Men kan de meerderheid van de mensen moeilijk kwalijk nemen dat politiek jaren lang iets leek te zijn dat slechts weggelegd was voor een kleine groep van gepassioneerde activisten. Ongeacht welke partij aan de macht was, werd een gelijkaardig beleid gevoerd. Zo ging het ook in Groot Brittannië waar Labour en de Conservatieve partij elkaar steeds afwisselden tot grote vreugde van de kapitalistische elite. Het is geen geheim dat de Labour partij onder Blair, Brown en Miliband een bolwerk was van rechtse parlementariërs. Daardoor kon de Britse jeugd en arbeidersklasse zich met geen enkele partij vereenzelvigen om hun belangen te verdedigen.
De hoofdstelling van de dialectiek is dat alles in een voortdurend proces van verandering, beweging en ontwikkeling verkeert. Zelfs wanneer men denkt dat niets beweegt, is alles in beweging. Ook politieke partijen zijn onderhevig aan dit proces en de ogenschijnlijke apathie van de mensen omtrent de politiek was geen weerspiegeling van de realiteit. Onder de oppervlakte hebben jaren van neoliberaal beleid - de laatste jaren synoniem voor enorme besparingen - de frustraties van de mensen naar een hoogtepunt geleid. Elke gebeurtenis kon de katalysator zijn die aan deze schijnbare kalme en stabiele situatie een eind zou maken. De verkiezing van Jeremy Corbyn aan het hoofd van de Labour partij was de druppel die de emmer deed overlopen. Sindsdien is de partij verwikkeld in een hevige strijd die haar voor altijd zal tekenen. Aangezien politiek een strijd is van levende wezens, kunnen de Britse arbeiders en jeugd door zich te mobiliseren, een belangrijke rol spelen in het uiteindelijke resultaat.
Hoe is het fenomeen Corbyn kunnen ontstaan?
Na de nederlaag van de Labour Party in de Britse Lagerhuis-verkiezingen, heeft leider Ed Miliband zijn ontslag aangeboden, waardoor interne verkiezingen gehouden moesten worden om een nieuwe leider aan te duiden. In tegenstelling tot de vorige verkiezingen, waar een electoraal college de leider verkoos, ging men over tot een nieuwe selectieprocedure. De voormalige selectieprocedure werd in 2014 veranderd door Ed Miliband om zodoende de macht van de vakbonden binnen de partij te breken. Er werd nu gekozen voor meer inclusiviteit, de zogenaamde OMOV-procedure (One Member, One Vote). Gaande van de parlementsleden tot het gewone partijlid, iedereen krijgt een gelijkwaardige stem. De Labour partij gaf zelfs de mogelijkheid aan externe mensen om te stemmen, mits de som van £3 werd betaald. Het gehoopte effect van deze wijziging was de rechterzijde binnen de partij versterken, aangezien er gedacht werd dat de partijleden en de nieuwe aanhangers zich veel rechtser zouden bevinden dan de vakbonden.
Wanneer je in een ivoren toren leeft, is het probleem dat je niet kan zien wat er zich afspeelt onder de mensen. Dat is wat de parlementairen van de Labour partij is overkomen. Door de selectieprocedure te veranderen hebben ze een doos van pandora geopend. Jeremy Corbyn heeft pas op het laatste moment genoeg parlementsleden (35) achter zich kunnen scharen om zijn nominatie te valideren, waardoor hij in de mogelijkheid werd gesteld om mee te doen aan de verkiezingen. De parlementsleden die het mogelijk hebben gemaakt dat hij genomineerd raakte, deden het niet omdat ze Jeremy Corbyn wilden zien winnen, maar eerder om de schijn van democratie binnen de partij hoog te houden. Corbyn werd geen enkele kans gegeven om het te halen van de andere kandidaten. Toch heeft hij vanaf het begin alle verwachtingen kunnen omkeren, dit door op een geweldige manier beroep te doen op de Britse arbeiders en de jeugd.
Door zijn anti-establishment campagne, gekoppeld met socialistische ideeën heeft hij de hoop bij velen terug kunnen aanwakkeren. Nadat deze vonk de massabeweging in gang had getrokken, hebben ze zich massaal achter Corbyn geschaard. Toch moeten er hier enkele nuances in acht genomen worden. Het zou fout zijn om te denken dat de massabeweging zonder de opkomst van Jeremy Corbyn geen kans gehad zou hebben. Indien Jeremy Corbyn geen kandidaat zou geweest zijn, dan zou de massabeweging een andere uitweg gevonden hebben om haar vragen kracht bij te zetten. Wat ze echter in Jeremy Corbyn gevonden heeft, is een manier om binnen één van de grootste partijen in Groot Brittannië het hele systeem op zijn grondvesten te doen daveren.
Hiermee is de kous echter nog niet af. De partij zit verwikkeld in een strijd van lange adem. Jeremy Corbyn heeft als leider van de partij de mogelijkheid om zaken te veranderen, indien hij goed gebruikt maakt van de positieve machtsverhoudingen. De linkerzijde van de partij is, dankzij een enorme massabeweging, nog nooit zo sterk geweest en dat terwijl de rechterzijde nog volop haar wonden aan het likken is. Het zou fout zijn om te denken dat de overwinning behaald is. De rechterzijde zoekt naar een manier om de tendens om te keren, en ze kunnen rekenen op een sterke aanwezigheid in het parlement. Verschillende parlementsleden hebben al laten verstaan dat ze hun leider niet zullen volgen, en dat ze op het perfecte moment wachten om hem aan te vallen. Een goede voorbeeld was de stemming over luchtaanvallen op Syrie. Terwijl Jeremy Corbyn principieel tegen elke vorm van oorlog is en expliciet aangegeven heeft om tegen deze wet te stemmen, hebben verschillende parlementsleden niet geluisterd. Deze parlementsleden vormen een vijfde colonne binnen de partij. Zij hebben er geen baat bij dat de linkerzijde het haalt, aangezien hun postjes in het gedrang zouden komen. Om deze parlementsleden te laten handelen naar de wil van de basis, is het belangrijk de machtsverhoudingen binnen de partij om te keren. De macht moet niet meer in het parlement zitten, maar bij de leden van de partij. Jeremy Corbyn weet heel goed dat zijn overlevingskansen als leider van de partij enkel realistisch zijn indien hij de macht van de ledenbasis vergroot. Op haar beurt moeten de leden van de partij druk blijven uitoefenen, zodoende de taak van Corbyn vergemakkelijken en de partij terug claimen.
Jeremy Corbyn geniet wijde steun. Die heeft hij kunnen berkomen door socialistische ideeën naar voren te schuiven; een einde aan besparingen, geen oorlogsinterventies meer, gratis onderwijs en nationalisatie van bepaalde sectoren.
De marxistische tendens steunt al deze punten, maar we voegen er aan toe dat deze strijd gekoppeld moet worden aan een programma en perspectief om een einde aan het kapitalistisch systeem te maken. Alleen in een socialistische maatschappij zullen de middelen aanwezig zijn om de punten die Corbyn voorstelt te bereiken. Het is nu de taak van de Britse arbeiders en de jeugd om Jeremy Corbyn te ondersteunen en hem vooruit te duwen om met het systeem te breken indien de kans zich voordoet.
