In de nacht van 15 op 16 april arresteerde de Pakistaanse dictatuur duizenden leden van de Pakistan People’s Party (PPP). Ze waren een massabetoging aan het voorbereiden om Asif Ali Zardari, de echtgenoot van de PPP-voorzitster Benazir Bhutto, te verwelkomen op de luchthaven van Lahore.
De Pakistan People’s Party (PPP) is de tweede grootste partij van het land. De partij werd in 1967 gesticht door Ali Bhutto. Deze kwam eind de jaren ’60 met een socialistisch programma aan de macht in de nasleep van een revolutionaire beweging. Maar de PPP week af van haar manifest en werd zo een belangrijke factor die het zwakke kapitalisme in stand hield. Vandaag wordt de PPP geleid door de dochter van de oprichter, Benazir Bhutto, die in ballingschap verkeert.
Het politieoptreden tegen de bijeenkomsten om de echtgenoot van Benazir te verwelkomen, begon al enkele dagen voordien. Verscheidene treinen vanuit Karachi en andere delen van Sindh werden geannuleerd en de provincie Punjab was niet toegankelijk. Ineens werd duidelijk waar de 'verlichte gematigdheid' van dictator Musharraf echt voor staat. Hij is in de eerste plaats een trouwe bondgenoot van het Amerikaanse en Britse imperialisme. Deze primitieve onderdrukking was echter een mooi voorbeeld van de instabiliteit van zijn regime. De regering leeft in angst voor een opstand wegens haar asociaal beleid, uitgevoerd in opdracht van het IMF en de Wereldbank. Ze waren bang dat dit onthaal het begin van een beweging zou worden die tot de omverwerping van de dictatuur kon leiden. Deze massa-arrestatie was dus een uitdrukking van de zwakheid, niet van de sterkte van het regime.
Manzoor Ahmed, voorzitter van de PTUDC (Pakistan Trade Union Defence Campaign) en parlementslid, werd samen met verscheidene militanten van de PPP en parlementsleden op zaterdag 16 april gearresteerd. Onder hen bevonden zich onder andere Ch. Aitizaz Ehsan, Raja Pervaiz Ashraf, Imtiaz Safdar, Shamshad Sattar, Dr Fehmida Mirza, Qamar-uz-Zaman Kaira, Zulfiqar Ali Gondal, Tasneem Ahmed Qureshi, Nayyer Bukhari, Zamurrad Khan, Shehry Rehman, Mutaza Satti, Fouzia Habib, Samina Khalid Ghorki, Shagufta Bukhari, Naheed Khan, Safder Abbasi en vele anderen. De veteraan van de linkse vleugel in de PPP Ghulam Abbas werd ook gearresteerd. Sommige vrouwelijke leden van het parlement zoals Fozia Malik, Ferzana Raja en Uzma Bukhari kregen slaag van de politie en moesten met verwondingen opgenomen worden in het ziekenhuis.
Zelfs schoolgaande kinderen van acht, negen en tien jaar werden gearresteerd. De gevangeniscellen waren zo overvol dat gevangenen recht moesten blijven staan. Deze daad van lafheid toont aan dat het regime op zijn laatste benen staat. Vandaar de wanhopige poging om een toenemende revolte te verpletteren.
Manzoor Ahmed en andere PPP-millitanten hebben de gelofte gedaan om te strijden tot de omverwerping van het kapitalisme. In hun oproep vanuit de gevangenis zeiden de parlementsleden dat zulke brutale handelingen hen niet zullen afschrikken. Deze brutaliteit ontmaskert gewoon nog meer het regime en doet het ongenoegen enkel toenemen. Daarom deden ze een internationale oproep om de klassenstrijd in Pakistan te steunen, die onze internationale site In Defence of Marxism onmiddellijk verspreidde. Nog de avond van 16 april zelf kregen Pakistaanse ambassades over heel de wereld kwade telefoons of zelfs bezoeken.
De arrestaties kregen veel media-aandacht in Pakistan. Op zaterdag 16 april werd een live reportage van het conflict getoond op GEO Television, de belangrijkste zender in Pakistan. De kijkers zagen hoe kameraad Manzoor inging tegen de politie die hem en de andere PPP-militanten wilde arresteren. De reportage werd verscheidene malen uitgezonden in de loop van de dag. De volgende dag stond in de kranten hoe Manzoor en andere parlementsleden zoals Ch. Itezaz Ehsan, Raja Pervaiz Ashraf, Qamer-uz-Zaman Kaira, Zulfiqar Ali Gondal, Zumurrad Khan en Nayyer Bukhari, weigerden om vrijgelaten te worden zolang ook maar één partijactivist achter de tralies bleef. Dankzij de hevige druk moest het regime uiteindelijk elke partijactivist vrijlaten. Manzoor Ahmed was de laatste persoon die vrijgelaten werd.
Deze keer slaagde het regime erin om de betoging te breken. Maar ze verliezen steeds meer de controle over de situatie. In die context groeit de PPP opnieuw uit tot een referentiepunt voor de massa’s in Pakistan. Ondanks zijn verleden kan zelfs een personage als Asif Ali Zardari een referentiepunt voor de onderdrukte massa in Pakistan worden. De Pakistaanse marxisten van The Struggle bevinden zich door hun jarenlange geduldig werk in de PPP dus in een sterke positie. Het verzet van Manzoor tegen de arrestaties heeft hun aanzien enkel maar vergroot. Wanneer de massa in opstand komt tegen het regime, zullen de Pakistaanse marxisten door deze positie een belangrijke rol kunnen spelen en de strijd tegen de dictatuur kunnen koppelen aan de strijd tegen het kapitalisme.
