De EU is een door en door kapitalistisch project. Het is het Europa van de multinationals, niet het Europa van de werkende mensen. De nieuwe Europese grondwet dient in de eerste plaats om de macht van de Europese multinationals te versterken tegenover de werkende klasse én tegenover multinationals van de VS, Japan enzovoort.
Met Schengen werd Europa een fort tegen buitenlanders. De richtlijn Bolkestein verheerlijkt de vrije markt. Vernieuwd militarisme in een humanitair kleedje wordt de leidraad voor het buitenlands beleid. Met Bologna werd het onderwijs een koopwaar als een ander. En met de nieuwe Europese grondwet is het kapitalisme als in steen gebeiteld. Het hele Europese beleid is ondanks alle sociale kanttekeningen geschoeid op de leest van de patroons en de grote bankiers. Het kan ook niet anders omdat de EU een volledig kapitalistische instelling is. Binnen dit institutioneel, reglementair, economisch en financieel keurslijf is er geen ruimte voor een sociaal en solidair beleid.
Een sociaal Europa kan enkel maar als Europa bevrijd is van het juk van het kapitalisme. Een sociaal Europa kan enkel maar als het echt socialistisch is. Niet meer, maar ook niet minder. Natuurlijk zijn wij voorstanders van een verenigd Europa. Wij kiezen voor een Socialistische Verenigde Staten van Europa!
De onverenigde staten van de EU
Onder het kapitalisme, de vrije-markt-economie als je wil, zullen de afzonderlijke nationale kapitalisten (bijvoorbeeld de Duitse burgerij, de Franse bourgeoisie, de Nederlandse heersende klasse enzovoort) voorrang blijven geven aan hun eigen ‘nationale’ belangen ten koste van het algemeen belang. Hoe meer de crisis van het kapitalisme zichtbaar wordt en zeker op momenten van trage economische groei, hoe meer die nationale tegenstellingen aan de oppervlakte zullen komen. Ondanks alle mooie praat over Europese belangen zijn het de enge nationale belangen van de kapitalisten die op de voorgrond komen. Zij zullen de agenda bepalen en de EU van crisis tot crisis leiden. Dat valt op zowel in het binnenlands beleid van Europa maar nog meer in het – afwezige – buitenlandse beleid van de EU. In werkelijkheid gaat het beleid van de EU op dat vlak in verschillende richtingen. Sommigen volgen de VS, anderen volgen Frankrijk, nog anderen Duitsland, anderen proberen iedereen te volgen
De arbeidersklasse in Europa heeft echter wel een gemeenschappelijke sociale basis die haar in staat kan stellen Europa echt te verenigen. Het is juist dat de leiders van de vakbonden en die van de socialistische partijen ook de kant van hun ‘eigen’ land tegen dat van een ander kiezen. Ze kiezen immers voor een beleid binnen het kapitalisme, niet voor een socialistisch alternatief.
De dokwerkers hebben twee jaar geleden echter aangetoond dat het mogelijk is de arbeiders over het hele continent te verenigen tegen dit kapitalistische Europa. Ze hebben toen ook hun slag thuis gehaald tegen de liberalisering van de havens dankzij Europese stakingen en betogingen. Een mooi voorbeeld van Europese arbeidersstrijd! Vandaag komt de EU hierop terug en wil dezelfde maatregelen weer doorvoeren. Dat pikken de havenarbeiders natuurlijk niet. Nieuwe strijd is in aantocht. De havenarbeiders bewijzen dat er een sociale kracht bestaat die de strijd kan voeren voor een socialistisch Europa.
Strijd voor hervormingen laten overgaan in strijd voor socialisme
Alle overwinningen zijn een kort leven beschoren onder het kapitalisme, net zoals alle hervormingen in het voordeel van de gewone mens. Dat betekent niet dat we niet moeten strijden voor onmiddellijke verbeteringen in de kapitalistische EU. Integendeel. De Europese vakbonden hebben een programma nodig waarin de arbeidsduurverkorting naar 35/32 uur centraal staat, tezamen met de algemene verhoging van sociale uitkeringen, de hernationalisering van de geprivatiseerde diensten enzovoort. Wel moeten we begrijpen dat zonder een uitweg uit het kapitalisme, onze strijd een beetje lijkt als dweilen met de kraan open.
De leiding van de Socialistische Partijen, de Communistische Partijen en de Europese vakbonden proberen de grote spreistand. Enerzijds proberen ze een sociaal karakter te geven aan het Europese beleid. Anderzijds denken ze dat dit mogelijk is binnen de dwangbuis van de Europese en ook nationale kapitalistische instellingen en economie. Dat is onmogelijk. Daarom moet er een socialistisch Europa komen waar niet langer de winsten van de bedrijven centraal staan maar de belangen van de overgrote meerderheid van de gewone mensen.
Dat is de strijd die de marxisten in de vakbonden en in de socialistische en communistische beweging voeren in heel Europa! Sluit bij ons aan of contacteer ons op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. .
