Als er iets is waar je Bart De Wever niet kan van betichten dan is het wel bescheidenheid. Telkens de nieuwe burgemeester van Antwerpen de wereld wat te vertellen heeft, trekt hij alle registers open. Zo ook bij de voorstelling van het Antwerpse bestuursakkoord 2013-2018. Een tekst van amper 68 bladzijden, verpakt in 450 soms vage resoluties wordt gebombardeerd tot “een historisch document”, “een nieuw tijdperk voor Antwerpen”. Wat dat concreet voor het dagelijkse leven van de Antwerpenaar zal betekenen valt nog af te wachten. De allereerste beleidsdaden van de nieuwe ploeg voorspellen echter weinig goeds.
Net deze week, het tijdstip dat veel scholen beroep doen op tolken om hen bij te staan bij de oudercontacten, mag de stedelijke dienst die hiervoor zorgde dit niet meer gratis doen. De scholen zullen dit in het vervolg zelf moeten bekostigen, of verhalen op de ouders!
Alle vervangingscontracten (personeel dat in loopbaanonderbreking, zwangerschapsverlof, of langdurig ziek is) van het stadspersoneel worden vanaf heden stopgezet, hetzelfde werk zal door steeds minder mensen moeten gedaan worden.
Respect, maar voor wie?
Het gehele akkoord ademt een “algemeen misprijzen” uit voor al wie arm, anderstalig, niet-Belg, jong, of anders is en voor alle organisaties of verenigingen die voor hen opkomen.
De eigenheid van Antwerpen – een kosmopolitische, multiculturele, bruisende stad van 500 000 inwoners met alle voordelen en alle problemen vandien– wordt doodeenvoudig ontkend. Wat goed genoeg is voor een gemiddeld stadje in Vlaanderen, daar zal Antwerpen het mee moeten doen!10 procent van de woningen in Antwerpen zijn sociale woningen, wat ruim boven het Vlaamse gemiddelde ligt, dus zullen er geen meer bijkomen (dat er tienduizenden op de wachtlijst staan, telt blijkbaar niet). Geen enkele Vlaamse stad heeft een gratis tolkendienst, dus moet ze in Antwerpen afgeschaft worden!
Wie wel zal welkom zijn in Antwerpen is ook duidelijk: Ondernemers, de Haven, de Diamant, de Projectontwikkelaars: allen zullen naar de stad gelokt worden met fiscale voordelen, “investeringsvriendelijke” maatregelen, een herbekeken statuut van de havenarbeiders, PPSconstructies (publiek-private samenwerkingen,waar de winst steeds bij de privé-partner terecht komt en de kosten steeds door de overheid gedragen worden)...en zo voort.
Weinig nieuws van het vakbondsfront
Bij de Antwerpse ACW-koepel is het oorverdovend stil: het bestuursakkoord werd door de lokale CD&V afdeling unaniem goedgekeurd. De bewering van Van Peel dat dankzij zijn invloed het akkoord veel socialer is dan het oorspronkelijk voorstel van de NVA klopt als je tevreden bent met punten en komma’s!
Het bestuur van ACOD-LRB liet in een persmededeling weten “waakzaam te zijn, en de concrete maatregelen af te wachten vooraleer te reageren”. In het akkoord staat dat de pensioneringsgolf bij het stadspersoneel zal aangegrepen worden om enkel nog selectief aan te werven (zo’n 30 procent van het stadspersoneel is momenteel ouder dan 50 jaar).
Er wordt traditiegetrouw weer geschermd met “de bereikbaarheid” van de stadsloketten. Het voorstel is om de wekelijkse donderdagavondopening uit te breiden van 19u tot 21u en om twee zatervoormiddagen open te zijn: allemaal met hetzelfde personeel!
Ziehier reeds twee strijdpunten om actie rond te organiseren!
Politieke oppositie
De Sp-a Antwerpen is nog altijd niet bekomen van de nederlaag. Zoals Marc Swyngedouw terecht opmerkte in zijn analyse van het verlies van de socialisten is de lokale partijwerking op sterven na dood. Veel gewone militanten hebben reeds de conclusie getrokken dat de SP-a terug naar de basis moet: de sleutel hier ligt bij een open, dynamische werking, vertrekkend vanuit de districten. Op een algemene ledenvergadering moet de nederlaag besproken worden, lessen getrokken vanuit de fouten die gemaakt zijn, en de lijnen van de oppositie uitgezet worden. Enkel dan kan de Spa-Antwerpen het voortouw nemen in de organisatie van een kletterende oppositie!
Het experiment Borgerhout
Na 14 oktober was een veelgehoorde verzuchting in Antwerpse linkse middens: “woonde ik maar in Borgerhout!”.
Rekening houdend met de beperkte districtsbevoegdheden en de beperkte middelen is het Borghouts districtscollege – PVDA+, Spa-Groen en een onafhankelijk CD&Ver – er in geslaagd om totaal andere accenten te leggen: een meer interactieve vorm van bestuur, met veel inspraak, ook van jongeren, verhoogde betrokkenheid van de wijken, de fiets en het openbaar vervoer in de etalage i.p.v. de auto, aandacht voor armoedebestrijding,…
Ze zullen het echter niet cadeau krijgen van het stadscollege! Nog voor de installatie van de nieuwe gemeenteraad dreigde Marc Van Peel dat hij alle wettelijke middelen zal uitputten om het Borgerhout zo moeilijk mogelijk te maken!
Het beloven zeker spannende tijden te worden in 2013 in Antwerpen.
