Het is genoegzaam bekend dat Antwerpen met hardnekkige problemen worstelt: verkrotting, sluikstorten, kleine tot zeer grote criminaliteit, verkeers- en parkeeroverlast, milieuvervuiling, racisme,instortende scholen enzovoort. Verschillende reorganisaties ten spijt slaagt men er niet in het beeld van de stad fundamenteel te wijzigen, hoewel er op veel plaatsen door zeer hard werkend en gemotiveerd stadspersoneel toch enige vooruitgang werd geboekt. Maar om de zagende en klagende Antwerpenaar (en soms doet hij/zij dat zelfs terecht!) tevreden te stellen mag het wel wat meer zijn.

De reden waarom het niet méér is, niet zichtbaarder is, is duidelijk: de hogere overheid houdt de vinger op de knip vanuit het neoliberaal dogma dat men de openbare sector eerst op droog zaad moet zetten om te bewijzen dat hij niet werkt, om hem vervolgens te privatiseren. Ondanks een torenhoge historische schuldenlast opgebouwd ter wille van het havenpatronaat, moet Antwerpen niet alleen roeien met de riemen die het heeft, maar komt elk jaar de voogdijminister als een soort anti-Sint langs om nog eens een schijfje van het budget te snijden. Ook dit jaar komt Paul Van Grembergen (was het nu VU, Spirit, NVA of…?) nog eens 6 miljoen euro besparen op het personeel. De politici van de Antwerpse meerderheidspartijen zitten dan ook geplet tussen hamer en aambeeld. Enerzijds blijft de ‘burger’ zagen en klagen, anderzijds heeft men geen middelen en wat nog erger is: de vijf jaar geleden met de steun van de vakbondssecretarissen (‘in eigen naam’ zullen we maar zeggen…) op de sporen gezette reorganisatie is schromelijk mislukt. Doen zoals het Vlaams Blok en elk probleem afbliksemen op de ‘bruin mannen’ kon natuurlijk niet. Daardoor is er een consensus gegroeid rond het aanwijzen van een nieuwe zondebok: het stadspersoneel. In de Antwerpse partijbureaus is het zoals in sommige verzopen kroegen: men heeft de culot niet om de machtigen aan te pakken dus stampt men naar de zwakkeren.

Schiet gerust op de boodschapper

Het begon met de hervorming van het personeelsevaluatiesysteem waardoor het aan de deur zetten van vast benoemde ambtenaren ook in Antwerpen mogelijk is geworden. Deze met steun van zijn geallieerde CCOD-vakbond door personeelsschepen Van Peel (was het nu CVP, CD&V, NCD of…?)doorgeduwde maatregel moet de schepen naar de publieke opinie toe profileren als de man die de privileges van ‘die van ’t stad’ durft aanpakken. Ik moet de publieke opinie ontgoochelen: een evaluatiesysteem dat er in het verleden niet in slaagde om inderdaad die paar ambtenaren die flagrant hun voeten vegen aan hun job te veroordelen tot levenslang, zal men niet veranderen door nu plots de guillotine in te voeren. Maar de toon is in elk geval gezet door Van Peel: een eigentijds personeelsbeleid bij de Stad Antwerpen is enkel mogelijk door repressie… Enkele weken later sprong Robert Voorhamme (was het nu SP, Socialistische Partij Anders, Sociaal & Progressief Alternatief of…?) op de kar door in zijn nieuwjaarsspeech uit te varen naar de ‘politieke bescherming’ van de stadsambtenaren. En ook het incident op nieuwjaarsnacht in de radiokamer van de Antwerpse politie was veelzeggend: door een gebrek aan patrouilles slaagde de politie er niet in tijdig tussenbeide te komen in een gezinsdrama met dodelijke afloop op de Antwerpse Linkeroever. Alle aandacht spitste zich vervolgens toe op de politiemensen in de radiokamer die deze boodschap blijkbaar niet omfloerst en beleefd genoeg hebben gebracht en daardoor een zware sanctie opliepen.

Een gedemoraliseerde vakbond

Ondertussen zendt Guy Lauwers, secretaris van ACOD-LRB Antwerpen in toenemende mate signalen uit dat hij het niet meer ziet zitten. Reeds maanden aan een stuk verloopt elke syndicale bijeenkomst volgens dezelfde basislijn: Europa, Brussel en alle Antwerpse politieke partijen zijn tegen ons. Op alle niveaus werden en worden wetten en reglementen gestemd die het stadspersoneel en de openbare diensten steeds meer fnuiken. We kunnen daar niks aan doen want we krijgen onze leden niet meer gemobiliseerd… Wie in de ACOD protest aantekent tegen het feit dat men van steeds meer personeelsleden (stadswinkel, bibliotheken, buurttoezichters enzovoort) gaat verwachten dat zij avond- en weekendwerk doen zonder vergoeding of compensatie, krijgt van de secretaris de wetgeving rond arbeids- en rusttijden mooi gebundeld en geniet voorgeschoteld om te laten zien dat het allemaal wél kan… Moeten wij met déze boodschap naar de leden? Gaan we zo het tij keren? Nochtans voerden onze collega’s van OCMW Antwerpen enkele weken geleden spontaan actie omdat een nationaal afgesloten CAO in Antwerpen niet wordt toegepast wegens… geen geld. De secretarissen van ACOD en CCOD mogen ons nog altijd eens komen uitleggen waarom deze actie niet door de vakbonden werd gesteund en de militanten van de CCOD in eigen vakbond zelfs spitsroeden mochten lopen!

Pessimisme is een moeras

Pessimisme en cynisme zijn door de eeuwen heen steeds veel verkoopbaarder geweest dan optimisme en strijdbaarheid. Het verschil is dat men met pessimisme nog nooit heeft iets afgedwongen. Pessimisme en demoralisatie zijn de broertjes van het politiek vandalisme dat één derde van het Antwerpse kiezerskorps in het stemhokje aanricht door op het Blok te stemmen. Het wordt dan ook tijd dat alle syndicalisten en personeelsleden die van hun vakbond, maar vooral van hun job en van hun stad iets willen maken samen een vuist ballen tegen de wurgende stadsschuld. Graag samen met onze vakbondssecretaris, maar als het moet zonder.

Tijdschrift Vonk

layout Vonk 322 page 001

Activiteiten

Onze boeken

Onze boeken