Het verhaal van Vicki Knafo belichaamt het verhaal van de volledige Israëlisch-joodse werkende klasse die strijdt tegen de historische aanval op hun rechten en verworvenheden. Vicki is een alleenstaande moeder die onlangs van haar huis in Mitzpeh Ramon, een arme stad met veel werkloosheid in zuidelijk Israël, naar Jeruzalem wandelde om te protesteren tegen de welvaartsbesparingen van de overheid. Knafo is een symbool geworden van vastberaden strijd tegen de besparingsmaatregelen en begin juli ontmoette ze zelfs de Israëlische minister van Financiën, Binyamin Netanyahu, om haar verzet tegen de besnoeiingen te bespreken.

Netanyahu weet dat er massale oppositie bestaat tegen de besparingsmaatregelen van de overheid en wilde dus Knafo doen zwijgen door haar enkele voordelen aan te bieden. Bij het besluit van de bijeenkomst met Netanyahu en zijn kabinetsmedewerkers gingen beide zijden ermee akkoord dat Knafo en haar raadgevers in contact zouden blijven met het ministerie van Financiën om alzo de besparingen voor alleenstaande moeders te verlichten. Vertegenwoordigers van eenoudergezinnen namen eveneens deel aan de meeting. Knafo eiste dat de minister van Financiën de besparingen in kindergeld zou stopzetten.

Nu behandelt de publieke opinie haar met veel respect aangezien ze een dag op voorhand een bijeenkomst met Netanyahu aflaste omdat ze kwaad was op hem. “Hij kan op me wachten,” was haar commentaar. Knafo verzamelde de steun van tienduizenden Israëlische arbeiders, terwijl honderden actief deelnamen aan haar protest. Netanyahu deed haar op dinsdag 8 juli twee voorstellen: de kans om een universitaire opleiding te genieten en… kwarktaart! Ze accepteerde de kwarktaart blij en nam die mee naar haar strijdhoofdkwartier, maar het aanbod voor een academische opleiding sloeg ze af. “Laat me eerst het middelbaar afmaken en mijn toelating voor de universiteit halen,” zei ze hem.” (geciteerd uit de liberale krant Haaretz).

Knafo verdient bijna 1.200 NIS [Nieuwe Israëlische Shekels, de nationale munteenheid, ongeveer gelijk aan 0,2 euro, n.v.d.r.] per maand met koken voor de kleuterscholen in Mitzpeh Ramon. Als direct gevolg van Netanyahu’s besparingen werd hetzelfde bedrag, 1.200 NIS, uit haar sociale uitkeringen gesneden. Ze krijgt maandelijks een kleine toelage van 1.300 NIS betaald door het Nationale Verzekeringsinstituut en een bijkomende 600 NIS aan kindergeld. Dit kleine bedrag, minder dan het minimumloon in Israël, zou haar en haar drie kinderen moeten financieren. “Ik zal enkel teruggaan naar Mitzpeh Ramon met een overwinning, alleen met een trofee,” zegt Knafo.

Een andere vrouw volgde het protest van Knafo. De krant Jerusalem Post schreef:

“Ilana Azoulay begon vrijdag haar eigen tocht naar de hoofdstad vanuit Arad, vertellen mediabronnen. Azoulay heeft een 17-jarige zoon in een rolstoel en brengt hem met zich mee. Azoulay zegt dat ze 1.300 NIS per maand krijgt voor haar zoon en ongeveer 300 NIS voor zichzelf, en voegt daaraan toe dat ze zonder schaamte steelt uit de supermarkt. Bij een ander onwaarschijnlijk scenario door de economische druk, gemeld eerder deze week door Maariv, weigerden legerreservisten te demobiliseren na te veel te moeten opdraven voor de taken van de Miluim [de Hebreeuwse term voor reservistendienst in het leger].”

Economische crisis creëert antikapitalistische volksbeweging

Israëlische analisten verwachten een minimale groei van 0 à 0,5 procent in het BBP. De werkloosheid zal stijgen van 10,8 naar 12,9 procent. Hoewel het Nationaal Bureau voor Statistiek beweert dat ‘slechts’ 300.000 Israëli’s werkloos zijn, toonde een recente peiling van de Geo-cartography Company aan dat meer dan een half miljoen Israëli’s werkloos zijn. Meer dan 50 procent van de Israëlische arbeiders verdienen minder dan 800 dollar per maand, het minimumloon in Israël. De eigenlijke werkloosheid hangt ergens tussen 18 en 20 procent. Het regeringsverslag over het aantal werkloze Israëli’s wordt als foutief beschouwd omdat de duizenden werklozen die niet langer een werkloosheidsuitkering krijgen ook niet meer in de officiële arbeidscijfers worden geteld.

De situatie zal zelfs nog verslechteren nu Netanyahu heeft aangekondigd dat hij de banken en overheidsbedrijven wil privatiseren. Stappen in die richting zijn al genomen en duizenden Israëli’s zullen hun werk verliezen als gevolg van deze totale uitverkoop van de Israëlische economie. Massa’s arbeiders en jongeren zullen erdoor geraakt worden.

De crisis van het Israëlische kapitalisme, gecombineerd met de crisis van de Israëlische samenleving na drie decennia strijd tegen het Palestijnse recht op zelfbeschikking, hebben de condities geschapen waardoor arbeiders en jongeren beginnen te begrijpen dat de hele structuur van de stervende welvaartstaat serieus beschadigd kan worden tenzij ze de straat op trekken en Netanyahu verhinderen zijn plan ten uitvoer te brengen.

De massale protesten tegen Netanyahu en Sharon ondermijnden hun legitimiteit om hun wrede maatregelen tegen de werkende klasse verder te zetten. Een ander type protest stak tijdens de afgelopen weken de kop op. Mensen uit de arme steden hebben winkels geplunderd en basisconsumptiegoederen genomen zonder te betalen. Anderen zijn samengestroomd voor het parlement om hun haat tegen Netanyahu uit te drukken. Verscheidene alleenstaande moeders protesteerden aan de Sycamores boerderij van de eerste minister, zijn residentie in de Negev. Steeds meer Israëli’s begrijpen dat niemand in hun plaats zal vechten voor hun rechten en verworvenheden.

De krant Haaretz meldde op zondag 13 juli dat het ministerie van Financiën plant om werklozen te dwingen in door de staat gesponsorde projecten te werken en om alleenstaande moeders een werktoelage te geven in een poging de werkloosheid te verminderen en zo sociale onrust te vermijden. Nochtans is dit een valse reden; de echte intentie is simpelweg de schuld van de besparingen in de schoenen te schuiven van alleenstaande moeders die geen fulltime job aankunnen. Dit is duidelijk voor wie zelfs maar de kapitalistische kranten leest. Haaretz schreef:

“Na de Hudna en verbeterde veiligheid voor het eerst in jaren anticipeert de schatkist golven van ontslagen en plant ze openbare werken zoals tuinonderhoud, boswacht, archeologische opgravingen en wegenbouw voor de werklozen. (…) Zij die weigeren te werken zouden werkloosheidsuitkeringen verliezen. Alleenstaande moeders die akkoord zouden zijn om te gaan werken zouden maandelijks 800 à 1.000 NIS ontvangen als gedeeltelijke hulp voor een kinderjuf om op kinderen te letten tijdens werkuren. Ambtenaren van Financiën vrezen dat de ratio van 10,8 procent werkloosheid zal stijgen in de komende maanden wanneer bewakers in winkel- en entertainmentcentra worden ontslagen. De verwachting is dat de situatie nog verslechtert aangezien ontslagen in de publieke sector onderweg zijn en geen nieuwe jobs worden gecreëerd.”

De heersende klasse is bang dat ze het hoofd zullen moeten bieden aan een grote beweging tegen de besparingen, zoals Haaretz schrijft:

“Ze vrezen ook dat eenvrouwsbetogingen van alleenstaande moeders, zoals Vicki Knafo en Ilana Azulai, een sneeuwbaleffect kunnen krijgen en het sociale evenwicht bedreigen of zelfs het land meesleuren in oproer.”

Opnieuw is de illusie als zou een kapitalistische ‘vrede’ voorspoed kunnen brengen voor de massa’s totaal ontkracht, net zoals in de jaren 1993 tot 2000, toen Israël en de Palestijnen de Oslo-akkoorden implementeerden. Het is niet alleen hun doel om een burgeroorlog tussen de Palestijnen te provoceren. Wat zij vrede noemen is niet meer dan een oorlog tegen de arbeiders en jongeren, zowel Arabieren als joden. Oorlogen blijven meestal echter geen eenzijdige zaak. In Israël zal de geplande ‘vrede’ een escalatie brengen in de klassenstrijd wegens de dubbele uitbuiting van Israëlische en Palestijnse arbeiders door hun bazen. De door de staat gesponsorde projecten zullen een laag arbeiders creëren die gedwongen zullen worden harder te werken terwijl ze minder betaald krijgen dan in het verleden. Het aantal werkers die het minimumloon krijgen zal snel groeien en zo zal er een strijd ontstaan tegen deze oorlog tegen de werkende klasse. De massale ontslagen in de openbare sector en de privé-bedrijven bereiden de weg voor grote protestbewegingen tegen de overheid.

Het alternatief

Om te vechten tegen het besparingsplan van Netanyahu en de aanval op de arbeidersklasse neer te slaan hebben het Israëlische en Palestijnse proletariaat een echte revolutionaire leiding nodig, een leiding die getraind is en capabel om deze strijd naar de overwinning te brengen. De marxisten in Israël, in politieke solidariteit met de website In Defence of Marxism en de internationale marxistische stroming rond deze website, zullen hun ervaring en vorming gebruiken om de arbeiders in hun strijd te helpen een revolutionaire leiding op te bouwen in de vakbonden en binnen de klasse zelf.

Niettemin vereist massa-actie de verantwoordelijkheid en wil van al diegenen die zichzelf als marxisten beschouwen om te werken in de massaorganisaties van de arbeiders, inclusief politiek reformistische formaties. Hoewel de Histadrut (de vakbondsfederatie geleid door Amir Peretz en zijn partners in de partijen Labour en Likud) systematisch de vakbondsstrijd heeft verraden en akkoorden heeft getekend die nefast zijn voor de werkende klasse, moeten we toch een strijdbare arbeidersfractie hierin organiseren. Daarom sporen wij de fractie van de Communistische Partij in de Histadrut aan om te breken met de bureaucratische leiding en een solide oppositie uit te bouwen binnen de vakbonden.

De Communistische Partij van Israël (CPI) met haar Front voor Democratie en Gelijkheid is de enige arbeiderspartij in Israël die Arabieren en joden verenigt. Het is een niet-zionistische partij met een serieus palmares op het gebied van het verdedigen van arbeidersrechten en verworvenheden. Door hun fouten en verkeerde methoden zijn ze momenteel echter niet in staat om een massapartij van de arbeiders te worden met een basis zowel binnen als buiten de Histadrut. Hun politiek van het volksfront komt neer op klassencollaboratie tussen arbeiderspartijen of -groepen en burgerlijke of kleinburgerlijke elementen, waardoor de arbeiders onderworpen worden aan de partijen van de bazen in plaats van te vechten voor de onafhankelijkheid van de werkende klasse. Dat is het belangrijkste obstakel voor de CPI om meer Arabische en joodse arbeiders en jongeren te winnen. De opportunistische electorale deal met de burgerlijk-nationalistische partij Arabische Beweging voor Heroprichting (Ta’al, geleid door de neoliberaal Ahmed Tibbi, vroeger adviseur van Arafat) heeft niets van kracht bijgebracht aan de CPI. Integendeel, de arbeiders beschouwden deze alliantie als een onprincipiële combinatie en dat zorgde voor tweedracht tussen de joodse en Arabische leden in de partij en het front.

De kameraden in de CP/Hadash zouden hun partij moeten heroveren, een grote arbeidersbeweging tegen de oorlog uitbouwen, een marxistisch platform aannemen (zoals hetgeen de partij had voor Stalin controle over de Derde Internationale nam) en de strijd voor een socialistische revolutie vooruitbrengen, de strijd voor een federale arbeidersstaat die volledige democratische rechten en autonomie verleent aan joden en Arabieren, binnen het kader van een Socialistische Federatie van het Midden-Oosten.

We vragen aan ieder die de burgerlijke vijand wil verslaan om zich te verenigen rond onmiddellijke eisen en eisen die kunnen fungeren als een brug naar arbeidersmacht:
- Stop de ontslagen en privatiseringen nu!
- Voor een minimumloon van 1.500 dollar (6.300 NIS) voor elke Israëlische arbeider.
- Massale investeringen in infrastructuur: gezondheidszorg, openbare huisvesting, openbaar onderwijs, nationaal transport enzovoort, onder de democratische controle van de arbeiders zelf.
- Neen aan het spel van de werkgevers om de lokale arbeiders en nieuwkomers te verdelen: volle rechten voor buitenlandse arbeiders in Israël.
- Beëindig de bezetting van onze Palestijnse broeders en zusters nu!
- Elk bedrijf dat arbeiders ontslaat moet genationaliseerd worden onder de democratische controle van de arbeiders in dat bedrijf.
- Bouw comités voor de verenigde joods-Arabische strijd!