Latijns Amerika was vroeger befaamd voor allerlei politieke experimenten met anti-imperialistische kantjes, gaande van links populisme over reformisme tot guerrilla en stalinisme: Peron in Argentinië, Allende in Chili, Castro in Cuba, enzovoort. Al deze experimenten liepen uit op een bloedige contrarevolutie o.l.v. het leger, behalve in Cuba waar de massa’s de socialistische revolutie doorvoerden, ondanks de latere dictatuur.
Vandaag sleurt de crisis het continent mee in een spiraal van chaos, werkloosheid, antisociale wetgeving, besparingen en geweld. Ondertussen heeft het Amerikaans Congres aan Bush verregaande volmachten gegeven om de Vrijhandelszone van de Amerika’s door te drukken. Daarmee poogt het Amerikaans imperialisme zijn greep te versterken op wat het traditioneel beschouwt als zijn achtertuin. In het kielzog daarvan lanceren de VS een verhoogde militarisering van het continent. In de zomer van 2001 hielden ze samen met 8 andere landen militaire oefeningen in Argentinië, zonder dat het Argentijnse parlement daarvan op de hoogte was nota bene. Dat die oefeningen plaatsvonden in Salta, het centrum van waaruit de militante Argentijnse werklozen hun wegblokkades organiseren, is zeker geen toeval. Evenmin is het toeval dat de door guerrilla geteisterde Colombiaanse regering waarnemers stuurde. De linkse guerrilla in Colombia evenals de Mexicaanse zapatisten zijn immers terroristen voor het imperialisme, dat anderzijds graag de ogen sluit voor extreemrechtse doodseskaders. Met de aanslagen van S11 in de VS hebben de imperialisten inderdaad een nieuw wapen om elk protest te criminaliseren. Ortega, de Sandinistische kandidaat voor de recente presidentsverkiezingen in Nicaragua, heeft zo al mogen proeven hoe zijn campagne werd getorpedeerd via vuile stemmingmakerij en vergelijkingen met Bin Laden, en dat ondanks zijn pro-Amerikaanse retoriek. Een recent rapport van de Inter-Amerikaanse Defensieraad liegt er ook niet om wanneer het “de extreme armoede”, “de opgang van nationalistische bewegingen” en “de stijging van de werkloosheid” aanduidt als potentiële oorzaken van instabiliteit in de regio. Het militaire antwoord zal navenant zijn.
Maar de slinkse bochten van rechts mogen niet baten, vandaag staat revolutie op de agenda. Sinds in 1998 de linkse populist Chavez aan de macht kwam in Venezuela, zwaait de slinger terug naar links in Latijns Amerika. Bij gemeentelijke en parlementaire verkiezingen hebben linkse partijen met een brede basis onder arbeiders en boeren klinkende successen geboekt in Brazilië, Uruguay, Argentinië, Nicaragua en El Salvador. In 2002 zullen linkse kandidaten opnieuw hoge toppen scheren in presidentiële of parlementaire verkiezingen te Brazilië, Bolivia, Ecuador, Jamaica en de Dominicaanse Republiek. In Colombia en Mexico voeren guerrillero’s een verbeten strijd met het rechts staatsapparaat. En muy importante, de 21ste eeuw zag naast talloze opstanden in Bolivië, Peru, Mexico, Brazilië en andere landen, al 2 revoluties: in Ecuador en in Argentinië.
Het kolkt en bruist dus in Latijns Amerika.
