Tijdens het weekend van 15-16 maart werden verschillende demonstraties gehouden in Barcelona tegen de EU-top in deze stad. Er waren massale demonstraties tegen de burgerlijke politiek en de kapitalistische globalisering in heel Europa.

Tijdens de ochtend van donderdag 14 maart trok een betoging van vakbondsafgevaardigden door de stad. Ondanks het feit dat de vakbondsleiding de betoging op een weekdag in de voormiddag liet doorgaan, wat het voor veel arbeiders onmogelijk maakte aanwezig te zijn, was de opkomst massaal. Ongeveer 100.000 mensen namen deel. Toen de kop van de betoging het einde van het parcours bereikt had, stonden nog duizenden betogers te wachten om te kunnen vertrekken. De laatste betogers konden pas anderhalf uur later vertrekken.

Het stadscentrum werd geblokkeerd door een massa mensen die slogans riepen en zongen tegen de aanvallen op de levens- en arbeidsomstandigheden, het rechtse beleid van burgerlijke politici en voor volledige tewerkstelling.

De sfeer was zeer strijdbaar, de menigte betogers was schijnbaar overal, het was werkelijk ongelooflijk. Het gevoel van sterkte was spectaculair. Deze demonstratie toont aan dat duizenden arbeiders tot strijd bereid zijn. De Spaanse en Europese arbeiders en jeugd zijn het beu steeds weer opofferingen te moeten doen zonder dat er iets voor in de plaats komt.

De demonstratie donderdag was slechts een voorproefje van de massale mobilisatie voor zaterdag. Er daagden tussen de vier- en vijfhonderdduizend demonstranten op voor wat de grootste demonstratie ter wereld tegen kapitalistische globalisatie tot nu toe werd. Jongeren, arbeiders, studenten, gepensioneerden, winkeliers… Iedereen was er en allen keerden ze zich tegen het Europa van de kapitalisten. Toen het begin van de demonstratie al aan het eindpunt was stonden er nog honderdduizend betogers te wachten om te kunnen vertrekken. Onder het euforische effect van zo’n betoging, namen ook vele voorbijgangers nog deel aan de demonstratie. Dit was de grootste betoging sinds decennia in Barcelona, of zelfs Spanje, en ze had een uitgesproken antikapitalistisch karakter.

De laatste jaren hebben we een aantal gebeurtenissen gezien die aantonen dat er een verandering is in de klassenstrijd, zowel in Europa als wereldwijd. We zagen verleden jaar twee algemene stakingen in Griekenland, een algemene staking in Galicië op 15 juni, de massale demonstraties in Genua verleden zomer, de strijd in Spanje tegen de nieuwe wet voor 'kwaliteit' in de Spaanse universiteiten (wet naar aanleiding van de Bologna-akkoorden n.v.d.r.) en een toename van het aantal arbeiders dat betrokken is in stakingen. Nu zien we dus de massabeweging in Barcelona en de Italiaanse algemene staking tegen het rechtse beleid van de regering Berlusconi.

De heersende klasse is zich bewust van het gevaar en bereidt zichzelf voor op de toekomst. Om deze Europese top te beschermen werden 10.000 politiemannen ingeschakeld. Een deel van de stad lag onder een beleg van de politie en het leger, compleet met tanks en F-16’s. In de buurt van het Palacio Real, waar de top doorging werden bus- en metrodiensten opgeschort en de wegen gesloten. Zelfs de autostrade in de buurt werd afgesloten. De universiteit tegenover het congrescentrum werd gesloten en de lessen opgeschort. De stad was vol met politie zowel in uniform als in burger. Op zaterdag werd iedere jongere die uit het metrostation Plaça Catalunya kwam gefouilleerd, omdat daar de betoging vertrok. Dit had geen ontmoedigend effect, maar lokte wel protest uit van duizenden betogers.

Tijdens de betoging waren er geen charges van de politie, dankzij de inzet van duizenden stewards en het enorme aantal betogers. Aan het einde van de betoging begon de oproerpolitie echter te chargeren tegen betogers met wapenstokken en rubberkogels. Ze kwamen verschillende malen tussen en slaagden er zo in de betogers uit elkaar te drijven. De politie achtervolgde betogers tot ver van de plaats van de demonstratie en arresteerde zelfs mensen in cafés. Zo’n sterke repressie tegen een massademonstratie was in jaren niet gezien. Het doel van dit alles is duidelijk: betogers schrik aanjagen en het criminaliseren van iedereen die wil strijden. Het enige dat ze bereikt hebben is dat ze nog duidelijker – in zoverre dit nog mogelijk was – de repressieve en dictatoriale eigenschappen van de Spaanse rechterzijde hebben aangetoond en de arbeiders en jeugd nog kwader hebben gemaakt dan ze al waren.

We moeten ons voorbereiden op een toekomst waarin de klassenstrijd zal toenemen. Het volstaat niet te vechten tegen het kapitalisme, we moeten een revolutionair alternatief bieden.

Alleen door de behoeften van de grote massa van mensen te verbinden met de strijd voor socialisme zullen we een einde kunnen stellen aan een systeem dat gebaseerd is op de winst van een kleine groep parasitaire kapitalisten en een klassenloze maatschappij opbouwen.

Vertaling door Rob Van Raemdonck van een artikel voor El Militante, Barcelona, 18 Maart 2002