Als voorzitter van de Algemene Centrale Antwerpen-Waasland, de grootste arbeiderscentrale in het ABVV, had ik het de voorbije weken moeilijk om de vele militanten die ons interpelleerden over de schandalige manier waarop hun vakbond in de media werd aangepakt, te kalmeren.
De krant waarvoor velen indertijd in hun fabriek en familiekring waren gaan bedelen om een aandeel van 100.000 BF te kunnen financieren en zo het verdwijnen van de toen nog linkse krant te voorkomen, beet de spits af in de anti-ABVV-sfeer die werd gecreëerd door media en politiek. We waren schadelijker dan het Vlaams Belang, zo klonk het. De partij waartegen wij notabene – ondertussen nog als een van de weinige massaorganisaties – konsekwent stelling durven in te nemen, dikwijls tegen de electorale voorkeur van onze leden. Onze voorzitter was op niets anders uit dan op ambras, het vakbondskader bestond uit semi-seniele egoïsten die vegeteerden op oncontroleerbare stakingskassen en de militanten golden als extreem-linkse oproerkraaiers die weeral niet begrepen waarover het gaat.
Bewust heb ik tot nu toe geen enkele lezersbrief of vrije tribune gepleegd, omdat ik vond dat onze volledige aandacht en energie moet uitgaan naar diegenen waar het vandaag om draait: de jongeren die met moeite een job vinden en de ouderen die de activiteitsgraad moeten opkrikken door later op rust te gaan. En daartussenin een middengeneratie die al de moeite van de wereld heeft om niet te vergaan van stress. Maar nu wordt het me wat teveel, met alle sympathie voor Corneel.
In De Morgen van dit weekend wordt op twee verschillende bladzijden (‘De comeback van de kameraden’ en ‘Wij zijn niet boos, wij zijn op’) het charmeoffensief tegenover de vakorganisaties geopend. Plotseling heet het dat de vakbonden wél weten wat er ‘op de vloer’ leeft en dat langer werken inderdaad niet zo evident is als statistieken bewijzen. “Goed zo, ge krijgt gelijk, zwijgt dan”, hoor ik u nu zeggen. Maar zo simpel ligt het niet. De schade die de media in het algemeen en De Morgen in het bijzonder heeft aangericht is meer dan aanzienlijk. In een interview met Indymedia gaf dhr. Brinckman, journalist bij De Morgen, toe dat er vanuit de redactie een bewuste strategie was gevolgd om de regeringsmaatregelen te verdedigen (niet enkel in het dagelijkse krijscommentaar van de hoofdredacteur maar doorheen de hele berichtgeving) omdat er “een breed maatschappelijk draagvlak bestond om langer te werken”, dixit de heer Brinckman. Waar dat breed maatschappelijk draagvlak zich ergens bevond werd er niet bijverteld. In de squashclub van de hoofdredacteur? Bij de kapper van uw hoofdaandeelhouder? Of in de Brusselse salons waar de eerste en de vierde macht elkaar geregeld treffen?
Als Algemene Centrale organiseren wij arbeiders uit tal van arbeiderssectoren, gaande van de bouw over de scheikunde- en petroleumsector tot de dienstensectoren zowel in profit als non-profit. Sinds meer dan één jaar voeren wij discussies met onze militanten in besturen over het loopbaaneindedebat en de toekomstige financiering van de sociale zekerheid. Van die militanten verwachten wij dat zij de stem van de leden en dus de gewone werkman en -vrouw in deze vergaderingen vertolken. Daartoe worden ze trouwens opgeleid in de vakbondsvorming. Nooit waren de meningen zo unaniem: waarom langer werken als er nog een fors leger van jonge werklozen langs de kant moet toekijken? Waarom slachtoffers van herstructureringen sanctioneren als bedrijven het brugpensioen gebruiken om hun organisatie rendabeler te maken? Waarom de enige ‘ontspanning’ van de hectische loopbaan van dertigers en veertigers onmogelijk maken door het tijdskrediet af te bouwen? En tenslotte, last but not least, waarom nog eens 1 miljard euro uit de sociale zekerheid wegzuigen door extra loonlastverlagingen toe te kennen terwijl de vele miljarden in de voorbij jaren niet dienden om extra jobs te creëren maar wel de bedrijfswinstcijfers op te krikken (in de regeringsnota wordt dit zelfs met zoveel woorden toegegeven want de belastingen op deze extra winsten zullen terug moeten vloeien naar de RSZ).
Deze en meer vragen werden op ons – en vele van onze collega-syndicalisten – tijdens de voorbije maanden afgevuurd. Maar dat wij deze ongerustheid en vooral het terechte verzet tegen de maatregelen kanaliseerden naar de beleidsmakers werd ons o zo kwalijk genomen. De Lissabon-richtlijnen van de EU en de cijfers van de OESO waren toch duidelijk: België bengelt aan het staartje wat de tewerkstelling van ouderen betreft en een staatsman met een beetje allure kan zich dit niet permitteren. Inderdaad, onze staatslieden zitten gevangen in de vrije-markt-logica van Europa dat zich van de sociale zekerheid wil bedienen om de concurrentie aan te kunnen met het Oosten. Maar van staatsmannen – en zeker diegenen die zich sociaal en progressief noemen – kan verwacht worden dat ze een antwoord zoeken op deze allesvernietigende neo-liberale logica en de term sociaal Europa anders invullen dan zich te laten uitspelen door rechtse clubjes als de OESO met als gevolg dat, zoals in Nederland en Frankrijk het geval was, de burgers ‘foert’ zeggen tegen Europa. En als die staatsmannen en vrouwen dat niet doen, dan moeten ze minstens aangejaagd worden door een krant die zichzelf progressief en onafhankelijk noemt. Maar die krant zocht de voorbije weken de nestwarmte van bevriende intellectuelen en politici tegen het écht maatschappelijk draagvlak, namelijk dat van de vele gewone werkmensen die op 7 oktober hun sympathie hebben geuit voor het verzet en de staking van het ABVV.
Het ABVV aan de vooravond van de gemeenschappelijke betoging vergelijken met Mohammed Ali, die half knock-out vanuit de touwen terugkrabbelde en George Foreman een lesje leerde in de Thrilla van Manilla, is wat te gemakkelijk. Onze militanten weten ondertussen niet meer wat te denken van deze Rumble in de mediajungle. Velen onder hen hebben hun abonnement op De Morgen inmiddels opgezegd of zullen dit de komende dagen doen. Enkele roepen zelfs op om een nationale krantenboycot te organiseren op 28 oktober. Ik steun hen.
Bruno Verlaeckt, voorzitter Algemene Centrale Antwerpen-Waasland
Deze bijdrage werd met toestemming van de auteur overgenomen van de Website voor Syndicalisten.
