Aan het begin van het nieuwe jaar is SP.a Rood, de links-socialistische tendensgroep binnen de SP.a, een gevestigde waarde. Met een groeiende basis, nieuwe 'afdelingen' en steeds groter wordende groep geïnteresseerden is SP.a Rood er om te blijven. Zeker is alleszins dat in het zog van het Generatiepact – onder ons tot Degeneratiepact omgedoopt – een nieuwe dynamiek is ontstaan. In dit artikel kijken we naar hoe het de eerste maanden van SP.a Rood is vergaan en waar het verder naartoe moet.

SP.a Rood is eind 2005 vanuit de basis gegroeid uit onvrede met de SP.a-partijtop. In de discussie rond de vergrijzing en de werkgelegenheid heeft de leiding immers nagelaten om zij aan zij te staan met de werkende mens in de strijd om onze verworven rechten te verdedigen. Voor vele vakbondsmensen en arbeiders was het Generatiepact zelfs de zoveelste druppel, waarbij de top opnieuw toonde dat ze de kant van het patronaat koos en dit schaamteloos verpakte in een zogenaamd 'sociaal' kleedje. SP.a Rood is het product van de woede en verontwaardiging van de arbeider en de bonden voor een partij die haar achterban het mes in de rug stak om een proper huiswerk af te leveren bij de neoliberale Europese Commissie. Bij hun verwoede pogingen om het Pact te elfder ure af te ketsen, stond een gloednieuwe SP.a Rood zij aan zij met de vakbonden.

Met het doorduwen van het Pact is het failliet van de interne partijdemocratie – en de democratie an sich – op een pijnlijke manier duidelijk geworden. Ook op het nationale SP.a-congres te Hasselt werd al gauw duidelijk waar de partijtop zichzelf plaatst; aan de 'andere' kant dan die waar de arbeider staat. Het vakbondsprotest die dag maakte de kersverse voorzitter alleen maar vastberadener. In die dagen is met veel slijk naar de bonden gesmeten, alternatieven voor het Degeneratiepact werden afgewimpeld als zijnde 'oud stoer links'... alsof een ideologisch project nieuw en blits moet zijn om relevant te zijn. De website van het PRO-congres – d.i. de naam voor het ideologische congres van SP.a – toont nochtans aan dat nieuw en blits vooral moet opgevat worden als ofwel zoutloos, ofwel technocratisch, maar ideologisch in elk geval inhoudloos. Het hele opzet van de voorbereiding van dit congres, namelijk de voorbereiding ervan opsluiten en opdelen in 25 Brusselse themawerkgroepen, bewijst trouwens dat het niet de bedoeling is van de partijtop om de eigen ideologie ter discussie te stellen, maar wel om via de weg van de minste weerstand de politiek van de partij in de regering te consacreren.

SP.a Rood is ervan overtuigd dat een échte socialistische ideologie binnen de grootste sociaal-democratische partij van Vlaanderen meer dan ooit nodig is (dit geldt overigens evengoed voor de PS). Niet alleen de manier waarop met het Generatiepact getracht werd het hoofd te bieden aan de vergrijzing en de werkloosheid, maar ook de pogingen om de Havenrichtlijn en de Europese Grondwet door de strotten van het gewone volk te rammen, is een bewijs van de relevantie van wat de 'grote hoofden' nieuw en nodig noemen. De groeiende kloof tussen rijk en arm, de dalende koopkracht en de werkloosheid in ons land alleen al tonen dat het kapitalisme faalt om het hoofd te bieden aan de ware noden van het volk. “Het kapitalisme is gebuisd”, stelde Erik De Bruyn (SP.a Deurne), waarmee hij de gedachten van velen onder woorden bracht.

Met het kapitalisme is ook de doctrine van de actieve welvaartsstaat, die door de SP.a-top gretig verdedigd en aangehangen wordt, gedoemd om te falen. Gelijke kansen bieden in een maatschappij waar het cumuleren van privé-kapitaal de regel is, is een druppel op een hete plaat. Sterker nog, het is een contradictio in terminis. Gelijke kansen zijn niet mogelijk in een maatschappij gebouwd op ongelijkheid. Ofwel geeft een maatschappij zich volledig over aan het kapitalisme, ofwel moeten we het frontaal bestrijden met socialistische maatregelen. Een Derde Weg, waarbij een pactje of een maatregel hier en daar de occasionele buitensporigheden van het kapitalisme onder de knoet houdt, is er niet. Zolang er kan worden ingehakt op sociale verworvenheden om te kunnen concurreren, zullen kapitalisten dit doen. Zoniet zinkt het bootje – x-aantal Generatiepacten later – toch nog.

Het alternatief waar SP.a Rood in gelooft, kan er binnen de SP.a komen, maar enkel en alleen wanneer de banden met de arbeidersbasis worden hersteld. Alleen samen met hen kan de rechtse agenda van de politieke toplagen in eigen land en Europa te lijf worden gaan. SP.a Rood verbindt zich er in de eerste plaats toe precies dit te doen. SP.a moet opnieuw van de arbeider worden en moet weer bruisen.

Ten tweede vindt SP.a Rood dat de SP.a haar ideologie dringend aan een kritisch onderzoek moet onderwerpen. In de aanloop naar het ideologische congres van maart 2006 – een deel ervan is om onduidelijke redenen verschoven naar een latere datum – heeft de tendensgroep zich daarom op de volgens ons belangrijke thema's van economie, Europa, globalisering, wonen en veiligheidspolitiek geworpen. Het doel is ambitieus: het SP.a-schip van koers doen veranderen, door het de huidige doctrine van “de actieve welvaartstaat” te doen afzweren en opnieuw op de barricaden te staan mét de arbeiders in de strijd voor een socialistisch Europa. Binnen Europa moet SP.a pleiten voor een échte Europese, sociale grondwet, en moet het de noodzaak van een transatlantisch militair verbond voor de 21ste eeuw in vraag durven stellen.

Op zaterdag 11 maart houdt SP.a Rood te Brussel haar nationale bijeenkomst. Iedereen die het hart links draagt is welkom. Voor meer informatie over SP.a Rood en de nationale bijeenkomst: www.sp-a-rood.be. Om je aan te sluiten, of gewoon voor sympathiebetuigingen, kan je mailen naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken., of kan je je via de website inschrijven op de nieuwsbrief.