Weg met het moorddadige regime in Kiev
Solidariteit met de antifascistische weerstand
Bescherm democratische rechten
Vecht tegen het fascisme, het kapitalisme en het imperialisme
De omverwerping van de regering-Yanukovich in Oekraïne door de Euromaidan-beweging leidde tot de komst van een rechts-nationalistische, neoliberale ‘voorlopige regering’. Deze bevat een aantal uiterst rechtse ministers (van Svoboda), waarbij ten minste twee van hen directe banden met neonazi-groepen hebben. Yanukovich regeerde in het belang van de oligarchen, maar dat is niet de reden dat hij omvergeworpen is. De werkelijke reden is zijn weigering op het laatste moment, om het ‘vrijhandelsakkoord’ met de Europese Unie te tekenen. Het nieuwe regime in Kiev is doorgegaan met de uitvoering van de door het IMF opgelegde bezuinigingsmaatregelen, heeft gedreigd om de status van de Russische taal te degraderen, heeft de protestbeweging in het oosten van het land op brute wijze onderdrukt met het leger, heeft fascistische bendes in de Nationale Garde opgenomen en heeft de totale aanval ingezet op democratische rechten. De protesten in het zuidoosten van het land tegen het nieuwe regime in Kiev begonnen met enkele simpele democratische eisen: het recht om regionale gouverneurs te verkiezen (nadat Kiev op alle posities gehate oligarchen had aangewezen), het recht op een officiële Russische taal op regionaal niveau (wat het parlement had afgeschaft), het recht om een deel van de belastinginkomsten voor de regio’s te behouden, een neutrale status voor Oekraïne tussen Rusland en de EU – eisen welke opgesomd waren in de eis voor de federalisering van het land. Deze eisen weerspiegelden een diep wantrouwen tegenover de nieuwe autoriteiten in Kiev, welke door de meerderheid van de bevolking in de zuidelijke en oostelijk regio’s terecht als een directe regering van de prowesterse vleugel van de oligarchen gezien werd.
De beweging heeft echter een dieperliggende maatschappelijke en klasseninhoud, buiten deze democratische en nationale eisen. Deze regio’s zijn overwegend proletarisch, en bevatten kolenmijnen, staalfabrieken en zware industrie. De arbeiders daar weten dat al het gepraat over ‘vrijhandel’ met de EU en een ‘bail-out’ van het IMF de sluiting zullen betekenen van de kolenmijnen en staatsbedrijven, die zich voornamelijk in het oosten bevinden. Op 29 mei kondigde Kiev de onmiddellijke privatisering aan van 38 staatskolenmijnen in de Donbas. Om die reden bevat de oorspronkelijke ‘soevereiniteitsverklaring van de Volksrepubliek Donetsk’ enkele zeer progressieve onderdelen, zoals de ‘afschaffing van de uitbuiting van de arbeid’, voorrang voor ‘collectief eigendom op particulier’, en staatscontrole over natuurlijke grondstoffen (hoewel deze later verwijderd werden en er een veel meer reactionaire Grondwet aangenomen werd).
Het antwoord van het regime in Kiev op de protestbeweging, waarbij tienduizenden mensen waren betrokken in Odessa, Kharkov, Donetsk, Lugansk, etc., was repressie. Toen de bevolking overheidsgebouwen begon over te nemen (ze deden na wat ze zagen bij Euromaidan), verklaarde de regering dat zij terroristen waren en begon ze een militair offensief tegen haar eigen bevolking.
Drie golven van de ‘anti-terreuroperatie’ slaagden er niet in om enige belangrijke stedelijke centra in te nemen. Toen gewone Oekraïense soldaten door de lokale bevolking omringd werden, weigerden ze te vechten en verbroederden ze met hen. Kievs antwoord was het opzetten van een Nationale Garde, bestaande uit vrijwilligers, waarvan de meeste uit paramilitaire fascistische organisaties kwamen (Patriotten van Oekraïne, de Rechtse Sector, Maidan Zelfverdediging, de Broederschap, etc.). Het waren deze nieuw opgezette bataljons (Azov, Donbas) die slachtingen aanrichtten in Mariupol en andere oostelijke steden. Nu is de regering, die niet in staat is om de beweging te verpletteren, overgegaan tot luchtbombardementen, zoals die ene die 8 burgers doodde in het regeringsgebouw van Lugansk.
De nationalistische hysterie die Kiev aan het aanstoken is om potentieel impopulaire bezuinigingsmaatregelen uit te voeren en de beweging het in oosten te verpletteren, gaat tegelijkertijd gepaard met een hardhandig optreden tegen democratische rechten. De regering heeft een verbod op de Communistische Partij (die 13% van de stemmen ontving bij de laatste verkiezingen) in gang gezet, kantoren van de Communistische Partij zijn aangevallen en in brand gestoken door fascistische criminelen met toestemming of passiviteit vanuit de politie. Socialistische organisaties zoals Borotba hebben hun leden zien worden aangevallen en gedood, en zijn gedwongen om ondergronds te gaan.
De Westerse regeringen, de EU, de NAVO, Washington en Londen staan volledig achter Kiev. Ondanks alle praat over een Russische invasie, lijkt Poetin niet erg te staan springen om de opstandige Republieken van Donetsk en Lugansk over te nemen; hij wil ze liever gebruiken als wisselgeld om invloed te verkrijgen over Oekraïne als geheel. Nu dat de arbeiders in de Donbas zich zijn gaan mobiliseren en de onteigening van de oligarchen geëist hebben, zal Poetin nog minder geneigd zijn om hen te verdedigen.
Dit conflict is in de kern geen nationaal conflict (van Oekraïense sprekers tegen Russische sprekers), maar een klassenconflict. Om te winnen zullen de arbeiders in de Donbas een duidelijk anti-oligarchisch, antikapitalistisch programma moeten aannemen, dat alle werkende mensen over de taalgrenzen heen kan aanspreken. De muiterijen en opstanden in het Oekraïense leger dat gestuurd wordt om hen te bestrijden, zijn een aanwijzing dat dit zijn effecten zou hebben.
Het is een fundamentele taak van communisten, socialisten en alle consistente democraten over de hele wereld, om een campagne op te zetten in solidariteit met de antifascistische weerstand in Oekraïne. Allereerst moeten we ons verzetten tegen de steun van onze eigen regering voor dit rechtse regime dat openlijk fascistische elementen bevat en hen bewapent tegen de arbeidersbeweging. We moeten solidair zijn met hen wiens democratische rechten (vrijheid van meningsuiting, van organisatie, van demonstratie) verpletterd worden door het regime in Kiev en zijn ondersteunende fascistische bendes. Tegelijkertijd moeten we erop wijzen dat het probleem in de kern niet eens het regime in Kiev zelf is, maar het feit dat na het reactionaire herstel van het kapitalisme in Oekraïne en de rest van de USSR, het land geplunderd en beroofd werd door een bende oligarchen die het land onderdompelden in ellende, terwijl zij zichzelf verrijkten. De strijd tegen het gevaar van het fascisme in Oekraïne is, als we deze tot zijn laatste gevolgen doortrekken, de wereldwijde strijd tegen het kapitalisme en het imperialisme.
Vertaling van een pamflet van Socialist Appeal (de Britse sectie van de International Marxist Tendency).
