op dat vlak één stap verder zijn geraakt. Vorig jaar vertelde onze secretaris ons dat we al blij mochten zijn dat we nog aan de onderhandelingstafels mochten zitten om de besparingen mee te begeleiden en hij haalde toen het voorbeeld van… SABENA aan waar zelfs dit niet meer mogelijk was. Aan het begin van dit jaar wordt de de toon op het vakbondssecretariaat blijkbaar gezet door de toezeggingen die er vanwege het College en personeelsschepen Van Peel zouden zijn om niet te privatiseren. Nochtans doen wél geruchten de ronde over een autonomisering van de dienst ‘patrimonium’ die het vastgoed van de stad beheert. Nochtans melden delegees van de stadsdrukkerij ons dat deze ultramoderne infrastructuur voor een deel stilligt door een gebrek aan middelen en personeel, en dat zij het ergste vrezen voor de toekomst. Een rechttoe rechtaan privatisering zou inderdaad teveel weerstanden opwekken, zeker nu de tijdsgeest wat dat betreft stilaan begint om te slaan. Daarom moeten we vooral op onze hoede zijn voor een sluipende strategie van de verrotting, zoals men die in het verleden reeds heeft toegepast op het stadslaboratorium en een belangrijk deel van de schoonmaakdiensten die nu reeds door private firma’s werden overgenomen. We moeten ook op onze hoede zijn voor het beruchte kerntakendebat: eerder dan uit te zoeken welke taken op welk niveau best thuishoren dreigt dit ‘debat’ voortdurend te worden scheefgetrokken door de overweging: ‘waar is er nog geld?’. De enige manier om dat sluipend vergif te bestrijden is een offensieve strategie. Een syndicale campagne die uitgaat van andere premissen dan de liberale besparingslogica die in wezen voor Antwerpen niet anders luidt dan voor Argentinië bvb. We hebben in het verleden omstandig uitgelegd hoe de put in de stadskas steeds dieper wordt door de manier waarop Antwerpen (en met haar nu ook steeds meer kleinere steden en gemeenten) wordt leeggezogen door de banken. We willen hier ook niet meer tot in den treure herhalen dat enkel het Vlaams Blok beter wordt van een situatie waarin heel wat grootstedelijke problemen, alle SIF- en andere speciale impulsgelden ten spijt, blijven aanrotten. Tijd dus om CASSA (de Campagne voor de Afschaffing voor de StadsSchuld van Antwerpen) nieuw leven in te blazen en aan ACOD-militanten en anderen om er hun medewerking aan te verlenen.