De gezondheidscrisis die we nu doormaken heeft onze senioren hard getroffen. Meer dan 51% van de sterfgevallen te wijten aan COVID-19 viel te betreuren in de rusthuizen en de rust- en verzorgingstehuizen. Van bij de aanvang van de besmetting luidden deze instellingen onverdroten de alarmbel: een tekort aan personeel, een gebrek aan materiaal, onvoldoende testmateriaal en veel te laat beschikbaar. Dit alles tevergeefs...

De Vlaamse overheid wordt overspoeld door nieuwe directieleden, die een duidelijke N-VA-stempel hebben. De directieleden (met een rode kleur) zijn veelal tot op hun pensioen op een zijspoor gezet. En nu de pionnen van N-VA op hun plaats zitten, wachten ze op het juiste moment om hun spelletjes te spelen: corona... iedereen in z’n kot, dus niemand die protesteert: besparingen worden doorgevoerd.

De chauffeurs waren ontevreden over het akkoord dat hun vakbonden en de leiding van de MIVB gesloten hadden en weigerden, zich beroepend op het terugtrekkingsrecht, hun bus of tram te betreden. Deze actie, die een week duurde, heeft het openbaar vervoerbedrijf grondig door elkaar geschud. De actie van de chauffeurs was werkelijk voorbeeldig. Het was geen strikte vakbondsactie maar een sociale en politieke beweging in zover zij de gezondheid van de werknemers prioritair stelde boven de winst van het bedrijf.

COVID-19 schudt de wereld drastisch door elkaar. De aanwezigheid van ‘het onzichtbare monster’ breekt dagelijkse routines, herdefinieert gewoontes en herschikt prioriteiten. Vele werkende mensen maken terug kennis met iets dat ze lang geleden verloren waren: (vrije) tijd.

Iedereen kent het recht om te werken, maar door de coronacrisis duikt er nu ook een discussie op over het recht om niet te werken, bv. wanneer de veiligheidsmaatregelen niet worden nageleefd. Op 11 mei legde een deel van het personeel van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB het werk neer. De werknemers eisten controles op het gebruik van mondmaskers, een limiet op het aantal passagiers en een hermetische afsluiting van de cabine van de bestuurder. Daarnaast beriepen zij zich op “het recht om de werkplaats te verplaatsen in geval van noodsituaties”.

Net voor 1 mei lanceerde Robert Verteneuil, de voorzitter van het ABVV een oproep voor een nieuw sociaal pact “genre 1944”. Het patronaat, via de voorzitter van het VBO, Pieter Timmermans, reageerde hier onmiddellijk positief op.. Deze houding van het patronaat zou ons nu reeds zorgen moeten baren…..

Met de afkondiging van de noodtoestand ten gevolge van COVID-19 hebben de bazen op alle mogelijke manieren hun waardering laten blijken voor hun werkkrachten. Ze worden zelfs als ‘helden’ beschouwd. Maar wat gebeurt er in de bedrijven waar diezelfde 'helden' het gebrek aan veiligheidsmaatregelen aanklagen?

Hoe verdien je een miljoen in de luchtvaartindustrie? Begin met een miljard. Dit grapje illustreert de aard van een sector die meer nog dan andere sectoren cut throat is, waar concurrentie moordend is en de winstmarges enkel behouden kunnen blijven door verdere uitbuiting van de mensen die het werk effectief doen: de bagagisten, dispatchers, check-in bedienden, luchtverkeersleiders, het cabinepersoneel en de piloten.

De kameraden van de IMT in Italië, Sinistra Classe Rivoluzione, lanceerden een campagne: "Arbeiders zijn geen kanonnenvlees" voor de sluiting van alle niet-essentiële productie. De bedoeling is dat arbeiders met behoud van hun volledig loon thuis kunnen blijven. Waar werk essentieel wordt geacht moet volledige beschermende uitrusting beschikbaar zijn en moeten veiligheidsprocedures strikt worden nageleefd.

‘‘Nationale eenheid’ is het nieuwe mantra van de regering en van de meeste politieke partijen. Het wordt oneindig herhaald bij elke politieke verklaring, in elk editoriaal van de mainstream media, bij elk persbericht van de regering. In crisissituaties duwen onpopulaire regeringen meestal in paniek op de noodknop van de nationale eenheid. Ze hopen hiermee hun eigen verdeeldheid te verbergen. Vooral proberen ze de reële klassentegenstellingen te verdoezelen.