‘Eenheid van links' is de heilige graal van de linkerzijde. Het is dan ook verrassend dat Walter Pauli een oproep lanceert tot linkse verdeeldheid. De kern in dat betoog is dat een diversiteit aan linkse partijen méér kiezers naar links zou lokken. De Vlaamse politieke geschiedenis spreekt dat tegen. Ons politieke landschap ligt bezaaid met de wrakken van wat linkse ‘eenheids'partijen moesten worden: Regenboog, ELA, PVDA+, Resist...

De invoering van een kiesdrempel heeft er bovendien voor gezorgd dat lijsten links van de SP.a linkse stemmen verloren lieten gaan. Het verdelen van links is daarom een gevaarlijk experiment waarvoor de man in de straat cash zal betalen: door een nog groter overwicht van rechts, een nog asocialer beleid en een nog scherper communautair opbod.

Anderzijds is het perfect legitiem de keuze tussen een centrum- of een linkse SP.a rechtstreeks voor te leggen aan de kiezer. Dit zonder de partij electoraal te verzwakken, maar door een aanzwellend aantal twijfelende kiezers toch over de SP.a streep te trekken. Niemand minder dan Patrick Janssens heeft ons geleerd dat het overgrote deel van onze kiezers geen lid is van de partij. Ik richt mij dus rechtstreeks tot hen.

Een ander argument voor een ‘stand alone' scenario van de ‘radicale' linkerzijde (niet wij zijn radicaal zijn maar de sociale realiteit met haar massaontslagen en bedrijfssluitingen) is het consequent zijn. De minderheid in een partij moet zich neerleggen bij een beslissing die door de meerderheid genomen werd. De vraag is dan: wie is die meerderheid? Ik maak mij sterk dat het plan van de partijleiding om de naam van de partij te wijzigen ter ere van Bert Anciaux een partijcongres niet zal overleven.

Het is al helemaal een illusie te denken dat mijn vertrek uit de partij zou volstaan om peis en vree in de gelederen te doen terugkeren. Kopstukken zoals Willockx, Tobback en recent ook nog Stevaert ventileerden kritiek die rauwer en persoonlijker is dan wat ik ooit heb gedurfd. Stuk voor stuk mensen die zeer goed aanvoelen wat er aan de basis leeft. Die symptomen van stuurloosheid hebben alles te maken met ideologische ontreddering. Mijn partij heeft het moeilijk om antwoorden te geven op de crisis. Want Caroline Gennez mag dan op de nieuwjaarsreceptie uitroepen dat Fortis genationaliseerd moet worden, en ik juich dat toe. Maar waarom wordt mijn amendement over de nood aan een openbare bank dan verworpen? Het probleem van haar ideologische stuurloosheid zal de SP.a niet oplossen door mij uit de partij te dragen. Men schiet daarbij hooguit op één van de boodschappers.

Bovendien zit de kiezer niet te wachten op een veelheid aan linkse partijtjes. De kiezer wil linkse antwoorden op de crisis. Ik wil die kiezer daarom de mogelijkheid geven de SP.a te versterken en tegelijk naar links te duwen. Door van de elfde plaats op de Antwerpse lijst een verkiesbare plaats te maken. De kiezer heeft die macht. Jullie kunnen het.