Met haar 100.000 deelnemers was het de grootste betoging ooit, na de betogingen tegen de raketten in de jaren ’80 en na de Witte Mars. Het was de grootste vakbondsbetoging ooit, samen met die van 1986. Maar Guy Verhofstadt en Johan Vande Lanotte vinden dat het niet genoeg is. Er zal niets aan het Degeneratiepact gewijzigd worden zeggen ze. Nu moeten die twee rechtse heren eens stilaan weten wat ze willen: als de vakbonden het land lam leggen met een algemene staking schreeuwen ze moord en brand over de schade die wordt toegebracht aan ’s lands economie en imago en vinden ze dat de vakbonden andere actiemiddelen moeten gebruiken. Maar als diezelfde vakbonden een al bij al nog brave stakingsactie voeren en 100.000 mensen gedisciplineerd betogen in Brussel, dan vinden ze dat niet overtuigend genoeg. Als ordinaire en dronken straatvechters beginnen ze dan stoer te roepen dat het niet genoeg is. Dat soort heren vraagt en krijgt doorgaans een pak slaag.
Crown Cork
Want al was de betoging gisteren niet enkel massaal maar ook gedisciplineerd, ze was er niet minder vastberaden om en smaakt naar meer. Veel meer. De beweging is diep en breed en weet wat ze wil. Dat werd ’s morgens al duidelijk aan het piket van Crown Cork in Deurne bij Antwerpen. De aanwezigheid van Vonk-studenten aan het piket werd er warm onthaald: zij kregen een rode “bandera” van de ABVV-metaalcentrale cadeau!
De rode en groene piketten staan deze keer broederlijk naast elkaar, maar ze zijn werkloos: geen enkele werkwillige komt opdagen, behalve meneer de directeur en een kaderlid. Met dat kaderlid had Theo Bracke, hoofdafgevaardigde van het ABVV, onlangs nog eens een discussie:
“Je mag dan wel kader zijn, maar als jij niet slaagt in het project waar je nu weer mee bezig bent dan sta je evengoed op straat, met 32.000 frank in de maand. Dat wordt wennen. Maar wees ons dankbaar: als je niet slaagt kan je de schuld geven aan de vakbonden die teveel gestaakt hebben.”
Bracke windt er geen doekjes om:
“Al die loonlastenverlagingen die een gat slaan in de sociale zekerheid en die zogezegd moeten dienen om de tewerkstelling te bevorderen leiden tot geen enkele bijkomende job. Die loonlastenverlaging wordt gewoon bij de winsten van het grootkapitaal gevoegd.”
Bracke spreekt ook lovende woorden over zijn ABVV-collega Fouad, van allochtone afkomst, die hoofdafgevaardigde is bij het naburige bedrijf Kranen Michielsen:
“Je moet het maar doen in zo’n relatief klein bedrijf. Die jongen is door zijn baas al uitgescholden voor al het rot van de straat, maar hij houdt vol en doet dat goed.”
Bij Crown Cork weten ze dus duidelijk waarover het gaat en wordt er geen flauwe zever verkocht.
Recyclagepark Deurne
Omdat er in de Vonk-delegatie ook een hoofdafgevaardigde en een militant van ACOD-LRB Stad Antwerpen aanwezig zijn trekken we even later naar het nabijgelegen recyclagepark van de stad. We zijn er echter te vroeg want het park opent pas om 9 uur en wij moeten al om 8.30 aan het station zijn. Er is dus nog niemand. We versieren de in- en uitgangen van het park dan maar met affiches en hesjes van de vakbond. Onze bedoeling was eigenlijk vooral om deze mensen een hart onder de riem te steken want zij kunnen eigenlijk vrijwel niet staken: zij zijn via een vzw-structuur tewerkgesteld in allerlei onzekere nepstatuten, de overheid onwaardig.
We vernamen dat het park later op de dag wel openging maar dat de arbeiders de “versieringen” lieten hangen uit solidariteit met de staking.
Als het patronaat en de regering later de koppen telt en vaststelt dat er nog heel wat mensen komen werken, moet ze daar maar niet te fier over zijn en niet te hoog van de toren blazen Ze intimideren de mensen langs alle kanten om te komen werken. Dat maakt alleen maar dat de 100.000 die in Brussel betoogden nog zwaarder wegen.
Station Antwerpen-Centraal
Omstreeks 8.30 worden alle ingangen van station Antwerpen-Centraal voorzien van een ploeg Vonk verkopers, herkenbaar aan rode hesjes met affiches tegen het Degeneratiepact. Hetzelfde gebeurt in Antwerpen-Berchem. De bladverkoop verloopt goed en in geen tijd zijn onze flyers verspreid onder de toevloed van vakbondsmilitanten, en dit tot lichte frustratie van de Vonkploeg: we hadden méér moeten laten drukken. Inderdaad, wij verspreiden steengoeie pamfletten die verdienen gelezen te worden. Maar drukken kost geld en daarom bij deze nog eens een warme oproep om als je deze website regelmatig bezoekt en je onze ideeën en werking wil steunen: geef een permanente maandelijkse opdracht aan Vonk, zodat wij ons werk in deze cruciale tijden kunnen voortzetten en versterken.
Hete herfst voelbaar tot in Luxemburg
Het wordt een manifestatie die langs alle kanten uit haar voegen barst. De vooraf gemaakte afspraken tussen de enkele tientallen Vonk-verkopers kunnen slechts in globale termen worden uitgevoerd omdat de dynamiek en timing van deze monsterbetoging voortdurend wijzigt. Brussel-Noord braakt gedurende uren een maximumdebiet aan manifestanten uit. Het gerucht gaat dat Luik onderweg is met 600 bussen (30.000 man!). Zo moet de betoging veel vroeger vertrekken dan voorzien omdat de druk van het aantal manifestanten te groot wordt. De Standaard verwoordt het een dag later zeer treffend:
Alsof de symboliek niet groter kan zijn, worden de vakbondsleiders op dat moment haast letterlijk vooruit geduwd door de achteropkomende betogers. “Zelfs al zouden we willen, onze basis is niet te houden”, wordt er geroepen.
Onze T-shirt “Strike, just do it” verkoopt als zoete broodjes tot de voorraad XXL en XL uitgeput is. De betoging bestaat immers voor een belangrijk deel uit zwaardere kalibers: metallo’s van USINOR en Caterpillar, dokwerkers uit Antwerpen en Gent, tot en met de houtzagers en de steenkappers uit de provincie Luxemburg, die trots opstappen achter een ‘oriflamme’ (standaard, zoals in de Romeinse en middeleeuwse legers) met everzwijn en een radiowagen met jachthoornmuziek. Zeer gepast in deze hete herfstdagen.
We zijn nog heel braaf geweest dames en heren van de regering. En onze mobilisatiekracht reikt nog veel verder. Ondanks, of misschien wel net door uw niet aflatende provocaties. U moet niet meer proberen het ons nog eens “uit te leggen”. Het wordt tijd om te luisteren
