“As we go marching, marching we bring the greater days, for the rising of the women means the rising of the race, no more the drudge and idler ten that toil where one reposes but the sharing of life's glories, bread and roses, bread and roses”
De jaarlijkse viering van Internationale Vrouwendag staat voor de deur, en daarmee ook alle retoriek rond het onderwerp. Voor ons zou 8 maart niet enkel een feestdag moeten zijn, maar een dag van strijd tegen vrouwenonderdrukking in de samenleving.
België heeft een zeer vooruitstrevende wetgeving wat seksualiteit betreft. En toch bracht een rapport van Amnesty International uit dat bijna één op de drie vrouwen in België ooit tot seksuele handelingen verplicht werd. Als ze dan al hun moed bijeenrapen en klacht indienen zijn ze er veelal aan voor de moeite: slechts in 13 procent van de aangiftes volgt een veroordeling. Vorig jaar werden 39 vrouwen vermoord omdat ze vrouw waren. Formele gelijkheid en een progressieve wetgeving zijn een stap in de goede richting, maar veranderen fundamenteel niets aan de oorzaken van dit gewelddadige gedrag.
Vandaag, 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Het is een dag die al vele malen een belangrijke rol speelde in de geschiedenis, niet enkel voor de vrouwenstrijd, maar ook voor de strijd tegen de onderdrukking van de arbeider en arbeidster. Het begon met de eerste staking van vrouwelijke arbeidsters in 1908 in de New Yorkse textielindustrie.
Naar aanleiding de Internationale Vrouwendag op 8 maart bespreken we in dit dossier de relatie tussen marxisme en vrouwenemancipatie en staan we even stil bij drie belangrijke marxisten: Clara Zetkin, Alexandra Kollontai en Rosa Luxemburg. Door de vrouwenkwestie te koppelen aan de klassenstrijd overstijgen deze revolutionaire activisten en denkers het burgerlijke feminisme en zijn hun ideeën vandaag nog brandend actueel.
