Latijns-Amerika

Sinds President Pēna Nieto en zijn EPN-regering begin 2017 energiehervormingen hebben opgelegd, kent Mexico een nationale golf van massaprotest.

De vakbond van het gemeentepersoneel van Florianopolis ( Sintrasem) in Brazilië wordt frontaal aangevallen door de stedelijke overheid en het rechterlijk apparaat. Hun staking tegen een pakket soberheidsmaatregelen uitgevaardigd door burgemeester Gean Loureiro (verkozene van de PMDB) werd door de regionale arbeidsrechtbank illegaal verklaard op straffe van een boete van $ 5000 (€4500) per dag bij de verderzetting ervan. Daar bovenop kwam de verordening dat de procedure niet in het openbaar mocht plaatsvinden, alsof het hier om een aanklacht gaat tegen een criminele bende!

Na het overlijden van Fidel Castro op 24 november van vorig jaar, slaakten de kapitalistische media een zucht van opluchting: «Met het overlijden van Fidel is het grootste obstakel voor verandering in Cuba van de baan.» (The Economist, 26 november 2016)

Op vrijdag 26 november, om 22.29 uur, stierf de Cubaanse revolutionaire leider Fidel Castro op negentig jarige leeftijd. Zijn broer Raul Castro kondigde het nieuws voor de Cubaanse bevolking en de wereld aan in een televisietoespraak rond middernacht. Zijn dood was niet onverwacht, aangezien hij al enkele jaren ziek was en zijn formele politieke verantwoordelijkheden reeds had neergelegd. Toch kwam het nieuws als een schok voor zowel vriend als vijand.

Er zijn maar weinig individuen in de geschiedenis die zo'n beslissende rol kunnen spelen in het lot van een land en de miljoenen mensen die erin wonen. Fidel was zo iemand. Door zijn persoonlijke uitstraling, moreel gezag, onverschrokken-en vastberadenheid hield hij de Cubaanse revolutie op de sporen ondanks de enorme moeilijkheden. Deze beslissende rol kan echter op geen enkele manier worden gezien als een voorbeeld waarbij de ‘grote figuren’ de geschiedenis maken.

De laatste weken en dagen werden de aanvallen tegen de Bolivariaanse revolutie steeds heftiger. Kranten in Spanje en de Verenigde Staten hebben het over honger in Venezuela en eisen de afzetting van het “dictatoriale regime”. De schaarste aan sommige producten heeft hier en daar geleid tot plunderingen. De rechtse oppositie wil een referendum organiseren om de president af te zetten en dreigt ook met gewelddadige acties. Ze vraagt de hulp van het buitenland, en in sommige gevallen zelfs militaire interventie. Wat is er echt aan de hand in Venezuela en hoe kunnen we antwoorden op deze dreigementen?

6 december 2015: de Venezolaanse Kiescommissie (CNE) maakt laat op de avond de voorlopige, maar wel beslissende verkiezingsresultaten voor het parlement bekend. De verenigde oppositie (MUD) wint 99 zetels en de regerende socialistische partij (PSUV) haalt er 46. Er zullen later nog 22 zetels verdeeld worden. Dit is een zware klap en het is onze plicht de oorzaken te analyseren en de waarschijnlijke gevolgen toe te lichten.

Venezuela gaat op 6 december naar de stembus om de parlementsleden te verkiezen. Door een samenloop van omstandigheden zal dit een van de moeilijkste uitdagingen voor de Bolivariaanse revolutie worden sinds de eerste verkiezing van Hugo Chávez in 1998. Zoals altijd zijn er de extreem ondemocratische oppositie en de oorlogszuchtige imperialistische provocaties. Daarbovenop bevindt het land zich door een combinatie van nationale en internationale factoren in een zeer moeilijke situatie. De revolutie zal voltooid worden ofwel zal ze verslagen worden.

Binnen twee maanden, op 6 december, hebben weer cruciale parlementsverkiezingen plaats, voor de toekomst van de Bolivariaanse revolutie. De campagne Handen Af van Venezuela, stelde een dossier samen onder de titel 'War is er aan de hand in Venezuela?'.  Ook publiceren we een analyse over het hoe en het waarom van de sluiting van de grens tussen Venezuela en Colombia. 

De VRT vertoonde onlangs een reportage: “¿Qué pasa Venezuela? Patrick Hens, mediawatcher en actief in de campagne Handen Af van Venezuela onderwierp het geheel aan de leugendetector.

De revolutie in Venezuela blijft overeind ondanks aanhoudende economische sabotage en destabilisering. De regering van Maduro en het Venezolaanse volk vechten terug. Regelmatig ontdekt de Guardia Nacional Bolivariana geheime opslagplaatsen met tonnen basisbenodigdheden. Het blijft echter dweilen met de kraan open zolang er geen structurele maatregelen - zoals de onteigening van oligarchen - worden genomen. De regering van president Maduro kiest echter voor dialoog met diezelfde bedrijfsleiders die de economie en de revolutie ondermijnen. Dit zorgt op zijn beurt voor hevige discussie en kritiek bij de Chavistische achterban. Ondanks toegevingen van de regering aan de eisen van de bedrijfsleiders volharden ze in het destabiliseren van het land. De revolutie staat weer voor een kruispunt. Ofwel onteigent ze de oligarchen, ofwel ondermijnt ze zichzelf door het kapitalisme vrij spel te geven.

Op woensdag 17 december gaven de Verenigde Staten toe dat hun poging Cuba te onderwerpen is mislukt. Dit zou gezien moeten worden als een overwinning voor de Cubaanse Revolutie en haar vasthoudendheid tegen de meedogenloze aanval van de meest machtige imperialistische mogendheid op Aarde, die op slechts 140 kilometer van haar kust ligt. Maar het Amerikaanse imperialisme heeft haar doel niet opgegeven: het herstel van de heerschappij van het privé-eigendom en de vernietiging van de verworvenheden van de revolutie. Het is enkel van middelen veranderd om hetzelfde resultaat te bereiken.

Het is nu zeven weken geleden dat de politie studenten van de lerarenopleiding van Ayotzinapa heeft aangevallen en 43 van de overlevenden heeft overgedragen aan een drugskartel. Het brutale incident in het dorpje Iguala, Guerrero, was de druppel die de emmer deed overlopen en tot een golf van protest leidde.

Een maand geleden ontstond er een beweging van studenten aan het Nationaal Polytechnisch Instituut (IPN) in Mexico. Dit is een enorme beweging met tienduizenden studenten van een dozijn scholen die bijeenkomsten organiseerden met duizenden deelnemers. De regering heeft onder druk van deze beweging belangrijke toegevingen gedaan om te verhinderen dat de protesten tot een algemene explosie van de jongerenbeweging zouden leiden.

Venezuela blijft lijden onder hoge inflatie en schaarste van vele producten. De sabotage van het land door de oppositie blijft effect hebben. Maatregelen van de regering hebben weinig of geen invloed. Het volk wordt ongeduldig en begint te twijfelen. Hoog tijd dat er een halt toegeroepen wordt aan de destabilisatie vanwege de oppositie. Maar hoe? 

De Wereldbeker voetbal in Brazilië werkt als een sociale brandversneller. Massastakingen zoals we die kenden in de jaren ‘80 zijn terug van weggeweest.

De Flasko-fabriek, die bezet is en onder arbeiderscontrole draait, heeft uw hulp nodig.

Het Wereldkampioenschap voetbal is niet enkel een sportieve aangelegenheid. Ooit ging de aandacht vooral naar de prestaties van de voetbalploegen, naar de sterspelers en naar wie de felbegeerde beker kon winnen.  Maar de tijden zijn veranderd. Vandaag zit deze boeiende internationale voetbalcompetitie klem in de  tegenstellingen tussen privé en algemene belangen, tussen de burgerij en de arbeidersklasse.

De verklaring van de internationale campagne Hands Off Venezuela.

Op 11 september 1973 viel de regering van president Allende door de militaire staatsgreep van generaal Pinochet. De socialistische/communistische beweging werd in bloed gesmoord. Hoe komt het dat het Chileense leger de strijd kon winnen tegen zo’n machtige volksbeweging? Dit is een herpublicatie van een artikel.