Nog voor de resultaten van de verkiezingen werden bekendgemaakt, verscheen president Musharraf op de staatstelevisie en noemde deze verkiezingen "de stem van de natie" en de "moeder van alle verkiezingen". In werkelijkheid zagen we hier de moeder van alle fraudes.
De voorlopige uitslagen waren vandaag (de middag van dinsdag 19 februari) de volgende:
Partij Zetels
PPP 87
PML(N) 66
PML(Q) 38
MQM 19
ANP 10
MMA 3
Andere 34
Zelfs naar Pakistaanse normen was dit een massale oefening in stemvervalsing. Van de ene dag op de andere werd de massa haar overwinning ontstolen door de intriganten van Islamabad en Washington. De moord op Benazir Bhutto bracht de massa's onmiddellijk in actie. Waren de verkiezingen op dat ogenblik doorgegaan, dan zou dat een overrompelende overwinning van de PPP hebben opgeleverd. Niemand twijfelt daaraan. Dat is de reden waarom de leidende kliek van Pakistan, in overleg met de Verenigde Staten van Amerika, besloten om de verkiezingen uit te stellen.
De opkomst was laag en dit speelde in het nadeel van de PPP. Op dit ogenblik heeft de verkiezingscommissie nog geen cijfer vrijgegeven over de opkomst van de 82 miljoen geregistreerde kiezers. Maar verslagen uit de vier provincies bevestigden ons dat de opkomst lager was dan de schamele 41,76 procent die werd bereikt in de vorige verkiezingen van 2002. Bij die verkiezingen haalde de PPP het grootste aantal zetels, maar niet voldoende om een regering te vormen. Dat liet president Musharraf toen toe om de PPP en de PML(N) aan de kant te schuiven.
De lage opkomst heeft meerdere verklaringen. De rechtervleugel van de PPP voerde geen echte campagne en vertrouwde enkel op de sympathiestem, na de moord op Benazir Bhutto. Door de verkiezing een maand uit te stellen won het regime (op advies van de Amerikanen) voldoende tijd om de oorspronkelijke verontwaardiging te laten bekoelen, terwijl zij ook de tijd hadden om het staatsapparaat voor te bereiden op een vervalsing op ongeziene schaal. Dat was een bijkomend element in de onthouding van veel stemmers: zij begrepen dat het resultaat al van te voren vaststond, wat ook de uitgebrachte stemmen.
Geweldplegingen en aanslagen werden bewust georganiseerd om een stemming van terreur en intimidatie te creëren in de aanloop naar de verkiezingen. The Economist zegt het zo: "Zelfs gemeten naar de treurige Pakistaanse standaarden is deze verkiezingscampagne bloedig geweest. Sedert de moord op Benazir Bhutto, leider van de Pakistan Peoples Party (PPP) werden 45O mensen gedood bij politiek geweld of rellen." (Economist.com 18 februari 2008)
Alhoewel degenen die de bommen legden lid waren van extremistische groepen - Jihadistische fanatici, Taliban en fascisten uit de MQM - werden de touwtjes in handen gehouden door de Pakistaanse staat zelf. In het weekend voor de verkiezingen werden 47 leden van de PPP gedood in de noordwestelijke grensprovincie Pukhtunhua. In Balochistan was er massaal geweld op de verkiezingsdag zelf. In Karachi organiseerde de MQM een bomaanslag tegen de marxistische kandidaat Riaz Lund. Onder deze omstandigheden waren veel mensen bang om naar buiten te komen om hun stem uit te brengen. Waarom je leven wagen als je toch weet dat de uitslagen vervalst zullen worden?
Deal met Washington
Pakistan beslist niet over zijn eigen lot. Zijn lot wordt bepaald in Washington, in overeenstemming met de huidige belangen van de buitenlandse politiek van de VS. Deze stembusuitslag was ongetwijfeld het resultaat van een deal tussen Musharraf en Washington, met de bedoeling de vorming te vermijden van een PPP-regering, die onder druk zou komen te staan van een arbeidersklasse met veel verwachtingen. De tactiek bestond erin Nawaz Sharif op het voorplan te helpen om zo tot een regering te komen van de rechtervleugel van de PPP en de PML(N) van Sharif. Als onderdeel van dit plan zou Musharraf moeten akkoord gaan met het in de steek laten van zijn eigen partij, de PML(Q) (ook de ‘koningspartij' genoemd) en zou de PPP haar eigen linkervleugel moeten begraven. Dat is de werkelijkheid achter de verkiezingsresultaten.
De ‘koningspartij' werd vernederd in de verkiezingen en de steun voor de partij van Nawaz Sharif was hoger dan verwacht. Dit verschaft de PPP-leiders het excuus om toe te treden tot een coalitieregering, iets wat ze al lang aan het voorbereiden waren. Al maanden waren zij aan het spreken over "nationale verzoening", "democratie", "liberalisme" enzovoort. Het woord socialisme blonk uit door zijn afwezigheid. In andere woorden, zelfs voor de verkiezingen waren zij de uitverkoop via een coalitieregering aan het voorbereiden.
Nawaz Sharif, een politicus die volledig gediscrediteerd was sinds 1998, heeft nu een ‘miraculeuze' comeback gemaakt, dankzij de CIA, Musharraf en de PPP-leiding. Het is duidelijk dat al zijn aanvallen op Musharraf evenveel demagogie en hete lucht waren om de anti-Musharraf-stemmen binnen te halen. Nu bereidt hij een deal voor met de PPP-leiding en later met dezelfde Musharraf die hij eerst beschuldigde. Dat verklaart ook de goedkope klucht, toen hij zich aanbood op de begrafenis om zijn medeleven in tranen aan te bieden aan de familie van Bhutto. Hij droeg er ook zorg voor dat hij al biddend te zien was op de televisie.
De basis van de PML(N) wordt gevormd door de kleinburgerij: handelaars en eigenaars van kleine bedrijven. Maar Sharif zelf is een grote kapitalist en een vijand van de arbeidersklasse. Hij vertegenwoordigt de grote landeigenaars en kapitalisten van Pakistan. Met de hulp van de staat en miljoenen uit Saoedi-Arabië was hij in staat zijn basis te mobiliseren, die terugdacht aan de ‘goeie oude tijd' toen Sharif aan de macht was, zijn zakken vulde en zijn aanhang hielp de hunne te vullen. De basis van de PPP daarentegen zijn de boeren en arbeiders, die verlangen naar een uitweg uit hun miserie en een grondige verandering van de maatschappij wensen. De corrupte rechtervleugel van de PPP kan bij die massa geen enkel enthousiasme opwekken met hun slogans voor "nationale verzoening" en "liberale democratie". De massa's waren bereid te vechten voor een andere samenleving, zoals we zagen na de moord op Bhutto. Dat bezorgde de PPP-leiding nog meer schrik dan het Musharraf afschrikte.
Ondanks hun herhaalde oproepen tot democratie heeft het Amerikaanse imperialisme steeds dictator Musharraf gesteund. Voor de imperialisten zijn democratie, mensenrechten, de rechten van kleine naties slechts zoveel loze woorden en begrippen die uit de kast worden gehaald om hun werkelijke bedoelingen te verdoezelen. Maar het bewind van Musharraf was een zwak regime, dat niet in staat was zijn beloften aan Washington te houden. De dictatuur was aan het wankelen, belegerd door islamistische opstand, terrorisme, splitsingen in het staatsapparaat en politieke chaos. Toen Washington besefte dat ze steunden op een brekende tak, besloten ze dat het tijd voor verandering was. Al enige tijd hadden ze goede contacten met Benazir Bhutto, die ze probeerden te bewegen tot een overeenkomst met Musharraf.
De strategen van het Amerikaanse imperialisme kwamen tot het besluit dat Musharraf van geen nut meer was voor hen en dat ze best van hem af raakten. Zij keken uit naar Benazir Bhutto om de macht van hem over te nemen. Maar de gebeurtenissen op straat doorkruisten al de berekeningen van de kapitalistische strategen. De splitsingen en de conflicten aan de top vormden de bres waardoor het opgestapelde ongenoegen van de massa's zich naar buiten wurmde. Zoals we voorspelden bracht de terugkeer van Benazir Bhutto miljoenen boeren en arbeiders op straat. Dat was niet dankzij maar ondanks de politiek en het gedrag van Benazir. De massa's lezen niet de kleine letters van de verkiezingspropaganda, maar zagen in de terugkeer van Benazir de hoop op een oplossing van hun meest dringende problemen. Pakistan is in de greep van een economische ineenstorting met grote werkloosheid en massale armoede en miserie. De ontevredenheid van de onderdrukte massa's werd aan de wereld getoond via massademonstraties van drie miljoen die de terugkeer van Benazir Bhutto begroetten. De reactionairen in Pakistan waren natuurlijk vijandig tegen de PPP en tegen Benazir, die ze als het meest zichtbare hoofd van de massabeweging zagen. Ze begonnen hun moorddadige campagne te plannen, die uiteindelijk leidde tot de moord op haar.
De imperialisten waren niet bang voor Bhutto, die geen gelegenheid liet voorbijgaan om zich voor te doen als een gematigde pro-westers politica. Maar achter Benazir en de PPP staan de massa's die smeken om verandering. Zij zijn trouw aan het oorspronkelijk socialistische programma van de PPP en vragen "roti, kapra aur makan" (brood, kleren en huisvesting), iets wat het Pakistaanse kapitalisme hen niet kan geven. Oorspronkelijk wilden de imperialisten balanceren tussen steun aan Sharif en Bhutto. Ze wilden hen tot een coalitieregering bewegen, die de massa zou moeten in toom houden. Maar de massamobilisaties die gepaard gingen met Benazirs terugkeer verrasten Washington. Zij stelden zich de vraag of een PPP-regering niet te gevaarlijk zou zijn, door de verwachtingen die ze zou scheppen bij de massa. Zij begonnen hun strategie bij te stellen.
Selectieve vervalsing
Alle ernstige observatoren bevestigden dat er vervalsing op grote schaal plaatsvond. Namen van kiezers werden verwijderd van de lijsten van stemgerechtigden, terwijl gestorven mensen zogezegd wel stemden. Sommige kandidaten kregen honderden stembiljetten om zelf in te vullen. Stembureaus waren altijd gelegen in de ‘juiste' wijken, waar een rechtse stem verwacht werd, en nooit in de linkse volkswijken, waarvan verwacht werd dat ze anders zouden stemmen. Op die manier werd een groot deel van het electoraat ontheemd. De politie en andere officiële instanties werden gebruikt om de stemmers te intimideren. Dit was wijdverspreid.
Dat soort geknoei was typisch voor deze verkiezingen. Voorbeelden kunnen duizendvoudig gegeven worden uit alle steden en dorpen van Pakistan. Bij de Pakistaanse verkiezingscommissie werden vele klachten ingediend, die systematisch verworpen werden. Natuurlijk! Welk vertrouwen kan men hebben in een verkiezingscommissie die speciaal door de dictatuur werd opgericht met de bedoeling verkiezingen te vervalsen?
Vervalsing van verkiezingen is niets nieuws in Pakistan. Maar dit keer was er een kwalitatief verschil met de vorige verkiezingen. Dit was niet langer het vroegere grove en willekeurige vervalsen. Dit keer waren de vervalsingen zorgvuldig berekend om sommige kandidaten te elimineren en andere te bevoordelen, zelfs binnen de partijgrenzen. De bedoeling was om de linkervleugel van de PPP uit het parlement te verwijderen. Het is opmerkelijk dat kandidaten van de rechtervleugel van de PPP werden toegelaten om te winnen, terwijl de linkervleugel werd uitgesloten door de grofste vervalsing.
In Kasur was de welbekende marxistische parlementair Manzoor Ahmed in een sterke positie. Hij organiseerde een zeer succesvolle campagne en had de steun van arbeiders en boeren. Zijn overwinning leek verzekerd. De leidende kliek van de PPP had echter andere ideeën. Manzoor was altijd een doorn in hun oog geweest. Gedurende gans zijn mandaat gebruikte hij het parlement als een platform om de belangen van de arbeiders te verdedigen en de ideeën van het socialisme naar voor te brengen. In het bijzonder zijn rol in de nederlaag van het plan om de Pakistaanse staalindustrie te privatiseren zal de leidende kringen overtuigd hebben van het feit dat zij niet langer konden dulden dat een vertegenwoordiger van de arbeiders zetelde in het parlement.
Reeds vorige zomer was er een poging om Manzoor te verwijderen van de kandidatenlijst van de PPP. Hij werd naar Londen ontboden om zijn werking te rechtvaardigen tegenover Benazir Bhutto. Het leidt geen twijfel dat de CIA Bhutto moet duidelijk gemaakt hebben dat zij van die marxistische parlementair moest zien af te geraken voor de verkiezingen. Maar op het laatste ogenblik liet zij na om te handelen, uit schrik voor de reacties van de partijbasis. Het plan om van Manzoor af te geraken stond echter nog steeds in de steigers en werd nu gerealiseerd met andere middelen.
In de vorige verkiezingen, die hij won, haalde Manzoor 28.732 stemmen. In deze verkiezingen, na een voorbeeldige campagne waarin hij opnieuw een revolutionair socialistisch programma naar voor bracht, haalde Manzoor 43.232 stemmen - een substantiële stijging. Toch verloor hij van de kandidaat van Nawaz Sharifs PML(N), die 52.000 stemmen zou gehaald hebben. De lokale vleugel van de PPP-rechterzijde deed haar best om Manzoors campagne te saboteren en vroegen in bepaalde plaatsen zelfs om niet op hem te stemmen. De lokale partijafdeling weigerde met hem samen te werken. Ondanks dat slaagde Manzoor erin om zijn stemmenaantal sterk te laten stijgen. Maar er was geen sprake van dat hij opnieuw zou toegelaten worden tot het parlement. Het verkiezingsresultaat werd beslist, niet door de arbeiders en boeren van Kasur, voor wie Manzoor een held is, maar in de hogere echelons van de staat en de leiding van de PPP, voor wie Manzoor een hinderpaal is. De selectieve aard van de vervalsing en de medeplichtigheid van de rechterzijde van de PPP met de staat wordt getoond door het feit dat in andere delen van Kasur rechtse PPP-kandidaten, die in het verleden nooit een verkiezing konden winnen, dit keer wel verkozen raakten.
Vervalsing in Karachi
De MQM heeft de verkiezingen in Karachi vervalst, zoals we voorspelden. Ze beweerden zetels gewonnen te hebben die normaal gemakkelijk door de Pakistan Peoples Party zouden moeten gewonnen worden ten gevolge van de moord op Benazir Bhutto. In de solide arbeiderswijk NA-257, waar de marxistische kandidaat Riaz Lund een ongewoon succesvolle verkiezingscampagne organiseerde, werd de bekendmaking van de uitslag onverwacht uitgesteld. Terwijl kameraden ongeduldig naar de televisie keken, werden de resultaten van zelfs de kleinste dorpen in de Himalaya bekendgemaakt, maar over NA-257 geen woord. De resultaten van de opiniepeilingen gaven aan dat Riaz op kop stond.
Volgens het ‘officiële' resultaat dat pas de negentiende om 9 uur ‘s ochtends werd aangekondigd, kreeg Riaz 46.080 stemmen, meer dan het dubbel van de PPP-kandidaat tijdens de vorige verkiezing. In 2002 won de MQM-kandidaat Muhammad Shamim Siddiqui de zetel met 45.480. Maar toen het huidige resultaat werd openbaar gemaakt, riep MQM de ‘overwinning' uit met 134.448 stemmen. Dit is een onmogelijk resultaat en toont de flagrante vervalsing. De kameraden in Karachi berekenden dat Riaz met een marge van ongeveer 27.000 stemmen won. Het proletariaat van Karachi, dat in grote getale gemobiliseerd was door de inspirerende campagne, weet dit. Ze weten dat ze bedrogen zijn en beroofd van een overwinning door de gangsters van de MQM, met kopstuk Musharraf die achter hen staat.
In Waziristan, waar kameraad Ali Wazir een zeer moedige campagne voerde, zijn de resultaten tot vandaag niet bekend. Er is een volledige nieuwsstop. Ali Wazir moest zijn campagne voeren in de moeilijkste en gevaarlijkste omstandigheden. De pro-Taliban-conservatieven dreigden ermee hem te doden en stelden alles in het werk om hun dreigement uit te voeren. De gangsters organiseerden bomaanslagen tegen kandidaten en partijen die hen niet steunen. Desondanks, en ondanks het risico er het leven bij te laten, won Ali de sympathie van de arme arbeiders en boeren van Waziristan, die de fundamentalisten en de Taliban hartsgrondig beu zijn. Hij organiseerde een massabijeenkomst van 10.000 mensen - ongezien in Waziristan.
Niettegenstaande de nieuwsstop is het duidelijk dat de religieuze fundamentalisten terrein verliezen. De MMA, de fundamentalistische partij die gedurende vijf jaar met de Noordwestelijke Grensprovincie regeerde, dreigt in het nationale en het provinciale parlement van het toneel te verdwijnen. Dit is een antwoord op de misleide ‘linksen' in Europa die reactionaire fundamentalistische bewegingen steunen.
Perspectieven
In een recente tekst schreven we: "De crisis in Pakistan is geen oppervlakkige politieke crisis, maar een crisis van het regime zelf. Het zwakke Pakistaanse kapitalisme, verrot en corrupt tot op het bot, heeft een enorm land van 160 miljoen mensen in een verschrikkelijke impasse geplaatst. Gedurende meer dan een halve eeuw bleek de gedegenereerde Pakistaanse burgerij niet in staat om voorspoed te brengen voor het land. Het zit nu in een totale impasse, die het land in een afschrikwekkende diepte dreigt te storten.
"Enkel de massa's, geleid door de arbeidersklasse, kunnen een weg uit deze nachtmerrie aanwijzen. De echte achterban van de PPP wordt gevormd door de massa's: de miljoenen arbeiders en boeren, revolutionaire jongeren en werklozen die op straat kwamen na de moord op de PPP-leidster. Toen ze haar voordien hadden toegejuicht, ging het niet om het individu maar om het ideaal: het ideaal van een waarlijk democratisch en rechtvaardig Pakistan: een Pakistan zonder rijk en arm, zonder onderdrukkers en onderdrukten: een socialistisch Pakistan."
Van deze tekst hoeft zelfs geen regel te worden veranderd. Maar het onmiddellijke perspectief blijkt complexer. De manoeuvres en intriges vinden plaats in de coulissen van Islamabad en Washington. Zij hebben voldoende middelen om verkiezingen te vervalsen en het volk van haar keuze te beroven. Zij hebben echter niet voldoende middelen om de diepgewortelde problemen van de Pakistaanse maatschappij op te lossen. Alles staat dus in stelling voor nog meer spanningen en chaos.
De verkiezingscampagne zelf was een groot succes voor de Pakistaanse marxisten. Zij kwamen op met kandidaten in vier kiesdistricten: in Karachi, Kasur, Waziristan en het noordwestelijke grensgebied (Pukhtunhua). Ze produceerden meer dan een miljoen posters en pamfletten en organiseerden massabijeenkomsten en betogingen waaraan tienduizenden arbeiders en boeren deelnamen. Dit was een uitgelezen school voor revolutionaire training. Meer dan 500 kameraden werden naar verschillende gebieden gezonden om in de campagne te werken. Ze leerden hoe de massa te bereiken, hoe naar hen te luisteren, hoe aansluiting te vinden en slogans voor te stellen die hun basisproblemen weerspiegelen, en intussen voortdurend het idee van een socialistische revolutie te verspreiden.
Tijdens deze verkiezingscampagne heeft de Pakistan Marxist Tendency (The Struggle) zich werkelijk op de kaart gezet. Zij won enorm aan prestige onder de arbeidersactivisten en jongeren. Dit heeft onze periferie van contacten, vrienden en sympathisanten enorm verbreed. Het echte doel is nu voort te bouwen op deze winst, nieuwe kameraden te rekruteren en de tendens te versterken op alle niveaus. Het onmiddellijke doel is aan 5.000 actieve kameraden te raken tegen het einde van het jaar. Dit zou ons in een bijzonder sterke positie plaatsen om te profiteren van de huidige evolutie, die alleen nog maar zal versnellen.
Het is waarschijnlijk dat de massa's eerst een afwachtende houding zullen aannemen ten opzichte van de nieuwe regering, zeker als de PPP er deel van zal uitmaken, wat waarschijnlijk lijkt. Maar deze periode zal niet lang blijven duren. De problemen van de massa's zijn te ernstig, de klassentegenstellingen te scherp, om een lange wapenstilstand mogelijk te maken. De arbeiders en boeren vragen voedsel, kleding en onderdak, wat de regering hen niet zal kunnen geven. De marxisten in de PPP eisen geen coalitie te vormen met Nawaz Sharif. Ze eisen dat de PPP breekt met de burgerij en terugkeert naar de oorspronkelijk socialistische doelstellingen van de partij.
De beweging van de massa's heeft alle andere tendensen die beweerden voor marxisme te staan, opzijgeschoven. Nu is er nog maar één serieuze kracht ter linkerzijde in Pakistan en dat is The Struggle. Grote mogelijkheden dienen zich nu aan voor de Pakistaanse marxisten. Zij hebben in de praktijk getoond hoe zij in staat zijn aan te knopen met de massa. De volgende periode zal een test zijn voor het programma en de maatregelen van de burgerij en de kleinburgerlijke reformisten, en ze zullen ontmaskerd worden voor de ogen van de massa. Het tij van de geschiedenis zal terugvloeien richting revolutionair socialisme en de Marxist Tendency.
Londen, 19 februari 2008
Lees ook het interview met Erik De Bruyn in De Standaard.
