Is het verwonderlijk dat meer en meer vakbonden zich beginnen te mengen met de anti-oorlogsbeweging? Natuurlijk niet. De arbeidersbeweging heeft een grote traditie van internationale solidariteit. Tijdens de Algerijnse bevrijdingsoorlog blokkeerden de communistische dokwerkers van Marseille en hun vakbond, de CGT, het militaire transport van het Franse onderdrukkende leger. Tijdens de Vietnam-oorlog weigerden de Australische ‘wharfies' eveneens het maritieme transport te lossen of te laden dat vervoerd werd in het kader van de Australische deelname aan de kant van de VS in Azië. Zulke acties zijn er niet gemakkelijk gekomen. Dikwijls leven er nationalistische vooroordelen bij de arbeiders op het moment van een oorlog. Zeker in het begin wanneer het gevoel van de steun aan 'our boys' aan het front op een schaamteloze wijze wordt uitgebuit door de burgerij en door de rechterzijde van de arbeidersbeweging. Deze laatste schaart zich gemakkelijk achter het valse 'nationale belang' op momenten van militair conflict.

Nu ook verschuilen talrijke vakbonden in de wereld zich achter dit laffe argument. Dit is niet nieuw. Wat nieuw is, is dat met deze oorlogsdreiging de vakbeweging op verschillende plaatsen, en niet in het minst in de VS, actief het anti-oorlogsprotest zelf leiden. Dit was in het land van 'Uncle Sam' helemaal niet waar tijdens de Vietnam-oorlog.

In Groot-Brittannië hebben vijf linkse vakbonden, de Nafthe (vakbond van academisch personeel), de Aslef (treinmachinisten), de RMT (transportarbeidersvakbond), de CWU (de telecomvakbond) en de PCS (vakbond van de openbare diensten) het initiatief genomen om een spoedcongres te eisen van het Trade Union Congress. Het TUC is de koepel van alle beroeps- en industrievakbonden in Groot-Brittannië. Deze vijf vakbonden maken een vuist voor werkonderbrekingen tegen de oorlog. Liefst nog voordat de oorlog uitbreekt, maar zeker op het moment als het wapengeweld toeslaat in Irak.

Nu al zijn er individuele leden van de machinistenvakbond die militair transport hebben geweigerd (zie het artikel over de treinbestuurders uit Motherwell op deze site). De 'Vijf' roepen impliciet hun leden op om als 'gewetensbezwaarden' te handelen tegen de oorlog. De algemeen secretaris van Nafthe gaat zelfs verder: "Een oorlogsverklaring aan Irak zonder de instemming van de bevolking kan binnen de eerstvolgende uren leiden tot massaprotest in vele industrieën."

In West-Australië, de grootste deelstaat van het land met dezelfde naam, hebben negen vakbonden ook al werkonderbrekingen aangekondigd tegen militaire deelname van hun soldaten in de oorlog tegen Irak.

Deze vakbonden die 75.000 werkers vertegenwoordigen in de bouwsector, de verwerkende nijverheid, het onderwijs, de financiële sector en de ziekenhuizen, zullen blijven oproepen tot actie, zelfs als het militaire conflict de steun krijgt van de Verenigde Naties. Binnen de "eerste minuten dat de aanval gelanceerd wordt tegen Irak wordt er in de hele deelstaat actie gevoerd hiertegen". In een andere deelstaat Victoria roepen álle vakbonden verenigd in de Victoria Trades Council op tot 'lunch time'-betogingen in het centrum van de stad. Ook pleiten deze arbeidersorganisaties voor een grotere inzet en deelname van de arbeidersbeweging aan het anti-oorlogsprotest.

In België is het officiële vakbondsprotest van ABVV en ACV lauw, zeer lauw. In de wandelgangen klinkt het excuus: een drukke agenda van sectorale onderhandelingen en andere mobilisatiemomenten zoals dat van de betoging tegen de Gats. Erger nog wordt het wanneer er beweerd wordt dat de vakbonden niet in de kaart willen spelen van uiterst links of de AEL.

Vele vakbondsmilitanten beginnen hier genoeg van te hebben. In de Antwerpse haven zien meer en meer personeelsleden het niet meer zitten om rechtstreeks of onrechtstreeks medeplichtig te zijn aan het Amerikaanse wapentransport. Secretarissen op verschillende niveaus geven die mening ook weer. Secretarissen, delegees en militanten, neem zelf het voortouw van acties zoals de mensen van ACOD-Limburg doen. De strijd tegen de oorlog moet integraal deel uit maken van de arbeidersstrijd.

Syndicale boycot NU van het transport via spoor, lucht en water!

Werkonderbrekingen de dag nadat de oorlog begint!

Dat is internationale solidariteit in de praktijk.