Ze waren een tijd niet meer uit het nieuws weg te slaan, de mensen die elke dag de zorg voor anderen op zich nemen. Wekelijks confronteerden ze de regering met stakingen van de gezins- en bejaardenzorg, van de gehandicaptensector enzovoort.
Op 6 november 2003 bijvoorbeeld staakte de gezins- en bejaardenzorg voor de tweede keer in twee weken, omdat de regering eerder gemaakte beloften niet nakwam. Zo krijgen ze in januari niet de beloofde loonsverhoging, en collega’s van 45 jaar en ouder hebben nog altijd geen recht op de beloofde extra vakantiedagen. Het personeel neemt het echter niet dat er loze beloften gemaakt werden en eist dat de regering werk maakt van haar beloften. Het zijn immers rechten die zij verkregen hebben door eerdere sociale strijd en die zij verdiend hebben, het zijn rechten waar in principe geen sociale strijd meer voor nodig zou mogen zijn.
Ook de gehandicaptenzorg kwam op straat. De Vlaamse regering weigerde immers de loonsubsidies van december volledig uit te betalen. De Vlaamse regering heeft eerst nog geprobeerd om de schuld in de schoenen te schuiven van het fonds dat verantwoordelijk is voor het uitbetalen van de loonsubsidies, maar dit fonds kon bewijzen dat het juist gehandeld had. De regering heeft haar fout uiteindelijk toch moeten bekennen. Ze hebben de stakers beloofd de overige 40 procent van de loonsubsidies in januari 2004 te betalen met intrest.
In Antwerpen rommelt het eveneens. Het personeel van de Antwerpse OCMW-ziekenhuizen kwam op straat om zijn onvrede te uiten over de nakende ontslagen die verbonden zijn aan de privatisering van de Antwerpse OCMW-ziekenhuizen. Deze hospitalen zullen eerst in een vzw worden ondergebracht, wat een eerste stap naar privatisering is, hoewel de overheid dit zoals gewoonlijk ontkent. Bovendien zouden deze maatregelen vooral de armsten onder ons treffen. Uit een onderzoek van Centrum Kauwenberg blijkt dat slechts 6 procent van de arme gezinnen geen problemen heeft bij het betalen van hun ziekenhuisrekeningen. En dat is dus nog vóór de privatisering! Met de privatisering zullen de prijzen nog meer stijgen, want de privé-sector draait nu eenmaal op winst. We lijken steeds meer op weg naar een Amerikaans systeem waar enkel degenen met genoeg koopkracht recht hebben op degelijke verzorging.
Het rommelt dus zowat overal in de sociale sector. In de Franse gemeenschap wordt er trouwens evengoed gestaakt. Dat er zoveel onvrede is in de zorgsector is geen verrassing. Ons land verkeert momenteel in een economische crisis, en dan is de sociale sector de eerste die moet inbinden. Subsidies worden verminderd en er worden geen nieuwe banen meer gecreëerd. Dit is echter een zeer vreemde denkwijze, want de non-profit sector is er net een waar ze meer mensen nodig hebben, waar werklozen dus makkelijk terecht zouden kunnen. Maar het woord non-profit spreekt voor zich, het brengt niets op voor de staat, het kost alleen maar geld. Dit zijn dus investeringen die men liever niet doet, en het voorwendsel ‘economische crisis’ zou de pijn hiervan moeten verzachten. Pijn voor de mensen die niet meer verzorgd kunnen worden, maar ook voor de mensen die tewerkgesteld zijn in deze sector en het met minder collega’s moeten stellen, waardoor kwaliteitszorg een onrealistisch streefdoel wordt! Dus als je in het ziekenhuis te maken krijgt met een norse verpleegster, dan is de kans groot dat dit komt door de extra werkdruk die de besparingen met zich meebrengen.
