Binnenkort starten de onderhandelingen over het nieuwe Interprofessioneel Akkoord (IPA) tussen de vakbonden en de werkgeversorganisaties. Het patronaat is het vorige IPA niet vergeten. Toen wisten de vakbonden – via het aanvaarden van een relatief lage loonnorm – de patronale flexibiliteiteisen opzij te schuiven. Inmiddels werden er echter op sectoraal vlak een aantal toegevingen bekomen.
Zo is het maximaal volume van overuren opgetrokken in de bouwsector. Hierdoor kan de arbeidstijd veel meer schommelen, wat de werkgever het voordeel biedt snel te kunnen ingaan op bestellingen zonder bijkomende (tijdelijke) aanwervingen te doen. De poging om in de warenhuizen zeven openingsdagen te bekomen is daarentegen mislukt (lees Winnen zonder slag of stoot? Het kan!). Vandaag zoekt het patronaat meer te bekomen en heeft zij hiervoor een echte eis op tafel gelegd: de 40-urenweek. Zoals reeds elders geschreven (lees Solden op de arbeidsmarkt) is dit gewoon een andere manier om de arbeidskracht goedkoper te maken, anders gezegd, meer te doen werken voor hetzelfde loon.
Alle argumenten die dergelijke maatregel verdedigen ontwijken deze realiteit: arbeidstijdverlenging zal de uitbuitingsgraad verhogen en geenszins tewerkstelling redden noch arbeidsplaatsen scheppen. Waarom? Omdat het verhogen van de productiviteit en winstgevendheid daarom niet de afzetmarkt vergroot. Indien deze maatregel effect sorteert bij het ene bedrijf is elders het omgekeerde waar. De arbeidsplaatsen die in bedrijf A erbij komen dankzij een competitief voordeel zijn tegelijk verdwenen in bedrijf B. De werkloosheid wordt dus geëxporteerd Anderen doen hetzelfde en dan heet dit sociale dumping.
Om dit offensief te counteren tijdens de volgende IPA-onderhandelingen moeten de vakbonden even offensief zijn als de patroons: voor een 35-urenweek zonder loonverlies daar waar ze nog bestaat; een rem op het flexiwerk; leefbare werkuren en werkomstandigheden; de brugpensioenleeftijd, die eveneens in het vizier staat van het patronaat, moet behouden blijven vanaf 55 jaar. Dit is niet het oude liedje dat we steeds herhalen. Dit zijn ordewoorden die aansluiten bij de behoeften en de verwachtingen van een meerderheid van de bevolking. Anders zou de stakingsdreiging in de handel van mei jl. niet zo efficiënt geweest zijn
De 40-urenweek in de KMO's betekent evenveel als het verdwijnen van alle (veel in zwart) uitbetaalde overuren. Ook de minst bewuste lagen van de arbeidsklasse zien de 40-urenweek niet zitten. Daarom is het in september het moment om te mobiliseren met waarschuwingsacties. Nog voor de onderhandelingen beginnen moet de vakbonden actie voeren en aldus de agenda niet door het patronaat laten bepalen!
