De moord op Benazir Bhutto heeft geleid tot een explosie van volkswoede. Pakistan wordt verteerd door rellen en massaprotesten. De diepste onderlagen van de maatschappij zijn in beweging. Rauwe menselijke emotie komt naar buiten in de straten van elke stad en elk dorp. Leger en politie zijn machteloos om de vloedgolf van verontwaardiging tegen te houden. De overheid kraakt in haar voegen.
Volgens de officiële versie zit Al-Qaeda achter de moord. Deze uitleg komt goed uit omwille van vele redenen: het legt tegelijk alles en niets uit, omdat niemand weet wat Al-Qaeda is, waar het te vinden of wie er achter zit. Het is een mysterieuze en blijkbaar almachtige organisatie die overal aanwezig is, maar nooit gevonden kan worden, laat staan gestopt. Natuurlijk is het niet verrassend dat niemand ooit gearresteerd, berecht en gestraft wordt voor de misdaden van een ‘onzichtbare' en ‘onoverwinnelijke' groep.
Deze uitleg is natuurlijk zeer gunstig voor Musharraf en de overheid in Islamabad. Het spreekt hen volledig vrij van alle aansprakelijkheid voor de moord op Benazir Bhutto. Ze moeten geen moordenaars zoeken, ze zijn al gevonden. Ze moeten geen misdaad onderzoeken, omdat de daders al zijn aangeduid. Al-Qaeda, het ene woord dat alle problemen oplost! Ook voor Washington is deze uitleg zeer voordelig. Het geeft wat ademruimte aan Bush en zijn beruchte ‘oorlog tegen terreur', die steeds meer onder vuur ligt. Hij kan een sceptische Amerikaanse volk hetzelfde oude verhaaltje vertellen van Al-Qaeda als een universele macht van het kwade, een macht die aanstuurt op wereldheerschappij. Al-Qaeda! Het is allemaal het werk van Al-Qaeda!
Wanneer het rookgordijn van propaganda optrekt, wordt het steeds duidelijker dat de moord op Benazir Bhutto niet de daad was van gestoorde religieuze fanatici, maar wel deel uitmaakt van een nauwkeurig geplande samenzwering, een samenzwering die tot de hoogste lagen van de Pakistaanse staat en heersende klasse leidt. Het gedrag van de Pakistaanse autoriteiten voor, tijdens en na de moord schuift de schuld in de schoenen van de machtscentra in Islamabad. Na de eerste aanslag op haar leven op 19 oktober schreef Benazir Bhutto herhaaldelijk naar Musharraf om een onderzoek te vragen naar de verantwoordelijken voor de dood van 140 onschuldige mensen. Er werd nooit een onderzoek gevoerd en niemand werd ooit berecht of gestraft voor deze massamoord. Benazir Bhutto vroeg ook herhaaldelijk voor aanvullende veiligheid. Die werd nooit gegeven, hoewel het gevaar voor haar leven algemeen bekend was. Op het moment van de aanslag waren er geen agenten in de buurt van haar auto. De weg lag volledig open voor de moordenaar.
Maar wacht even, welke moordenaar? Volgens de overheid was er geen moordenaar, er is helemaal geen moord geweest! De onfortuinlijke mevrouw Bhutto stierf door een "ongeluk". Ze is gewoon gevallen en stootte daarbij ongelukkiglijk het hoofd. Dat was wat de Pakistaanse overheid zei tegen een verbijsterde natie. Zoals Sherry Rehman, woordvoerster van de PPP (Pakistan People's Party), correct zei, was dit een belediging voor een rouwend land.
Het feit dat er getuigen waren van de gebeurtenissen doet allemaal niets terzake voor de overheid. Het feit dat vele mensen zagen hoe een man haar auto naderde, haar in het hoofd schoot, vervolgens zichzelf opblies en daarbij dertig mensen doodde en velen verwondde, is irrelevant voor de overheid. Ze heeft immers gewoon "haar hoofd gestoten". Als dit inderdaad het geval is, dan hoeft de hele natie ook niet in shock te zijn en is het helemaal niet nodig om te rouwen, laat staan te protesteren. Het was gewoon een jammerlijk ongeluk en je kunt niemand de schuld geven van een ongeluk, niet waar?
Sherry Rehemen van de PPP-leiding was met Benazir toen ze vermoord werd. Ze zag hoe ze neergeschoten werd. Ze voerde haar mee naar het ziekenhuis. Ze zag de schotwonde aan haar hoofd. Ze zag ook de uitgangswonde. Maar hoe kon ze dat allemaal gezien hebben, wanneer dat allemaal niet gebeurd is? Ze moet het haar ingebeeld hebben, net zoals een heel land het zich ingebeeld moet hebben.
Neenee, er was helemaal niets verdacht aan dit overlijden. Hoe weten we dat? Dat weten we omdat alle verdachte overlijdens gevolgd worden door een autopsie. In dit geval was er echter geen autopsie. De overheid gaf als doodsoorzaak zeer snel: "gestorven door een ongeluk" (een ongeluk veroorzaakt door Al-Qaeda). Vervolgens het lichaam werd vlug begraven. Nu is er geen lichaam meer om te onderzoeken. Alle aanvragen voor een autopsie zijn dus irrelevant en het overlijden kan geklasseerd blijven als "normaal". Net zo normaal als het feit dat de overheid in Islamabad nooit de eerste aanslag onderzocht. Net zo normaal als het feit dat ze zelfs geen intentie hebben om deze aanslag te onderzoeken. Net zo normaal als het feit dat ze medeplichtig zijn in beide aanslagen.
Musharraf heeft verklaard dat hij vastberaden is om de schuldigen te vinden en te straffen. Er wordt zelfs gezegd dat er verdachten zijn. Hij kan niets anders zeggen, de Pakistanen komen met slogans tegen Musharraf en zijn regime op straat om hun woede te uiten over de misdaad. We vertrouwen erop dat ze snel deze verdachten zullen bekend maken en hen als de lokale agenten van Al-Qaeda aanwijzen. In landen als Pakistan is er geen tekort aan wanhopige mensen die iemand voor een paar honderd rupees zouden vermoorden, noch is er een tekort aan religieuze fanatici die erop belust zijn zichzelf op te blazen voor een enkele reis richting hemel. Dergelijke mensen kunnen veilig van deze of gene misdaad beschuldig worden.
Zulke types spelen echter geen onafhankelijke rol. Iemand anders heeft immers de touwtjes strak in handen. Islamitisch fundamentalisme houdt ervan om zich tegenwoordig op te werpen als een anti-Amerikaanse en anti-imperialistische beweging. Nochtans was ze oorspronkelijk een uitvinding van het Amerikaanse imperialisme, opgezet om het communisme te bestrijden en de Russen in Afghanistan aan te vallen. Bin Laden zelf was een agent van de CIA die de corrupte heersende kliek in Saoedi-Arabië steunt. Washington creëerde een dolle hond die zich tegen zijn meester keerde en diens hand beet. Het was het Amerikaanse imperialisme dat de dictatuur van Zia in Pakistan opzette. Het was de CIA die hielp Zulfiqar Ali Bhutto (de vader van Benazir) op te hangen. Zia steunde de Pakistaanse fundamentalisten met Amerikaans en Saoedisch geld. Samen maakten ze een leger fanatici, een leger dat nu op hol geslagen is.
Het idee dat Pakistan een land van religieuze fanatici is, belastert de mensen van deze grote natie. De fundamentalistische partijen hebben altijd een lage score behaald bij verkiezingen. Hun echte basis bevindt zich niet onder de massa, maar wel binnen de hoogste regionen van de macht: de staat, het leger en de ISI (geheime dienst). Zonder steun en geld van de staat zouden deze fundamentalisten nergens staan. In het verleden hebben ze ruime financiële hulp van de Amerikanen en de Saoedi's gekregen. Die laatsten slagen erin om dienstbaarheid aan het Amerikaanse imperialisme te combineren met steun voor elke reactionaire fundamentalistische beweging. Ze geven nog steeds geld aan de fundamentalisten in Pakistan. De Amerikanen hebben zich echter tegen de fundamentalisten gekeerd. De belangen van de VS noopten hen tot de bezetting van Afghanistan. Ze dwongen de ISI om af te zien van haar ambities in Afghanistan en haar steun voor de Taliban en Al-Qaeda op te zeggen. Dat deden ze slechts met veel tegenzin.
Het is algemeen bekend dat een belangrijk deel van de ISI nooit haar steun voor Bin Laden en de Taliban heeft opgezegd. Het is een publiek geheim dat ze in Pakistan onderdak en steun genieten. Er is een staat binnen de staat die onder dekking van het duister opereert en op het hoogste niveau beschermd wordt. In deze duistere milieus zijn samenzweringen en moorden een normale gang van zaken. De publieke actoren in deze samenzweringen zijn de mullahs, fanatici van de door de Saudi's gefinancierde religieuze instellingen, en verwende nesten van de rijken in Islamabad die gewone mensen terroriseren onder deze dekmantel. Dit zijn echter allemaal slechts stromannen in de handen van anderen die het openbare leven schuwen, maar wiens identiteiten wel gekend zijn.
Voor ze stierf liet Benazir Bhutto een document achter waarin ze drie namen noemde van mensen die ze verantwoordelijk achtte voor de eerste aanslag op haar leven: een gepensioneerde legerofficier, een leider van de Moslimliga en voormalig minister, en tenslotte een officier van de ISI. Geen enkel onderzoek naar haar moord kan serieus genomen worden als deze mannen niet gearresteerd en berecht worden. De mensen die hun woede op de straat uiten, zullen zich niet laten bedotten door een showproces waarbij enkele arme sukkelaars zullen beschuldigd worden voor wat duidelijk een daad, een misdaad, van staatsterrorisme was.
Om de spontane protestbeweging van de massa te organiseren riepen de Pakistaanse marxisten op tot een nationale proteststaking. Het bleek echter onmogelijk om deze slogan in de concrete omstandigheden door te voeren. Het grote aantal mensen, miljoenen ongeorganiseerde en politiek ongetrainde mensen in een psychologische shocktoestand van rouw, overspoelden de proletarische voorhoede. Onder dergelijke omstandigheden waren een paar duizend revolutionaire kaders als een druppel water in een oceaan. Daar bovenop reageerde de overheid snel om de oproep tot staking te ondergraven door drie dagen nationale rouw af te kondigen. Onze kameraden moeten in zeer moeilijke omstandigheden werken: het is bijna onmogelijk om te reizen. Er zijn geen treinen, bussen of vliegtuigen. Er is geen benzine en de tankstations zijn gesloten. De wegen worden geblokkeerd door brandende barrières. Spoorwegstations en bussen worden in brand gestoken. Al dit geweld op straat geeft de staat het excuus om het leger te sturen, met het bevel om te doden. Minstens veertig mensen zijn al omgekomen.
De spontane protesten hadden geen leiders, geen duidelijke doelen, en degenereerden dus snel in chaos, brandstichting en plundering. In een atmosfeer van sociale desintegratie, armoede en wanhoop grepen criminele elementen en het lompenproletariaat de kans om van de chaos gebruik te maken voor hun eigen gewin. Het is niet ondenkbaar dat de reactionairen deze criminele activiteiten aanmoedigden om de beweging in diskrediet te brengen, zo een harde aanpak te rechtvaardigen en de staat van beleg uit te roepen. Het is geen toeval dat sommige relschoppers stembureaus aanvielen en stembiljetten verbrandden.
De huidige anarchie van ongeorganiseerd protest zal niets bereiken. Het moet vervangen worden door een georganiseerde nationale protestbeweging waarin de arbeidersbeweging het initiatief neemt. In plaats van het verbranden van banden en auto's moeten ze snel de voorhoede van de beweging organiseren en zich voorbereiden op een massale revolutionaire beweging, waarbij ze ten gepaste tijde de juiste overgangsslogans naar voren brengen die een uitdrukking zijn van de sfeer en hoop van de massa. Om dit alles te doen moeten actiecomités opgericht worden in elke werkplaats. De Pakistaanse marxisten zijn al begonnen met het organiseren van dergelijke comités in de staalfabrieken van Karachi. Ze organiseren ook actiecomités voor de jeugd. Dat is wat nodig is! Deze voorbeelden moeten in elke fabriek, werkplaats, school en universiteit in Pakistan herhaald worden.
De marxisten van The Struggle zitten in de frontlinie van de protesten. Kameraad Manzoor Ahmed, het marxistische parlementslid, heeft een protest van duizenden mensen geleid in zijn kiesdistrict Kasur in Punjab. Op vele plaatsen nemen onze kameraden het initiatief. Zo hebben ze 100.000 pamfletten verspreid met de titel: "Het bloed van Benazir is jullie bloed: nu zal de revolutie komen!" Ze vragen de bestraffing van alle samenzweerders, het aftreden van Musharraf, onmiddellijke verkiezingen en de terugkeer van de PPP naar haar socialistische programma van 1970. Hun boodschap krijgt gehoor in de fabrieken, bij de revolutionaire jeugd en de voorhoede van de PPP, tot bij de partijleiding.
Pakistan beweegt zich in snel tempo naar een prerevolutionaire situatie. De massa beweegt zich op een revolutionair pad, maar op dat pad liggen enorme obstakels en gevaren. Het is van het hoogste belang dat ze volledige steun krijgen van de internationale arbeidersbeweging. In naam van de kameraden van The Struggle vraag ik onze lezers, alle werkende mensen, alle studenten, alle socialisten, alle communisten, alle vakbondsmensen om hun steun toe te zeggen. We hebben ook geld nodig om de revolutionaire beweging in Pakistan verder op te bouwen, het is de sleutel tot de Aziatische revolutie! Alle steun is welkom, reageer alstublieft snel, er staat veel op het spel.
Madrid, 30 december, 2007
