Met de resultaten van de eerste verkiezingsronde gaat de politieke crisis in Frankrijk een nieuwe fase in. Net zoals in 2002 zal het in de tweede ronde gaan tussen rechts en extreem rechts. Maar er is ondertussen veel veranderd. De economische crisis van 2008 heeft toegeslagen. De waarschijnlijke overwinning van Emmanuel Macron, binnen twee weken, zal niet tot een relatieve stabiliteit leiden zoals dat bij Chirac het geval was bij zijn zege in Mei 2002. De herschikking van het politieke landschap zal veel onzekerheid en onstandvastigheid met zich meebrengen. De komende parlementsverkiezingen in juni zullen hiervan het eerste bewijs zijn. Er is helemaal geen garantie dat ze het staatshoofd aan een sterke parlementaire meerderheid zullen helpen.
De burgerij, hun politici en hun lakeien van de pers zijn allemaal opgelucht: zij hebben het “slechtste”- vanuit hun standpunt- scenario vermeden: namelijk dat Jean-Luc Mélenchon het zou halen voor de tweede ronde. Nu zingen ze allemaal samen in hetzelfde “republikeinse” koor om te stemmen voor Macron, om het Front National af te blokken. Ook veel “linkse” politici zullen met dit advies komen. Wij zijn er ronduit tegen, omdat het absurd en contraproductief is. Het is de crisis van het kapitalisme, de massale werkloosheid en de reactionaire politiek van de opeenvolgende regeringen die het groeiende succes van het demagogische “anti-systeem” discours van het Front National verklaren. Macron is ervoor om de politiek van sociale afbraak van Hollande en Sarkozy verder te zetten en te versterken: hij wil de openbare diensten verder afbouwen, de arbeidswet ontmantelen, de tewerkstelling bij de overheid verminderen, belastingvoordelen en allerhande subsidies toekennen aan de grote ondernemingen enz. Tijdens zijn campagne verborg Macron zijn ware bedoelingen achter een gordijn van “een centrum-opstelling” en holle slogans. Hij is de belangen van de heersende klasse echter volledig toegewijd, wat onvermijdelijk een drastische bezuinigingspolitiek met zich meebrengt
Het FN is een gevaarlijke tegenstander die zeker moet bestreden worden. Maar we zullen het vuur niet blussen door voor de brandstichter te stemmen! De arbeidersbeweging moet met haar eigen methodes het FN bevechten, gebaseerd op een radicaal links programma dat komaf maakt met de oorzaak van alle problemen: een handvol extreem rijke parasieten die de economie controleren. In de komende dagen moet de basis massaal gemobiliseerd worden tegen rechts en extreemrechts. De 1 mei optochten zouden onder de banier van de strijd tegen de reactionaire programma’s van Le Pen en Macron moeten plaatsvinden. De vakbondsleiding zou een 24uren staking op de agenda moeten zetten.
Tenslotte moeten we ook oproepen om “Opstandig Frankrijk” de grootst mogelijke vertegenwoordiging te bezorgen in het nationale parlement bij de verkiezingen in juni. Het feit dat Macron en Le Pen naar de tweede ronde gaan mag het enorme succes van de campagne van Jean-Luc Mélenchon niet doen vergeten. Zijn resultaat is de voortzetting van een hele reeks omwentelingen die plaatsvonden in de Europese (Syriza, Podemos, Corbyn) en Amerikaanse (Sanders) linkerzijde. Het is een internationaal fenomeen met een duidelijke betekenis: een groeiend aantal jongeren en loontrekkenden zijn op zoek naar een links alternatief voor de kapitalistische crisis en voor politici die jarenlang aan de macht waren zonder iets te veranderen of het zelfs te verslechteren. De diepe crisis van het kapitalistische systeem heeft tot een politieke polarisatie geleid – naar rechts, zoals het resultaat van Le Pen aantoont, maar ook naar links.
De electorale afslachting van de Socialistische Partij (PS) is een duidelijk voorbeeld hiervan. Benoit Hamon heeft het gelag betaald voor de aanval op de arbeidswet en de bezuinigingspolitiek van Hollande. Ook zijn voorzichtige houding en twee jaar van regeringsdeelname liggen aan de basis van zijn verlies. Op het einde van de voorverkiezingen bij de PS had Hamon zijn duidelijke overwinning kunnen gebruiken om de rechterzijde van zijn partij aan te vallen. Hij verkoos echter om een “midden” positie in te nemen. Als gevolg hiervan belandde hij in de afgrond.
De campagne van Mélenchon werd door grote delen van de bevolking zeer enthousiast onthaald. Vooral de aanwezigheid van zeer veel jongeren op de meetings van “Opstandig Frankrijk” was indrukwekkend. Deze radicalisering van de jeugd – wat ook een internationaal fenomeen is – zal belangrijke en positieve gevolgen hebben voor de toekomst van de linkerzijde. In dit opzicht is het belangrijk om de massa “opstandigen” te organiseren in een democratisch gestructureerde partij. Het zal de beste manier zijn om “Opstandig Frankrijk” te behouden en te versterken en om onder hun vlag de meest militante elementen van de jongeren en de arbeidersklasse aan te trekken.
Massale mobilisatie op straat tegen Le Pen en Macron!
Voor een nationale 24-uren staking!
Mobiliseer voor een “Opstandig” Parlement!
