De rol van Amerika als politieagent van de wereld komt vandaag de dag heel duidelijk naar voren. Het waren de Verenigde Staten die in 1979 allerhande middelen ter beschikking stelden aan de contrarevolutionaire beweging in Afghanistan, op een moment dat meisjes nog naar school konden gaan en vrouwen konden werken. Het VS-imperialisme is rechtsreeks verantwoordelijk voor de reactie van de Taliban in Afghanistan. Osama bin Laden en zijn Mujahideen werden bewapend en getraind door de CIA en de Britse geheime dienst, in samenwerking met de geheime dienst van Pakistan (de ISI), ten einde de pro-Moskouregering in Kabul omver te werpen.
Gedurende de laatste 21 jaar zijn we getuige geweest van de brutale massaslachtpartijen op mannen, vrouwen en kinderen uit Afghanistan. Nu staat hongerig en door oorlog en droogte verwoest Afghanistan voor een nog weerzinwekkender situatie. De sancties opgelegd door de VS hebben de armoede en ellende enorm verhevigd, waardoor de huidige situatie een nog tragischer dimensie krijgt. Wijdverspreide hongersnood en ondervoeding worden nog ondraaglijker gemaakt door de aanslepende belangenoorlog waarin buitenlandse grootmachten verwikkeld zijn voor de controle van Centraal-Azië en haar immense olierijkdom. Afghanistan heeft een strategische positie omdat het een mogelijke route biedt voor oliepijpleidingen.
Dit alles heeft tot gevolg dat Afghanistan in een ruïne herschapen is. Toen de Taliban uiteindelijk de macht veroverde, nam het bloedig wraak op zijn vijanden. Najibullah, de voormalige president, werd in Kabul opgehangen aan een lantaarnpaal met zijn genitaliën in zijn mond gepropt. Door het gebruik van dergelijke methodes bereikte het “beschaafde Westen” en zijn betaalde agenten hun doeleinden in dit ellendige land.
Vele mensen worden gechoqueerd door de beelden in de media van de zich ontplooiende tragedie in Afghanistan. Het Talibanregime heeft een ware terreurcampagne uitgevoerd, met etnische zuiveringen in Bamyan en Mazar-e-Sharif, evenals hevige repressie tegen onderdrukte nationaliteiten en aanhangers van andere religies, de vernieling van Buddha-standbeelden, de publieke terechtstelling van vrouwen in Kandhar, Het gehuil van de onderdrukte vrouwen uit Afghanistan weerklinkt doorheen Azië.
De vraag is: wie is verantwoordelijk voor deze bloedige burgeroorlog, al deze doden, de honger, de etnische zuiveringen, kortom: deze regelrechte barbarij? Het antwoord is zeer eenvoudig. Het was het Amerikaanse imperialisme dat Afghanistan terugkatapulteerde naar de Middeleeuwen en de aanwezige beschaving volledig vernietigde.
De rol van het Amerikaanse imperialisme in Afghanistan
Het stalinistische regime dat in 1978 geïnstalleerd werd door linkse legerofficiers, voerde een aantal hervormingen uit, waaronder landhervormingen en progressieve maatregelen betreffende vrouwen en onderwijs, in een poging Afghanistan de 20e eeuw binnen te leiden. Dit vormde een ware bedreiging, niet alleen voor de belangen van de Afghaanse landeigenaars, woekeraars en mullahs, maar ook voor de reactionaire monarchie in Saoedi-Arabië en andere naburige landen. Hierom, en ook wegens de nabijheid van Moskou (dat in feite geen rol speelde in de revolutie van 1978), was het VS-imperialisme hevig gekant tegen het nieuwe regime in Kabul, dat voor de revolutie stond (hoewel in een vervormde gedaante). Dit is de reden waarom de VS vrijwillig een coalitie van de meest barbaarse reactie uit Afghanistan bewapende en financierde tegen de Afghaanse revolutie.
De CIA en hun bondgenoten gooiden met immens hoge bedragen en wapens om de Afghaanse contrarevolutie te ondersteunen. In het Midden-Oosten werkten de moslimbroederschap en de in Saoedi-Arabië gelegen Wereldmoslimliga, samen met de chef van de Saoedi-Arabische geheime dienst, Prins Turki al Faisal om grote financiële bedragen te werven voor de Jihad. Dit werd een belangrijke troef bij het rekruteren en trainen van de mujaheedin doorheen de moslimwereld. De ISI en Jamat-e- Islami van Pakistan organiseerden ontvangstcomités om die wanhopige jeugd uit de middenklasse op te vangen die zich vrijwillig aanboden voor de Jihad. De ISI stampte honderden militaire kampen en trainingscentra uit de grond. Generaal Hamid Gul (het voormalige hoofd van de ISI) vertelde aan een journalist: “Wij zijn een Jihad aan het uitvechten en het is de eerste Islamitische Internationale Brigade van het moderne tijdperk. De communisten hebben hun Internationale [!], het Westen heeft de NAVO, waarom kunnen de moslims zich niet verenigen en een gemeenschappelijk front oprichten?”
De ISI -- onder begeleiding van hun meester de CIA -- wilde al lang dat Prins Turki al Faisal, het hoofd van de Saoedische inlichtingendienst, het Saoedische deel van de operatie zou leiden ten einde de contrarevolutionairen (de “mujaheedin”) de toewijding van de Saoedische koninklijke familie aan te tonen voor de Islam en de Jihad, tegen het “communistische atheïstische” regime in Kabul.
Tussen 1980 en 1992 alleen al sloten meer dan 35.000 Islamitische fundamentalisten uit 43 Islamitische landen zich aan bij de Afghaanse mujaheedin. Pakistan had intussen al duidelijke instructies gegeven aan al zijn ambassades in het buitenland om onvoorwaardelijk visums te geven aan iedereen die wou gaan vechten in Afghanistan. Een van de duizenden rekruten was Osama bin Laden.
In 1986 bouwde Osama bin Laden het zgn. Khost-tunnelcomplex, gefinancierd door de CIA. Hij zag dit als een groot wapendepot, en als trainings- en andere militaire basissen voor de mujaheedin, diep onder de bergen dichtbij de Pakistaanse grens. Bin Laden gaf ooit eens toe dat “om de revolutie in Afghanistan tegen te gaan, het Saoedi-regime mij uit[koos] als hun vertegenwoordiger in Pakistan en Afganistan. Ik rekruteerde vrijwilligers uit vele Arabische en moslimlanden die de oproep beantwoordden. Ik zette kampen op waar Pakistani’s, Amerikanen en Britse officieren deze vrijwilligers trainden. Amerika voerde de wapens aan, het geld kwam van de Saudi’s.”
Het is een feit dat de mujaheedin na 14 jaar bloedige burgeroorlog uiteindelijk Kabul innam. Maar het is ook een feit dat ze geen militaire overwinning behaalden. De Kabulregering stortte ineen omdat Moskou zijn militaire hulp terugtrok, als deel van een compromis met het VS-imperialisme, terwijl Pakistan en Saoedi-Arabië hun militaire hulp aan de mujaheedin voortzetten.
Zonder het verraad van de Russische bureaucratie zou de mujaheedin nooit in staat geweest zijn om Kabul of andere grote steden in te nemen, iets waarin ze steeds gefaald hadden gedurende 14 jaar van vechten. De val van Kabul betekende een overwinning voor het Islamitische fundamentalisme. Het Amerikaanse imperialisme gaf miljarden dollars uit en voorzag de mujaheedin van genereuze militaire hulp teneinde het Kabulregime omver te werpen. Zelfs nadat Moskou zijn troepen teruggetrokken had, slaagden de strijdkrachten van Najibullah er echter nog steeds in om alle aanvallen van de mujaheedin te pareren.
Doordat de hulp echter stopgezet werd, belandde het regime in een onmogelijke positie. Een coup, gepland door de CIA en de ISI, verwijderde Najibullah en maakte de weg vrij voor de inname van Kabul door de mujaheedinfundamentalisten. Het nieuwe bewind schafte de meeste van de progressieve hervormingen van de vorige regering af. Maar de nieuwe regering was van het begin af zeer onstabiel. Onmiddellijk braken gevechten uit tussen het leger van Hizbe-Islami, geleid door Gulbadin Hikmatayar en de Jemat-e-Islami van Ahmed Shah Masood. Deze rivaliserende groepen contrarevolutionairen bevochten elkaar genadeloos zodat tegen 1994, toen geen enkele kant erin geslaagd was een beslissende overwinning te behalen op elkaar, het terrein open lag voor een nieuwe golf van nog extremere fundamentalistische reactie, dit keer in de gedaante van de Taliban.
De Taliban
De Taliban was de creatie van de militaire en geheime diensten van het establishment in Pakistan, met de actieve steun van de CIA. Aanhangers werden gerekruteerd uit studenten in Islamitische scholen (de zgn. madrassas) in Pakistan, en gefinancierd en getraind door de Pakistaanse geheime diensten – de ISI. Mullah Omar groeide met behulp van de ISI in 1994 uit tot de voornaamste leider van de Taliban. Binnen een heel korte tijdsperiode nam de Taliban met behulp van Pakistan de controle over op de grootste steden van Afghanistan. Eerst namen ze Kandhar in, vervolgens Herat, Kabul, Mazar Shareef en uiteindelijk Bamyan. Dit zou echter allemaal niet mogelijk geweest zijn zonder de meest actieve participatie van Islamabad en Washington. Schattingen gaan ervan uit dat de Taliban ongeveer 10 miljard dollar gekregen heeft van de Verenigde Staten, die hen tot niet zo lang geleden bleven financieren. Gelijkaardige bedragen kwamen van het reactionaire Saoedi-regime.
De Taliban kwam Afghanistan binnen met de slogan van vrede, maar al gauw werd hun vredesslogan vertaald in de meest rabiate repressie. Ze sloten scholen, voornamelijk meisjesscholen, en verboden vrouwen buitenshuis te werken. Ze vernielden tv-toestellen, brandden bibliotheken plat, plunderden historische musea, verboden een hele reeks sporten en bevalen mannen om een lange baard te laten groeien. Teneinde hun macht te consolideren moedigden ze de kweek aan van klaprozen (voor de productie van opium en heroïne), wat hun grootste bron van inkomsten vormt.
Tot 1997 waren de Amerikanen stille toeschouwers wat betreft mensenrechten in Afghanistan. Het Amerikaanse imperialisme was klaarblijkelijk doof en blind toen de Taliban vrouwen en kinderen afslachtten in Mazar-e-Sharrif, en toen ze massale etnische zuiveringen doorvoerden in Bamyan. Toen de Taliban hun huiveringwekkende repressie begonnen tegen vrouwen in Kabul, Herat en Khandhar, en toen ze scholen en hospitalen sloten en muziek en spelletjes verboden, zweeg het Amerikaanse imperialisme niet alleen als vermoord, maar bleven ze het regime in Kabul steunen.
Van bij het prilste begin steunde de VS de Taliban, uit oogpunt van hun enge eigenbelang. Zoals gewoonlijk stonden er zakelijke belangen op het spel. De big business in de VS is maar al te geïnteresseerd in een gas- en oliepijpleiding vanuit de Centraal-Aziatische staten doorheen Afghanistan. Dit bepaalde de houding van de VS tegenover het Talibanregime. UNOCAL, een grote Amerikaanse multinational, sloot een pact met de Taliban. Toen de Taliban faalde om heel Afghanistan in te nemen – meerbepaald het noordelijk deel – en er niet in slaagde de Noordelijke Alliantie te verslaan, belandden de plannen voor het pijpleidingproject in de kast. Het “dove en blinde” Amerikaanse imperialisme was plots weer in staat het gehuil van vrouwen te horen, en werd zich bewust van de repressie tegen de massa’s.
Om hun ‘solidariteit’ met de onderdrukte en ondervoede Afghaanse mensen te tonen, lanceerde Washington een brutale luchtaanval waarbij kruisraketten afgevuurd werden op Afghanistan. Tevens gebruikte de VS zijn instrument de “Verenigde Naties” om het land sancties op te leggen. Deze sancties hadden geen enkel effect op de gangsters van de Taliban, maar troffen enkel de armste delen van de bevolking, die vechten om te overleven. Deze aanvallen en sancties hebben er louter voor gezorgd dat de Taliban zich versterkte, net zoals de beruchte blokkade van Irak de dood van meer dan één miljoen Iraki’s veroorzaakte en volledig faalde in de omverwerping van Saddam Hussein.
Osama bin Laden
Osama bin Laden speelde een sleutelrol in de oorlog van de Islamitische contrarevolutionairen tegen het stalinistische regime in Kabul. Daarbij kreeg hij de geestdriftige steun van de CIA. De voormalige CIA-chef William Casey becommentarieerde deze steun voor bin Laden in zijn geschreven werk. Reeds vele honden keerden zich om en beten hun baasje. Na de terugtrekking van de Sovjetunie uit Afghanistan, richtte bin Laden zijn aandacht op Amerika en organiseerde hij de bombardementen op VS-ambassades in Oost-Afrika.
In één dag werd de held van de CIA en de moedige “vrijheidsstrijder” uit Afghanistan opeens de “vijand van de beschaving”. Wat is er gebeurd tussen deze voormalige bondgenoten en welke verschillen zijn er ontstaan tussen beide? Toen hij betrokken was bij de omverwerping van het regime dat pro-Moskou was, was bin Laden de gekoesterde favoriet van de Amerikaanse heersende klasse en de vertrouweling van de Saoedische koninklijke familie. Nu is hij opeens een crimineel en de grootste terrorist van de wereld! Het is een feit dat hij een crimineel is en een reactionaire terrorist. Maar dit is geen recente ontwikkeling: dit was het geval vanaf het begin, toen hij zijn bloedige oorlog lanceerde tegen de arbeiders- en boerenmassa’s van Afghanistan – met de volle steun van de Verenigde Staten.
Wat de Amerikanen woest maakte, was dat deze contrarevolutionaire gangsters en bandieten na het einde van de Koude Oorlog zich van hun controle ontdeden. Het is niet zo dat het fundamentalisme veranderd was. Dit was dezelfde hondsdolle hond als tevoren, maar hij had zich losgemaakt van de leiband!
De verschillen met de Amerikanen kwamen aan de oppervlakte in 1991, toen het VS-imperialisme Irak aanviel en sommige van deze Islamitische fundamentalisten, in het bijzonder bin Ladens organisatie Al-Qaeda, zich verzetten tegen de aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Saoedi-Arabië. Dezelfde fundamentalistische fanatici die gevochten hadden tegen de Sovjettroepen als “buitenlanders in een moslimland” (Afghanistan), keerden zich nu tegen de VS, een zelfde logica volgend.
De aanwezigheid van Amerikaanse troepen op Arabische bodem versnelde de polarisatie onder de fundamentalisten. De geldbeluste leidingen van de fundamentalistische groeperingen werden gecontroleerd door de CIA en bleven onverschillig voor de aanwezigheid van de Amerikaanse troepen. Zo verloren ze gauw de steun van hun achterban. Daardoor ontstonden extremere fundamentalistische tendensen die aan de controle ontsnapten van de Amerikanen en hun lakeistaten in de moslimwereld.
Washington had wind gezaaid en een storm geoogst. Door gebruik te maken van de fondsen en wapens van de Amerikanen en de Saoedi’s, richtten de rijkere en beter georganiseerde militante fundamentalistische groepen als Al Qaeda kampen op in verscheidene Islamitische landen zoals Algerije, Soedan, Egypte, Irak, Syrië, Turkije, Tadzjikistan en Kashmir. Op 23 februari 1998 bracht het Internationale Islamitische Front op een bijeenkomst in het Khostkamp (gebouwd door de CIA) een manifest uit waarin een Jihad (heilige oorlog) aangekondigd werd tegen de Verenigde Staten. De verklaring stelde dat de VS al meer dan zeven jaar het land van de Islam bezette op het Arabische schiereiland. De bijeenkomst vaardige ook een fatwa (heilige richtlijn) uit, die stelde dat het de taak was van alle moslims om Amerikanen te vermoorden. De bombardementen op VS-ambassades in Afrika maakten deel uit van de Jihad, begonnen door bovenvermelde strijdkrachten.
Omdat ze zich realiseerden dat ze verraden waren door hun voormalige bondgenoot en knecht, kende de woede van de VS-imperialisten geen grenzen. Ze uitten hun frustratie op het weerloze Afghaanse volk. Eerst voerden ze bombardementen uit, waarna ze een vreselijk regime van sancties oplegden die resulteerden in de honger en ondervoeding van miljoenen mannen, vrouwen en kinderen, die reeds getraumatiseerd waren door een decennialange oorlog. Volgens de VN staan er tot vier miljoen mensen uit Afghanistan op het punt om de hongerdood te sterven. En dit zijn dan nog cijfers van vòòr de huidige crisis. Osama bleef natuurlijk stevig in het zadel. Hij verhuisde gewoon van het Khostkamp naar een veilig onderkomen in Khandhar, samen met zijn “spirituele vriend”, de Talibanleider, Mullah Omar.
Terrorisme versterkt reactie
De recente terroristische aanval op de VS heeft een volledig verschillende factor geïntroduceerd in de situatie. Terrorisme is een reactionaire strijdmethode en is vreemd aan de klassenstrijd. Marxisten en leden van de arbeidersbeweging over de hele wereld veroordelen onvoorwaardelijk terrorisme, zowel begaan door individuen als door de staat. De barbaarse terroristische aanvallen in de VS zullen zeker de weg vrijmaken voor meer reactie en meer terrorisme in een afschuwelijke spiraal van actie en reactie. Op korte termijn zal dit de reactionaire heersende klasse van de VS versterken, die het makkelijker zal hebben om hun brutale politiek uit te voeren op internationaal vlak, maar ook hun binnenlandse politiek die haaks staat op de belangen van de werkende klasse. Individueel terrorisme zal beantwoord worden met staatsterrorisme.
Terreur is altijd al gebruikt door de heersende klasse wanneer dat nodig was. Dit is geen uitzondering. Bush heeft de gebeurtenissen van 11 september al bestempeld als “oorlogsdaden en niet zomaar terreurdaden”. Met andere woorden, hij zal de aanvallen niet zomaar beantwoorden met een paar raketaanvallen, maar eerder zal het een open oorlog worden. Wie zou dan het doelwit zijn van deze oorlog? Bush heeft het antwoord al gegeven: “We zullen geen onderscheid maken tussen de terroristen die deze misdaden begaan hebben en zij die hen onderdak bieden.” Dit betekent dat Amerika overweegt om aanvallen uit te voeren op de militaire basissen van de landen die bin Laden en de zijnen een veilig onderkomen geboden hebben. In de eerste plaats zal uiteraard Afghanistan bloeden, maar mogelijk ook Irak, Soedan, Syrië en Iran. Misschien zelfs Pakistan, indien het weigert mee te werken met hun agressieve plannen.
Hoewel Washington geen bewijs heeft van de betrokkenheid van bin Laden in de laatste wreedheid, hebben ze niettemin Afghanistan al bedreigd met aanvallen. Dit zorgt voor een nieuwe en chaotische situatie doorheen de hele regio. Na de de facto oorlogsverklaring aan Afghanistan, evacueerde de VN al hun personeel, en buitenlandse NGO-leden arriveerden al op de luchthaven van Islamabad (de hoofdstad van Pakistan – n.v.d.r.). Honderdduizenden Afghanen zijn aan het vluchten naar de grens met Tadzjikistan, Iran en Pakistan. Het merendeel van hen vlucht naar Tadzjikistan en Iran omdat ze geloven dat Pakistan ook getroffen zal worden in een oorlog tegen Afghanistan. Ondertussen heeft China zijn grenzen met zowel Pakistan als Afghanistan gesloten. Het Pakistaanse ambassadebestuur is geëvacueerd uit Kabul. Het Pakistaanse leger heeft de beveiliging langs de grens verhoogd om de intocht van Afghanen te stoppen. Op de grens van Pakistan met Afghanistan stijgt de spanning tussen het Afghaanse en het Pakistaanse leger tot een punt dat gevechten tussen beide tot de mogelijkheden behoren. Binnen Afghanistan zijn de prijzen van basisproducten, voornamelijk benzine, omhooggegaan met 50 procent, wat de ellende van massa’s mensen nog verergert. De prijs van tarwe bijvoorbeeld, is gestegen van 80.000 Afghani’s (de Afghaanse nationale munt) per 7 kg tot 120.000 Afghani’s.
De Taliban brengen hun strijdkrachten in staat van paraatheid en bestuderen aandachtig de situatie in de regio. Dit jaar toonden militaire parades in Kabul aan dat de Taliban nog steeds ten minste 50 Stringer-raketten (die vanop de schouder afgevuurd worden) hebben. Ze beschikken ook over een ongekend aantal overgebleven T-59 en 55 Sovjettanks. Ander materiaal bestaat uit 130-155 kaliber artillerie, alsook 122- en 107-raketten. Ze zijn ook uitgerust met enkel MI-geweerschepen en 12.7 en 14.5 mm luchtafweergeschut. Ze bezitten ook grote aantallen anti-tankraketten. Enkele Migs en Sakori gevechtsvliegtuigen zijn ook in hun handen.
De VS-imperialisten twijfelen omdat ze vrezen meegezogen te worden in een conflict dat verstrekkende gevolgen kan hebben voor hen.
De situatie in Pakistan
De situatie in Pakistan is nu zeer gespannen, vooral aan de Noord-Westelijke grens en in Balochistan. Alle grote luchthavens in Pakistan worden bezet door het leger en de Amerikaanse en Europese ambassades staan onder strenge bewaking. Alle Amerikaanse en Europese werkgevers in Pakistan zijn geëvacueerd, alsook werknemers van multinationale ondernemingen.
Het militaire regime – en vooral het militaire establishment van Pakistan – is verdeeld over de kwestie om al dan niet steun te verlenen aan de Amerikanen en de NAVO-troepen tegen Afghanistan. Op 15 september kondigden de Nationale Veiligheidsraad van Pakistan en de Federale Ministerraad aan dat Pakistan ten volle zou meewerken met de VS in geval van een aanval op Afghanistan. Diezelfde dag stelde minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell dat Pakistan zich akkoord verklaard had met alle voorwaarden van de VS met betrekking tot een militaire actie tegen de naburige staat. Deze voorwaarden waren: het afsluiten van de grens met Afghanistan, het stopzetten van benzineleveringen aan Afghanistan, en de toelating om de luchthaven en basissen van Pakistan te gebruiken. Deze situatie zal Pakistan dwingen om partij te kiezen. Maar Islamabad heeft geen keuze: indien het weigert mee te werken met de VS, riskeert het een aanval van het Amerikaanse leger, of ten minste zware economische sancties. Ook bestaat het risico dat de VS India zou steunen in de kwestie rond Kashmir.
De VS verdenkt de ISI ervan achter Islamitische terroristische groepen te staan en voelt niet veel voor compromissen. Indien Pakistan anderzijds een oorlog tegen Afghanistan ondersteunt, zal er in het thuisland een massale reactie ontstaan, wat zelfs kan uitdraaien op een burgeroorlog. Mogelijks zou het fundamentalistische deel van het militaire establishment, dat op één lijn ligt met de Taliban, dan proberen de macht te grijpen. Er is een niet onaanzienlijk deel binnen de Pakistaanse inlichtingendienst, de ISI, en het leger, wiens eigenlijke grootte moeilijk te schatten valt, dat een gelijkaardige politieke en religieuze overtuiging aanhangt dan de Pakistaanse Jihadgroeperingen of de Taliban.
Deze fundamentalistische groepen in Pakistan hadden tot nu toe de steun van deze delen van het militaire establishment. Het is duidelijk dat Pakistan deze fundamentalistische groepen (die hetzelfde centrale bevel hebben en gebonden zijn aan de Taliban) in mei/juli 1999 gebruikte in het conflict met India rond Kargil. Harakat-ul-Ansar (HUA), de fundamentalistische organisatie die ook “in oorlog” is met de VS, heeft Amerikanen om het leven gebracht in Kashmir. Nu willen ze deze groepen onder de knoet krijgen.
Er zijn zo’n 5900 religieuze scholen verspreid over het land – een 2500-tal seminaries opereren in Punjab – 80 alleen al in Lahore. Het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft bekomen dat de meerderheid van deze seminaries in Punjab banden hebben met de zgn. school van Deobandi, die op haar beurt sterke politieke banden heeft met de Taliban. Voor Pakistan is het niet zo makkelijk om Laskar-e-Tayyba (LT), Harkat-ul-Mujahideen (HUM) en andere fundamentalistische groepen te bannen. Een verbod uitspreken op deze organisaties zou conflicten veroorzaken binnen het leger. Een ander probleem is dat het hoofdkwartier van deze fundamentalistische organisaties zich bevindt in regio’s gedomineerd door het militaire apparaat, zoals in Rawalpindi.
Ongetwijfeld zit de Pakistaanse heersende klasse nu tussen de spreekwoordelijke hamer en aambeeld. Enerzijds oefent de VS een enorme druk uit op hen. De Algemene Chef van de ISI, Mehmood Ahmed, die de pech had zich op 11 september in de Verenigde Staten te bevinden, kreeg de mat uitgeveegd van Colin Powell en de Pentagonleiding. Anderzijds is er de dreiging die uitgaat van die delen van het militaire establishment van Pakistan die aanleunen bij het Islamitische fundamentalisme. Zij zijn sterk verbonden met de Taliban. De voormalige opperbevelhebber van het leger, Mirza Aslam Baig, heeft een strenge waarschuwing uitgesproken aan het adres van Musharaf, dat als hij Amerikaanse troepen toelaat op Pakistaanse grondgebied, dat catastrofale gevolgen zou hebben voor Pakistan en de hele regio. Generaal Musharaf brengt normaalgezien gauw een bezoek aan China. Het is bekend dat China zeer terughoudend is voor acties van de NAVO en Amerikaanse troepen in deze regio. Zeer waarschijnlijk zal generaal Musharaf een koele ontvangst krijgen in Peking.
Het vooruitzicht op een oorlog betekent een nachtmerrie voor Pakistan. De Taliban heeft reeds een verklaring afgelegd dat als Pakistan steun verleent aan Amerika tegen Afghanistan, ze hun de oorlog zullen verklaren. De Taliban heeft een groot aantal scudraketten gepositioneerd langs de Durandlijn (de lijn die opgelegd werd door de Britten en die de grens aanduidde tussen door Groot-Brittannië gecontroleerd India en Afghanistan), met als doelwit Pakistan. De Taliban, die opgebouwd werd door Pakistan, blijkt nu een tweesnijdend zwaard te zijn – met de scherpere kant gericht naar Pakistan. Dit is Islamabads beloning voor het verraderlijke beleid van decennialange heimelijke steun aan fundamentalistische reactie in Afghanistan. Uiteindelijk slaat dit alles als een boomerang terug in hun gezicht.
Het scenario dat nu dreigt zal catastrofaal zijn voor Pakistan. Miljoenen Afghaanse vluchtelingen wonen al in Pakistan, verspreid over het hele land. Bovendien bevindt zich aan beide zijden van de Durandlijn – de 2000 km lange grens met Afghanistan – hetzelfde volk: de Pashtonen. De effecten van een aanval van de VS op Afghanistan zouden zeer verwarrend zijn voor de Pashtonen in Pakistan, alsook voor de Afghaanse vluchtelingen. De nationale kwestie in Pakistan is niet opgelost en blijft een potentieel kruidvat.
Indien het militaire regime in Islamabad samenwerkt met de Amerikanen en NAVO-strijdmacht, zal het Pashtoonse volk langs beide zijden van de grens meer lijden dan welke andere nationaliteit ook, wat een golf van woede zal veroorzaken. Het is mogelijk dat dit uitdraait op een open revolte tegen de Pakistaanse staat en zich kan verspreiden naar andere nationaliteiten. Er is een harde repressie tegen onderdrukt nationaliteiten in Pakistan, voornamelijk in het zuiden van Baloochistan. Het is zelfs mogelijk dat de Amerikaanse agressie in Afghanistan zulke krachten tot gevolg kan hebben dat Pakistan mogelijk uiteen begint te vallen. Dit zou een nachtmerrie betekenen voor de arbeiders en boeren van Pakistan.
De massa’s zijn nog steeds verward en gedesoriënteerd, maar de oppositie tegen het militaire regime en de VS groeit. Er is een wijdverspreide vijandigheid tegenover het imperialisme van de VS. Toch bevindt de leiding van de PPP (de arbeiderspartij van Pakistan – n.v.d.r.) zich in een chaos en heeft Benezir Bhutto toegegeven door het regime te ondersteunen. Voorlopig maken de fundamentalistische groepen het meest lawaai, en spelen ze handig in op de instinctieve anti-imperialistische stemming van de massa’s. In de bazaars van Karachi en andere steden van Pakistan hangen foto’s van bin Laden, die uitgebeeld wordt als de “Grote Mujaheed” (religieuze strijder). Mensen kopen ook die foto’s van bin Laden. Dit kan echter allemaal veranderen eens de arbeidersklasse begint te vechten onder eigen vlag en met eigen slogans. De verwarde anti-imperialistische stemming van de massa’s kan makkelijk veranderen in een antikapitalistische beweging tegen het regime. Om dit te verwezenlijken is echter een degelijke leiding nodig.
Een gevaarlijk avontuur
Het militaire regime vertoont groter wordende tekenen van wanhoop. Er werd een delegatie onder leiding van een chef van de ISI gestuurd van Islamabad naar Khandahar om te onderhandelen met de Taliban over de uitlevering van Osama bin Laden, teneinde een conflict te vermijden waar Pakistan zo bang voor is. Het hoofd van de ISI deelde de VS-autoriteiten mee dat de Taliban een deadline van drie dagen kreeg om Osama bin Laden uit te leveren. Maar het manoeuvre faalde volledig.
Het Talibanregime gebruikte dit enkel maar om tijd te winnen en ontkende verschillende malen dat het enige betrokkenheid had bij de aanslagen van 11 september. Het was duidelijk dat de Taliban niet akkoord zou gaan met de voorwaarde om bin Laden te overhandigen. De enige mogelijkheid voor een capitulatie zou een split zijn die op een openlijk conflict uitdraait binnen de Talibanleiding over de kwestie bin Laden. Een raad van clerici uit Ulema werd bijeengeroepen in Kabul om de zaak-Osama te bediscussiëren, maar dit was gewoon weer een poging om tijd te winnen, waarschijnlijk om de Taliban toe te laten hun mensen uit Kabul te verhuizen. Uiteindelijk verloor Bush zijn geduld en stelde hij een duidelijk ultimatum. Dit was een eigenlijke oorlogsverklaring.
Misschien kan er zelfs nu een verrassingszet komen teneinde een conflict te vermijden. In het verraderlijke politieke klimaat van Afghanistan en Pakistan is bijna alles mogelijk en heeft alles een prijs. De grote vraag is echter of de VS enige prijs willen betalen. Het antwoord is neen. Washington, dat de Taliban aan de macht bracht, is nu vastberaden om hen uit het zadel te lichten. Zolang de Taliban het merendeel van Afghanistan controleert, willen ze geen onderhandelingen beginnen met het regime. De voorbereidingen op een oorlog zijn reeds getroffen.
Pakistan is begonnen met het stopzetten van goederentransport naar Afghanistan en stopt bijgevolg de handel met het land. Geïnformeerde bronnen beweren dat de 82e en 101e divisie van de Amerikaanse luchtmacht, die zowat de helft van de strijdkrachten in de lucht ter onmiddellijke beschikking van president Bush omvatten, reeds verplaatst worden naar basissen in Pakistan. Het merendeel van deze strijdkrachten zal verplaatst worden naar het noordelijk gelegen Punjab en zal gepositioneerd worden vlakbij de stad Dara Ismail Khan.
Indien de Amerikanen een oorlog beginnen met Afghanistan zullen ze vele moeilijkheden ondervinden. Zoals Time (een populair Amerikaans magazine – n.v.d.r.) stelde: “Een Amerikaanse overwinning in Afghanistan zou snel uitdraaien op een catastrofale nederlaag als de oorlog hier Pakistan, met zijn 145 miljoen inwoners en nucleaire wapens, in een Islamitische fundamentalistische staat zou veranderen.” Het Afghaanse avontuur zal af te rekenen hebben met talloze problemen. Eerst en vooral is dit een logistieke nachtmerrie, omdat de infrastructuur van Afghanistan volledig vernield is door de voorbije 21 jaar van ononderbroken oorlog. Er zijn geen spoorwegen en geen wegen die naam waardig. Het zou enorm moeilijk zijn indien Amerikaanse en NAVO-troepen moeten opereren van veraf, vanuit luchtbasissen uit het buitenland.
Afghanistan is een bergachtig land met wijdverspreide natuurlijke barrières dat helemaal niet geschikt is voor een modern gesofisticeerd leger zoals dat van de VS. Luchtaanvallen alleen zullen niet voldoende zijn om Washingtons oorlogsdoeleinden te bekomen. Om de Taliban uit te schakelen is waarschijnlijk een landinvasie nodig die zou moeten leiden tot de inname en bezetting van Kabul en andere grote steden. Daarmee zou het ruwe platteland, waar de kampen van de fundamentalisten gevestigd zijn, echter nog steeds ontsnappen aan de controle van het Amerikaanse leger.
Sinds de oorlog in Vietnam is de VS altijd terughoudend geweest om grondtroepen te ontplooien. Het is uiterst moeilijk voor de Amerikaanse troepen om een oorlog in Afghanistan te winnen. De controle over Kabul alleen heeft nog nooit enige bezetter de controle opgeleverd over de rest van Afghanistan. Het Afghaanse volk is als gevolg van de laatste 21 jaar goed getraind in guerrillaoorlogtactieken. Er wordt gezegd dat de VS plannen heeft om Zahir Shah, de voormalige koning van Afghanistan, aan de macht te brengen, na de Taliban verwijderd te hebben. Een diplomaat zei: “Er wordt ons verteld dat Zahir Shah nodig is zodat Afghanistan een verenigd en leefbaar land blijft na de Amerikaanse aanvallen”. Wat een fantastisch idee! Na de volledige vernietiging van het land willen ze dat een 86-jarige koning een nieuw land opbouwt – boven op een kerkhof.
Washington probeerde zich tevens te baseren op de Noordelijke Alliantie. De oorlog tussen de Taliban en de Noordelijke Alliantie verhevigde na de moord op de bevelhebber van de oppositie van de Noordelijke Alliantie, Ahmed Shah Masood. Masood werd ernstig gewond na de poging tot zelfmoordaanslag en stierf op 13 september. Hij was minister van Defensie van het eenheidsfront Regering van Afghanistan, dat gevestigd was in Badahshah en werd voorgezeten door president Burhanuddin Rabbani. Dit wordt nog steeds erkend door alle landen behalve Pakistan, Saudi Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). De strijdkrachten van de Noordelijke Alliantie beschuldigden de ISI en de Taliban van de moord op hem.
In zijn laatste interview voor de aanval wees hij er terecht op dat “de Taliban geen zes maanden kan overleven” zonder Pakistan. Tijdens zijn laatste bezoek aan Europa, toen hij zich richtte tot het Europese parlement in Parijs, stelde Ahmed Shah Masood – eveneens terecht – dat “het leger van Pakistan en de ISI achter het Talibanregime zitten”. Ahmed Shah waarschuwde Amerika ook dat de oorlog deze keer niet beperkt zou blijven tot Afghanistan.
De Noordelijke Alliantie controleert slechts vijf procent van Afghanistan. De rest wordt gecontroleerd door de Taliban. Na de terroristische aanslagen van 11 september gebruikte de Noordelijke Alliantie raketvuurders om raketten af te schieten op Kabul. Hevige gevechten vinden plaats in de noordelijk regio. Rusland heeft troepen samengebracht bij de grens met Tadzjikistan, Iran verstevigt ook zijn troepen bij de Afghaanse grens. De oorlogsspanning bereikt een hoogtepunt doorheen de hele regio.
Oproep aan de Amerikaanse arbeidersklasse
De arbeidersklasse moet elk individueel terrorisme veroordelen, ongeacht de daders. Eén ding staat echter vast: het Amerikaanse imperialisme is verantwoordelijk voor de reactionaire Taliban in Afghanistan. De Verenigde Staten hebben de fundamentalisten bewapend en gefinancieerd in hun strijd tegen de Afghaanse gedeformeerde arbeidersstaat. Zij dragen de volledige verantwoordelijkheid voor de huidige barbarij in Afghanistan. Nu keert hun schepsel zich echter tegen henzelf. Ondanks de voormalige hulp uit de VS blijken de Taliban geen betrouwbare handlangers meer; integendeel, ze dagen nu hun vroegere meesters uit.
Als marxisten verwerpen we dus het individuele terrorisme, maar we veroordelen ook staatsterrorisme waarvan de effecten nog wreder en onmenselijk kunnen zijn. Het Afghaanse volk staan nu voor een verschrikkelijke situatie. Na de sancties van de Verenigde Naties, die tot een verschrikkelijke ellende hebben geleid, wordt de gewone Afghaan nu met bommen en raketten bedreigd. Is dit dan ook geen terrorisme van het ergste soort? Over dit soort ‘officieel’ terrorisme bewaren de VN, de mensenrechtenorganisaties, de NGO’s en de sociaal-democratische leiders echter het stilzwijgen. Dit toont duidelijk de hypocrisie van deze ‘experts’ aan, die telkens weer luidop zweren om het terrorisme voor eens en altijd met wortel en tak uit te roeien, maar ondertussen de terroristische acties van de imperialistische VS in Irak, Afghanistan en elders onvoorwaardelijk steunen.
In werkelijkheid is de bedoeling van de Amerikaanse imperialisten niet zozeer het terrorisme te bevechten, maar wel de hegemonie en dominantie van de VS over de wereld te (be)vestigen en de volkeren van het Midden-Oosten, Afrika, Azië en Latijns-Amerika te intimideren. Ze vallen Afghanistan aan met het excuus dat dit land Bin Laden herbergt, maar we hebben daar eigenlijk nog geen enkel bewijs van gezien. Langs de andere kant bestaan er meer dan genoeg bewijzen om aan te tonen dat de imperialistische VS terroristische groepen in de hele wereld gesteund, bewapend en gefinancieerd hebben. Als de Amerikaanse bevolking stelt dat ze vierkant tegen de brutaliteit en barbarij van het terrorisme is, dan geloven we dit. Als we echter dezelfde woorden uit de mond van Bush het Amerikaanse establishment horen, dan geloven we dit helemaal niet! De terroristische aanval van 11 september was een ongelooflijk brutale daad, maar we kunnen het niet aan de Amerikaanse heersende klasse overlaten om deze misdaad af te handelen; zij is immers schuldig aan veel grotere misdaden.
De eerste taak van de Amerikaanse arbeidersklasse is te proberen begrijpen wat de echte oorzaken zijn van de huidige situatie. De wortels van het huidige conflict liggen in de politiek van Amerika, en niet in Afghanistan. De heersende klasse van Amerika en de rest van de zogezegde ‘beschaafde’ wereld is uiteindelijk verantwoordelijk voor deze afschuwelijke slachtpartij. De acties die ze nu willen ondernemen getuigen van de wil om nog meer en ergere wandaden te begaan.
Nadat de Amerikaanse arbeidersklasse de grote schok die de katastrofe van 11 september met zich meebracht, verwerkt heeft, zal ze de werkelijke aard van het probleem inzien en het gevecht beginnen met de eigen heersende klasse. De Amerikaanse arbeiders en jongeren zullen zich niet eeuwig laten bedotten door de kapitalistische propaganda. Eens de machtige Amerikaanse arbeidersklasse in actie treedt, zal ze de hele wereldsituatie veranderen.
De vijand van de Amerikaanse arbeidersklasse is niet het onderdrukte volk van Afghanistan, dat een afgrijselijke repressie ondergaat van het door de CIA geïnstalleerde monsterlijke Talibanregime.
De echte vijand bevindt zich in de VS zélf: hij heet Amerikaans imperialisme. Het is de historische taak van de Amerikaanse arbeiders en jongeren om in opstand te komen tegen de heersende klasse en diens wrede en brutale politiek en onverschillige hypocrisie.
Het is noodzakelijk om de Amerikaanse agressie tegen Afghanistan te verwerpen en om te vechten tegen de echte oorzaak van oorlog, moord, terrorisme, racisme, honger, werkloosheid en uitbuiting op wereldschaal: het kapitalisme. Er bestaat slechts één manier om een einde te maken aan deze rampzalige oorlogen, terrorisme en fundamentalisme: de arbeidersklasse moet de macht overnemen en een socialistische transformatie van de samenleving doorvoeren.
De arbeiders van Afghanistan en Pakistan zullen elke agressie van het Amerikaanse imperialisme en de NAVO sterk veroordelen. We zullen niet alleen de aanvallen veroordelen, maar ook trachten de arbeidersklasse te mobiliseren onder het vaandel van de arbeidersbeweging en vakbonden om deze imperialistische agressie te weerstaan, om het kapitalisme en het grootgrondbezit te bevechten en om deze crisis van het systeem aan te wenden om de socialistische vlag te hijsen.
