De Franse justitie heeft zware straffen uitgesproken tegen een aantal havenarbeiders, waaronder 10 Belgen, die zich tijdens de betoging in Straatsburg zouden hebben schuldig gemaakt aan geweldpleging en vandalisme. De zware celstraffen uitgesproken tegen deze arbeiders betekenen dat deze mensen gedurende maanden gebroodroofd zullen worden. Deze straffen staan hoegenaamd niet in verhouding tot de gepleegde feiten.
Marxisten zijn tegen het gebruik van nodeloos geweld op betogingen. Niet eens om redenen van burgerlijke moraal, maar omdat het niet efficiënt is en zich – zeker in onzer gemediatiseerde samenleving – tegen de arbeidersbeweging keert. Maar in dit geval is er vooral sprake van buitensporig geweld van de staat tegen de arbeiders en hun organisaties.
Ja, er zijn inderdaad enkele honderden vierkante meter glas gesneuveld. En ja, de herstelling daarvan zal inderdaad moeten gebeuren met overheidsgeld. Maar die uitgave is een habbekrats vergeleken bij de lopende rekening van het Europese politiek-administratieve circus met zijn tientallen paleizen en duizenden ambtenaren, die een goed deel van hun tijd besteden aan één centraal project: het zoveel mogelijk liberaliseren van Europa in dienst van het grote kapitaal.
De Europese havenrichtlijn is een van die elementen in dat antisociale project. Dat op zich is al provocatief genoeg. Maar het feit dat de rechterzijde het ‘democratisch’ vindt een richtlijn die bij een eerdere gelegenheid al eens door het Europees parlement werd verworpen, in een gewijzigde vorm nog maar eens in te dienen, maakt van deze democratie een provocatie. Zulke praktijken zijn niet direct van aard om het vertrouwen van de mensen in grote democratische principes te bevorderen. De macht van het Europees parlement is sowieso al erg beperkt ten opzichte van de Raad en de Commissie. Al deze instellingen worden door de mensen ervaren als fabrieken van maatregelen waartegen zij weinig of niets in te brengen hebben. De democratie in de lidstaten – hoe onvolmaakt die op zich al is – wordt door deze instellingen nogmaals uitgehold.
Neem nu het ontwerp van Europese Grondwet, dat de bedoeling heeft de principes van de ongebreidelde concurrentie en de staat van permanente economische oorlog der volkeren in steen te beitelen. In sommige landen, zoals België, wordt deze Grondwet (waarvoor wij, als hij zou worden aanvaard, toch geacht worden respect te betonen?) niet eens in een referendum aan de bevolking voorgelegd. In Ierland werd het verdrag van Nice verworpen in een referendum maar vervolgens (na enkele cosmetische toegevingen aan Ierland) gewoon nogmaals gepresenteerd omdat de Ieren in hun eerste poging nu eenmaal ‘verkeerd’ hadden gestemd. Luxemburg en Spanje stemden voor: daar denkt men er nog niet aan het referendum te herhalen. Dat is wél het geval in Frankrijk en Nederland waar men ook ‘verkeerd’ stemde. Hetzelfde gebeurde in Denemarken in 1993: de Denen stemden tégen de toetreding tot Europa. Geen nood, gewoon overdoen, tot het ‘juist’ was.
Men zou voor minder hier en daar een ruitje intikken. Waarom leggen we het Generatiepact ook niet gewoon terug ter stemming in ons nationaal parlement? Ons inziens werd er net daar fout gestemd door mensen die daar trouwens helemaal geen mandaat voor hadden.
Als klap op de vuurpijl is er dan de mededeling van Frits Bolkestein, de vorige commissaris van Interne Marktbeleid en vader van de dienstenrichtlijn. Die wees erop dat de verwerping van de havenrichtlijn betekent dat de Bolkestein-richtlijn nu van kracht wordt op de havendiensten. Volgens deze perfide advocaat van het grootkapitaal zit in die richtlijn het ‘oorspronglandprincipe’, dus ook de zelfafhandeling waartegen de dokwerkers nu al jaren strijden. Niks democratie dus, we moeten en we zullen de sociale dumping door de strot van de mensen rammen!
De recente rel rond de bijdrage van de petroleumsector aan de stijgende energiekosten toont nog maar eens het lage gehalte van onze zo geroemde democratie. Als 100.000 mensen betogen en een veelvoud daarvan staakt tegen het Generatiepact, dan voert men het toch door met behulp van monddood gemaakte ‘volksvertegenwoordigers’. Maar als een paar dozijn petroleumbonzen zeggen “wij betalen geen euro”, dan betalen ze niet. Arme Freya, zo dapper in de bres tegen de vakbonden en voor het Generatiepact, en nu dit...
We zijn soms verbaasd dat ‘onze’ versie van democratie elders in de wereld onthaald wordt op terroristische aanslagen. Maar ook bij onze eigen Europese werkende bevolking worden kiemen van haat gezaaid door deze arrogante eenrichtingsdemocratie. Op langere termijn is er maar één weg vooruit: échte democratie in plaats van de schijndemocratie van het kapitalisme. Echte democratie, dat betekent democratische controle over de hefbomen van de economie. Met andere woorden: de essentie van het socialisme. Veel verder hoeft men het op een gebeurlijk Ideologisch Congres van de SP.a niet te zoeken
