De omvang van het politiek potentieel dat SP.a Rood met de campagne voor het voorzitterschap opbouwde is nauwelijks te overzien. Belangrijker nog dan de 34 procent van de stemmen voor Elke en mezelf is dat wij voor 66 procent de inhoud hebben bepaald van de tussenkomsten op het congres van 21 oktober.
Ik hoorde er spreken over onbetaalbare woning- voedsel- en energieprijzen, over een democratische partij, over een front met de vakbonden, over het feit dat je niet alleen arbeiders op de lijsten moet plaatsen maar vooral hun eisen moet vertolken, over de overbodigheid van een kartel met Spirit en de noodzaak van solidariteit tussen Vlamingen en Walen. Als kroon op het werk was er Fred Patrie en zijn vurig pleidooi voor een vermogensbelasting. Allemaal thema’s die SP.a Rood in de campagne heeft gebracht. Als kersje op de taart noemen we elkaar terug kameraden, en noemen we onszelf opnieuw socialisten. Dit congres ging gelukkig niet over vrijheid en zekerheid, het ging gelukkig niet over genetisch gemanipuleerd socialisme maar over authentiek socialisme.
Rond dat authentiek socialisme zal SP.a Rood de komende jaren zélf actie voeren indien de partij het zelf niet doet. Want we zijn daartoe gelegitimeerd door een congres.
Yves Desmet tracht in zijn editoriaal van 22 oktober nog krampachtig de deur gesloten te houden. Maar het is te laat. Naast die ene gesloten deur gingen er de afgelopen weken honderden deuren open. De meest verzuurde hoofdredacteur van Vlaanderen is een beklagenswaardig man: hij ziet zijn ideaal van een socialisme van de derde weg op niets uitlopen maar moet nog door een rouwproces.
Maar dat geeft hem niet het recht om gewone mensen te beledigen. Dat hij mij verguist vind ik niet zo erg. Het omgekeerde zou me onrust baren. Maar beledigende flauwiteiten over toogtijgers en volkshuizen als beschermde werkplaatsen laat hij best achterwege. Als ik zie hoe de zaken die ik aan journalisten van De Morgen vertel steeds weer in een compleet verneukelde vorm in de pagina’s van die vrij marginale krant worden weergegeven, dan lijkt het mij daar veel méér een beschermde werkplaats te zijn dan de volkshuizen.
