Met veel brio verklaren de partijleidingen van SP.a en PS in het kader van het generatiepact, dat ook inkomsten uit kapitaal voortaan gebruikt worden om de sociale zekerheid te betalen. Dit via een heffing van 15 procent op de opbrengsten van fondsen waarin meer dan 40 procent obligaties zitten. De vakbonden vinden dit een belangrijk pluspunt. Het Kapitaal betaalt nu blijkbaar mee. Bij nader inzien lijkt het er echter op dat voornamelijk het ‘kapitaal’ van de kleine man het gelag moet betalen.
Volgens H.Lasat, voorzitter van het directie comité van Dexia Asset Management, tonen de statistieken duidelijk aan dat vooral kleine beleggers in dergelijke fondsen investeren. Dit feit wordt ook beaamd door andere bankbronnen. Deze maatregel treft bijvoorbeeld vroegere spaarders in pensioenfondsen (tweede of derde pijler) die hun uitbetaalde kapitaal zo veilig mogelijk in dergelijke fondsen gestopt hebben. Ze kunnen het niet veroorloven hun klein kapitaaltje te verliezen. Het spaarboekje brengt namelijk nog niet genoeg op om de inflatie te neutraliseren. Deze ingreep valt ook te beurt aan de klein man of vrouw die na jarenlang hard labeur, een of twee miljoen oude Belgische franken kan investeren, waarbij de intresten dienen om zijn karig pensioen aan te vullen. Onze gemiddelde pensioenen liggen immers onder het Europese gemiddelde. Ook de soortelijke Europese richtlijn treft voor het merendeel de kleine spaarder.
Ongeveer 1,2 miljoen Belgen, dus veel meer dan 10 procent van de Belgen (geen beleggers onder 18 jaar) zitten in dergelijke fondsen, het gros kleine beleggers. Niet het kapitaal van het Kapitaal helpt dus de sociale zekerheid betalen maar het kapitaal van de kleintjes. Met andere woorden: niet de 10 procent Belgen die 26.000 miljard Bef. bezitten, niet de 30 procent Belgen die meer dan 70 procent van alle rijkdom in kas hebben. Ware dit wel het geval geweest dan hadden de liberalen nooit zo’n ingreep geslikt. De rijken stappen er niet in aangezien deze fondsen naar hun maatstaven belachelijk weinig opbrengen en ze over genoeg geld beschikken om risico’s mee te nemen.
Bovendien werd voor deze valse symboolmaatregel een dure prijs betaald. Met name de invoering van de notionele renteaftrek, waarmee Verhofstadt nu Azië afschuimt om bedrijven te overtuigen dat in België hoge winsten wachten. Die notionele renteaftrek staat toe dat bedrijven een fictieve rente op het eigen vermogen als kosten fiscaal in mindering kunnen brengen. Een nieuwe belastingvermindering dus voor het echte Kapitaal.
Wat we nodig hebben om de sociale zekerheid veilig te stellen is het stopzetten van de jaarlijkse verminderingen van patronale bijdragen (‘loonlasten’). Als er meer inkomsten moeten gezocht worden voor de financiering van de sociale zekerheid dan kiezen wij voor antikapitalistische maatregelen. De inkomsten uit kapitaal moeten betalen: open de boekhouding van de bedrijven, hef het bankgeheim op, voer arbeiderscontrole in op de financiële transacties, leg een kadaster van de fortuinen aan, voer een vermogensbelasting in zoals het ACV verleden jaar voorstelde enzovoort. De patroons gaan natuurlijk op alle manieren hieraan proberen te ontsnappen. Daarom is de nationalisatie van de banken en financiële instellingen onder arbeiderscontrole een vitaal onderdeel van een socialistisch programma.
