We hebben net dit zeer belangrijk rapport ontvangen van onze kameraden in Pakistan. Het toont dat de moord op Benazir Bhutto werkt als een katalysator die de mensen op het revolutionaire pad brengt. De situatie begint te gelijken op die van tsaristisch Rusland na de Bloedige Zondag van 1905. De Pakistaanse marxisten van The Struggle spelen een leidende rol in de massabeweging, zoals dit rapport duidelijk aantoont. Door democratische overgangseisen te combineren met de idee van een socialistische revolutie, vinden ze gehoor en bereiden ze de weg voor grootschalige revolutionaire ontwikkelingen in dit enorme Aziatische land met 160 miljoen inwoners.
Er was een immense opstoot van woede en verdriet toen het volk de moord op Benazir Bhutto vernam. De marxisten maakte talloze tussenkomsten in heel het land tijdens de protesten, waarbij ze in verschillende gebieden de beweging leidden. Waar zij een tussenkomst maakten, veranderde de stemming van rouw in vastberadenheid om een einde te stellen aan het verrotte feodale/kapitalistische systeem door middel van een socialistische revolutie.
De brutale moord op Benazir door de Pakistaanse staat is niet het eerste incident waarbij volksleiders in dit land bewust als doelwit worden gekozen. Haar vader Zulfiqar Ali Bhutto werd opgehangen en haar twee broers werden gruwelijk vermoord. De kolossale reactie van de onderdrukte massa na deze koelbloedige moord is echter nooit op deze schaal gezien in dit deel van de wereld. De banken, die een symbool zijn van kapitalistische uitbuiting, vormden eveneens een belangrijk doelwit voor de woede van de menigte.
Op 28, 29 en 30 december was er in werkelijkheid geen regering in het land. Alle staatsfunctionarissen verscholen zich voor de volkswoede en het hele land viel stil. Tijdens deze dagen lag de focus van de aandacht op Naudero, het voorouderlijk dorp van de familie Bhutto, waar Benazir te rusten was gelegd op 28 december 2007. Alle macht was verschoven naar de leiding van de PPP, die op 30 december in Naudero de vergadering van het Uitvoerend Comité hield.
Onze kameraden waren voor de vergadering in groten getale gearriveerd en voegden zich bij de duizenden rouwende mensen. De overheersende stemming was er een van verdriet. Maar de aankomst van onze kameraden veranderde de rouwsfeer in revolutionaire agitatie toen de zij revolutionaire slogans begonnen te scanderen. Kameraden onder leiding van Rauf Lund riepen slogans als "Benazir tere khoonse, Inqilaab aye ga" ("Benazir, van jouw bloed zal de revolutie komen") en "Zinda hai Bhutto Zinda hai ("Bhutto leeft, zij leeft"), wat de atmosfeer opnieuw oplaadde en waardoor mensen in plaats van te huilen, zwoeren wraak te nemen voor hun vermoorde leidster.
De slogans verspreidden zich onmiddellijk als een lopend vuurtje zodat ze overal in Naudero en Garhi Khuda Bux weerklonken. Dezelfde slogans werden ook gescandeerd tijdens de persconferentie van Asif Ali Zardari en bereikten zo via de televisiecamera's de hele wereld.
Tijdens deze massale publieksactiviteiten kwamen de Pakistaanse marxisten ook krachtig tussenbeide tijdens interne partijmeetings op het leidende niveau. Op de vergadering van de Sindh-raad in Larkana op 6 januari presenteerde Kameraad Riaz Lund, die opkomt voor een zetel van het nationale parlement, een revolutionair programma voor de PPP tijdens dit crisismoment, wat door de meeste aanwezigen werd gesteund. Tijdens een vergadering van het Punjab Uitvoerend comité van de PPP op 7 januari 2008 in Lahore stelde kameraad Manzoor een revolutionair alternatief voor om wraak te nemen voor deze moord en benadrukte hij dat dit incident duidelijk aantoont dat er geen compromis mogelijk is tussen de klassen.
De sfeer van radicalisering na de moord had ook een invloed op de jeugd. Een ernstige verschuiving in het leiderschap van de Punjab Peoples Students Federation (PSF) vond plaats op 8 januari. Kameraad Zohaib Butt werd aangeduid als secretaris-generaal van de Punjab PSF in een vergadering waarin studentenleiders en staatsambtenaren van de hele provincie aanwezig waren. Op deze vergadering zwoeren de studenten wraak te nemen voor deze moord door te werken naar een socialistische revolutie en door "Intiqam-e-Benazir" ("wraak voor Benazir") samenkomsten te houden in alle districten van Punjab. Tevens besliste men dat een nieuw revolutionair manifest van het PSF zou worden gepubliceerd binnen enkele weken.
Pamflet over de moord
Kameraden van ‘The Struggle' en de PTUDC publiceerden samen met de Punjab PSF een pamflet over de moord op Benazir in grote oplage. De mensen trokken het pamflet enthousiast uit onze handen en het kwart miljoen kopieën dat we hadden afgedrukt, was onmiddellijk uitgeput. Dit pamflet van de Pakistaanse marxistische tendens was de enige lectuur die in het land werd geproduceerd. Het promootte een revolutionair alternatief en verklaarde dat de wraak voor deze moord alleen kon bestaan uit een socialistische revolutie.
Dit pamflet werd ook afgedrukt in het Sindhi en werd massaal verspreid in de hele provincie. Het werd eveneens in meerdere steden verspreid door opkomende kandidaten van de PPP. In Karachi werden onze verkiezingskantoren belegerd door mensen op zoek naar kopieën van het pamflet.
Een van de eisen in het pamflet was de vorming van verzets- en protestcomités om de woede van de massa's te kanaliseren. Vele dergelijke comités werden onafhankelijk van elkaar gevormd in het hele land, en namen contact op met onze kameraden, die hen de nodige doelstellingen en leiderschap verschaffen. Het merendeel van deze comités is werkelijk actief in de eigen regio.
Protesten in heel het land
Kameraden leidden verschillende protesten in diverse grote steden. Toen het nieuws van Benazirs dood nog maar net bekend was, stapten Manzoor Ahmed en zijn kameraden de straat op in Kasur. Duizenden mensen volgden dat voorbeeld en al snel betoogden 5.000 mensen door de straten van Kasur. De markten werden gesloten en een algemene staking legde de hele stad stil. De volgende dag was er een gebedsbijeenkomst voor Benazir in Kasur, waarna een betoging van bijna 10.000 mensen de stad rondtrok. Op het einde van de betoging beloofde Manzoor een socialistische revolutie om wraak te nemen voor deze brutale moorden. Hij zei dat de donkere krachten van het fundamentalisme, die de VS en de Pakistaanse staat zelf creëerden, de toekomst van het volk willen kapen. Wat ze zich niet realiseren is dat de mensen dit niet over zich heen zullen laten gaan, maar dat ze wraak willen nemen voor hun miserie.
In Lahore verdeelden de kameraden van de PTUDC duizenden pamfletten, onder andere onder veel spoorarbeiders. Na het lezen van dit pamflet organiseerden zij, zonder hun traditionele leiding, een betoging die startte na de begrafenisgebeden. Kameraad Siddiq Beig, algemeen-secretaris van de Mehnat Kush spoorvakbond, en kameraad Ilyas Amin leidden het hele gebeuren. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. In talrijke steden en gemeenten namen onze kameraden het voortouw om de reacties op de Benazirs moord te politiseren: in Rawalpindi, Sialkot, Attock, Faisalabad, Jhang, Multan, Nawa Shehar, Kot Addu, D.G. Khan, Jampur, Sadiqabad, Mirpur Khas, Khairpur, Thatta, Hyderabad. (voor een uitgebreider verslag lees het Engelstalige artikel). De kameraden van The Struggle spraken de betogers toe en waren steeds aanwezig met politieke pamfletten en revolutionaire slogans, dikwijls op grote spandoeken. Op veel plaatsen organiseren ze ook verzetscomités.
In Pakhtoonkhwa (voordien "the North West Frontier Province") leidden kameraden protesten in Malakand, Mardan, Charsadda, Sawabi, Buner, Peshawar, Bannu en D.I.Khan. In Kasjmir namen ze het initiatief in Rawlakot, Khaigala, Hajeera, Bagh en Muzzafrabad, en ze participeerden eveneens in Plandri, Sainsa en Kotli. In Rawlakot vormden de studenten van JKNSF, JKPSF en JKPSO (de grootste studentenorganisaties van Kashmir) een "revolutionaire karavaan om de dood van Benazir te wreken". Bijna 5.000 studenten volgden de karavaan ondanks het initiële verzet van enkele locale leiders. De aanwezigen argumenteerden tegen deze laffe houding dat degenen die zulke protesten organiseren de echte erfgenamen van de PPP zijn.
In Rahimyar Khan leidden onze kameraden grote bijeenkomsten doorspekt met revolutionaire eisen om wraak te nemen. De politie reageerde door 300 PPP-militanten te arresteren. Een 25-tal kameraden zijn valselijk beschuldigd van "terroristische activiteiten" en moeten zich nu schuilhouden. Protesten ging evengoed door in Balochistan, waar een oorlog woedt. Ondanks de moeilijke omstandigheden leidden de kameraden van The Struggle grote betogingen in Quetta, de hoofdstad van de provincie. Arbeiders van de nationalistische partij van Balochistan vervoegden eveneens de protesten. Dat bewijst dat een revolutionaire klassenstrijd de nationale barrières kan overstijgen en gewone werkende mensen kan verenigen in een gemeenschappelijke strijd.
Op de dag van de moord veranderde de stad Karachi in een inferno. Banken en overheidsgebouwen werden geplunderd en er ontstonden etnische spanningen tussen verschillende taalgroepen. De PPP slaagde er evenwel in om deze spanningen tot bedaren te brengen. Kameraad Riaz Lund, een marxistische staalarbeider die opkomt voor de PPP bij de parlementsverkiezingen, organiseerde talrijke herdenkingsbijeenkomsten waar onze pamfletten werden verdeeld. Het eerste protestcomité werd gevormd bij Pakistan Steel, waar Lal Khan, leider van The Struggle, aanwezig was op het moment van de aanslag. Dit comité heeft de leiding genomen van alle agitatieacties van de staalarbeiders.
De verkiezingen zijn nu uitgesteld tot 18 februari. We eisen al heel de tijd onmiddellijke verkiezingen, maar de beslissing is spijtig genoeg genomen. Daarom concentreren de kameraden zich nu op de verkiezingscampagne zelf. Verschillende marxisten komen op voor de PPP, onder andere in Kasur, in Karachi en zelfs in het tribale gebied van Waziristan, aan de grens met Afghanistan. Het is van cruciaal belang dat de marxisten enkele zetels winnen zodat de verdrukten een revolutionaire stem krijgen in het Pakistaanse parlement.
