België

De eerste vakbondsacties tegen een de toekomstige regering zijn achter de rug. De eerste grote actie op 13 december in Brussel bracht verschillende duizenden militanten bijeen van de drie vakbonden en alle economische sectoren. De actie dient in de hoofden van de vakbondsleiders vooral om druk uit te oefenden op de onderhandelingen en vooral dan op Vooruit.

De eerste vakbondsacties tegen een de toekomstige regering zijn achter de rug. De eerste grote actie op 13 december in Brussel bracht verschillende duizenden militanten bijeen van de drie vakbonden en alle economische sectoren. De actie dient in de hoofden van de vakbondsleiders vooral om druk uit te oefenden op de onderhandelingen en vooral dan op Vooruit. Dat is een ijdele hoop die enkel kan leiden tot wanhoop. De partij van Conner Rousseau klampt zich meer vast aan de N-VA van Bart De Wever dan aan haar uitgedunde arbeiders en syndicale basis. Zoveel is al jaren duidelijk.

Geen smeekbedes en waarschuwingen meer

Geleidelijk aan sijpelt het besef binnen dat de Arizona regering geen ‘gewoon’ rechts beleid zal voeren. De ‘waarschuwingen’ of de ‘smeekbedes’ van de vakbondstop gaan hier geen iota aan veranderen. De nota die besproken wordt door de regeringsonderhandelaars kondigt een echt sociaal bloedbad aan. De regering in spe heeft zo haar eigen manier om de 80 kaarsen van de sociale zekerheid uit te blazen. Een laag vakbondsmilitanten volgt de onderhandelingen op de voet. Een bredere laag mensen in de bedrijven hebben een besef dat de regering hen droog brood wil doen eten. Maar de draagwijdte van de maatregelen is nog niet goed doorgedrongen. In de volgende weken zal er veel moeten geïnformeerd en gediscussieerd worden op de werkvloer. Eerst en vooral via talrijke individuele discussies met de collega’s, maar ook en vooral door het organiseren van democratische algemene vergaderingen op het werk tijdens de werkuren. Deze vergaderingen mogen geen eenrichtingsverkeer zijn tussen een paar delegees of vrijgestelden en de achterban. Het moeten ‘open micro’ vergaderingen zijn waarbij er vrijuit niet alleen vragen kunnen gesteld worden, maar ook opinies kunnen gedeeld worden. Ook zal er op deze vergaderingen over het soort vakbondsacties moeten gediscussieerd worden, over algemene strategie en wat we willen bereiken.

Een ambitieus actieplan, snel!

Informatie is slechts een aspect van de mobilisatie die nodig is onder de arbeidersklasse. Er is vooral een duidelijk actieplan nodig waarin de militanten en de achterban vertrouwen hebben dat ze tot het uiterste gaat gevoerd worden. Zo een actieplan zorgde in 2014 voor een opgaande cyclus van stakingen 6 weken lang tot dat de vakbondstop in ruil voor ‘overleg’ de dynamiek van stakingen saboteerde en verdere acties stopzette. Vandaag ontbreekt een dergelijk actieplan. De vakbondstop wil elke 13de dag van de volgende maanden actie voeren. Hoe die actiedagen gaan ingevuld worden is niet duidelijk. De enige taal die de regering en het patronaat begrijpen is deze van de staking. Dat weet elke bewuste werker. Dus een actieplan de naam waardig moet in de eerste plaats de kapitalisten pijn doen. De werkstaking is hier het middel bij uitstek. Enkel het stoppen van de winstmachine doet de bazen pijn. Alle andere acties (betogingen, blokkades van kruispunten, symbolische bezettingen zoals deze van het VBO) dienen best om de stakingen te versterken en te populariseren.

Franse lessen

Dat idee om één keer per maand op een vaste datum actie te voeren, werd anderhalf jaar geleden al in Frankrijk uitgetest tijdens de strijd tegen de verhoging van de pensioenleeftijd. Zo een dertien ‘actiedagen’ volgden elkaar op over verschillende maanden, zonder dat de regering verplicht was van koers te veranderen. Ook recentelijk voerden de Franse vakbonden weer een ‘actiedag’ zonder dat die gevolgd werd door verdere acties. Dit type ‘acties’ raakte de koude kleren van de regeringen niet. Een dergelijke strategie zorgde voor de uitputting van de actievoerders. Het is een recept voor een nederlaag. De enige strategie die kans op slagen heeft, is deze die leidt tot een beweging van stakingen van onbeperkte duur, startend in economische vitale sectoren. In Frankrijk zagen we toen hoe verschillende sectoren (zoals de energiesector) de spits afbeten met zulke stakingen. De leiding van de vakbonden, ook die van de linkse CGT, weigerde deze richting te volgen. Hier moeten we lessen uit trekken voor België. Snel gaat het duidelijk worden, zelfs voor de meest conservatie arbeider, dat deze regering de natte droom van het patronaat wil uitvoeren. Een actieplan met stakingen in crescendo, dat uitmondt in een algemene staking ‘tot de finish’ is daarom nodig. De ‘finish’ is voor ons niet de belofte dat er ‘overleg’ zal gepleegd worden, maar de onherroepelijke terugtrekking van alle antisociale maatregelen. Dit is een minimum. We mogen deze keer niet met een kluitje in het riet worden gestuurd. Om dit te vermeiden moeten de linkse vakbondsmilitanten werken aan de democratische controle over de vakbonden en vooral op de syndicale top.

Bouwen aan de strijdbaarheid

De arbeiders zijn hier niet klaar voor zal er opgeworpen worden. Dat is vandaag zeker het geval. Maar de bereidheid tot strijd moet opgebouwd worden over verschillende weken. De strijdbaarheid of het gebrek aan strijdbaarheid van de werkende klasse is geen vast gegeven. Het is een dynamisch element van de klassenstrijd. Zeker is dat de strijdbaarheid het best wordt uitgetest in de strijd zelf. Er bestaan geen sociale barometers waarmee men vanuit de hoogste verdieping van een vakbondsgebouw kan peilen naar de bereidheid tot strijd van de werkende klasse.

De voorzitter van het ABVV, Thierry Bodson, heeft het bij het rechte eind als hij verwijst naar de strijdbaarheid in het Franstalig onderwijs en in de non-profit. De betoging van de ‘non-profit’ bracht meer dan 30.000 mensen op de been, of één tiende van alle personeelsleden in de sector. “Dit betekent dat mobiliseren werkt” stelt Bodson vast. Tegelijkertijd kondigde hij op 13 december een mogelijke staking of nationale betoging aan deze maand ‘indien niets veranderd’ (1). Dat er niets ging veranderen aan de koers van de volgende regering wist hij al een tijdje of hij moet naïef zijn. Dus er moet snel werk worden gemaakt van een eerste 24 uren staking die het hele land plat legt, als een eerste stap van een actieplan.

1) Le Soir, 13 december 2024.

Onder leiding van Bart De Wever zijn de onderhandelaars van NVA, CD&V, MR, Les Engagés en Vooruit nog steeds bezig met de vorming van een nieuwe federale regering. De voorstellen die er op tafel liggen voorspellen weinig goeds.

Op zaterdag 09/11 vond onze "lanceringsmeeting" plaats, waar onze organisatie een nieuwe start maakte met een meer offensief revolutionair communistisch profiel!

Het grote verkiezingsjaar is voorbij. Zowel voor het federaal niveau en voor de gewesten als voor de gemeenteraden en de provincies zijn de uitslagen bekend. In het algemeen kan men besluiten dat rechts aan zet is. 

Hier leest u verschillende artikels over de hardnekkige strijd die de arbeiders van Ford Genk en toeleveranciers hebben gevoerd meer dan 10 jaar geleden. Wij hopen dat de herpublicatie van deze artikels de strijd van arbeiders van Audi Vorst van dienst kunnen zijn. 

Vandaag werd de feitelijke sluiting van het automobielbedrijf Audi in Brussel aangekondigd. 4000 mensen riskeren hun job. De vakbonden roepen op tot een nationale en interprofessionele betoging op 16 mei onder de slogan 'De industrie is van ons'. In dit artikel analyseren we de crisis in de maakeconomie en tekenen we de grote lijnen van een syndicale en politieke strategie.

Meer dan 1.500 banen zijn bedreigd en er is sprake van een mogelijke sluiting van de Audi vestiging in Vorst.

De ontruiming van bezette universiteitsgebouwen gaat onverminderd door. Gisteren kwam zo een einde aan de bezetting op de Franstalige universiteit, ULB in Brussel. Patrick Humblet analiseert hoe een arrest van het Hof van Beroep heeft geleid tot de eerste uitdrijving van de studenten in het UFO-gebouw van de UGent.

De uittredende Vivaldi regering bijt in het zand. De regeringscoalitie samengesteld uit alle verliezende partijen in 2019 verliest nog eens, en nog meer. De broze meerderheid waarover ze beschikte is niet meer.

Bron: PVDA/PTB

De enorme sterkte van het programma van de PVDA is dat het duidelijk de klassenvijand identificeert en inspireert met offensieve eisen. Zeker nu de partij steeds succesvoller wordt, stellen we ons de vraag of het niet het uitgelezen moment is om het idee van communistische maatschappijverandering op duidelijke wijze te koppelen aan de verkiezingseisen?

 Elke legislatuur zijn er wel parlementsleden die voorstellen indienen om vakbonden rechtspersoonlijkheid op te dringen, het stakingsrecht aan banden te leggen, enz. In de regel gebeurt daar weinig mee maar waakzaamheid blijft geboden.

Na weken discussie heeft het nationaal congres van Vonk/Révolution beslist zich een nieuwe naam te geven: de Revolutionair Communistische Organisatie. Hiermee volgen we een trend met onze internationale organisatie. In de maand juni lanceren we immers de Revolutionair Communistische Internationale op een wereldbijeenkomst in Italië. De titels van onze tijdschriften blijven echter Vonk en Révolution.

“Regeringsdeelname”. Het woord is gevallen. De PVDA is bereid deel te nemen aan regeringen, zowel federaal als regionaal, aldus de verschillende kopstukken van de partij. Zien we binnenkort ‘communistische’ ministers?

Dit jaar moet het jaar worden van de vele verkiezingen. Maar veel Vlaamse partijen lijken zich precies nu in de voet te schieten. De VLD en Vooruit mochten recent hals over kop op zoek naar een nieuwe voorzitter. In Antwerpen, het grootste kiesdistrict, zitten zowel CD&V, VLD als Vooruit in zak en as, de laatsten na het ontslag van schepen Tom Meeuws.

Monteurs in de 10 werkplaatsen van Tesla in Zweden zijn sinds 27 oktober in staking: de eerste in zijn soort bij de gigant.

De staking van de Vlaamse ambtenaren zorgde voor een ongekende chaos voor de Vlaamse havens. In dit interview werpt Yves Brusseel, ACOD militant Vlaamse Overheidsdiensten en secretaris ACOD afdeling Oostende het licht op de het laatste grote sociale conflict van 2023.

Sinds jaar en dag behandelen de opeenvolgende regeringen mensen zonder papieren en daklozen als vuil. Racisme, cynische electorale overwegingen, stemmingmakerij en klassenminachting zijn daarbij de bouwstenen van ‘het beleid’.

De bazen van Delhaize willen het stakingspiket herleiden tot een onschadelijke infostand. En daarvoor krijgen ze de hulp van het hele Belgische gerechtelijke en repressieve apparaat.

Het doel van dit wetsvoorstel is om een betogingsverbod op te leggen voor daden die worden gepleegd tijdens "protestbijeenkomsten". Dit brengt te veel risico's met zich mee voor onze grondrechten en bedreigt stakingen, vakbondsacties en collectieve acties van welke protestbeweging dan ook. “Relschoppers” aanpakken is slechts een flauw excuus.

Als we geconfronteerd worden met een agressief patronaat dat het gevecht opzoekt, is het volkomen contraproductief om te pleiten voor een “terugkeer naar de sociale dialoog”. De enige houding waarmee arbeiders en hun organisaties zijn opgewassen tegen de situatie, is zichzelf stevig en ondubbelzinnig op het terrein van de klassenstrijd te begeven.

Het is nog niet veel gebeurd dat een patroon op zo’n drastische manier tekeer gaat in een sociaal conflict als nu bij Delhaize. Veiligheidsagenten en politie, (on-)gerechtsdeurwaarders werden massaal ingezet tegen het personeel in actie. Het heilige “Belgische overlegmodel”, met zijn mechanismen, zoals verzoening door een bemiddelaar en respect voor de collectieve arbeidsovereenkomsten, werd brutaal opzij geschoven om de plannen van de patroon door te drukken. Politie- en juridische repressie zijn de tweekoppige draak waarmee de patroon het vastberaden verzet van de arbeiders en arbeidsters wil verpletteren.

Het 53e congres van de CGT (voormalige communistische vakbond), dat eind maart werd gehouden, betekende een keerpunt in de geschiedenis van deze confederatie. De 942 afgevaardigden waren verdeeld over een linkse en een rechtse vleugel, die vier dagen lang met elkaar in conflict kwamen. Vooral de linkervleugel bleek sterker en offensiever dan ooit, ook al slaagde de rechtervleugel erin de leiding in handen te houden en een van haar eigen mensen, Sophie Binet, als algemeen secretaris aan te stellen.

In het regeerakkoord 2019-2024 van de regering-Jambon werd een paragraaf opgenomen om een gegarandeerde dienstverlening te verzekeren bij De Lijn. Met het decreet van 28 mei 2021(…) “wat betreft de continuïteit van de dienstverlening van de Vlaamse Vervoersmaatschappij – De Lijn in geval van staking” werd dit doel gerealiseerd.

Bij de bezoeken aan de piketten werd duidelijk dat vele stakers er zich terdege van bewust zijn dat hun strijd met argusogen gevolgd wordt door de gehele sector. Als het bij Delhaize lukt, dan zijn Carrefour en Colruyt de volgende. De tijd is méér dan rijp om de strijd uit te breiden. De stakers zijn al overtuigd, nu de leiding van sommige vakbonden nog.

Zullen de werknemers van Delhaize zonder meer hun arbeidsvoorwaarden behouden bij uitbesteding? Is een 'Wet Delhaize' nodig? Patrick Humblet fileert de juridische kant van de strijd van de Delhaiziens- en -iennes. Conclusie: "Als we echt willen dat werknemers niet langer als vee kunnen verhandeld worden, dan hebben we geen nood aan een Delhaizewet, een Renaultwet 2.0. en ander gepruts in de marge maar moeten we gaan voor echte ondernemingsdemocratie, voor een fundamentele wijziging van het Systeem."

Het conflict bij Delhaize wordt gekenmerkt door een hardnekkigheid die al lange tijd niet meer gezien is in de Belgische klassenstrijd, zowel van de kant van het patronaat als van de prompte (stakings-) reactie van de werknemers. We voerden een gesprek met Anik, vakbondsafgevaardigde va n een Delhaize vestiging in Berchem. 

Op zaterdagochtend 14 januari heeft een grote meerderheid van de leden van NewB, een Belgische coöperatieve bank, besloten de bankactiviteiten van de coöperatie te verkopen. Dit gebeurde aan de Vlaamse commerciële bank VDK. Deze beslissing maakt een einde aan een decennium van hoop van een deel van de arbeidersbeweging en de coöperatieve beweging om een ethisch alternatief op te bouwen voor de banken die verantwoordelijk waren voor de economische crisis van 2008.

We publiceren de Facebook post van Jalil B, secretaris van de Franstalige christelijke bond CNE in de handel. Hij legt uit dat "het niet alleen solidariteit die nodig is omdat het verder gaat dan deze bedrijven, in zekere zin gaat het verder dan de strijd in de sector, het is een strijd van de hele arbeidersbeweging. De steun aan het personeel van Mestdagh en Delhaize betekent ook het verdedigen van onze verworvenheden en de krachtsverhouding van de arbeidersklasse."

Een onderzoek van het Brusselse dagblad Le Soir bracht een groot corruptieschandaal aan het licht waarbij syndicalisten in hoge posities en politici van linkse partijen betrokken zijn. In aanloop naar het wereldkampioenschap voetbal van 2022 zouden zij geld hebben ontvangen in ruil voor het verdedigen van het imago van Qatar.

Voor de deelnemers aan deze betoging was het echter duidelijk: zij willen meer acties om hun eisen kracht bij te zetten. Dat is positief. « Wij stoppen niet » was de syndicale slogan van de dag. Maar in het hoofd van de vakbondsleiding heeft dit een andere invulling. Vanuit strategisch oogpunt betekent « Wij stoppen niet’, zeer weinig. Het is een passieve en routineuze houding. Concreet betekent dit een reeks acties voor de partijhoofdkwartieren en andere stunts in de volgende maanden. Er is meer nodig, veel meer.

Op dinsdag 31 januari 2023 organiseert de non-profitsector een nationale betoging te Brussel. Tegen het personeelstekort en de hoge werkdruk en voor betere loon- en arbeidsvoorwaarden. Zowel ACV-Puls als BBTK roepen hiervoor op. Er is nood aan bijkomende investeringen, klinkt het, een duidelijk plan voor de toekomst, meer aanbod en kwaliteit voor iedereen.

De onwettige regering van Dina Boluarte in Peru heeft in verschillende regio's de noodtoestand uitgeroepen en in Puno de avondklok ingesteld in verband met de aanhoudende protesten tegen de staatsgreep.

Er is in de pers veel heisa gemaakt over de crisis in de Vlaamse regering over de kinderbijslag, ondertussen omgedoopt tot groeipakket. CD&V voorzitter Mahdi, heeft lange tijd verdedigd dat het moest worden aangepast aan de index, voor hij uiteindelijk toch toegaf om het enkel te laten stijgen met 2 procent. Minister- president Jan Jambon moest op een gegeven ogenblik op een vernederende manier in het Vlaamse parlement uitleggen dat zijn regering er niet in slaagde een akkoord te bereiken.

Laat ons duidelijk zijn: de eis voor de indexering van het groeipakket was honderd procent gerechtvaardigd. Het is gewoon een schandaal dat dit niet wordt doorgevoerd. In deze tijden van inflatie, energiecrisis en terwijl een derde van de kinderen in armoede opgroeien! Maar deze discussie geeft wel een goed inzicht in de manier waarop in de Vlaamse regering politiek wordt gevoerd.

Verleden vrijdag (21 oktober) raakte bekend dat de socialistische transportvakbond BTB een ‘akkoord’ heeft gesloten met Uber, het platformbedrijf dat taxiritten en maaltijdleveringen op basis van schijnzelfstandigheid aanbiedt. De BTB doet triomfantelijk uitschijnen dat het akkoord een eerste stap is in de richting van « sociaal overleg » in de sector, maar niets is minder waar. Met dit akkoord gaat de vakbond in tegen de gezamenlijke strijd van het Koerierscollectief, de organisatie van Uber-taxichauffeurs (USCP) en ACV United Freelancers. 

De arbeiders uit de Franse petroleumsector hebben massaal het werk neergelegd. Aan de tankstations staan lange files. De regering Borne vorderde dinsdag 12 oktober een aantal werknemers van raffinaderijen op. Kan dit ook in België?

In Groot-Brittannië wint de campagne ‘Don’t Pay’ aan kracht. De initiatiefnemers weigeren om vanaf 1 oktober hun energierekeningen te betalen. In België, is een gelijkaardig initiatief, ‘Wij betalen niet’ (www.wijbetalenniet.be) van start gegaan.

De uitbouw van allerlei schimmige statuten is een bewuste strategie die onder impuls van De Croo als nooit tevoren wordt gebruikt. Deze statuten hebben de tendens om zich na een inloopperiode van twee tot vier jaar, verdekt te verspreiden naar andere sectoren.

De eisenbundel van de vakbonden moet ambitieuzer. We moeten vooral de onteigening van de energiebedrijven eisen. Zolang die in privéhanden zijn, blijven we gegijzeld door hun winsthonger. We moeten daarom af van de symptoombestrijding en naar een echte grondige ingreep ten voordele van de werkende bevolking en de lagere middenklasse.

Op 20 juni werd, samen met de liberale en christelijke vakbond, een nationale betoging in Brussel georganiseerd. Deze keer ging het specifiek over de loonnormwet. Die wet maakt het namelijk onmogelijk om op een vrije manier te onderhandelen over onze lonen. Ook de onderwijssector nam deel aan de betoging. 80.000 aanwezige betogers maakten van de betoging een groot succes. Dit is echter nog maar het begin. Het is nu belangrijk dat de vakbonden zich de middelen geven om hun doel te bereiken. Onderhandelen met de regering en de Voka is nutteloos. In hun ogen is het sociaal overleg een middel om de woede van de werkende bevolking te kanaliseren; naar een dood spoor te leiden. Klassenstrijd is de sleutel tot succes. De werkende klasse heeft haar spieren laten zien, het is nu tijd om die te gebruiken.

Het Sint-Pietersziekenhuis, een ziekenhuis in het centrum van Brussel, is het toneel van belangrijke protesten van de interne bewakingsdienst. Zij verzetten zich tegen de privatisering van hun afdeling. Dat de dienst nog niet is uitbesteed is uitzonderlijk. De directie van het Sint- Pietersziekenhuis wenst hier echter verandering in te brengen. Een botsing met het personeel is het logische gevolg.

De strijd tegen privatisering in dit zeer grote ziekenhuis (meer dan 2400 werknemers, bijna 600 bedden) toont aan dat het personeel duidelijk bewust is van de noodzaak om openbare diensten te verdedigen. Het voorlopig hoogtepunt in de strijd is een referendum waarbij een overweldigende meerderheid van stemmers zich heeft uitgesproken tegen de privatisering. De directie wil echter niet dat haar beslissingen in vraag worden gesteld. Zelfs van een democratisch debat met het personeel wil de directie niet weten. Dit is taboe. We spraken met Slim, een bewaker en vakbondsafgevaardigde.

De patroons stoeften aan de vooravond van de grote vakbondsbetoging: “er is geen actiebereidheid op de werkvloer”. Nochtans gaven 80.000 mensen gehoor aan de vakbondsoproep om op straat te komen in Brussel op 20 juni. Dit zorgde in veel bedrijven voor verlaagde activiteit die dag.

“De belangrijkste uitdaging voor een succesvolle onderwijsstaking, wanneer scholen worden gesloten, is tegelijkertijd onder de werknemers eenheid in actie op te bouwen en te onderhouden en publieke steun te zoeken.” Dat concludeert Eric Blanc uit zijn studie van de zogenaamde Red State Revolt, de grote onderwijsstakingen van 2018 in enkele staten onder Republikeinse controle.

Lees hier het pamflet dat we gaan uitdelen op de grote vakbondsbetoging van 20 juni.

ACOD-onderwijs, de belangrijkste onderwijsvakbond in het officieel onderwijsnet neemt deel aan de algemene staking van de openbare diensten van 31 mei. Vonk interviewde Adriano, kersvers vakbondsafgevaardigde aan het Atheneum van Asse.

Door de financiële steun van de meigroeten, kunnen we ons tijdschrift Vonk alweer een jaar verderzetten!

Antonio Cocciolo, voorzitter van ABVV-Charleroi en Zuid-Henegouwen vertelt in het voorwoord: “Tijdens syndicale vergaderingen komt van oudere kameraden veel de verzuchting: met Dussart zou het niet waar geweest zijn! We moeten doen wat Dussart altijd deed: de leiding van de vakbond het vuur aan de schenen leggen, zodat ze wel moeten in actie komen! Altijd vriendelijk en vastberaden, maar met resultaat!”.

In een interview op de nieuwszender LN24 waarschuwde Thierry Bodson voor de gevolgen van dit arrest. Als het school maakt, is de kans groot dat iedereen die in de marge van een manifestatie wordt opgepakt, kan worden veroordeeld. Maar het is erger dan dat.

In de vroege morgen van 1 april werd een historische overwinning van de Amerikaanse arbeidersklasse behaald. Het fulfillment center (pakhuis) JFK8 op Staten Island in New York is de eerste Amazon-werkplaats in de VS waar een vakbond is opgericht.

Twee jaar Corona, tijd voor een overzicht en een evaluatie. Toen de pandemie toesloeg in begin 2020 viel de economie met een klap stil en belandden we in de grootste recessie sinds de tweede wereldoorlog.