Ondanks de wetenschappelijke vooruitgang heeft de religie nog steeds een grote vat op miljoenen mensen. Religie geeft mensen immers in vele gevallen de troost van een leven na de dood. [...]
Het verlangen naar het eeuwige leven is op zijn minst zo oud als de beschaving, misschien zelfs nog ouder. Iets in ons wezen verwerpt het idee dat het ‘ik’ op een bepaalde dag zal ophouden met leven. Dit is heel begrijpelijk: het opgeven van deze wonderlijke wereld vol zon en bloemen – de waaiende wind, het geluid van water, het gezelschap van geliefden – om weg te zakken in een oneindig rijk van ‘niets’ is heel moeilijk te begrijpen, laat staan te aanvaarden. De mens zocht dus al in vroege tijden naar een denkbeeldige eenheid met een niet-materiële wereldgeest waar hij in voort kon leven. Het leven na de dood was een van de sterkste boodschappen van het christendom. Het probleem is dat het leven dat door een meerderheid van mensen in deze samenleving geleid wordt vaak zo hard, zo ondraaglijk en zo zinloos is, dat het idee van een leven na de dood soms de enige manier is om er zich bij neer te leggen.
Bisschoppen die liegen, kardinalen die de gruwelijkste feiten toedekken, met weerloze kinderen als slachtoffer. De VRT-reeks Godvergeten heeft heel wat losgemaakt in de Vlaamse samenleving. Onvermijdelijk komen er dan discussies los over de rol van de katholieke kerk in onze samenleving.
“Zoals overal in de derde wereld, hebben de Pakistaanse vrouwen en in het bijzonder de arbeidsters, te lijden onder extreme armoede. Meer dan wie ook hebben ze een socialistische revolutie nodig. Het is de enige weg naar de vrijheid!" (Anam Rab)
Vrijdag 13 november was Parijs het toneel van een massaslachting waarin tenminste 129 mensen de dood vonden. Voornamelijk jonge mensen die zichzelf vermaakten in cafés en een rockconcert, werden in koelen bloede doodgeschoten. De moordenaars schoten magazijn na magazijn leeg op de weerloze mensen die hulpeloos op de grond lagen.
De misdaden van IS (Islamitische Staat) roepen overal schrik en verontwaardiging op. Terecht natuurlijk, hun methoden en doenstellingen zijn zonder meer barbaars te noemen. Maar de berichtgeving in de media en de discussies die hierover gevoerd worden staan bol van schijnheiligheid en drogredeneringen. Om te beginnen met de term die wordt gebruikt: “radicalisatie”. Blijkbaar kunnen ze de gelegenheid niet laten voorbijgaan om alle radicalisatie (links of rechts, wij horen ze het al zeggen) op één hoop te gooien en als verwerpelijk voor te stellen.
