5u30 vrijdagochtend op nummer 201 van de 2de Britse Legerlaan, nabij Vorst Nationaal. Een honderdtal militanten staat piket. Sommigen onder hen sinds twee uur 's nachts, halverwege de nachtploeg. Maar de nachtploeg staakt pas in de nacht van vrijdag op zaterdag. Vijfentwintig paletten werden reeds verbrand. De nachtploeg komt buiten. Pamfletten worden aangenomen ; er staat niemand van de ochtendploeg klaar om binnen te gaan. Er zal ook niemand komen opdagen, behalve voor het piket en de betoging. Er wordt 600 man verwacht voor de betoging. Een tiental bussen staan klaar om het piket om 9 uur op te pikken en naar Brussel Noord te vervoeren.
Volkswagen ligt plat voor 100 procent. Het is de vierde keer op minder dan één maand tijd. Eerst was er 7 oktober. Dan werden er de week erna verschillende werkonderbrekingen gehouden. Vorige week staakte Volkswagen 32 uur. Is het toeval ? Alleszins een mooi symbool. Erik Tittelboom -delegee bij Volkswagen- vertelt :
We hielden eerst een algemene vergadering van ploeg 1. Er was veel volk en iedereen had snel begrepen waar het om ging. Maar ze gingen terug aan het werk. In de namiddag was het de beurt aan ploeg 2. Die was nog massaler aanwezig en ze is spontaan in staking gegaan.
Ik heb nog nooit zo weinig moeten uitleggen aan de gasten. Iedereen weet wat er op het spel staat. Iedereen weet : 't is nu dat we iets moeten uit de kuip halen of niet. Daarom voel je : t’is menens, we gaan er voor . Dit gevoel was alomtegenwoordig. Jacques Guilmot vult aan : De jongeren weten waar het om draait. De ouderen ook. Iedereen is betrokken. Het zit diep en het komt van ver. Dit gaat een sterke beweging worden. Een beetje de combinatie van de stakingen die we hadden tijdens de witte beweging en tegen het globaal plan. Onze vakbondsploeg staat er terug, eensgezind. De jongeren hadden wel wat schrik: "hoe moet ik het aanpakken als de gasten de ketting stil leggen?; gewoon meedoen, zo simpel is dat !" Hebben ze ook gedaan en nu is er zelfzekerheid. Wat we écht nodig hebben is een leiding die er voor gaat. Maar we zullen haar wel in rug duwen. Het komt van onderuit en dat is in België altijd moelijk te stoppen.
De syndicale ploeg heeft een stukje straattheater voorbereid. Opnieuw de patroon met z’n hoge hoed maar ditmaal krijgt iedereen schmink : witte haren en diepe rimpels . Werken tot je erbij neer valt Er wordt wat gelachen, de groepjes groeien aan. Vlamingen en Walen samen, de oude garde zij aan zij met de nieuwe lichting. Deze komt van de vloer. Het zijn jonge arbeiders die niet meer geloven in de consumptiemaatschappij. Nie mé ons ! Een vijandbeeld is er en een tegenstander ook : patronaat en de anonieme aandeelhouders van multinationals ; de regering is het tweede doelwit : "we moeten ze doen vallen". Verhofstadt buiten !
Jean :
Het is een maatschappelijke kwestie aan het worden en dit politiseert op goeie grond de mensen én ook onze achterban. Volgende weken gaat het grimmig worden. Dewael heeft alle burgemeesters aangeschreven dat het gedaan moet zijn met de kruispunten te bezetten. Ook de burgemeester van Vorst heeft ons gewaarschuwd : we mogen de doorgang niet blokkeren. Gaan wij ons daaraan storen ? Neen, de krachtmeting moeten we toch aangaan, vroeg of laat ; dus beter vroeg dan te laat !
Negen uur : de bussen vertrekken naar het Rouppeplein waar metaal Brabant en Brussel verzamelen. De jolige bende verlaat het plein voor de fabriek. Samen lachen want er wordt niet gewerkt. De staking is een succes. Niemand werkt graag onder de huidige werkomstandigheden. Niemand kan fier zijn van z’n job en met z’n loon uitpakken. Het kost allemaal zweet en stress. Niemand is bereid zo te leven tot z’n 60 jaar. Daarom is de jeugd erbij.
