De SP.a staat voor een van de grootste uitdagingen uit haar recente geschiedenis. Na een historische verkiezingsnederlaag en het collectieve mea-culpa van de leiding staan binnenkort voorzittersverkiezingen voor de deur met, schrik niet, twee kandidaten. En zie, meteen gaan er stemmen op die dat een slecht idee vinden. Een verscheurende discussie kan de SP.a vandaag missen als kiespijn, luidt het. O ja? Dat hangt af van het niveau en de methode van discussie. Ik betwijfel sterk of een beetje diepgang en ideologie slecht zou zijn voor het imago. Het feit dat er discussie komt in een partij die het interne debat gedurende twee decennia gemuilkorfd heeft, zou bij iedereen de vrolijkste rondedans moeten ontlokken. Geen rillingen maar pirouettes zijn op hun plaats.

Caroline Gennez heeft op Erik De Bruyn natuurlijk haar naambekendheid voor. Ze heeft ook het hele partijapparaat achter zich. Maar in de huidige context –en dat is nieuw- is dat laatste geen voordeel. De autoriteit en geloofwaardigheid van de partijtop zijn door twintig jaar regeringsdeelname en compromissen tot op de draad versleten. Zelfs de jonge generatie, waaronder Caroline, is politiek belegen. De basis snakt naar een witte –of liever rode- raaf die de meubels komt redden. In zijn eerste tv-optredens is Erik er al vast in geslaagd het beeld van de redder des vaderspartij op te roepen. Zowel qua stijl als inhoud wist hij zich voor een tv-noviet uitstekend te verweren.

Door het gebrek aan media-aandacht is voor de doorsnee socialist, laat staan voor de ‘man in de straat’ het wel nog verre van duidelijk waarvoor Erik De Bruyn en SP.a-rood precies staan. Maar waarvoor staat Caroline Gennez? In de weekendeditie van De Morgen van 8 september speur ik tevergeefs naar een ernstige analyse van de verkiezingsnederlaag. Alweer hetzelfde gezeur over ‘we hebben het veiligheidsthema verwaarloosd’, kniezen over mensen die ‘voor de belofte hebben gekozen (Leterme), niet voor de rede (Van De Lanotte)’, en ‘we moeten eerlijke en concrete voorstellen doen (welke? - gelijk kindergeld voor ieder kind!)… Sorry, ik vind dat noch overtuigend, noch begeesterend. Bovendien mist Caroline ook een enthousiasmerend project voor de toekomst. Het interview baadt een beetje in zelfmedelijden. De teneur is: arme wij, de mensen hebben ons niet begrepen.

Erik De Bruyn is echter andere koek. Pogingen om hem in de hoek van klein links te duwen, heeft hij tot nu toe vakkundig verijdeld. Trouwens, wat betekent vandaag nog “extreem links”? Als je de eenheidsworst van de Wetstraat ziet tegenover het monopolie van het Blok op controverse, wordt het dringend tijd dat standpunten tegen het establishment weer naar het linkerkamp verhuizen. In die zin is duidelijkheid over de 'grote zaken' (dus niet over gelijk kindergeld) een verademing. Met zijn voorstel om Electrabel te nationaliseren, heeft Erik allicht een siddering gejaagd door de wereld van de patroons die voor het eerst sinds lang weer hoorden vloeken in de kerk. Maar Jan met de Pet moet maar een blik gooien op zijn laatste energiefactuur om snel zijn lekkerste fles te ontkurken bij het horen van een dergelijk briljant idee. Wat kunnen oubollige ideeën opeens weer fris klinken, zeker in tijden van beurscrisissen, monopoliemisbruik en naderende recessie. Tegen zoveel aanstormend kapitalistisch geweld is geen Gennez-kruid gewassen. Een rode voorzitter, dat is wat de SP.a nodig heeft!

Overgenomen van de blog van Jean Lievensblog van Jean Lievens

Tijdschrift Vonk

layout Vonk 322 page 001

Activiteiten

Onze boeken

Onze boeken