Op de NAVO-top van eind juni werd over China gesproken. In het nieuwe Strategische Concept werd China voor het eerst benoemd als een “systemische uitdaging van de Euro-Atlantische veiligheid". Het is de moeite waard om het conceptdocument volledig te citeren:

“De door de Volksrepubliek China (VRC) verklaarde ambities en haar dwingend beleid dagen onze belangen, veiligheid en waarden uit. De VRC gebruikt een breed scala aan politieke, economische en militaire instrumenten om haar wereldwijde voetafdruk en projectkracht te vergroten, terwijl ze ondoorzichtig blijft over haar strategie, bedoelingen en militaire opbouw. De kwaadaardige hybride en cyberoperaties van de VRC en de confronterende retoriek en desinformatie zijn gericht op bondgenoten en schaden de veiligheid van het bondgenootschap. De VRC streeft naar controle over belangrijke technologische en industriële sectoren, cruciale infrastructuur, strategische materialen en toeleveringsketens. Het gebruikt zijn economische invloed om strategische afhankelijkheden te creëren en zijn invloed te vergroten. Het streeft ernaar de op regels gebaseerde internationale orde te ondermijnen, ook op het gebied van ruimte, cyber technologie en maritiem. Het toenemend strategisch partnerschap tussen de Volksrepubliek China en de Russische Federatie en hun elkaar versterkende pogingen om de op regels gebaseerde internationale orde te ondermijnen, druisen in tegen onze waarden en belangen.”

Als reactie op de vermeende provocaties die China zou uiten, zal de NAVO:

“(...) Ons gedeelde bewustzijn, veerkracht en paraatheid vergroten en beschermen tegen de dwingende tactieken en inspanningen van de VRC om het Bondgenootschap te verdelen. We zullen opkomen voor onze gedeelde waarden en de regels waarop de internationale orde gebaseerde is, inclusief vrijheid van navigatie.”

Deze verklaring is erg belangrijk. Er staat niet dat China een vijand van de NAVO is, maar het komt er zo dicht mogelijk bij zonder het woord te gebruiken. Het document, dat de NAVO-strategie voor de komende tien jaar zou moeten leiden, werd aangenomen op een top waarop een aantal landen in de Stille Oceaan waren uitgenodigd: Zuid-Korea, Japan, Austra-lië en Nieuw-Zeeland. Dit is op zich een zeer provocerende zet. Geen van deze landen ligt in de Noord-Atlantische Oceaan, en de NAVO houdt vol dat het een "puur defensieve alliantie" is die zich bezighoudt met de wederzijdse verdediging van haar leden. Zelfs de verklaring van de top van Madrid herhaalt deze dooddoener:

“De NAVO is een defensief bondgenoot-schap en vormt voor geen enkel land een bedreiging. De NAVO blijft het fundament van onze collectieve verdediging en het essentiële forum voor veiligheidsoverleg en -beslissingen onder de bondgenoten.”

Dit is natuurlijk een complete leugen. De NAVO is een militaire alliantie die gericht is op het verdedigen van de belangen van het VS-imperialisme over de hele wereld. Het werd op-gericht om het door de USSR gedomineerde Warschaupact na de Tweede Wereldoorlog het hoofd te bieden, en na de ineenstorting van het stalinisme was het bedoeld om de "nieuwe wereldorde" van Washington te verzekeren. De landen die lid zijn van de NAVO hebben deelgenomen aan imperialistische aanvalsoorlogen over de hele wereld, en de NAVO zelf heeft imperialistische oorlogen gelanceerd tegen Servië, Afghanistan en Libië, landen die duidelijk geen NAVO-lidstaten hebben aangevallen.

Als je het door de NAVO goedgekeurde Strategieconcept aandachtig leest, komt de ware aard van het conflict tussen de VS en China naar voren. China wordt ervan beschuldigd “zijn economische invloed te gebruiken om strategische afhankelijkheden te creëren en zijn in-vloed te vergroten”. Dat is een zeer goede beschrijving van imperialisme, en een die perfect het gedrag van de westerse imperialistische machten in de NAVO beschrijft. Welke rol spe-len het IMF en de Wereldbank anders dan het gebruik van economische hefboomwerking om afhankelijkheid te creëren en de invloed van de Amerikaanse en Europese mogendheden te vergroten?

Als de NAVO klaagt dat Rusland en China "de op regels gebaseerde internationale orde on-dermijnen", zeggen ze eigenlijk dat "ze zich niet willen houden aan de regels die wij hebben opgelegd". In feite bestaat er niet zoiets als een "op regels gebaseerde orde". De Verenigde Staten, als het machtigste imperialistische land ter wereld, gebruiken "regels" in hun voor-deel wanneer ze hen uitkomen, en breken ze wanneer dat niet het geval is! De eerste Golf-oorlog in 1991 vond plaats onder de vlag van de Verenigde Naties (waarbij de Sovjet-Unie voor stemde en China zich onthield). De tweede Golfoorlog in 2003 werd uitgevoerd door een door de VS geleide "coalitie van bereidwilligen" (coalition of the willing), omdat ze de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties niet konden overtuigen om het te steunen.

Internationaal recht is gewoon bedrog. De Verenigde Staten en andere NAVO-machten heb-ben een lange traditie in het schenden van de nationale soevereiniteit, de onschendbare gren-zen van landen, enz. Washington organiseert regelmatig militaire interventies, staatsgrepen, zet regeringen af, bedreigt anderen en breekt alle bestaande regels. We hebben het niet al-leen over het verre verleden, maar ook over de recent verlopen tijd. Tot nu toe heeft China, dat nu wordt beschreven als een ‘systemische uitdaging', geen van deze dingen gedaan. Niet omdat China een meer welwillende staat zou zijn, maar eerder omdat het een opkomende imperialistische macht is, die gewoon zijn spieren aan het spannen is en nog niet in staat is om dergelijke acties uit te voeren.

China is een kapitalistisch land dat machtige belangen en imperialistische ambities heeft ontwikkeld. Het zet zijn financiële slagkracht in om markten, invloedssferen, bronnen van grondstoffen en energie veilig te stellen. Dat doet het openlijk. Het Road and Belt-initiatief is al jaren publiekelijk aangekondigd en gepromoot. Het probleem is dat de imperialistische belangen van China in conflict komen met de imperialistische belangen van de Verenigde Staten, en aangezien de NAVO een instrument is voor de imperialistische overheersing van de VS over haar bondgenoten, wordt het een zaak van de "Noord-Atlantische" Verdragsorganisatie.

China werd eveneens besproken op de G7-top in Duitsland, die voorafging aan de NAVO-bijeenkomst. Daar werd een poging gedaan om een plan uit te werken om op eigen voorwaarden met China te concurreren, door een infrastructuurplan van 600 miljard dollar te lanceren. In feite is dit geen nieuw plan als je naar de details kijkt. Wat Biden een jaar geleden voorstelde onder de naam "Build Back Better World", is nu omgedoopt tot "Partnership for Global Infrastructure", nadat zijn binnenlandse agenda mislukte.

Natuurlijk moeten we gevoel voor proporties hebben. De VS is nog steeds het machtigste imperialistische land ter wereld en hun militaire uitgaven zijn drie keer die van China, en gelijk aan de gecombineerde uitgaven van de tien volgende landen op de ranglijst. De VS hebben een bijzonder machtige positie dankzij hun financiële instellingen en de dominantie van de dollar als wereldreservemunt. De achteruitgang is slechts relatief ten opzichte van de vroegere positie. Niettemin is het duidelijk dat het China als een gevaarlijke rivaal en con-current beschouwt, voor markten, bronnen van grondstoffen, investeringsgebieden en invloedssferen.

Aan de andere kant is China een opkomende imperialistische macht die nog steeds zijn weg zoekt. Het gebruikt voornamelijk de economische hefboomwerking van investeringen en handel om zijn doelstellingen te bereiken. Het heeft slechts één militaire basis in het buitenland, in Djibouti, strategisch gelegen in de Golf van Aden, een belangrijke doorgang tussen de Indische Oceaan en de Middellandse Zee. Er is sprake dat de Chinezen een militaire faciliteit bouwen op de militaire basis Ream in Cambodja. Sommige van de havens die de Chinezen bouwen langs de scheepvaartroutes van de Indische Oceaan naar Europa zouden ge-schikt zijn voor dubbel civiel/militair gebruik.

De ontwikkeling van China loopt echter tegen bepaalde grenzen aan. Terwijl het BBP van China op de tweede plaats komt na dat van de VS, is China een veel bevolkter land met enorme regionale verschillen. Hoewel de arbeidsproductiviteit aan de oostelijke zeebedding behoorlijk geavanceerd is, met de meest gevorderde technologieën die in sommige gebieden voorliggen op de VS, zijn er ook enorme uitgestrekte gebieden met veel achterstand in het binnenland. De Chinese economie is ook sterk afhankelijk van de export in een tijd waarin de wereldeconomie zich terugtrekt in handelsoorlogen en protectionisme. De buitengewone jaarlijkse groei die het tot voor kort bereikte, kan niet langer worden volgehouden, aangezien de Chinese economie wordt geconfronteerd met een klassieke overproductie crisis.

Het gaat hier dus over een interimperialistische strijd, tussen een oude imperialistische macht in relatieve neergang en een jonge opkomende imperialistische macht die worstelt om haar positie te vestigen. De VS beschouwen dit als hun grootste bedreiging en benadrukken al geruime tijd het beleid van een “draai naar Azië”. Terwijl het zich tegenover Rusland be-vindt in Oekraïne, realiseert het zich dat Poetin niet in staat zou zijn om zijn belangen zo vrijmoedig te verdedigen als hij niet de steun van China had. Tegelijkertijd houdt China de ontwikkelingen in Oekraïne nauwlettend in de gaten en denkt na welke lessen er voor zijn eigen belangen kunnen worden getrokken in relatie tot Taiwan.

Zelfs wat betreft China zijn de belangen van Washington niet precies dezelfde als die van Berlijn-Brussel-Parijs. De VS heeft China tarifaire belemmeringen opgelegd, maar Europese bedrijven maken daar misbruik van. Er was amper een week verstreken sinds de Top van Madrid en het Europese bedrijf Airbus kondigde aan een deal te hebben getekend voor de verkoop van vliegtuigen aan Chinese luchtvaartmaatschappijen ter waarde van 37 miljard dollar, de grootste eendaagse deal ooit in de geschiedenis van de luchtvaart. De deal werd gesloten ten nadele van de Amerikaanse vliegtuigbouwer Boeing, die bitter zijn beklag deed dat: "Het teleurstellend is dat geopolitieke verschillen de export van Amerikaanse vliegtuigen blijven beperken." Het Chinese staatskrant Global Times reageerde met een redactioneel stuk getiteld: “Is Boeing teleurgesteld? Het is niet de schuld van China". Het artikel adviseerde Washington vervolgens dat "politieke manipulatie toch niet kan zegevieren over de wet van de markt". Een schitterend stukje ironie. De NAVO beschuldigt China ervan een bedreiging te zijn voor de "op regels gebaseerde internationale orde", en China antwoordt dat het de VS zijn die de wetten van de markt overtreden door protectionistische tarieven op te leggen!

Eerder dit jaar tekende Frankrijk een deal met China voor gezamenlijke infrastructuurprojecten ter waarde van 1,7 miljard dollar in landen in Afrika, Zuidoost-Azië en Oost-Europa. Dat lijkt geen bijzonder groot bedrag, maar dit is de vierde ronde van dergelijke overeenkomsten tussen beide landen. Parijs probeert waarschijnlijk samen te werken met China, omdat het bang is om volledig uit Franstalig Afrika te worden geduwd, een traditionele invloedssfeer van het Franse imperialisme.

Hoe kunnen dergelijke deals worden verklaard vanuit de optiek van de verklaring van de NAVO dat China een “systemische uitdagingen" is? De waarheid is dat hoewel de EU (ge-domineerd door het Duitse kapitaal) niet in staat is om het VS-imperialisme te trotseren, ze toch haar eigen imperialistische belangen heeft.

Ondanks alle glimlachjes, groepsfoto's en gezamenlijke verklaringen, ondanks al het gepraat over eenheid, is de waarheid dat de NAVO-partners verre van verenigd zijn. Ze zijn niet verenigd als het gaat om de oorlog in Oekraïne. Ze zijn het niet eens over China. Imperialisme is ook de verdeling en herverdeling van de wereld tussen imperialistische machten, vooral wanneer nieuwe opkomen en oude verdwijnen. Dit is de bron van allerlei conflicten. Een directe oorlog tussen de grootmachten is voorlopig uitgesloten vanwege het bestaan van kernwapens. Daarom uit het conflict tussen verschillende imperialistische machten zich op verschillende manieren: handelsoorlogen, diplomatieke incidenten en ja, "kleine" lokale oorlogen, zoals die in Oekraïne en verschillende andere die in Afrika aan de gang zijn. In het algemeen zijn dit 'kleine' oorlogen, maar toch sterven er tienduizenden en zijn miljoenen ontheemd.

Op de NAVO-top in Madrid voerde het westerse imperialisme een façade van eenheid op, maar in werkelijkheid zijn ze meer verdeeld dan ooit.

Lees ook "De NAVO: een humanitaire ngo of een agressief militair bondgenootschap?"