De stadslijst van Patrick Janssens kreeg een opdoffer van jewelste bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. Met 37,73% was Bart De Wever met zijn N-VA afgetekend de grootste. Het eerste publieke optreden van de overwinnaar liet aan duidelijkheid niets te wensen over: na een lugubere mars naar het stadhuis ging hij vanop het balkon “zijn” volk toespreken. De coalitiebesprekingen konden beginnen, onder de leiding van De Wever, op zijn tempo en in de richting die hij, en niemand anders, bepaalde. Amper één maand later heeft hij iedereen waar hij ze hebben wilde: PVDA en Groen! in de oppositie, sp.a amechtig in de touwen, VLD en CD&V aan de onderhandelingstafel.
NVA maakt het ranzige rechtse discours acceptabel.
De ontelbare Antwerpenaren die troost putten uit de spectaculaire achteruitgang van het Vlaams Belang wachtte een onaangenaam ontwaken: het programma van De Wever dat de basis vormt van het volgende bestuursakkoord schurkt gevaarlijk dicht tegen de grenzen van het acceptabele. Een bloemlezing: “Armoedebestrijding is in de eerste plaats controleren of ze wel recht hebben op een uitkering”, “De werking van het OCMW ondersteunen: is dat wel een kerntaak van een stadsbestuur?” “De stadsambtenaren die met pensioen gaan zullen niet meer vervangen worden”, “We zullen alle Nederlands onkundigen die nu een sociale woning hebben een taalexamen laten afleggen, slagen ze niet dan kunnen we ze buiten zetten en plaats maken voor anderen”, “Er zijn ook gewone kinderen in het onderwijs, al die aandacht voor kansarmen is niet nodig”, ...
Er is inderdaad een schrijnend tekort aan betaalbare woningen in Antwerpen. Goede kinderopvang vinden en een plaats in een school dichtbij huis is een hele opgave, en door de jarenlange besparingen draait de werking van de stadsdiensten vierkant maar je zult de problemen niet oplossen door bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten!
Sp.a naar de oppositie met de handrem op.
Tijdens de kiescampagne voelde de goede verstaander de bui al hangen: niet alleen was het zeer moeilijk om zelfs doorgewinterde socialisten te bewegen om op de stadslijst te stemmen, veel Antwerpenaren waren helemaal niet tevreden over het voorbije bestuur. Het is goed voor je citymarketing om een luxe-badboot te bouwen op het Eilandje, maar als dat een verhoging van de inkomprijzen en het beperken van de toegankelijkheid in de gewone zwembaden met zich meebrengt, dan ben je niet goed bezig. Het is beschamend om te moeten constateren dat de leiding van de sp.a dit totaal niet doorhad.
De sp.a Antwerpen is in de eerste plaats een machtspartij. Negentig jaar besturen laat duidelijk zijn sporen na. Maandag na de verkiezingen was slechts een kleine minderheid van de militanten bereid om voor de oppositie te kiezen. De oproep van nationale vakbondsvrouw Caroline Copers en Maya Detiège had weinig impact. Onderhandelen als het alleen zaligmakende beschouwen en elk compromis eerbaar vinden zit diep in de genen. Uiteindelijk wou Bart De Wever hen niet in zijn bestuur, hij kon het zonder de socialisten!
Een strijdvaardige oppositiekuur is nét wat de Antwerpse sp.a nodig heeft: om het met de woorden van een vakbondsmilitant te zeggen: “Wij moeten back to the roots!”. Bart De Wever heeft een frontale aanval ingezet tegen al wat links of vakbondsminded is, de hoogste tijd voor weerwerk! De sp.a moet hiervoor de hand reiken naar de PVDA en omgekeerd.
De grote verrassing van de Antwerpse verkiezingen.
De PVDA zette een excellent resultaat neer, ze zijn groter dan VLD en Groen! Hun jarenlange basiswerk werpt eindelijk zijn vruchten af: in een zeer lezenswaardig artikel in de Humo van 6 november doet Peter Mertens dit haarfijn uit de doeken. Het is hartverwarmend dat zij er als eerste in geslaagd zijn om de “foert”- en “anti”-stem de linkse richting uit te sturen! In het district Borgerhout staat een “sp.a/Groen!/PVDA/afgescheurde CD&V-er” –coalitie in de steigers. Een interessant experiment, dat ieders steun verdient tegen het rechtse stadsbestuur!
