Een fabeltje doet de laatste dagen de ronde. De grote Duitse ondernemingen zouden in ruil voor ‘minder winst' hun ‘sociale verantwoordelijkheid' opnemen en beloven niemand af te danken in deze tijden van crisis. Echt ontroerend. Zou de crisis tot een grote verzoening leiden tussen de belangen van de loontrekkenden en deze van het patronaat? Gaan we echt allemaal samen aan hetzelfde zeel trekken?
In De Morgen lazen we een week geleden: "De Duitse bondskanselier Angela Merkel gaat de dertig grootste bedrijven in haar land vragen om volgend jaar niemand te ontslaan. De overheid is bereid de ondernemingen bij te staan om de crisis door te komen, als ze verzekeren dat het personeelsbestand niet verder wordt afgebouwd." Nog interessanter is: "Het voorstel kwam oorspronkelijk van Peter Löscher, de topman van Siemens, die zaterdag zeven uur lang vergaderde met de Duitse bedrijfstop op het kantoor van Merkel. Ook andere bedrijfsleiders zouden voor het plan te vinden zijn."
Is deze bewering geloofwaardig? Helemaal niet! Dezelfde topman Peter Löscher van Siemens - die niemand wil afdanken in ruil voor overheidssteun - kondigde deze zomer al 18.000 afdankingen aan. Dertig procent van deze afdankingen moesten in Duitsland plaatsvinden. Deze aderlating maakt deel uit van een plan om de kosten bij het technologiebedrijf met 20 procent te drukken. De vakbonden voerden over heel Europa actie tegen die plannen. Nauwelijks een maand geleden besloot Nokia Siemens Network 1800 jobs af te stoten, hoofdzakelijk in Finland en Duitsland. Het is nogal schijnheilig dat het net deze man is die zich vandaag zo ‘sociaal' profileert. Hij wil net zoals andere bedrijfsleiders vooral snel en veel overheidsgeld om zijn winsten op te krikken.
Deze zondag werd er in Duitsland een grote top georganiseerd met politici, vakbondsleiders, experts en grote patroons. Volgens het linkse Duitse dagblad Junge Welt heeft deze crisisontmoeting een duidelijk doel. "De boodschap die deze top wil overbrengen naar de bevolking is duidelijk: ‘We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.' Hiermee wordt de werkende en werkloze bevolking gesuggereerd dat de miljarden euro uitgaven voor de reddingsoperatie van de banken en de industrie gebeurt in naam van het algemeen belang, in hun belang."
Bondskanselier Merkel vraagt dat er niet wordt afgedankt in de grote bedrijven. De collectieve arbeidersovereenkomsten in deze bedrijven voorzien reeds in werkzekerheid die het personeel heeft ingeruild voor toegevingen op het vlak van lonen en arbeidsvoorwaarden. Zo stelde de vakbond IG Metall bij Opel zelf voor om de lonen met 15 procent te verminderen. Bij Daimler dweept de directie met het idee om de arbeidstijd van het personeel te verminderen. De lonen dalen dan ook evenredig. Is dat het nieuwe sociale pact tussen vakbeweging en patroons? Het lijkt verdacht veel op de verhouding tussen paard en ruiter.
De regering Merkel heeft net ook het `Kurzarbeitergeld`verlengd van 6 maanden naar 18 maanden. Dit is een subsidie aan ondernemingen die mensen willen ontslaan. Mensen kunnen middels de subsidie tijdelijk in plaats van 40 uur, 20 uur werken. De staat betaalt de werknemers dan de andere 20 uur. Dit is dus een soort werkloosheidsuitkering. De staat haalt haar geld uiteraard van de belastingsbetaler. In deze context moeten er niet te veel ontslagen vallen natuurlijk. Wat Merkel voorstelt in een nieuwe uitgave van het Konzertierte Aktion van de jaren 1960 of de Bündnis für Arbeit van Gerard Schröder anno 1998. In België kennen we dit onder de noemer van ‘sociale pacten‘. "De Bundnis fur Arbeit zorgde dat voor de eerste keer het inkomen van de loontrekkenden tijdens een economische opgang in reële termen is teruggevallen", aldus Junge Welt.
Het populaire linkse dagblad besluit. "Kapitaal en arbeid hebben tegengestelde belangen, ook en vooral in tijden van crisis. Een nieuwe uitgave van de Konzertierte Aktion wil dat verbergen... in het belang van de ondernemers."
