De mantra van het Generatiepact is dat mensen langer aan de slag moeten blijven omdat er anders te weinig werkenden zullen zijn om de uitkeringen van de niet-werkenden te betalen. In het SP.a-blad Doen wordt deze redenering nogmaals aan de man gebracht met de metafoor van het aantal bakkers dat het brood bakt.

Dat is een vreemde redenering, omdat iedereen weet dat het aantal hongerigen dat kan worden gespijsd niet afhankelijk is van het aantal bakkers dat het brood bakt, maar van de omvang van het brood. Of ook: van de verdeling van het brood.

Volgens de Studiecommissie voor de Vergrijzing zal de sociale zekerheid ons ten gevolge van de vergrijzing 9 miljard euro méér kosten… in 2030.

Een minimale economische groei op jaarbasis (1,5 procent) zou ervoor zorgen dat het bruto binnenlands product tegen 2030 met 45 procent groeit. Uitgaande van een BBP van circa 250 miljard euro nu, zal het dus met circa 112 miljard euro toenemen. Het volstaat dus om een klein deeltje van die groei te reserveren voor de sociale zekerheid.

Met andere woorden: het brood is groot genoeg, op voorwaarde dat het eerlijk wordt verdeeld. Stellen dat de huidige politiek de enig mogelijke is, en die dan nog links en sociaal noemen, is van het goede teveel. Het Generatiepact is niet meer dan een klakkeloze Belgische vertaling van de neoliberale agenda van de top van Lissabon van maart 2000. En deze top heeft nooit de bedoeling gehad om “de sociale zekerheid te redden” maar wél om het Europese kapitaal op wereldschaal concurrentiëler te maken door minder uit te geven voor pensioenen en sociale zekerheid.

Tot slot nog dit. Wij willen niet enkel een groter stuk van het brood, maar ook meer bakkers. Dat maakt het labeur minder zwaar. Maar laat dit dan jonge bakkers zijn. Maar het luik jeugdwerkloosheid van het Generatiepact is een lege doos, met amper 380 échte, tastbare jobs erin! Deze regering moet éérst de dringende problemen aanpakken. Onze conclusie is dan ook:

Het huidige Generatiepact moet weg.

Wij willen méér jobs voor jongeren.