In de postkantoren van Luik, Charleroi, Brussel en Brabant volgen de spontane werkonderbrekingen zich op. Kop van jut van de postbodes is het voorstel om vanaf 15 oktober 'low-cost' brievenverdelers aan te werven. Deze 'wijkpostbodes' worden aangeworven op basis van een arbeiderscontract voor een paar uur per dag en verdienen een uurloon van 8, 43 euro bruto. Een hongerloon. Heb je een fiets nodig om de brieven te verdelen? Koop die dan zelf, is het antwoord. De postbodes vrezen voor hun eigen situatie.
Een vakbondsafgevaardigde ziet het zo: "Denk even na. Deze wijkpostbodes zouden enkel maar brieven verdelen. De echte postbodes verdelen nog steeds de andere post zoals de aangetekende zendingen. Zij volgen dan dezelfde route als hun 'low-cost' collega's. In een dergelijke situatie gaat de directie snel het besluit trekken dat de 'goedkopere' postman ook maar de aangetekende zendingen op zich kan nemen." Goed geredeneerd. Voor de Postleiding is het een kwestie van leven en dood voor het bedrijf. Private ondernemingen zijn op de loer. We moeten hier op voorbereid zijn. Dat kan enkel door nog goedkoper te worden. Dit is de liberale redenering die niet enkel door de liberalen wordt gehanteerd. Johnny Thijs, grote baas van de Post, speelt het ook hard. "Met of zonder akkoord van de vakbonden, het project gaat door", dreigt hij.
De liberalisering van de Europese markt kan je niet tegen houden, zegt de voogdijminister, Steven Vanackere. "Staken tegen de liberalisering van de post is net zoals staken tegen de regen", vertelde hij op de radio van RTL deze morgen. Dat is pas een straffe uitspraak. Liberalisering wordt ineens een natuurlijk proces. Iets dat buiten de bewuste handelingen en de beslissingen van de mensen plaats vindt. Wie weet is het zelfs van goddelijke inspiratie? Iets waarop niemand vat heeft of ooit vat over gehad heeft. Nochtans zijn het wel degelijk mensen die de liberalisering hebben gewild en georganiseerd. Wat door mensen is gemaakt, kan dan ook door mensen worden afgebouwd. Gedreven door winstbejag lobbyen de grote industriëlen in Europa al lang voor het openbreken van de overheidsmonopolies en de privatisering van de nutsbedrijven. De meeste partijen van rechts hebben hen gevolgd. De socialisten schoorvoetend en met de belofte om het geheel zo goed mogelijk sociaal te omkaderen. Maar van zodra je je vinger vast zet in het raderwerk van de liberalisering trekt die je arm mee en daarna je hele lichaam. De leiding van de SP.a en de PS doet heel schuchter over de 'low-cost' brievenbestellers. Hun hele strategie van de 'sociale omkadering' van de liberalisering en de privatisering wordt nu ondergraven. Want zeer sociaal is dit helemaal niet. Tijd dus voor de socialistische top om zich te keren tegen de moderne piraten.
De stakingen van de laatste dagen zijn allemaal spontaan uitgebroken. Veel plaatselijke delegees zijn samen met hun leden in actie gegaan. De vakbonden dekken de acties weliswaar. Maar een duidelijke strategie of coördinatie is nog niet zichtbaar. De vakbondstop is de laatste jaren ver gegaan in de redenering van de sociale begeleiding van het afbraakwerk van de openbare diensten. Dit verklaart eveneens hun ongemak en gebrek aan kordaat verzet tegen de nieuwe maatregel. Om de low-cost bodes weg te houden is er echter een algemene beweging nodig in elk postkantoor in het hele land. Vakbondstop, laat u nu eens leiden door de achterban! Het is hoog tijd dus voor een algemene stakingsdag in de Post. Om te beginnen.